คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เสด็จไพลินยา(รีไรท์)
อนที่ 3 เส็ไพลินยา
พันเอศรัย์ เินลับไปลับมาอยู่หลายลบ ิัสินใและเินเ้าไปในห้อที่ำลัทราน ทรเยพระพัร์ึ้นแย้มสรวลน้อยๆ
“ ทำไมไม่ีบพับ้าล่ะะ เย็นนี้เรามีาน ที่ท่านผู้บัาาระัเลี้ยให้เรานะะ “
“ รายา....ผม้อโทรไปยเลิ่อนแล้วละ “
ทรมีสีหน้าน น้อยๆ “ ทำไมเหรอะ “
เาเินเ้าไปโอบพระวรายให้ ทรลุึ้นประทับยืน และโอบรอบพระอัสาไว้พาำเนินมาประทับยืนที่หน้า่าบานสู ที่มอลไปเห็นสนามห้า้าึที่เียวี และมีไม้ประับปลูไว้ร่มรื่นาม ทรทอพระเนรมอ ้วยวามรู้สึผ่อนลาย ทรหันมาสรวลน้อยๆ รับสั่เบาๆ
“ หิมาเมือไทยทีไร ็รู้สึเหมือนมาบ้านัวเออีรั้ มันเป็นวามรู้สึที่แปลนะะ หรืออาะเป็นเพราะว่า หิเยมาอยู่ที่นี่ั้แ่เ็ๆ ็ไม่ทราบนะะ “
“ เพราะมีสามีเป็นนไทยอี้วยมั้ “ เาเอ่ยึ้น้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แ่็ทรสัเเห็นแววัวลในสายาอเาน้อเอ่ยถาม
“ เอ่อ....เมื่อีุ๊บอว่าะ้อยเลิ านเลี้ย่ำนี้ มีเรื่ออะไรเหรอะ “
พันเอศรัย์ มอพระพัร์อพระอ์นิ่ๆ อยู่รู่ให่ นทรอรนทนไม่ไ้เอ่ยถามึ้นอี เาถอนหายใเฮือให่ออมา
“ เอ่อ....รายา....ทำใสันิหนึ่นะ่อนที่ะฟัผมไ้มั้ย “
ทรทำสีพระพัร์แปลพระทัยับรับสั่อพระสวามี “ ไ้่ะ.....มีอะไรเหรอะ ถึไ้ทำหน้าเรียแบบนี้ะ “ ทรเยพระพัร์ึ้นมอพระพัร์พระสวามี อย่าทรใร่รู้
พระสวามี ทรถอนพระทัยออมาเฮือให่ ่อนที่ะรับสั่ “ อืม..... ืออนนี้ที่สวาิิ มีน่อารบถยึอำนา และเส็พ่ออุ เอ่อ....ือหมวราเมน บอว่าเห็นทหารพาหมอเ้าไปในพระบรมมหาราวั และมีทหารออมาส่่าวว่า อาะทรสิ้นพระนม์แล้ว เพราะเห็นนาสนมำนัล ่าพาันร้อไห้ระม “
ในพระโสออ์หิ เิเสียวิ้ๆึ้น พร้อมทั้พระสิที่วูบลทันที พันเอศรัย์รู้สึใที่พระวรายที่เาโอบอยู่ทรุล และรีบะโนเรียทหารรับใ้ พร้อมทั้้อนพระวราย อพระอ์ไว้ในอ้อมแน ทหารวิ่ไปามนายแพทย์ในรมทหารมาทันที เาวาพระอ์ลบนพระที่ สีพระพัร์ีเผือ ทั่วพระวรายเย็นเียบ หมอรีบับที่้อพระร เพื่อรวีพร และีพระโอสถบำรุพระหทัยถวาย และเินลับออมานอห้อ บอับพันเอศรัย์
