ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กาลครั้งหนึ่ง Once a time...
“กาลครั้งหนึ่งตามนิทานที่ดีต้องเริ่มจากกาลครั้งนี้ด้วยกันทั้งนั้น...ยังมีเด็กผู้หญิงที่ชอบสีแดงมาก....”
เสียงเล่านิทานดังแว่วๆมาจากห้องข้างๆในขณะที่ฉันกำลังนั่งรอเค้กที่เพิ่งอบฆ่าเวลา...ค่ำนี้พ่อแม่ของชิวาไม่อยู่ทำให้ฉันต้องพลอยออกมาช่วยยัยเพื่อนรักเลี้ยงน้องที่บ้าน...ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก...หาขนมให้เด็กกินก็จิ๊บจ๊อยมากมาย =w=
“ขอโทษทีนะ แทนที่จะได้อ่านหนังสือสอบ ต้องมาช่วยแบบนี้อ่ะ T^T”
“ไม่เป็นไรหรอก อยู่บ้านฉันก็เล่นเกม (._.)”
“ใจเย็นจริงนะ -_-^”
“อ่านไปมันไม่เข้าหัวอ่ะ (._.)”
ชิวาบู้ปากใส่ฉันก่อนจะหันไปดูเชนิส น้องชายวัยสี่ขวบที่น่ารักอย่างเวอร์ๆเลย โอมๆ ข้าน้อยเป็นแม่หมอ ดูแล้วโตมาหล่อจนผู้หญิงดักฉุดแหงๆ #w#
“ว่าแต่มาแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอ”
ยัยนี่คำถามเยอะจริง เลี้ยงน้องไปเหอะน่า -_-^
“ไม่หรอกมั้ง คิดว่านะ”
“อย่าบอกนะว่าไม่ได้บอกว่าจะออกมา =_=^”
ชิวาทำหน้าเหยเกแล้วมองมาทางฉันเหมือนจะสวดส่งวิญญาณเลย....ยังไม่ตายนะเฟ้ย >_<
“เออน่า...มีปัญญาเอาตัวรอด เมื่อไหร่พ่อกับแม่เธอจะมาเนี่ย...ง่วงนะเฟ้ย==”
ฉันว่าแล้วปิดปากหาว...แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นอะไรซะก่อน....อะไรที่ว่านั้นเกินความคาดหมายจนฉันถึงกับร้อง....
กรี๊ด!!!
ม....หมา!!
“ชิวา!!!เอามันออกไปนะ!!”
ฉันกรีดร้องก่อนจะกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วคว้าส้อมที่วางอยู่มาใช้เป็นอาวุธ...เอาสิ ขืนเข้ามาจิ้มตาบอดแน่!
“อ๋อ...ไซบีเรียนของเชสเตอร์น่ะ หล่อมั้ยล่ะ ^^”
ยัยชิวายังมีอารมณ์มาโฆษณาหมาของตัวเองพร้อมกันนั้นก็เข้าไปอุ้มหมาที่ตัวใหญ่เหมือนหมูแล้วยื่นมาทางฉัน....เอามันมาทำมายยยTT^TT
“ขอเตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากให้ไอ้หล่อนี่กลายเป็นลาบอุบลรีบเอามันไปเก็บเลย!”
ฉันตะโกนใส่เพื่อนเพื่อย้ำอย่างชัดเจนว่าฉันซีเรียสนะว้อย รู้ก็รู้ยังมีหน้ามา....แหม...มันน่าเฉาะทั้งคนทั้งหมาเลยเชียว
“เธอนี่แปลกนะ...เจอหมาพันธุ์อื่นไม่เท่าไหร่แต่พอพวกนี้ทีไรเป็นโดดทุกที”
ยัยบ้าชิวาพูดพลางดึงปลอกคอของพีนัท(ชื่อหมาไฮโซซะเหลือเกิน=_=^) แต่ประโยคที่ยัยนั่นพูดก็ทำเอาฉันเกิดอาการจิตตกขึ้นมาทันที ใช่...ฉันไม่ถูกกับหมาแบบนี้....อย่างแรงเลยด้วย!
