~FiCโฮคาเงะรุ่นสี่!!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                               

            เฮียแกกินไรเป็นอาหารฟระถึงได้เท่เอา..เท่เอา-///- ทำไมคนหล่อๆต้องอายุสั้นด้วยง่ะTTOTT(เสียดาย)

       
              

                   

             อ่านเสร็จแล้วก้เม้นกันมั่งสิกั๊บT^T อ่า...ความจริงยาวกว่านี้อีกแต่นี่ป๋มตัดออกไปตั้งเยอะแน่ะ-w-เม้นบอกด้วยน้าก๊าบบ>o<ว่าเป็นไงมั่งควรแก้ไขตรงไหนรึเปล่าน่ะกั๊บบบบบป๋มมมมมม>/\<
                 ฝากแบนเนอร์อันแรกของชีวิตด้วยจร้า>w<!!>3<อ่านแล้วเม้นด้วยนินะเนะโนะ หุๆ-w-/

            ทามายยยยยยยยยยยยยยToTมีแต่โคนอ่านนนนนน ม่ายมีโคนเม้นนนนนนนTTOTT แง่งๆ-__-+++ อ่านแล้วเม้นบอกกันมั่งสิฮะT^Tว่าเป็นยังไง สนุกป่าว พ้มจะได้มีกำลังใจเขียนต่อปายยยยยยยยยYOYอ่านร้อยกว่าแต่...เม้นอยู่สี่!!!อนาถชีวิตตตตTTOTT
             
     ฝากผลงานอีกอันเด้อขรั่บ!!!!
                   

_na ru_       ChuanG_ KeY

เนื้อเรื่อง

   


                         "แอ๊..แอ๊" เสียงเด็กน้อยแรกเกิดร้องดังกึกก้องกังวาน จนทำให้ชายหนุ่มผมทองร่างสูงผู้เป็นใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระต้องสะดุ้งอย่างตกใจแกมปิติยินดี ร่างสูงถลาเข้าไปแทบจะทันทีเมื่อเห็นประตูเปิดอ่าออกพร้อมกับร่างของหมอที่เดินยิ้มออกมา




            "ยินดีด้วยค่ะ ท่านได้ลูกชายค่ะท่านรุ่นสี่"หมอสาวบอกด้วยใบหน้ายิ้ม ก่อนจะโค้งให้ร่างสูงอย่างเคารพและเดินออกมา 



             "ลูกชาย  ข้าได้ลูกชาย"ร่างสูงพึมพำอย่างตื่นเต้น แทบกระโดดตัวลอยถ้าไม่ติดว่าบริเวณนี้เต็มไปด้วยเหล่าโจนินที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ ร่างสูงผลักประตูด้วยมือที่สั่นอย่างตื่นเต้น เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับ อุสึมากิ คุชินะ หญิงสาวที่เขารักนอนหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ในอ้อมกอดมีห่อผ้าเล็กๆวางไว้อยู่  ร่างสูงใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นห่อผ้านั้นและรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นสายเลือดของตนกับหญิงสาวที่เขารัก



             "มินาโตะ"คุชินะลืมตาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเห็นร่างสูงเธอจึงคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอประคองห่อผ้าในอ้อมแขนอย่างเบามือ ส่งให้ร่างสูงที่รับมาด้วยมือที่สั่นอย่างตื่นเต้น มินาโตะค่อยๆคลี่ผ้าออกอย่างเบามือ ราวกับว่ามันเป็นอะไรที่บอบบางจนแตะแรงเพียงนิดก็อาจสลายไป  เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวนวลเหมือนมินาโตะ พวงแก้มชมพูน่าหยิก และปอยผมเล็กๆสีทองที่เหมือนมินาโตะ...แทบทุกอย่างบนตัวเด็กน้อยคนนี้...เหมือนเขาทุกอย่าง จนร่างสูงยิ้มอย่างดีใจแกมปิติอย่างบอกไม่ถูก



             "แอ๊..."เด็กน้อยยิ้ม ราวกับกล่าวทักทายผู้เป็นพ่อ นัยน์ตาสีฟ้านั้นเหมือนกับร่างสูง ทุกอย่างของเด็กน้อยคนนี้เหมือนเขาจริงๆ มินาโตะคิดอย่างปลาบปลื้ม



             "ลูกพ่อ..ลูกของพ่อ"ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างดีใจระคนตื่นเต้นยินดี ยกร่างเด็กน้อยขึ้นแนบแก้ม

             



              

   
             "แอ๊.."