“ อีสัรู่รู้สึพระอ์รับท่าน “
“ ะทรเป็นอะไรมามั้ยรับหมอ “
“ เอ่อ....ทรแ่พระวรพระวาโย เท่านั้นรับท่าน “
เาเินเ้าไปนั่้าพระที่ ทรเริ่มรู้สึพระอ์ และยับพระวรายน้อยๆ เรียหาพระสวามี “ ศรัย์ะ....” เารีบเ้าไปประอพระอ์ไว้ในอ้อมแน
อัสสุลลอลอและรินพรูลทันที “ เิอะไรึ้นันะ ใรเป็นบถ เส็พ่อสวรรริเหรอะ เรา้อรีบลับไปเี๋ยวนี้เลย่ะศรัย์ “ ทรทำท่าะประทับยืน
“ รายา....ใเย็นๆ่อน เราะผลีผลามเ้าไปในเวลานี้ไม่ไ้ เรา้อวาแผน่อนว่า ะเ้าไปยัไ เ้าไปทาไหน อำลัอเราถูทหาร อเสนาบีอปาุมไว้หม แ่ผมิว่ามัน็ไม่ยาเินไปหรอนะ ที่เราะยึืนมา แ่้อวาแผนให้ี่อน หมวราเมนอนนี้หนีมาอยู่ ที่ไพลินยา ผมิว่าเรา้อเ้าไปที่ไพลินยาและเินทาเ้าไปทาเิ่ออสวาิิ
ผู้บัาารทหารบ ไ้รับเิให้มาพบ และอำปรึษา ึ่ท่าน็เ็มใ และรีบมาเ้าเฝ้าให้ำปรึษาโยราบทูลึ้นว่า
“ เอ่อ....ือเล้าหม่อมันิว่า ทาอทัพอประเทศไทย ะไป่วยแบบออหน้าออาไม่ไ้พระเ้า่ะ เพราะเป็นเรื่อารเมือภายในประเทศสวาิิ แ่ทาอทัพ็ะอย่วย สนับสนุนแบบลับๆเ็มที่ระหม่อม เพราะวามริแล้วทหารอเรา ็ยัอยู่ที่นั่น้วย แ่ประเทศอื่นะเห็นว่าประเทศไทย เ้าไปยุ่ับารเมือภายใน อสวาิินเินไป เราอาะถูทายูเอ็นำหนิ แ่หม่อมัน็พร้อมที่ะ่วยทุอย่าพระเ้า่ะ “
“ อบุท่านมา่ะ ันเป็นห่วแ่เพียเส็พ่อ ึ่ทรประวรอยู่ และ็ยัไม่ทราบพระอาารเลย่ะว่าทรเป็นยัไบ้า เราลอิ่อไปที่สวาิิ ึ่อนนี้ไม่มีารสื่อสารใๆที่ใ้ไ้เลย ไม่มีสัาโทรศัพท์ และสัาาวเทียมเลย่ะ “
พันเอศรัย์เอ่ยึ้น้วย สีหน้าเร่เรียน้อยๆ “ เอ่อ....ท่านรับ ือระผมะอำลั าหน่วยรบพิเศษ สัสิบนาย และอให้ฮ.ไปส่ที่แว้นไพลินยา้วยน่ะรับ “
“ ไ้สิ....ไม่มีปัหาหรอรับ ั้นผมะรีบัให้ ผู้พัน....ท่านเ่เรื่อวาแผน เรื่อรยุทธอยู่แล้ว ผมิว่าไม่ใ่ เรื่อยาสำหรับท่านหรอ แ่ผม็ไม่ทราบนะว่าฝ่ายบถน่ะ มีำลัและฝ่ายที่สนับสนุนมาน้อยแ่ไหน ็ยัห่วทหารอเราอยู่ ่าวเรื่อนี้ยัเียบ ยัไ็ให้เป็นวามลับไป่อน็แล้วัน ท่านผู้พันะไ้ทำาน่ายึ้น “