“เค้กของเธอนี่ยังน่ากินเหมือนเดิมเลยนะ ไปเรียนมาจากไหน ^^”
“บ้านฉันเป็นร้ายขนมนะ ฉันก็ต้องทำเป็นบ้างสิ (._.)”
ชิวาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะกลับไปสนใจเชนิสที่ส่งเสียงประท้วงที่พี่สาวกินเค้กคนเดียว
“วี....กลับไปก่อนก็ได้นะ นี่สามทุ่มกว่าแล้ว พ่อกับแม่บอกว่าจะกลับมาตอนสามทุ่มครึ่ง >w<a”
“ไม่เป็นไร อีกแปปเดียวเดี๋ยวอยู่ช่วยก่อนก็ได้ (._.)”
“รักเธอจัง ใจจริงก็ไม่อยากให้กลับหรอก ฉันกลัวน่ะ ^^”
แล้วจะพูดให้ดูดีไปทำไม(วะ)ยัยนี่นิ -^-
“Say yaa!!”
เสียงทักดังมาจากห้องนั่งเล่นที่หน้าบ้าน(ฉันอยู่ในครัวกับชิวา)ทำให้ชิวารีบวิ่งออกไปดู สักพักก็กลับมาพร้อมหนุ่มหล่อเวอร์ชันลูกครึ่งตัวสูง....พี่ชายหล่อลากไส้แบบนี้ เชนิสจะไม่หล่อผู้หญิงฉุดได้ไง^^
“อ้าว!วีซ่า...มานี่ได้ไงเอ่ย ^^”
เชสเตอร์อายุมากกว่าพวกเราสี่ปี ตอนนี้เรียนปีสามที่มหาลัยนานาชาติอะไรสักอย่างที่ชื่อยาวจนขี้เกียจจำ....เอ้อ!เชสเป็นเพื่อนกับพี่ชายฉันด้วย ฉันกับเชสเลยสนิทกันพอๆกับที่ฉันสนิทกับชิวาเพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
“มาช่วยชิวาดูเชนิสน่ะ เชสกลับดึกนะวันนี้ (._.)”
เพราะสนิทกันด้วยล่ะมั้ง บางทีฉันก็เหมือนจะลืมๆไปเลยว่าเชสเตอร์เป็นเพื่อนพี่ชาย เพราะเวลาใครถามฉันก็มักจะบอกว่าเป็นพี่ พอๆกับที่เชสแนะนำว่าฉันเป็นน้องเขา^^
“พอดีมีซ้อมฟุตบอลจ้ะ ^^”
“พาสไปด้วยมั้ย”
“ไปสิ...มันไม่เห็นบอกเลยว่าวีจะมานี่”
“ไม่ได้บอกที่บ้านไว้หรอก”
“เฮ้!เดี๋ยวมันก็โวยวายหรอก ==”
บลาๆๆๆๆ เชสเตอร์บ่นอะไรไม่รู้เรื่อง พาสที่ว่าน่ะคือพี่ชายของฉันเอง ชื่อเล่นเต็มๆว่าพาสปอร์ต นักศึกษาปีสามมหาลัยเดียวกันกับเชสเตอร์ เป็นพวกบ้าโวยวาย ศัตรูตามธรรมชาติของฉันเองล่ะ
“แล้วนี่ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ ^^”
“แล้วสามคนที่หัวโด่ตรงนี้ไม่ใช่คนเหรอเชส -_-^”
“ปากนี่นะ....เหมือนไอ้พาสเปี๊ยบเลย =_=”
“อย่าเอาไปเปรียบ ฉันกับมันคนละชั้นเลย ^^”
ชิวาหัวเราะกับการปะทะคารมของฉันกับเชสเตอร์ก่อนจะยกถาดเค้กออกมาจากในครัว เชนิสน้อยนั่งอยู่ที่เก้าอี้เด็กเรียบร้อยส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ารักเมื่อเห็นเชสเตอร์ที่นั่งลงข้างๆน้องชายแล้วเล่นด้วย....ขัดกับภาพลักษณ์ซะเกินกู่กลับเลยเหอะ =^=
“ชิวา เชสมาแล้วฉันกลับนะ”
“จะกลับแล้วเหรอ”
“อือ...มานานละ เดี๋ยวต้องปีนเข้าทางหน้าต่างอีก ยุ่งจริง”
บ้านฉันเป็นร้านขายขนมอย่างที่บอกต้องตื่นแต่เช้าแล้วก็เลยกลายเป็นพวกนอนเร็วไปด้วย เพราะอย่างนั้นเวลาที่ลูกๆกลับดึกถ้าไม่ตะโกนเรียกคนข้างในมาเปิด(ปกติก็ไม่ค่อยจะตื่นมาเปิดให้กันหรอก)ก็ต้องปีนต้นไม้เข้าทางหน้าต่างกันเอาเอง ไม่เหมือนบ้านชิวา บ้านนี้พ่อแม่ทำงานกลับดึกลูกๆพาเพื่อนมาเฮฮาได้เต็มที่(เห็นอย่างนี้ชิวาเป็นคุณหนูนะจะบอกให้)
