คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Night mode
Night mode
ลาืนอุอาะเหาแ่อผม
.... ไม่รับ :
)
ุเยลัวอะไรมั้ยอนลาืน...วามลัวมันรัษาไม่หายหรอริมั้ย
ผม็ไม่แน่ใแ่ที่รู้ๆ ผมอยาทำให้เาหาย
ในเมื่อมีลาวัน็้อมีลาืน็เหมือน้อมีหัวใอยู่ในร่าาย
และเ่นันบันี้ในอ้อมออปาร์านยอลมีใรนนึุหน้าลไปแนบับแผ่นอนแอบั๊ี้
แ่็อบะมั
แบฮยอนนนี้น่ะ…..เาเป็นโรลัววามมื
ถามว่าะใ้ีวิอยู่ยัไ
ผมอบไ้ว่า็แบบนี้ไ...แบบที่อยู่ในอ้อมออผมอนลาืนทุืน ทุวัน
ผมไม่ใ่หมอไม่รู้อะไรมานัเี่ยวับโรและารรัษา
และเราไม่ไ้มีเินพอ เริ่มแรที่เอับแบฮยอนเราเป็นแ่นบ้านใล้เรือนเีย
รอบรัวอแบฮยอนย้ายมาอยู่ทีหลั อีนเป็นเ็ัวาว ยิ้มเ่ในอนลาวัน
เพราะอนลาืนผมะไ้ยินเสียเาร้อไห้ เยไ้แ่แปลใว่าทำไมโเป็นหนุ่มแล้วถึยัร้อไห้เสียัเหมือนเ็
และที่ผมมารู้อีอย่าือแบฮยอนไม่ไ้เรียนหนัสือเพราะสมอรับรู้้าว่านปิและลืม่ายมาเหมือนำไ้....และถูลบออไปาสมอทันทีที่ำไ้อะไรแบบนั้น
แล้วทำไมแ่น้าบ้านถึมานอนอันแบบนี้ไ้
?
แบฮยอนอยู่แ่ับแม่
ส่วนเรื่อรอบรัวอื่นๆผม็ไม่รู้...รู้แ่ว่าแม่อแบฮยอนเป็นนเ่
ลอเวลาหลายสิบปี็เลี้ยูแบฮยอนมาอย่าีแม้ะไม่เหมือนนอื่น
นระทั่เธอเสียีวิและำพูสุท้ายอเธอที่สะอึสะอื้นเ็มไป้วยวามเป็นห่วแบฮยอน
‘านยอล...น้าฝาแบฮยอนไ้มั้ยลู
พาเาไปอยู่สถานทีู่แลผู้ป่วยให้น้าที’
เธอพู้วยน้ำานอหน้า
และแบฮยอน็ไม่ไ้รับรู้เลยว่าแม่อัวเอำลัะสิ้นใ้วยโรร้าย
ผมปิเสธไปเพราะผมและรอบรัวเลือะูแลแบฮยอนเอ
แม่ผมเอ็นูแบฮยอน ถึแม้สมอบาส่วนะทำให้แบฮยอนไม่เหมือนนอื่นแ่แบฮยอนอผม็เป็นเ็ี
ระทั่นอนนี้เรา็ยัอยู่้วยัน อยู่้วยัน้วยวามรัที่ไม่ใ่แ่เพื่อน้าบ้าน
ไม่ใ่พี่ายน้อาย
มันเป็นวามรัที่เป็นวามรั...อปาร์านยอลนเียว
“สว่า...”
“ยัเลย
นอนไป่อนเี๋ยวสว่าันะปลุนะ” ร่าเล็พยัหน้าทั้ที่ใบหน้านั้นแนบแผ่นอเา
“แบฮยอน”
“แบฮยอน?”
