นิยาย {FIC KYORYUGER YAOI} คนที่เเสนดี : Dek-D.com

ณ ป่าแถวๆภูเขาไฟฟูจิ

ร่างชายหนุ่มเเต่งชุดสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของ เอียน ยอร์คเเลนด์ เดินถือดอกไม้ตรงไปที่สถานที่หนึ่ง เมื่อถึงที่แล้วเขาก็ทักทายจูเดนริวที่เฝ้าสถานที่แห่งนี้อย่างที่เป็นทุกครั้งที่เขามา

"ไง ซาคุเทอร์ สบายดีนะ ฉันมาหาคู่หูของนายเหมือนเดิมนั้นแหละ" เมื่อจูเดนริวนามซาคุเทอร์ได้ยินก็หลีกทางให้ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้าไปยังสถานที่คู่หูของตนหลับไหลอยู่

ชายหนุ่มเดินเข้าไปจนสุดทางก็ถึงสถานที่คู่หูของซาคุเทอร์นอนหลับไหลอยู่ ชายหนุ่มหลับตาเล็กน้อย ก่อนที่จะเอามือลูบไปที่แผ่นหิน ที่สลักชื่อคูหู่ของซาคุเทอร์เอาไว้

เคียวริวกรีน...ริวปุกัง โซจิ

"ไง บอย นอนหลับที่นี้ ที่ๆนายเคยพบกับซาคุเทอร์ คงรู้สึกสบายใจบ้างสินะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะวางดอกไม้ไว้ที่หน้าแผ่นหินก่อนที่เขาจะนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ระหว่างเขากับโซจิ...

ครึ่งปีที่ผ่านมา

"ทำอะไรอยู่หรอเอียน" เสียงชายหนุ่มที่เด็กที่สุดในกลุ่มนาม ริวปุกัง โซจิ แต่ผมไม่เรียกว่าโซจิเหมือนกับคนอื่นๆหรอก ผมเรียกเขาว่า "กรีนบอย" แต่หลังจากที่เขาเคยช่วยชีวิตผมและปรับความเข้าใจกัน ผมก็เรียกเขาแค่ "บอย" เฉยๆ

"ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ศึกษาอะไรนิดๆหน่อยๆน่ะ" ผมตอบเขาก่อนที่จะนั่งกดจูเดนโมบัคเคิลเพื่อศึกษาพลังของจูเดนริวต่อ

"อ่ะ..." บอยยื่นแก้วกาแฟให้กับผม ผมมองเขานิดหนึ่งก่อนที่จะดูข้อมูลต่อ

"ท่านโซจิขอรับ เราไปฝึกดาบกันเถอะ" เสียงซามูไรหลงยุคนาม อุสึเซมิมารุ หรือที่เอมี่จังตั้งชื่อให้ใหม่ว่า "อุจจี้" ดังขึ้น เพื่อชวนบอยฝึกดาบตามปรกติของทั้งคู่

"อุจจี้ เรามีนัดไปช่วยนตซังไม่ใช่หรอ" เสียงมาดลุยของคิริว ไดโกะหรือที่พวกผมเรียกเขาว่า "คิง" ดังขึ้นเพื่อเตือนอุจจี้ที่ลืมไปว่าวันนี้ต้องไปบ้านของนตซัง หรือ อุโดะ โนบุฮารุ เพื่อไปที่สวนน้ำพุ จะจัดงานอะไรซักอย่าง ซึ่งผมเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน

"ใช่แล้วละ วันนี้ยังไงก็ไปซ้อมดาบกันไม่ได้หรอกนะ" เสียงสาวน่ารักนาม เอมี่ ยูสึกิ พูดสนับสนุนคำพูดของคิง

"จริงสิ ลืมไปเลยนะขอรับ งั้นพวกเราไปกันเลยดีกว่านะขอรับ" อุจจี้บอกเสร็จก็รีบไปโดยคิงกับเอมี่จังก็รีบตามไป ส่วนบอยมองผมก่อนที่จะเดินตามไป ผมน่ะหรอ ก็ต้องไปด้วย เลยเดินตามเขาไปนั้นแหละ