             "ลูกของเรา....ลูกชายของเราสองคน"รุ่นสี่แย้มยิ้ม



             "นารูโตะ ลูกชายของพ่อ ดวงใจของเราทั้งสอง อุสึมากิ นารูโตะ"



            "ทำไมต้องเป็นนามสกุลข้า??"คุชินะขมวดคิ้ว



            "เพราะ....."

              

              ร่างสูงชูร่างเล็กในมือขึ้นสูง  เด็กน้อยสบตาผู้เป็นพ่อแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างอารมณ์ดี  ยังไม่ทันจะบอกเหตุผล จู่ๆโจนินคนหนึ่งก็มาปรากฎตัวอยู่ข้างๆรุ่นสี่



            "แย่แล้วครับ ท่านรุ่นสี่ที่ป่าเหนือมีปิศาจจิ้งจอกเก้าหางตัวใหญ่กำลังอาละวาดทำลายป่าพังเสียหายไปกว่าครึ่งแล้วครับ คาดว่าไม่นานอาจบุกเข้ามาที่หมู่บ้านครับ และตอนนี้โจนินและหน่วยต่างๆกำลังต่อสู้กับมันอยู่ครับ" โจนินคนนั้นรายงานอย่างรวดเร็ว รุ่นสี่คิ้วขมวดมุ่น 



           "เพราะอาจเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ยังไงล่ะ คุชินะ หากข้าไม่กลับมาเจ้าต้องดูแลลูกเราให้ดี ที่ข้าไม่ให้ใช้นามสกุลข้านั้นเพราะเมื่อเด็กคนนี้เติบใหญ่และรู้ว่าพ่อเค้าเป็นใคร อาจเหิมเกริมในอำนาจและฐานะได้ ฉะนั้นเจ้าอย่าบอกว่าพ่อเค้าเป็นใครจนกว่าจะถึงเวลาที่สมควร"รุ่นสี่ดึงคุชินะเข้ามากอด และจูบหน้าผากเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา


           




          





            

          "อีกอย่าง ตระกูลเจ้า ก็เหลือเจ้าเพียงคนเดียวแล้วด้วย"



          "แต่ท่านไม่ควรจะเสียสละขนาดนี้"รุ่นสี่แตะปากคุชินะเบาๆ



          "นี่แค่ส่วนน้อยคุชินะ เพื่อคนที่ข้ารักแล้ว ข้าทำได้ทุกอย่างแม้แต่..."คุชินะแตะปากรุ่นสี่ราวกับรู้ว่ารุ่นสี่ต้องการพูดอะไร



         "อย่า มินาโตะ ข้าไม่อยากได้ยินคำพูดนั้น"รุ่นสี่ยิ้ม ก้มลงไปที่เด็กน้อยผู้เป็นสายเลือดของตน



          "นารูโตะลูกพ่อ พ่อไม่มีวาสนาได้สั่งสอนให้เจ้าเป็นคนดี แต่พ่อขอให้เจ้าเติบโตเป็นบุรุษที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้พ่อ เป็นโฮคาเงะที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้รุ่นอื่นๆ"แล้วรุ่นสี่ก็หายตัวไปพร้อมกับโจนินคนนั้น ปล่อยให้ร่างบางทรุดลงร้องไห้อย่างเศร้าโศก ใจโหวงๆกลัวว่าคำที่ร่างสูงบอกนั้นจะเป็นจริง