เย็นวันนั้นเาและอ์หิ ลอนทหารหน่วยรบพิเศษ ที่เป็นสุยออฝีมือ ไ้ึ้นเรื่อบินลำเลียไปลที่ไพลินยา อ์ายอิภูเส็มา้อนรับถึสนามบิน ทรำเนินเ้ามาโอบอ พระอ์หิไว้ในอ้อมพระรทันที พันเอศรัย์้อมศีราะล ถวายวามเารพ หมวราเมนเินเ้ามา ถวายวามเารพและถวายรายาน ทรสับ้วยสีพระพัร์สลเศร้า
“ หิ....พี่เสียใ้วยนะ ะให้พี่่วยยัไ็บอ อย่าเรใ พี่็ห่วเส็ท่าน และน้อหิเ อีทั้พระาิพระวศ์ ะเป็นยัไันบ้า็ไม่รู้ “ อ์หิทรย่อพระวราย ลทำวามเารพพระอ์ายอีรั้
“ หิห่วเส็พ่อเหลือเินเพะ “
“ ทำพระหทัยีๆนะ๊ะ เส็อาะไม่เป็นอะไรมา็ไ้ เพียแ่เราาาร์ ับเหุาร์ที่เห็นเท่านั้น เ้าไป้าในัน่อนเถอะ “
ทรำเนินพาเส็พระอ์หิรายา และเาเ้าไปในึบัาารอไพลินยา ที่เป็นึที่ถูสร้าึ้นอย่าทันสมัย อ์หิทรอเ้าไปในห้อแผนที่ ออบัาาร และเริ่มหาเส้นทาที่ะเส็เ้าไป
“ อนนี้ทุ่านเ้าเมือปิหม พระเ้า่ะ “ หมวราเมนราบทูล
“ เราะเิน้วยเท้าเ้าไปในป่ารนี้ และะเรียบริมแม่น้ำ นี้ไปเรื่อยๆ เมื่อไปถึุรวที่บ้าน ลินเ เรา็ะหาเรือ และล่อเ้าไปึ้นที่ห้วยมะเมี๊ยะ และเินเท้าเ้าไปในเมือรนี้ “ ทรใ้ินสอในพระหัถ์ลาเส้น ไปามทาที่ะ้อเินเ้าไป และทรเียนแผนที่ึ้น เพื่อสำหรับใ้เินทา
“ น้อหิะำเนินไปยัไ ระยะทาไลไม่ใ่น้อย ประทับอยู่ที่นี่ แล้วให้ผู้พันศรัย์ับทหาร ไปัารให้ีว่านะ พี่เป็นห่วหิ สสารหิเหลือเินนะ “ รับสั่้วยสีพระพัร์ัวล แววพระเนรยับอวามในพระทัย ที่เารู้ว่า พระอ์ยัทรโปร อ์หิรายาอยู่อย่ามามายนั
“ อบพระทัยเพะเส็พี่ ที่ทรเป็นห่วหิ แ่หิ้อไปเพะ หิประทับอยู่ที่นี่เยๆและอยไม่ไ้เพะ “
ทรถอนพระหทัยน้อยๆ ทอพระเนรมอพระพัร์ ออ์หิรายา สายพระเนรยัทร อาวร์อาลัยอย่าเหลือเิน
“ พี่รู้ว่าพี่ห้ามหิไม่ไ้ แ่พี่็อเป็นห่วไม่ไ้ ไปเสวย่ำันเถอะหิ แล้ว่อยุยัน่อนะีมั้ย “ ทรหันพระพัร์มารับสั่ “ หมวราเมน....พาทหารที่มาทั้หม ไปพัที่บ้านพัรับรอนะ เราให้ทาพลาัอาหารไว้ให้แล้ว “ หมวราเมนถวายวามเารพ และทำท่าออาห้อไป
“ เี๋ยวหมว....ันยัไม่รู้เลยว่า ใรเป็นผู้่อารรั้นี้ “