“ดึกแล้วนะ พี่ไปส่งมั้ยวีซ่า”
“ไม่ต้องหรอก เชสอยู่กับชิวาเถอะ ให้ผู้หญิงกับเด็กอยู่กันเองได้ไง”
“แล้วเราไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ^^!”
เชสเตอร์ว่าแล้วขยี้ผมของฉันจนมันกลายเป็นรังนกขนาดย่อมๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะจนเชนิสน้อยหัวเราะตาม บ้าจริงๆเลยเชสเตอร์
“เอาเถอะน่า แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก ^^”
“แน่นะ ฉันว่าให้พี่เชสไปส่งเธอดีกว่ามั้ย T^T”
“แล้วเธออยู่คนเดียวได้รึไง -_-^”
“ไม่ได้ ^^”
ตอบแบบไม่มีลังเลเลยนะยัยบ้า =_=
“บ้านไม่ไกลสักหน่อย เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรหาแล้วกันนะ บายเชส บายชิวา แล้วก็ บาย เชนิสน้อย ^^”
ฉันโบกมือลาพวกชิวาที่มาส่งที่หน้าบ้านก่อนจะออกเดินไปตามทางอย่างไม่เร่งรีบ จะว่าไปตอนกลางคืนนี่เย็นสบายดีจัง เงียบสงบด้วยนะ ไม่มีรถวิ่งให้หงุดหงิดด้วยล่ะ ^^
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....มีสาวน้อยน่ารักที่ชื่นชอบสีแดงมาก......”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นและก่อนที่ฉันจะทันได้รับมัน....เสียงนั้นก็ดับลงซะก่อน....แต่เดี๋ยวนะ....ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มานี่นา แล้วเสียง....มาจากไหน?O_o!
“ผู้คนเรียกเธอ....หนูน้อยหมวกแดง....อ่า....วันหนึ่ง...หนูน้อยหมวกแดงกำลังจะไปหาคุณยาย....”
เสียง....เสียงนี้อีกแล้ว...เพราะไม่รู้ว่าเสียงนี้มาจากไหนทำให้ฉันเกิดความรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาซะอย่างนั้น ฉันหันไปมองรอบตัวแต่ก็ไม่พบเทป วิทยุหรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่มันจะเปล่งเสียงได้เลยสักอย่าง....แล้วเสียงมันมาจากไหนกันล่ะO_O!!
“หนูน้อยหมวกแดง....ฉันตามหา...หามาแสนนาน...”
เสียงดังมาจากพุ่มไม้....ด้วยความอยากรู้....เพราะอยากรู้ทำให้ฉันก้าวเข้าไปใกล้แต่ก่อนที่จะได้รู้ว่าเสียงมาจากไหน...ที่ฉันเห็นนั่นมัน...ม....มัน....
ดวงตา!!
ตาสีเหลืองวาวก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว....ฉัน...หลอนไปเองรึเปล่านะ....
“รีบกลับบ้านดีกว่า อยู่นานๆแล้วรู้สึกไม่ดีแฮะ”
................................................................................................................................................................................