           "ขออย่าให้คำพูดท่านเป็นความจริงเลย ขอให้ท่านกลับมา อยู่กับข้าและลูกตลอดไป"คุชินะพึมพำภาวนาอย่างเศร้าสร้อย กอดร่างเล็กขึ้นแนบแก้ม เด็กน้อยแตะที่แก้มผู้เป็นมารดาเบาๆแทนการปลอบโยน
 
          






           "เจ้าล่วงหน้าไปก่อน"รุ่นสี่หยุดอยู่ที่ส่วนหนึ่งของป่าเหนือ ส่วนโจนินคนนั้นก็มุ่งหน้าไปตามคำสั่งของร่างสูง



           "คาถาเชิญ!!"กลุ่มควันขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นและหายไปแทบจะทันที ทำให้เห็นร่างของกบตัวหนึ่ง แต่มีแค่ครึ่งบน ส่วนข้างล่างนั้นเป็นม้วนกระดาษขนาดใหญ่ 



           "อ้าว!รุ่นสี่จะถอนอะไรออกจากคลังอีกล่ะ"



            "เปล่า..ข้าจะมาฝากของ ไว้ให้ลูกชายข้าน่ะ"กบตาโตอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำว่า'ลูกชาย'



            "นี่คุชินะคลอดแล้วรึ?"รุ่นสี่พยักหน้าช้าๆ กบตัวนั้นตบมืออย่างดีใจ



            "ยินดีด้วยนะท่าน  ว่าแต่จะฝากอะไรล่ะ ท่านฝากจนคลังข้าเต็มเอี๊ยดแล้วนะ"กบกอดอกอย่างเบื่อๆ



            "ข้าจะมาฝาก'ของ'ให้ลูกชายข้าน่ะ เผื่อใช้ในยามจำเป็นเมื่อถึงเวลาอันสมควร" กบตัวนั้นพยักหน้า แล้วรุ่นสี่ก็ทำการเรียกของนั้นออกมา

             "ท่านรุ่นสี่มาแล้วพวกเรา"นินจาคนหนึ่งตะโกนร้องอย่างดีใจเมื่อเห็น'ประกายแสงสีเหลืองแห่งโคโนฮะ'มาปรากฎตัวพร้อมกับกบสีแดงตัวใหญ่ยักษ์นามว่า'กามะบุนตะ'เหล่านินจากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ เริ่มมีความหวังและกำลังใจขึ้นมาอย่างมากมาย 

            



             

          "โอ..ไอ้ตัวบะเฮิ่มนั่นคือสิ่งที่ข้ากับเจ้าต้องไปตะลุมบอนงั้นรึ"บุนตะแสยะยิ้มเครียดเมื่อเห็นจิ้งจอกตัวใหญ่มหึมา หางทั้งเก้าสะบัดไปมาอย่างเดือดดาล มันอ้าปากอวดฟันที่แหลมคมของมันอย่างน่ากลัว



           "ใช่แล้ว..เจ้าพร้อมมั๊ย บุนตะ?"


           "ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมล่ะมินาโตะ "แล้วทั้งสองก็พุ่งเข้าหาจิ้งจอกเก้าหางอย่างสุดกำลัง ใช้คาถาและอาวุธนินจาต่างๆฟาดฟันกับมันอย่างเต็มกำลัง แต่จิ้งจอกเก้าหางกับไม่ระคายเคืองใดๆเลย



            "กามะมีดสั้นฟันทะลวง!!!"



            "คาถาน้ำ!!กระสุนปืนใหญ่!!"แต่ก็ยังไม่เกิดผลกับร่างของเก้าหางสักนิดเดียว



            "หนังหนาจริงวุ้ย"บุนตะกัดฟัน

           “ดูเหมือนว่าเจ้านี่จะไม่ใช่แค่ปิศาจธรรมดาเสียแล้วล่ะ”

            “ท่านหมายความว่าอย่างไรรึ??”