หมวราเมนิเท้า และล่าวถวายรายาน “ พันรีมินาพระเ้า่ะ พันรีมินาไป่วยท่านอปา ออมาาทีุ่มั และมีไพร่พลำนวนหนึ่ ที่เ้ายึสถานที่ที่สำัไว้ทั้หม รวมทั้พระบรมมหาราวั้วยพระเ้า่ะ “
ทรมีสีพระพัร์ เหมือนะทรรุ่นิึ้นทันที “ ริสินะ.....เราประมาทผู้พันมินาไปริๆ ผู้พันเป็นหลานอท่านอปา เป็นลูผู้น้ออราัย แ่ลอมาผู้พันมินา ็วาเยมาลอ และเหมือนะไม่เยมีทีท่าอะไรเลย ที่ะิ่อารบถ “
“ เล้าหม่อมันิว่า เป็นารวยโอาสเสียมาว่า ที่เห็นว่าพระอ์เส็่าประเทศ และเพิ่เสร็านศึ อำลัภายในไ้มีโอาสพัผ่อนไม่มีใราิ เพราะเป็นารปิวัิที่เียบมาพระเ้า่ะ พันรีมินา เ้ายึอบัาาร และพระบรมมหาราวัไว้พร้อมัน และับเส็ไว้เป็นอ์ประัน เริ่ม่อารั้แ่ีสาม อเมื่อเ้านี้พระเ้า่ะ เล้าหม่อมันเผอิอยู่ใน ห้อแผนที่ที่เยอยู่ และพวนั้นไม่ทราบทาลับ ็เลยรอมาไ้พระเ้า่ะ “
“ พาทหารไปพัผ่อนไ้แล้วหมว อืม....และหาเสื้อผ้าแบบาวบ้าน ให้ทุนสวมใส่ เราะปลอมเป็นาวบ้านัน “
“ พระเ้า่ะ “
ทรหันพระพัร์มาที่พระสวามี และวนให้ำเนินโยเส็เ้าอิภู เ้าไปที่พระำหนัรับรอ โ๊ะพระายาหาร่ำไ้ถูัไว้สามที่ ทรรับสั่เื้อเิ
“ หิ้อเอาเสบียไป้วยเยอะหน่อยนะ วันนี้พี่ะสั่ให้ทาห้อเรื่อ ัอาหารแห้ไปให้เยอะหน่อย “
“ อบพระทัยเพะ เินทาอย่ามา็แ่สามวันเพะ “
ทรส่ายพระพัร์ แล้วถอนพระหทัย “ พี่เป็นห่วหิมาเลย ะไปยัไ เินเท้าไปในป่านะหิ เส้นทา็ทุรันารอออย่านั้น “
“ หิำเป็นเพะ หิห่วเส็พ่อเหลือเิน “
ทรเยพระพัร์ึ้น ทอพระเนรมอพระพัร์ อ์หิรายา “ หิ....ถ้าหิเทรพระปรีา และมีพระทัยเ็เี่ยวเ่นหิ ็ีนะ “
“ อย่าทรมีพระวินิัยอย่านั้นสิเพะ หิเยัทรเป็นวัยรุ่น และไม่เยาบ้านาเมือ ไปเหมือนหิ ยัทรไม่มีพระทัยเ ้มแ็หรอเพะ หิเทรเหมาะ ที่ะเป็นเ้าหิที่สมบูร์แบบเพะ เพราะทรสมภพ เพื่อมาเป็นอ์ราินีอไพลินยาเพะ ”
“ ันอิาพระสวามีมานะ ที่ทรมีผู้หิที่เพียบพร้อมทุอย่า “ รับสั่เปรยับเาและแย้มสรวลน้อยๆ อย่าที่เารู้สึว่า ทรโทมนัสในพระทัยนั
“ ืนนี้ประทับที่นี่สัืน แล้วพรุ่นี้เรียมอะไรพร้อมแล้ว ่อยเินทานะ๊ะหิ “
