คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่16 ผมและลูกหนี้
ตอนที่16
ผมและลูกหนี้
ไม่ว่าจะมองมุมไหน การเป็นหนี้สินก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
แต่การเป็นเจ้าหนี้ก็ไม่ได้ดีกว่ากัน โดยเฉพาะการเป็นเจ้าหนี้ที่มีลูกหนี้ที่...เหนียวหนี้
...
หลังจากเคลียร์เงื่อนไขข้อตกลงกันเรียบร้อยก็ถึงเวลาแยกย้าย ทั้งเจ็ดคนคล้ายจะมีภารกิจเร่งด่วนที่ทำให้ต้องจากไป ไม่เว้นแม้แต่ลอสที่เป็นเจ้าของห้อง โดยทิ้งให้ผมนั่งอยู่กับกุญแจห้องของลอสกับริกซ์ที่ทั้งสองคนให้มาโดยแลกกับการจุ๊บที่ปากผมกันคนละที
แน่นอนว่ามีเสียงโวยวายอย่างอิจฉาดังมาจากจินตามเคย
เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว ผมที่ได้รับอนุญาตให้ถือกุญแจห้องของลอสกับริกซ์ชั่วคราวก็เริ่มออกสำรวจภายในห้องของทั้งสองคนอย่างคร่าวๆ โดยผมเริ่มสำรวจและถ่ายรูปในห้องของลอสก่อน ตามต่อด้วยห้องของริกซ์
หลังจากถ่ายจนพอใจผมก็กลับมาที่ห้องของลอส ต่อคอมแล้วเอารูปถ่ายห้องทั้งสองมาแยกไฟล์ใส่ในโฟลเดอร์ โดยของลอสอยู่ในโฟลเดอร์ L ส่วนของริกซ์ก็โฟลเดอร์ R จากนั้นผมก็หารูปที่ถ่ายมุมใกล้เคียงกันมาเปรียบเทียบ ซึ่งทำแบบนี้จะทำให้ผมเห็นข้อแตกต่างระหว่างสองห้องชัดขึ้น
ผมนั่งจ้องจอคอมที่มีรูปห้องที่สภาพใกล้เคียงกันด้วยอาการเดียวกับตอนเล่นเกมจับผิดภาพ โดยใช้โปรแกรมแต่งภาพวงจุดที่ต่างกันเอาไว้ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ...
ผมเพ่งมองภาพเหล่านั้นอยู่เกือบชั่วโมง จนหาข้อแตกต่างไม่เจอแล้วจึงมานั่งดูภาพที่เซฟไว้ พิจารณาดูจุดต่างพร้อมวิเคราะห์ถึงนิสัยจากข้าวของและสภาพแวดล้อมในห้อง ก่อนจะจดใส่กระดาษโน้ตเล็กๆเพื่อกันลืม
การทำทั้งหมดนั่นใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงเต็ม ผมที่ดวงตาล้าจากการเพ่งก็เดินไปล้างหน้าในห้องน้ำพร้อมนวดกระบอกตาเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียงของลอส ผมเอาโน้ตที่ตัวเองขีดเส้นทำตารางแยกไว้แล้วคิดพิจารณาอย่างถ้วนถี่อีกรอบ
//Los//
- หนังสือเก็บเป็นระเบียบ
- เสื้อผ้าถูกแขวนไว้เป็นระเบียบ
- นาฬิกาปลุกตั้งตื่น 6.45 น.
- มีแผ่นหนังและแผ่นเกมประเภทแนวผจญภัยกับสืบสวนเยอะ
- ในตู้เย็นมีพวกเครื่องดื่มเกลือแร่กับน้ำเปล่า
//Rixz//
- มีหนังสือตั้งไว้ที่หัวเตียง
- มีเสื้อนอกถอดตั้งไว้ที่โซฟา
- นาฬิกาปลุกตั้งตื่น 7.05 น.