ณ สวนน้ำพุ

ผมที่กำลังยกเก้าอี้ก็หันไปมองบอยที่กำลังเล่นอยู่กับเด็กๆ ผมพึ่งรู้วันนี้เลยว่าบอยเข้ากับเด็กๆดีมากๆ ผมวางเก้าอี้ลงเพราะหนักก่อนที่จะมองบอยเล่นกับเด็กๆต่อ ยอมรับเลยว่าบอยดูหน้ารักมากเลย

"เอียน ทำไมไม่ยกเก้าอี้ไปซักทีละ" เสียงของนตซังดังขึ้น ผมหันไปมองนตซังก่อนที่จะตอบคำถามของเขา

"เอ่อ...ฉันเเค่พักนิดหน่อยนะ เก้าอี้มันหนักนี่" ผมแถไปงั้นแหละ

"เอียน...ฉันให้" บอยให้ดอกไม้ผม ผมก็รับมาอย่างงงๆ พอผมลองมองบอยดูดีๆก็พบว่าบอยเอาดอกไม้มาติดผมและเสื้อผ้าของบอยเองก็เติมไปด้วยดอกไม้ ผมรู้เลยว่าเป็นฝีมือของพวกเด็กๆแน่นอน

"พี่ริวปุกัง ไปเล่นกันอีกสิครับ" พวกเด็กๆเริ่มรบเร้าบอย บอยเองก็ตามใจเด็กๆ ผมมองก่อนที่จะยิ้มเล็กน้อย

"ว้าว โซจิให้ดอกไม้ข่าวสุดช็อคเลยนะเนี่ย" นตซังเล่นมุกเเซวผม ผมหันกลับมามองนตซังก็พบว่านตซังยกเก้าอี้ที่ผมวางไว้ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปเพราะเอมี่จังเรียก

ตกตอนกลางคืน

งานเลี้ยงเลิกแล้ว ผมเห็นบอยนั่งดูดาวอยู่เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ กะจะเข้าไปนั่งด้วย

"อย่าเข้ามานะ...เอียน" เสียงของบอยดูสั่นๆ ตอนนี้ผมหยุดเดินตามคำสั่งของบอย และผมกำลังงงๆ ว่าทำไมบอยถึงไม่อยากให้ผมเดินเข้าไป

"เป็นอะไรหรือเปล่าบอย" ผมถามเขา ต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

"ไม่มีอะไร ฉันอยากอยู่คนเดียว ขอร้องละ" เสียงบอยสั่นหนักกว่าเก่า ผมรู้ได้ทันทีว่าบอยร้องไห้ นั้นทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนที่จะกอดเขาจะข้างหลัง

"ไม่เป็นไรนะบอย นายร้องไห้ออกมาเถอะ ฉันจะกอดนายไว้อย่างนี้เอง" ผมบอกเขา เหมือนเขาจะฉะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

"ขอบคุณนะ" หลังบอยร้องไห้มาได้ประมาณ10นาที เขาก็เริ่มผลักผมออกเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ ทำไมนายถึงร้องไห้" ผมถามเขา แต่เขากลับก้มหน้า ไม่ยอมตอบคำถามของผม

"ไม่มีอะไรหรอก มันไม่ใช่เรื่อง..." บอยพูดไม่ทันจบก็ต้องเงียบเสียงลง เพราะผมจูบเขา เขาตกใจมาก ก่อนที่จะผลักผมแล้วประเคนหมัดให้ผมหนึ่งหมัด ก่อนที่จะวิ่งหนีไป ผมเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนที่จะมองบอยที่วิ่งหนีหายไปในป่า ผมรู้เลยว่าจุดหมายของบอยอยู่ที่ไหน