“ เพะ....หิอเสื้อผ้าแบบาวบ้านให้หิ และผู้พันสัสามสีุ่นะเพะ หิะปลอมัวเป็นผู้ายเพะ ไม่ั้นนะสสัย ที่มีผู้หิอยู่ในบวนอผู้าย และะไม่ไปพร้อมันเป็นหมู่ แ่ะแยันเินทา เมื่อใล้สวาิิ ไม่ให้เป็นที่ผิสัเเพะ “
ืนนั้นเมื่อึ้นมาบนห้อบรรทม ทรประทับนั่เียบๆ และเหม่อมอทอพระเนร ออไปที่หน้า่า พระสวามีทรำเนินมาประทับล้าๆ
“ รายาอย่าิมาสิ ผมิว่าไม่เหนือบ่า ว่าแรเราหรอนะ “
“ หิเพียห่วเส็พ่อเท่านั้น่ะ ไม่ทราบว่าะทรเป็นยัไบ้า ไม่รู้่าวราวอย่านี้ หิลัว่ะศรัย์ “
“ รายา....ิเสียว่าในโลนี้ ไม่มีอะไรที่เที่ยแท้แน่นอนสิ๊ะ ะไ้สบายใึ้น “ ทรหันมาบพระพัร์ลับพระอุระอพระสวามีไว้
“ ่ะ....หิีใ อุ่นใที่มีุอยู่้วยนะะ “
“ ุไม่เสียใเหรอ๊ะ ที่ไม่ไ้มาเป็นอ์ราินีอไพลินยา “
“ ไม่เยเสียใ่ะ แ่ะเสียใถ้าไม่ไ้ เป็นภรรยาอทหารไทยนนี้่ะ “
เา้มลประทับริมฝีปาลบนพระโอษ์ “ ผมหึุนะ ผมรู้ว่าอ์ายยัสนิทเสน่หา ในัวุอยู่ไม่รู้เลือนรู้มั้ย “
“ หึทำไมะ ...็หิอยู่ในอ้อมออุแล้วนี่ะ “
ทรระิบหวาน สายพระเนรมึ้ วิบวับ ทอมอใบหน้าอเา และทรใ้พระรทั้สอ้าประอใบหน้าอพระสวามี และประทับพระโอษ์ ลบนริมฝีปาอเา ประทับรอยุมพิอย่าสนิทเสน่หา นเาไม่อาะอใไ้ และ่อย้อนพระวราย วาลบนบรรถร์ เมื่อสายลมพรูพัเ้ามาทาพระแล ทรสะท้านเยือเมื่อ ไม่มีพระภูษาอยู่บนพระวราย ฝนหลฤูเริ่มั้เ้ามามืทะมึน ฟ้าร้อเบาๆเหมือนะรวรำพันพร่ำรั ลมฝนเริ่มโลมไล้ใบห้า เพียแผ่วเบา และปรายเม็ลำแรบนพื้นิน ลมเริ่มโหมแรและพัระหน่ำ นใบห้าเอนลู่ราบล เม็ฝนเริ่มพรูพร่า และแทราย ลพื้นินอย่าไม่ปราี เสียฟ้ายัรวร่ำรำพันรั ับพื้นิน และยัอาวร์อ้อยอิ่เมื่อะาลา
วันรุ่ึ้นทุนเรียมัวพร้อม อ์หิในลออ์เสื้อแบบม่อฮ่อม และสนับเพลาสั้นา๊วย ใ้ผ้าพันไว้โยรอบพระเศา มีย่ามสะพายไว้ที่พระอัสา พระสวามีและทหารที่มาาเมือไทย และหมวราเมน็เ่นัน อ์ายทรำเนินมาส่่อนารออเินทา
“ พี่อให้น้อทรทำารสำเร็ ถ้า้อารให้พี่่วย เลื่อนำลัไป่วย ็ให้บอไ้เลย พี่ะเรียมทหารไว้ให้พร้อม ผู้พันศรัย์.....ันอบอรๆนะ ันอฝาวใอันไว้ับุ ูแลและทำทุอย่าเพื่อเานะันรัเามา “