ดวงตา....ดวงตาคู่โต....ตานั่นมัน...ใกล้เข้ามา....ใกล้เข้ามา....เข้ามาแล้ว....มะ....ไม่....
“ไม่นะ!!!!”
“O_o!!!!”
เสียงแหลมๆจากการร้องสุดเสียงเรียกให้คนทั้งบ้านตื่นขึ้นพร้อมกันในทันที....อะไรกันน่ะ.....ทำไม....ถึงได้ฝันแบบนี้อีกแล้ว
“วีซ่า....หนูเป็นอะไรไปลูก...O_o”
“แม่...T^T”
“O_O!”
“อะ...อะไรคะ? =_=a”
“หนูเป็นอะไรลูก....ดะ....เดี๋ยวคุณ >^<”
“ออกไปก่อนค่ะ นี่เรื่องของเด็กผู้หญิงนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ^^”
ฉันนั่งมองแม่ที่พยายามดันประตูปิดพร้อมๆกับการไล่พ่อให้ออกจากเขตห้องนอนของฉัน....อะไรเนี่ย....งงนะ
“ว...วีซ่า...”
“มีอะไรคะแม่”
“ด...ดูดีๆแล้วใจเย็นๆนะลูก ^^”
ฉันงงนะ แม่ฉันเพ้ออะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย หรือเพราะเสียงของฉันปลุกแม่ก่อนเวลาตื่นถึงได้ละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ดูอะไรคะ =_=^”
หมับ!
แม่ที่อดรนทนไม่ไหวเลยจับหน้าฉันหันไปยังข้างเตียง สิ่งที่เห็นทำเอาฉันแทบร้องออกมาดีแต่ว่าแม่เอามือปิดปากไว้ได้ทัน...พระเจ้า!นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ข้าวของทั้งตู้หนังสือแถมไอ้ตุ๊กตาตัวโตยังกะควายลอยคว้างอยู่กลางอากาศราวกับว่ามีลมพัดมันขึ้นไปเดินเล่นกลางห้อง ตู้หนังสือที่หนักยังกับหินยังลอยสูงกว่าหัวฉันอีกนะ! นี่คือเหตุผลที่แม่ไล่พ่อออกไปสินะ
“สติยังเหลือมั้ยเนี่ย =_=”
“ยังมีชีวิตรอดอยู่แม่ -_-”
ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะพบว่าข้าวของทุกอย่างต่างลอยอยู่ด้วยกันทั้งนั้น...ยกเว้นเตียงที่ฉันนั่งอยู่ที่ยังรักษาตัวอยู่บนพื้นห้องได้อย่างดีเยี่ยม
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
“เฮ้อ!ทำไมกันนะ ไหนว่าไม่น่าจะมีอาการอะไรไง”
แม่ว่าแล้วทรุดตัวนั่งลงบนที่นอนของฉันพร้อมกับกุมขมับอย่างคนปวดหมอง พูดแบบนี้แสดงว่ารู้น่ะสิว่าอะไรทำให้มันเป็นแบบนี้...รู้แล้วเงียบเป็นแมวเลยนะ
“บอกมาเลยนะ >^<”
“อะไร ==”
“แม่อ่ะ!บอกวีมานะว่านี่มันคืออะไร”
ฉันถามพร้อมกับชี้ไปที่ข้าวของที่ตอนนี้บางชิ้นเริ่มร่วงสู่พื้นห้องสักพักเสียงดังตึงตังก็ทำให้ฉันรู้ว่าไอ้ตู้หนังสือกับตุ๊กตาควายนั่นหล่นลงมาเรียบร้อยแล้ว
“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วเรา”
“สิบเจ็ด”
แม่ถามไปตีหวยเรอะ...แค่อายุลูกสาวทำไมต้องทำท่าเครียดอะไรแบบนั้นด้วย หรือว่าชีวิตช่วงนี้ชะตาของฉันจะตกต่ำ...งืมๆหรือว่าดวงฉันมันใกล้ขาดกันน้า~
“วีฟังแม่นะ”
“งืมๆ ^^”
“ตระกูลแม่สืบเชื้อสายมาจากหนูน้อยหมวกแดง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น