"อ้าว เอียน นายยังไม่กลับไปอีกหรอ" คิงถามผม

"อ๋อ ก็ว่าจะกลับแล้วละน่ะ" ผมตอบคิงก่อนที่จะเดินกลับบ้าน แต่ผมเดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นจูเดนริวซาคุเทอร์และพาราซากันยืนขวางทางผมอยู่

"มีอะไรงั้นหรอ พาราซากัน" ผมถามจูเดนริวของตัวเอง เพราะผมรู้ว่าถามซาคุเทอร์ไปก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี พาราซากันบอกผมว่าซาคุเทอร์เอาข่าวมาบอกเพราะเขาจัดการไม่ได้ นั้นก็คือบอยโดนลอบทำร้าย ตอนนี้นอนสลบอยู่ที่ชายป่า ผมรีบวิ่งไปยังที่ซาคุเทอร์บอกทันที อย่างไรผมก็ต้องวิ่งไปหาบอยก่อน ส่วนคนอื่นค่อยติดต่อ

"บอย" ผมเรียกเขาก่อนที่จะประครองเขาขึ้นมา

"อือ..." บอยลืมตามองผม ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง "ระวังนะ เอียน มันมีเดบอสลอบโจมตีพวกเราอยู่" บอยบอกผมเสียงเรียบปนหอบเล็กน้อย

"งั้นเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ" ผมบอกบอยก่อนที่จะยื่นมือให้บอยจับเพื่อจะดึงเขาขึ้นมา

"นายรีบหนีไปเถอะ ฉันไปไหนไม่ได้ นายจะตามเพื่อนหรือวิ่งหนีไปก็ได้" บอยบอกผม
ผมงงนิดๆ

"ทำไมละบอย" ผมถามเขา

"ขาฉันโดนกับดัก ฉันไปไหนไม่ได้" บอยให้เหตุผลกับผม

"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับนาย" ผมบอกเขาด้วยคำพูดที่หนักแน่น

"ไปซะสิ เอียน!!! จะไปตามพวกคิงก็ได้ ตอนนี้นะ นายติดต่อใครไม่ได้แล้ว และฉันก็ต้องนั่งอยู่ที่นี่ นายรีบ..."

"นายกำลังบอกให้ฉันทิ้งนาย ฉันทำไม่ได้หรอกนะ บอย!!!" ผมตะโกนสวนกลับเขา ผมเชื่อว่าพาราซากันต้องกำลังตามตัวพวกคิงอยู่แน่นอน ผมกำลังโมโหบอยที่สั่งให้ผมทิ้งเขาลูกเดียว จนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"โซจิ เอียน!!!" เสียงของทุกคนตะโกนเรียกผมกับบอย นั่นยิ่งทำให้บอยอึ้ง

"นายควรไว้ใจเพื่อนบ้างนะ" ผมบอกกับบอยก่อนที่จะปล่อยให้พวกคิงจัดกับบอยซึ่งหลังจากขาของบอยหลุดจากกับดักพวกเราก็พากันออกจากที่เกิดเหตุทันที

"ขอโทษ และขอบคุณนะ..."บอยบอกผมก่อนที่คิงและนตซังจะช่วยกันหามบอยไปที่โรงพยาบาล...

3 ปีผ่านไป

"นี่บอย วันนั้นทำไมนายถึงให้ดอกไม้ฉันละ" ผมถามเขาถึงเหคุการณ์วันนั้น ดูเหมือนเขาจะมีท่าทีอายๆอย่างไงก็ไม่รู้

"เอียน...ฉันอยากรู้จริงๆเลยนะ นายรู้สึกอย่างไรกับฉันกันเเน่" เขาถามผมกลับซะงั้น

"ก็เป็นเด็กคนหนึ่งไงละ" ผมตอบไปงั้นๆแหละ เพราะผมเป็นคนที่ปากแข็งด้วย ผมเคยตอบแบบทำร้ายจิตใจของบอยมานับครังไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งบอยก็มั้งจะให้อภัยผมเสมอ ผมคิดว่าแม้กระทั้งครั้งนี้ด้วย