- แผ่นเกมส่วนใหญ่เป็นแนวซอมบี้กับยิงผีดิบเลือดสาด แผ่นหนังก็เป็นแนววิทยศาสตร์ไซไฟ พวกข้ามมิติหรือเวลาซะส่วนใหญ่
- ในตู้เย็นมีน้ำเปล่า น้ำผลไม้ แล้วก็นมเปรี้ยว
จากข้อมูลที่ผมรวบรวมก็พอจะสรุปภาพรวมได้ว่าลอสจะเป็นคนมีระเบียบกว่าริกซ์ และรสนิยมความชอบของทั้งสองก็ต่างกันเล็กน้อย
แต่ข้อสรุปที่ว่ามาก็ไม่ทำให้ผมแยกทั้งสองคนจากหน้าตาได้อยู่ดี
"เด็กขี้แยกับเด็กขี้งอน"เจ้าของรอยยิ้มอารมณ์ดีที่แวะมาเยี่ยมเยียนตอนหัวค่ำพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่เนื้อหาคำพูดนั้นห้วนสั้นจนผมต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"หา?"
"นั่นแหละคำใบ้ของฉัน มา ถึงตานายแล้ว จูบหน่อย"ไปป์พูดยิ้มๆ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมลอบถอนใจเมื่อไม่คิดว่าตัวช่วยจะเริ่มทำงานเร็วกว่าที่คาด ผมหันมองรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกลอสยังไม่กลับมา ก่อนจะยอมหลับตาลงช้าๆ
ผมสัมผัสได้ถึงริมฝีปากของไปป์ที่กดทับลงมาเบาๆ ก่อนสัมผัสนั้นจะเน้นหนักขึ้น ลมหายใจร้อนที่เป่ารดผิวแก้มทำให้ใบหน้าของผมร้อนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมแทบไม่กล้าหายใจหรือกระทั่งขยับตัว ความรู้สึกตอนนี้คล้ายกับประสาทสัมผัสทั้งหมดในร่างจะจดจ่อที่ริมฝีปากซึ่งกำลังถูกสัมผัสนุ่มนิ่มบดเบียดคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
เพราะไม่แน่ใจว่าระยะเวลาในการจูบต่อครั้งนั้นนานเท่าไหร่ ผมเลยรอให้ไปป์เป็นฝ่ายผละออกไปเอง แต่ผ่านไปสักพักแล้วไปป์ก็ยังไม่ผละออกไป กลับกัน อีกฝ่ายเพิ่มน้ำหนักยามถูไถ ซึ่งแรงเสียดสีเล็กๆนั่นทำให้ผมจั๊กจี้ที่ริมฝีปากจนเผลอขยับตอบอย่างไม่ตั้งใจ
คล้ายรับรู้ถึงสัมผัสของผม ไปป์กดริมฝีปากเบียดแน่นและแนบชิดขึ้นเรื่อยๆจน ก่อนผมจะพลันเบิกตาโตเมื่อไปป์ใช้ลิ้นไล้เลียไปตามรอยแยกของริมฝีปาก ผมรีบผลักอกอีกฝ่ายออกห่างทันที หัวใจที่อยู่ในอกซ้ายเต้นรัวถี่ๆอย่างตื่นตกใจ
"ไปป์ เราสัญญากันว่าจะไม่สอดลิ้น!"ผมพูดเตือนเผื่อไปป์จะเผลอลืมไป แต่แทนที่ไปป์จะมีสีหน้าตกใจหรือพูดขอโทษที่ลืม อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วแล้วว่ากลับง่ายๆ
"เมื่อกี้ก็ไม่ได้สอดนี่ ฉันแค่เลียเอง"
"นั่น..."
ผมอึ้งอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น แต่ก็เป็นอย่างที่ว่า ไปป์ยังไม่ได้สอดลิ้นเข้ามาจริงๆ และ แค่...เลียจริงๆ
ผมเม้มปากแน่น ก่อนจะรู้สึกร้อนวูบที่หน้าเมื่อยังคงสัมผัสถึงความอุ่นชื้นที่ติดริมฝีปากตัวเองได้ ผมมองไปป์อย่างเคืองเล็กๆกับการเล่นลิ้นครั้งนี้ แต่ไปป์ที่ถูกผมมองอย่างคาดโทษกลับยิ้มระรื่นแล้วเดินกลับออกไปด้วยท่าทางพอใจแทนซะงั้น ผมเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนใจอย่างนึกปลงกับนิสัยของไปป์
ทว่าหลังไปป์ผละไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีจินก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้องพร้อมพุ่งตัวเข้าใส่แบบที่ผมเริ่มชักจะชินแล้ว
"ทอย..."เสียงเรียกยานค้างพร้อมน้ำหนักที่โถมเข้าใส่ทำให้ผมละความสนใจจากอัลบั้มรูปถ่ายของลอสกับริกซ์ที่เพิ่งส่งข้อความไปขอยืมเมื่อสิบนาทีก่อน แล้วหันไปหาเจ้าของเสียงพร้อมถามอย่างจนใจ
"มีอะไรเหรอจิน?"