         “มีคนบางคนส่งมันมา  ใครบางคนควบคุมมันอยู่ แต่ข้าไม่อาจแน่ใจว่าเป็นใคร...”ในใจตัดสินใจอะไรบางอย่าง



           "คงได้เวลาใช้คาถานั้นแล้วล่ะ"รุ่นสี่เอ่ยเสียงเครียด บุนตะชะงักเมื่อได้ยินประโยคนั้น



           "อย่าดีกว่าน่า มินาโตะ"



           "แต่นั่นเป็นทางเดียวที่จะช่วยหมู่บ้านได้นะ"บุนตะถอนหายใจเมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของรุ่นสี่



           "แล้วจะกักมันไว้ที่ไหนล่ะ"รุ่นสี่หลับตาขมวดคิ้วมุ่น แล้วเรียกโจนินที่อยู่ข้างๆมาหา แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง สักพักโจนินคนนั้นก็หายไป  ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับห่อผ้าสีขาว



           "นั่นอะไรน่ะ"



           "ลูกชายของข้าเอง"



           "อย่าบอกนะว่าเจ้า.."รุ่นสี่พยักหน้าช้าๆ กอดห่อผ้าไว้แน่น

           “ท่านเสียสละมากไปแล้ว “รุ่นสี่ยิ้ม

           “ไม่มีคำว่า ‘มากไป’ สำหรับหมู่บ้านที่ข้ารัก ที่ข้าต้องการจะปกป้องหรอก บุนตะ”

           “แต่นี่...ชีวิตทั้งชีวิตของท่านและลูกชายเชียวนะ “

           “ข้ามั่นใจว่าเมื่อเขาโตขึ้น ลูกของข้าต้องเข้าใจกับการกระทำของพ่อของเขาที่ต้องการจะปกป้องหมู่บ้าน โคโนฮะงาคุเระแห่งนี้”



           "ที่พ่อทำไม่ใช่เพราะไม่รักแต่เพื่อทุกคนต้องสละบางสิ่งเพื่อรักษาอีกสิ่งหนึ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า พ่ออยากให้ทุกคนมองเจ้าเป็นวีรบุรุษที่เก็บกักจิ้งจอกเก้าหางไว้เพื่อปกป้องหมู่บ้าน วันข้างหน้าอาจมีอุปสรรคแต่พ่ออยากให้เจ้าฝ่าฟันมันไปให้ได้อย่างสวยงามนะ..นารูโตะ"รุ่นสี่วางร่างเล็กลงบนหมอนสีขาวที่โจนินเอามาพร้อมกับเด็กน้อย แล้วเขียนอักขระมากมายล้อมรอบตัวของเด็กน้อย เทียนหลายเล่มถูกเรียกออกมาวางล้อมรอบหมอนใบนั้น

 

           
               
            มินาโตะจูบหน้าผากเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักสุดหัวใจที่เขาพยายามจะถ่ายทอดให้ร่างเล็กตรงหน้าได้รับรู้

            "แม้กายของพ่อจักดับสูญ แต่ใจของพ่อจักอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ เพื่อเฝ้าดูและปกป้องเจ้าตลอดไป"


             



          หยาดน้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลริน  เสียงเด็กน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกดังก้องเสียดแทงเข้าไปในใจของมินาโตะ ......ราวกับหัวใจเจียนจะขาดเสียให้ได้

           แว๊.....แว๊

           เสียงร้อง เสียดแทง กลางใจ 

          แทบแด-    ดิ้นไป       ตามเจ้า

          ลูกเรา        นอนร้อง    เจียนตาย

          ทำได้         แค่นั่ง         มองดู


           
          "บุนตะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าเป็นคู่หูที่ดี ขอบใจนะ"รุ่นสี่ประสานมือเข้าด้วยกันเพื่อใช้คาถาสะกดวิญญาณที่ต้องทำสัญญากับยมฑูตและแลกวิญญาณให้กับยมฑูต  มือสีซีดยื่นออกมาทะลุร่างของรุ่นสี่และไปจับอยู่ที่ตัวของเก้าหาง



           "อ๊า..ก"รุ่นสี่กัดฟันอย่างเจ็บปวดเมื่อเลือดเริ่มไหลออกมา บุนตะจำต้องหลับตาอย่างเศร้าใจ