"งั้นหรอ ก็ดีแล้วนี่ฉันไปก่อน วันนี้พ่อฉันจะฝึกให้" บอยว่าจบก็ลุกเดินออกไป ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปหาพวกคิง เพื่อไปหาอะไรทำเป็นการฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ

5 ปีที่ผ่านมา

"ฮ้าว เอียน ไม่ไปจีบสาวหรอ" เสียงของบอยเเซวผม ผมไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับบอยก่อนที่จะตอบคำถามของเขา

"ไม่ละ วันนี้ขี้เกียจนะ" ผมพูดจบก็หยิบจูเดนโมบัคเคิลขึ้นมานั่งทำงานต่อ

"ไง โซจิ เอียน พวกนายเข้ามาที่ฐานสปิริตเบสเร็วเสมอเลยนะ" คิงเดินเข้ามาก่อนที่จะนั่งข้างๆผม

"น้ำมาแล้วจ้า" เสียงของเอมี่ดังขึ้น ผม บอยและคิงก็หันไปมอง เธอเดินเข้ามากับนตซัง ที่ถือถาดแก้วน้ำมาวาง ก่อนที่จะยื่นให้กับทุกคน

"ขอโทษที่มาช้านะขอรับ" อุจจี้รีบวิ่งเข้ามาก่อนที่จะนั่งข้างๆบอย

"มากันครบแล้วสินะ" เสียงโทรินดังขึ้น พวกเรารีบมองก่อนที่จะยิ้มเป็นคำตอบแทน

"ฉันได้ข่าวมาจากพวกจูเดนริวว่าพบจูเดนริวตัวใหม่ แถวๆแถบป่าที่ซาคุเทอร์อยู่ โซจิ ซาคุเทอร์ได้บอกอะไรนายไหม" โทรินพูดเสร็จผมก็หันไปมองบอย ผมเห็นบอยนั่งทำหน้างงๆก่อนที่จะส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่ได้บอกอะไร

"งั้นพวกเราไปตรวจสอบดูดีไหมละ ฉันไปกับเอมี่ อุจจี้ไปกับนตซัง ส่วนเอียนก็ไปกับโซจิละกัน" คิงเสนอให้ไปตรวจสอบพร้อมกับจับคู่ไปในตัวด้วย

"ตกลง" พวกเราพูดพร้อมกันก่อนที่จะรีบลุกไปสถานที่ๆโทรินบอก

ณ ป่าแห่งหนึ่งแถวๆภูเขาไฟฟูจิ

ผมกับบอยเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ก็พบว่าป่าที่นี่โดนตัดเป็นแถบๆ พวกคิงที่ไปคนละทางก็มารวมกัน ณ ที่นี่อย่างไม่น่าเชื่อ

"หรือจะเป็นฝีมือของเดบอส" บอยพูดอุทานขึ้นมาเบาๆ

ปัง...ปัง ปัง

เสียงยิงโดนพื้นที่ทำเอาพวกผมถอยหลังเพื่อไม่ให้โดนสะเก็ดของมัน ก่อนที่จะมองว่าเป็นฝีมือของใคร

"ฮ่าๆๆๆ ไง พวกเคียวริวเจอร์" เสียงเดบอสเอนเตอร์ดังขึ้น พวกผมเปิดตากว้างด้วยความตกใจ เพราะเจ้าเดบอสเอนเตอร์ตัวนี้ พวกผมไม่เคยชนะมันได้เลย มันมาพร้อมกับเดบอสนินจา

"เจ้าเอนเตอร์" คิงพูดไปกัดฟันไป "ทุกคน เคียวริวเชนกันเลย" คิงจะโกนสั่งเพื่อน

"อย่าหวังเลย" เจ้าเดบอสนินจามันใช้วิชาลับ ทำให้มีเชือกดำมาพันกาบุ รีโวลเวอร์ ทำให้แปลงร่างไม่ได้