“ื่ออนาย”
“ลืม”
“ไม่เป็นไร”
“ื่ออะไร”
“ปาร์านยอลรับ”
“ปาร์-าน-ยอล” อีนพูท่อทั้ๆที่หลับาปี๋ึ่เา็เห็นรอยยิ้มในวามมื...แ่ับพลันมัน็เปลี่ยนเป็นนิ่สนิท
“เี๋ยวลืมแล้ว”
“ไม่เป็นไร
ะบอทุวันนะ”
“สัา...” อีนยนิ้วี้ึ้น ปาร์านยอล็ไม่แ้เาทำามอีฝ่ายอย่าว่า่ายเลยล่ะ
ว่าแ่เี๋ยวนี้มีเล่นมุแหะ มือหนาเลื่อนไปออีนให้แนบิว่าเ่า หอมไปที่หัวเล็
“ะเที่ยืนแล้ว”
พรุ่นี้วันเิแบฮยอน อายุ 20 แล้วไอ้ัวแสบ…
“แบฮยอน”
“ผมเหรอ”
“ใ่รับ
ะอายุ20แล้ว”
“แ่มั้ย”
“ไม่สิยัเ็ๆ”
“ริเหรอ”
“รับ” ผมสีำสนิทถููบไป้ำๆผละออมามอหน้ารๆอนที่หลับาอยู่
ที่ริบออนเ้าะีว่า แ่ถ้าะลบบาอย่าใ้วามมืนั้นีที่สุแล้ว...มั้
“อพรมั้ยอีสอนาที”
“นับหนึ่สอ”
“ไม่ใ่
เี๋ยวะบอนะนึไว้”
“นึไม่ออไม่ใ่เหรอ”
“ลอูนะอยาออะไรให้ัวเอ”
“ให้...ไ้มั้ย” ิ้วนั้นมวแ่าไม่ไ้ลืมึ้นมา
พร้อมนิ้วี้ที่ิ้มมาโนริมฝีปาอเา
“ันเหรอ”
“ัน...”
“านยอล”
“านยอล านยอล
านยอล านยอล านยอล านยอล านยอล านยอล”
“เรียทำไมเยอะแยะ”
“านยอล”
“านยอล....”
00.00
“อพรสิ”
“อพรอะไร”
“วันเิแบฮยอนวันนี้”
“อ”
“...”
“อให้ำไ้ ำ...”
“ันเหรอ” แบฮยอนเหมือนำลันึ
และ้วยท่าทีที่ไปทาหุหิทำให้เา้อพยายามเาใไม่ให้แบฮยอนเรียเินไป
“อื้ม”
“ปาร์านยอล”
“อโทษ ำไม่ไ้”
“ไม่เป็นไรอ่อเลย”
“อว่า...อให้ำ...ำนายไ้”
แบฮยอนร้อไห้เพราะเารู้สึไ้ถึอที่ื้นเปีย เพราะนึไม่ออสินะ….
แบฮยอนำลัน้อยใเพราะน้ำาที่ไหล....น้อยใที่เาำอะไรไม่ไ้
และน้อยใที่ัไม่แน่ใว่าน้อยใอะไร
“ำไม่ไ้”
“ันะบอ
บอทุวันว่าันื่อปาร์านยอล”
“ผมะำไ้”
“...”
“านยอล านยอล ำสิ!” มือเล็เลื่อนมาีหัวัวเอ านยอลึมือนั้นออและับมันมาูบอย่าอ่อนโยน
เาไม่อยาให้แบฮยอนหุหิ ไม่อยาให้ทำร้ายัวเอ ไม่อยาแม้แ่ะให้เ็บ
“ไม่เป็นไรๆ
ะบอให้ฟัทุวันนะ”
วามมืเามีไว้ลบน้ำายัไล่ะ
“เปีย”
“อ่า อโทษนะ”
“น้ำมาาไหน”
“ฝน”
“ห๊า?”
“ล้อเล่น
สุสัน์วันเินะแบฮยอน”
“วันเิเหรอ”
“ใ่รับ”
“อให้เราอยู่้วยันไปลอนะ
ันรันาย”
“รั ?”
“...”
“รั้วยเหมือนัน”
แบฮยอนรีบพู เพราะเาไม่อยาลืม
ไม่อยาลืม....
ในเมื่อแบฮยอนถูวามมืทำร้าย
ปาร์านยอล็ะเป็นวามสว่าที่แม้ะเทียบไม่เท่าอนเป็นพ่อแม่ แ่เาสัาับุน้าไว้ว่าะเป็นนนำทาให้นที่อยู่้าๆ...นัวเล็ๆนนี้ราบเท่าีวิอัวเอ
xx.
#smileandgoCB
ความคิดเห็น