"จูบหน่อยสิ"คำขอของจินทำเอาอัลบั้มในมือผมเกือบร่วง ผมปิดอัลบั้มในมือวางลงข้างๆแล้วหันมาเผชิญหน้ากับจิน
"คำใบ้ล่ะ?"ผมสอบถาม เพราะถ้าจะให้ผมจ่ายค่าตอบแทน ตัวช่วยก็ควรให้ข้อมูลก่อน เหมือนกับการซื้อสินค้าที่ต้องจ่ายเงินก่อน จินที่ได้ยินผมพูดทวงก็ยิ้มด้วยท่าทางน่าเอ็นดู
"ขอติดไว้ก่อนนะ?"
"จิน"ผมย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินคำขอ แต่พอเห็นจินกะพริบตาอ้อนผมก็ต้องถอนใจแล้วว่าเสียงอ่อน
"เรื่องนั้นไม่ได้หรอก นี่เป็นเงื่อนไข..."
"ทอยจ๋า"
ผมชะงักไปเล็กน้อยกับคำเรียก เห็นจินโน้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมฉีกยิ้มออดอ้อน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยที่สบมองมาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...
"จูบกันนะ"
ผมที่ถูกสายตาคู่นั้นสะกดไว้ พยายามประคองสติที่เหลืออยู่ก่อนตอบปฏิเสธไปด้วยเสียงเบาหวิว
"บอกคำใบ้มาก่อน..."สุดท้ายเสียงของผมก็ถูกกลืนไป ผมหลับตาลงอย่างยอมแพ้ พร้อมนึกบ่นในใจ
จินนี่...ขี้โกงชะมัด
พอเสร็จธุระคนขี้โกงก็เดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางอารมณ์ดีกว่าตอนขาเข้า ถึงขนาดเดินผิวปากเป็นเพลงอีกด้วย ซึ่งผมมองตามหลังอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคืองเล็กๆกับการถูกเอาเปรียบครั้งนี้ แน่นอนว่าผมไม่ลืมที่จะทดไว้ในใจว่าจินติดค้างคำใบ้ผมอยู่หนึ่งครั้ง
ผมลูบริมฝีปากตัวเองที่ยังคงชื้นๆอุ่นๆจากสัมผัสที่ตกค้างเมื่อครู่ พลางคิดได้ว่าวิธีจูบนี่สามารถบอกนิสัยของเจ้าตัวได้จริงๆด้วย เพราะเมื่อตอนที่จูบกับไปป์ อีกฝ่ายจูบแบบหยอกล้อแต่ก็เทคแคร์ไปในที คอยชักนำอย่างช้าๆไม่ใจร้อน รอให้ผมคุ้นชินแล้วตอบรับสัมผัส ซึ่งมันเหมือนกับนิสัยเจ้าตัวที่คอยเป็นที่พึ่งพิงและเอาใจใส่คนอื่นเสมอ
ส่วนของจิน ถ้าจะให้นิยามคงต้องบอกว่าเด็ก
จูบแบบเด็กๆ เหมือนคนชอบเอาชนะ มีแกล้งเบียดเล็กๆ ใช้ปากดูดเม้มริมฝีปากผมไปมาจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ดึงๆผลักๆเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่ และก่อนที่เจ้าตัวจะใช้ลิ้นเข้ามาสำรวจผมก็ต้องรีบหยุดอีกฝ่ายไว้เท่านั้น
ถึงตอนนั้นจินจะใช้น้ำเสียงอ้อนๆยังไงผมก็ปฏิเสธเสียงแข็งแล้วพูดทวงเรื่องคำใบ้ที่อีกฝ่ายยังไม่ได้บอกแทน ซึ่งจินพอได้ยินเรื่องนั้นก็เปลี่ยนท่าทีเป็นกะพริบตาอ้อนๆ แล้วบอกแค่ว่าขอติดไว้ก่อน
ลงท้ายวันนี้ผมเลยได้ลูกหนี้มาหนึ่งคน ซึ่งไม่รู้ว่าลูกหนี้คนที่ว่านั่นจะยอมจ่ายหนี้มาดีๆรึเปล่า หรือในหัวกำลังคิดหาทางสร้างหนี้เพิ่มอยู่กันแน่?
เฮ้อ
ความคิดเห็น