"ช้าไปนะ" เจ้าเดบอสเอนเตอร์มันพูดประชดแบบหน้ามั่นใสมาก หลังจากนั้นเจ้าเอนเตอร์มันก็ยิงใส่พวกเราพร้อมกับเจ้าเดบอสนินจามันโจมตี ซึ่งพวกเราก็วิ่งหนี,หลบหรือป้องกันตัวเท่าที่จะทำได้

"โอ๊ย" ผมโดนยิงที่ขา ทำให้ล้มลงไป เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาดูศัตรูก็เห็นคลื่นดาบอยู่ตรงหน้า ผมรู้ตัวว่าโดนแน่นอนจึงหลับตาพร้อมกับเตรียมรับความเจ็บปวด

เมื่อมันผ่านไปได้ซักพัก ผมรู้สึกเหมือนมีคนล้มทับผม ผมจึงลืมตาเมื่อมองเหตุการณ์ข้างหน้า...

"บะ บอย..."ผมพูดออกเเค่นี้จริงๆ เพราะที่ท้องของบอยมีบาดเเผลฉกรรจเเละเลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด เสียงของผมหายไป น้ำตาของผมหายไปเหมือนกัน ผมได้เเต่เปิดตากว้างกับสภาพของบอย...

"อะ เอียน..."เสียงอันอ่อนเเรงของบอยเรียกชื่อผม เหมือนพยายามเรียกสติของผม แต่ผมก็ได้แต่มองเท่านั้น...บอยชูจูเดนจิซาคุเทอร์ให้ผม ผมก็รับมาอย่างงงๆ หลังจากที่ผมรับจูเดนจิแล้วเขาก็สิ้นใจทันที หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าภาพทั้งหมดมันดำไปหมด

หลังจากบอยสิ้นใจ ผมก็ตะโกนเรียกชื่อบอย ก่อนที่ผมจะอาราวาดจนเพื่อนๆต้องเข้ามาทำให้ผมหมดสติ...นี่คือคำตอบที่คิงตอบผม หลังจากที่ผมถามเขาว่า เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น...

ศพของบอยได้ไปฝังที่ชายป่าที่ซาคุเทอร์อาศัยอยู่ พ่อของบอยก็รับรู้ถึงการจากไปของบอย ทุกคนรู้หมด และพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม จูเดนจิของบอยเพื่อนๆก็เอามาแบ่งกันก่อนที่จะปฏิบัติตนเหมือนเดิม....ยกเว้นผม...

หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ผมกลายเป็นคนโรคซึมเศร้าทันที ผมอาศัยอยู่ที่ฐานสปิริตเบสโดยมีโทรินคอยดูแลผม ไม่ให้ผมทำอะไรบ้าๆอย่างเช่น...ฆ่าตัวตาย... ผมบอกกับทุกคนว่าไม่ต้องห่วง แต่ทุกคนก็ยังคงยืนยันให้ผมพัก และบอกให้ผมออกไปหาสาวๆเหมือนที่ผมเคยทำ...ซึ่งผมก็พยักหน้าเข้าใจ ทุกคนจึงออกไปทำงานปรกติ...

3 เดือนที่ผ่านมา

ผมเริ่มยอมรับความจริง ผมขอให้โทรินพาผมไปหาบอย โทรินก็ไม่ว่าอะไรก็พาไปหา เเต่ว่าจูเดนริวซาคุเทอร์ไม่ยอม ไม่ว่าจะเป็นใคร จูเดนริวตัวนี้ก็ไม่ให้ผ่าน แม้กระทั้งต่อสู้ จูเดนริวตัวนี้ก็จะไม่ยอมออกไปสู้ จะอยู่เฝ้าสถานที่แห่งนี้ โทรินจึงพาผมกลับ พอผมกลับมาที่ฐานสปิริตเบสผมก็มาดูจูเดนจิที่บอยให้ผมก่อนสิ้นใจ