           "โบร๋ววววววววววว"จิ้งจอกเก้าหางหอนร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวดเมื่อเงาสีดำหรือวิญญาณค่อยๆออกมาจากร่าง มันสะบัดหางไปมาอย่างบ้าคลั่งและค่อยๆสงบลงเมื่อวิญญาณออกมาแล้ว วิญาณนั้นผ่านทะลุร่างของรุ่นสี่ไปสู่สะดือของเด็กน้อยที่เขียนอักขระอาคมไว้




          "อุแว้......อุแว้!!"เด็กน้อยร้องลั่น เมื่อวิญญาณเข้าไปในสะดือ มินาโตะลงอาคมขั้นสุดท้ายก่อนที่ร่างจะค่อยๆล้มลงไปข้างๆเด็กน้อย


 

           "พ่อรักเจ้าเสมอ..ลูกพ่อ"แล้วผู้ที่ได้ชื่อว่า'ประกายแสงสีเหลืองแห่งโคโนฮะ'ก็ได้จบชีวิตลง ท่ามกลางความเศร้าโศกเสียใจของเหล่าโจนินและนินจานับร้อยที่เฝ้าดูเหตุการณ์อย่างสงบเพราะไม่สามารถให้ความช่วยเหลืออะไรได้เลย

 

              
             

            เสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อยดังก้องไปทั่ว ราวกับรับรู้ว่าผู้เป็นบิดาได้จากไปตลอดกาล


           "การจากไปของท่าน จะอยู่ในใจเราตลอดไป โฮคาเงะรุ่นที่สี่"โจนินคนหนึ่งโค้งลงต่ำ นินจาคนอื่นๆก็ทำตามนั้นอย่างเคารพสุดใจ


            "นี่ข้ามาช้าไปหรือ"ชายที่ได้ชื่อว่าโฮคาเงะรุ่นที่สามเอ่ยอย่างเศร้าๆเมื่อเห็นร่างของรุ่นสี่ ข้างๆมีเด็กน้อยนอนร้องไห้เสียงดัง


            "ครืน..ครืน"ฝนค่อยๆโหมกระหน่ำตกลงมาราวกับไว้อาลัยและร่ำไห้กับการจากไปตลอดกาลของรุ่นที่สี่  โฮคาเงะรุ่นสามอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาและช้อนร่างของรุ่นสี่ขึ้น แล้วก็เกิดควันขนาดใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับร่างทั้งสามที่หายไป เหล่านินจานับร้อยต่างค่อยๆแบกเพื่อนพ้องนินจาที่จากไปอย่างห้าวหาญในสงครามครั้งนี้หายตัวไปเช่นกัน ส่วนร่างจิ้งจอกนั้นไม่มีใครรู้ว่าท่านรุ่นสามจัดการอย่างไร เหตุการณ์นี้ทำให้หลายคนต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปและคงจดจำอย่างไม่เคยลืม....และไม่นานเด็กน้อยคนนั้นก็ได้เติบโตขึ้นและถูกตราหน้าว่าเป็นปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง นามนั้นคือ...อุสึมากิ  นารูโตะ!!

                       



(( รูปล่างๆนี้แจกนะจ๊ะ^________^    แต่ขอร้อง อย่าลอกบทความนี้ไปเป็นของตัวเองเลย เพราะซีเขียนด้วยความตั้งใจ ถ้ารู้ว่ามีคนคัดลอกบทความไปเป็นของตัวเอง ซีคงเสียใจ โกรธเคือง และ ไม่ชอบใจ))


เครดิตของรูปพวกนี้นะ  ยังมีอีกเยอะเลย เข้าไปดูจิ^_____^


 ((ของเค้าดีจริงๆ>O<v !!!))





   

    

         










-----------------------------------------------------------------


ง่า...ไม่รู้ว่าจะดีมั๊ยง่ะT^Tไม่มั่นใจเลย  เม้นบอกด้วยนะฮะว่าเป็นไงบ้างT/\T >/\<พลีสสสสสสสส!!!