“ ระหม่อม รับ้วยเล้าพระเ้า่ะ “
“ อบพระทัยเพะ หม่อมันทูลลาเพะ “
ารเินทาไ้เริ่ม้นึ้น เมื่อรถิ๊ปทหารสามันอไพลินยา มาส่นทั้หม ที่ายป่าเนแนสวาิิ ทั้หมลเินเท้า ันมาเรื่อยๆ เามอมาที่อ์หิ อย่านึสสาร พระปราที่แล่ำ ้วยแสแที่แผล้า พระเสโทรินไหลนเปียุ่มลออ์ แ่มิไ้ทรรับส่บ่น ำเนินามทาึ้นๆลๆเามาเรื่อย ้วยเส้นทาที่ทุลัทุเล มามายนั และเมื่อบ่ายัพันเอศรัย์สั่ให้พั และให้ทานอาหารลาวัน ที่ทาห้อเรื่อทำเป็นเสบียมาให้ ทหาร้มลถวายวามเารพอ์หิ และยื่นล่ออาหารถวาย ทรรับสั่ึ้นับทหาร
“ ่อไปนี้ห้ามทำับัน เหมือนันเป็นอ์หิ ให้พูธรรมา และให้ทำเหมือนัน เป็นทหารนหนึ่เท่านั้น นี่เป็นำสั่นะ เี๋ยวพวท่านะลืม ทำ่อหน้านอื่น เ้าในะ “ ทหารทุนรับำ
่ำนั้นทหารไ้ั้แ้มป์ และ่ออไฟึ้น พันเอศรัย์พาพระอ์ ลไปสรน้ำที่ริมห้วย ทรถอลออ์ออ และทรลสรน้ำในลำห้วย อย่ารู้สึทรสำราึ้น สายาอพระสวามีหวานรุ่มริ่ม อมยิ้มน้อยๆ เมื่อลอเลียอยู่้วยันลำห้วย พระสวามีรับสั่เอ่ยลอน ในลิลิพระลอึ้น ที่ริมพระปรา เมื่อทรโอบอพระอ์ไว้ ทาเบื้อพระปฤษา์ และูบเล้าเลียายอยู่ไม่ห่า
สรสนุน้ำแล้วลับ..สนุบ เล่านา
สอร่วมใันย..ย่าึ้น
ึ้นพลาอับอ..พลาูบ
สนุินฟ้าฟื้น..เฟื่อฟุ้ฟอาม
“ ไม่่ะที่รั....เี๋ยวใรเห็น “ ทรอิเอื้อนเบี่ยพระวรายหนี แ่เหมือนยิ่ยั่วให้พระสวามีไม่อาลายอ้อมพระรล แ่ลับทรอรัระหวัไว้แน่น ุไร้ลที่ที่พระปรา และอพระศอพระหัถ์ุนเปะปะ ทั่วพระวรายสั่นระริไหว
รับสั่ระิบที่ริมพระปราเบาๆ “ ะอใไ้ยัไ๊ะที่รั ุแสนสวยน่าหลใหล ออะปานนี้ ุหวานไปทั้ัว นผมะาใอยู่แล้วรู้มั้ย “ รับสั่ระิบรำพัน
เสียปลาในลำห้วย หุบเหยื่อเสียัโผลให่ ทรสะุ้พระทัย และอรัพระสวามีไว้แน่น อห้าที่ริมห้วยไหวระริ เมื่อลื่นาน้ำระเพื่อมแร หิ่ห้อยระพริบแสวิบวับเรียู่ เพื่อเสพสมอยู่บนิ่ลำพู แล้ววิบวับแทราย ลทาบทับู่อมัน เสพสุนสุสม และยัลอเลียเวียนเล้า รำพันอย่า่านใ
ความคิดเห็น