"จูเดนจิอันนี้ถ่านหมดหรอ" ผมนำจูเดนจิไปชาต ก่อนที่จะก้มหน้าลง ผมคิดถึงบอย และผมก็ไม่เข้าใจด้วย ว่าทำไมซาคุเทอร์ถึงไม่ให้เข้าไป และตอนนี้ผมกำลังโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุให้บอยต้องตาย และผมยังโทษฟ้าด้วยที่กำหนดให้บอยต้องตาย แทนที่จะเป็นผม หลังจากผมคิดอะไรไปเรื่อย ผมก็เดินออกมาข้างนอกฐานสปิริตเบส และตรงไปที่ร้านของเอมี่ทันที่

ณ ร้านอาหารที่เอมี่อยู่

ทันทีที่ผมเข้าไป ผมก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ผมพบกับบอยครั้งแรก ตอนนั้นผมกำลังจะจีบเอมี่ เเต่คิงก็เข้ามาขวาง และเอมี่ก็เตะใส้กรอกที่ผมถืออยู่ไปทางบอย บอยก็ปัดไปทางนตซัง และนตซังก็ตกลงมาจากบันได ผมยังจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้

"ฮ้าว เอียน เข้ามาก่อนสิ วันนี้ร้านปิดก็จริง แต่เพราะเดี๋ยวพวกคิงจะมานะ" เอมี่ที่เห็นผมยืนอยู่หน้าร้านก็ตะโกนเรียกผม ผมว่าวันนี้ที่ร้านปิดเพราะเดี๋ยวพวกคิงจะต้องมากินหรือฉลองอะไรกันซักอย่าง...เหมือนปรกตินั้นแหละ

ผมเดินเข้าไปนั่งข้างในร้าน รอไม่กี่นาที พวกคิงก็เข้ามาพร้อมกับโทริน

"นี่ ต่อไปนี้ฉันจะให้พวกนายพบใครบางคนนะ เขาจะมาเป็นพลังให้กับเรา" โทรินบอกกับทุกคน ผมคำนวณที่โทรินพูด ผมรู้เลยว่าจะต้องมาแทนที่บอยแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆละก็...ผมจะลืมบอยทันทีน่ะสิ

"เอียน ฉันขอจูเดนจิของโซจิที่ให้นายคืนด้วย" โทรินเดินมาทางผมก่อนที่จะยื่นมือเพื่อของจูเดนจิของบอย

"ทำไมต้องเป็นของฉันละ ทำไมไม่เอาของคนอื่น หรือให้ดร.สร้างใหม่ก็ได้นี่ ฉันไม่ให้ ใครก็มาแทนที่บอยไม่ได้หรอก" ผมพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกจากร้านของเอมี่ทันที ผมไม่ยอมให้สิ่งนี้กับใครหรอก มันคือสิ่งเดียวเท่านั้น ที่บอยให้ผมก่อนที่จะสิ้นใจ มันเป็นของสำคัญสำหรับผมมาก ผมที่วิ่งมาถึงชายป่าอย่างงงๆ ผมลองเดินเข้าไปก็พบกับจูเดนริวซาคุเทอร์ยืนขวางทางอยู่ ผมเลยเดินไปหาจูเดนริวตัวนั้น

"ซาคุเทอร์ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ไม่มีใครมาแทนที่คู่หูของนายได้อีกแล้ว ฉันนะ...รักโซจินะ เขาเป็นคนที่เเสนดี สำหรับฉันมาก" คำพูดที่บอกรักบอยนั้น ผมพึ่งเอามาพูดในตอนที่บอยไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ผมมันโง่ เท่านั้นเอง... จู่ๆจูเดนจิที่บอยให้กับผมก็เปล่งแสงขึ้น ผมหยิบออกมามองแบบงงๆ ผมจำได้ว่าผมนำไปชาตที่ฐานสปิริตเบสนี่น่า ซาคุเทอร์ปล่อยแสงสีทองออกมากระทบกับจูเดนจิที่ผมถืออยู่ จูเดนจิของบอยมีสีสันเหมือนเดิมแล้ว ผมมองอย่างงงๆ

(นายคือคนเดียวที่ยังยอมรับการมีตัวตนของโซจิอยู่ ทุกคนต้องการให้คนใหม่มาแทนที่เขา แต่นายไม่ใช่) เสียงของซาคุเทอร์ดังเข้ามาในหัวของผม ผมมองซาคุเทอร์ทันที ซาคุเทอร์นั่งลงจนหัวของมันอยู่ในระดับสายตาของผม ผมเอื้อมมือไปลูบหัวของมัน เหมือนที่ผมเคยลูบให้พาราซากัน

(นายมีบางอย่างที่คล้ายกับโซจิ จูเดนจิที่นายถืออยู่นั้น ไม่ใช่จูเดนจิที่ดร.สร้างให้กับเคียวริวเจอร์ แต่มันคือจูเดนจิที่ใช้พลังของฉันกับโซจิในการสร้าง จูเดนจินี่ถ้าตกไปถึงผู้สือทอด คนนั้นจะกลายเป็นคู่หูคนใหม่ทันที ฉันไม่รู้ว่าโซจิเอาไปให้ใคร ตอนแรกฉันก็ไม่คิดมากหรอก จนกระทั้งโทรินมาบอกว่าหาคนเป็นเคียวริวกรีนได้แล้ว นั้นทำให้ฉันเลือกที่จะอยู่กับคนที่ยอมรับว่าโซจิจะเป็นเคียวริวกรีนตลอดไป นั้นก็คือนายอย่างไรละ) ซาคุเทอร์เล่าให้ผมฟัง ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงไม่ยอมออกไปสู้

(นายอยากไปหาโซจิใช่ไหมละ จงเดินผ่านตรงนี้ไปซะ ตรงไปจนสุดทาง นายก็จะพบเอง) ซาคุเทอร์บอกผม ผมรีบเดินไปตามทางที่ซาคุเทอร์บอกทันที ผมเดินไปเรื่อยๆจนสุดทาง ก็พบว่าบอยนั่งอยู่บนแผ่นหินอยู่

"น่าแปลกใจจัง ที่นายยังยอมรับว่าฉันยังมีตัวตนอยู่" เสียงของบอยที่บอกผม นั่นยิ่งทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปหาทันที

"บอย..." เมื่อผมไปดูใกล้ ก็รู้ทันทีเลยว่าบอยคือวิญญาณ บอยคงไปสู่สุขติไม่ได้ เพราะเป็นห่วงเพื่อนๆและการต่อสู้เป็นแน่

"พวกคิงมาบอกกับซาคุเทอร์แล้วละ ว่าจะมีเคียวริวกรีนคน..." บอยกำลังจะตอกย้ำในคำพูดของคนอื่น นั้นทำให้ผมรีบตะโกนสวนกลับทันที

"นายคือเคียวริวกรีนเพียงคนเดียวของฉันนะ โซจิ ไม่มีใครมาแทนที่ของนายได้ ฉันยอมทุกสิ่ง แม้กระทั้งชีวิตนี้ ฉันก็ยังคงจะยืนยันคำพูดนี้ ไม่มีใครมาแทนที่ของนายได้!!!!!" ผมมั่นใจในคำพูดของผม ผมรู้ว่าความรักของผมกับบอยมันไม่สมหวังแล้ว แต่ผมก็ต้องการให้ความทรงจำนี้ มันยังคงอยู่ตลอดไป....

"ขอบคุณนะ...เอียน ฉันเฝ้ารอคำตอบนี้มาเเสนนาน ในที่สุดฉันก็รู้แล้ว ขอบคุณจริงๆนะ เอียน" บอยบอกกับผมก่อนที่ร่างกายของบอยจะหายไป ผมร้องไห้หนักมาก หลังจากนั้นผมก็ออกไปรบพร้อมกับคนอื่น ตามปรกติที่มันควรจะเป็น

100 ปีผ่านไป

"100ปีแล้วสินะ บอย" ผมที่อายุ126ปีแล้ว กำลังมองจูเดนจิที่บอยให้กับผมพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

"เอียนจัง อยู่ที่ไหนเอ่ย" เสียงของแคนดีรีลาตะโกนเรียกชื่อผม ผมเลยเดินออกมาหาเธอ

"มีอะไรงั้นหรอแคนดีรีลา" ผมถามเธอ เธอดูตื่นเต้นที่พบผม เมื่อก่อนเจอกันก็ต้องสู้กัน หลังจากที่ผมช่วยปล่อยให้เธอเป็นอิสระจากพวกเดบอส เธอก็มาช่วยเหล่าเคียวริวเจอร์เป็นการตอบแทน

"มีคนอยากพบนะสิ เอ้า เข้ามาสิจ๊ะ" แคนดีรีลาหลบทางให้คนข้างหลังเดินเข้ามาหาผม ผมอึ้งเล็กน้อย เพราะคนที่กำลังเดินเข้ามาหาผมนั้น มีหน้าตาคล้ายบอยมาก

"ผมชื่อริวปุกัง โซจิโร่ เป็นหลานของปู่ริวปุกัง โซจิ" เขาแนะนำตัว ผมนี่คืออึ้งไปเลย เพราะบอยตายก่อนที่สงครามจะจบ แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงบอกว่าเป็นหลานของบอยได้

"งั้นหรอ ทำไมนายถึงเป็นหลานของโซจิได้ละ" ผมถามเขา

"พ่อผมเป็นคนบอก ผมไม่เคยเจอตัวจริงหรอก ผมถึงมาหาปู่ไง" พ่อของเด็กคนนี้ก็ต้องเป็นลูกของบอยสิ ผมยังคงงงๆ บอยตายตอนอายุ16 จะไปทำใครท้องได้ ดูเหมือนเมื่อก่อนบอยไม่ค่อยชอบผู้หญิงอยู่แล้วด้วย

"จริงสิ ผมต้องบอกว่า ปู่น่ะ มีน้องชายด้วย" พอโซจิโร่บอกมาแบบนี้ ผมก็เข้าใจทันที สรุปแล้วเด็กคนนี้ เป็นลูกหลานของบอยจริงๆ

"แล้วมีอะไรละ ถึงมาหาฉัน" ผมถามเขาก่อนที่จะนั่งลงเพราะสังขารมันไม่ไหว

"ผมแค่อยากรู้ ว่าปู่นะเก่งหรือเปล่า" ดูเหมือนเด็กคนนี้จะห้าวๆไม่เหมือนบอยเลย แต่ผมก็เล่าให้เขาฟังจนหมด จนกระทั้งผมตัดสินใจจะคืนสิ่งที่บอยให้ผมไว้ คืนให้กับลูกหลานของเขา

"รับนี่ไปสิเจ้าหนู นี่คือพลังที่ยิ่งใหญ่ ถ้าใช้ถูกที่และถูกเวลา" ผมยื่นจูเดนจิให้กับโซจิโร่ เขารับจูเดนจิก่อนที่จะโค้งขอบคุณผม แล้วก็รีบวิ่งออกไป เพื่อออกไปสู้กับเดบอส ผมมองเขาจนลับตาไปก็หลับตาลง....

"ซาคุเทอร์ นายจงช่วยปกป้องลูกหลานของบอยด้วยละ..."

"ฉันกำลังจะไปหานายแล้วนะ โซจิ..."

{FIC KYORYUGER YAOI} คนที่เเสนดี

ผลงานอื่นๆ ของ sentai one piece ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ sentai one piece

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น