คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
“เอาละ นักเรียนวันนี้เลิกเรียนได้ เดี๋ยวครูมีประชุมเพราะงั้นไม่มีโฮมรูมเย็นนะจ้ะ ทำความสะอาดห้องเรียนด้วยนะ”
“ค่า~/คร้า~บ!!”
ประกาศิตสวรรค์สำหรับฉันมาถึงแล้ว!!!!ทันทีที่อาจารย์เดินออกนอกห้องความสงบก็ถูกเนรเทศออกไปจากบรรดานักเรียนวัยใสที่แสนน่ารักอย่างพวกฉันทันที!การเรียนช่างน่าเบื่อ -*-
“นี่ๆ....เพิร์ท วันนี้มีชมรมป่ะ”
“ไม่มี.....ทำไมเหรอ”
ฉันหันหน้าไปตอบคำถามของยัยโชเซ คนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง นานๆทีจะเห็นยัยนี่เข้าเรียนครบทั้งวัน นี่เริ่มเทอมสองมาสองอาทิตย์แล้ว ยัยนี่เพิ่งจะมาเข้าเรียนได้น่ะ
“คืองี้ วันนี้พี่โกโชลากยัยครีมไปไหนก็ไม่รู้สิ ไปส่งที่ชมรมหน่อยได้ป่ะ”
“ทำไมไม่ไปเองล่ะ ขี้เกียจจะตาย”
ฉันถามเบาๆมือก็เก็บหนังสือส่งลงกระเป๋าเป้ไปด้วย โชเซทำหน้านิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันซ้ายแลขวาอย่างกับว่ากลัวอะไรจะโผล่มาข้างหลัง เป็นอะไรน่ะยัยนี่ -_-;
“มีอะไร เป็นอะไรเนี่ย หันซ้ายหันขวาอยู่ได้”
“ไม่สังเกตจริงๆเหรอว่าทำไม =x=;”
โชเซว่าพลางทำหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ซึ่งนั่นทำให้ฉันต้องหันซ้ายหันขวาตามไปด้วย.....
“โอ้ว~my god!! O_o!!”
ทันที่ที่ประสบกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็สามารถทำให้ฉันตรัสรู้ได้ทันทีว่าเพราะเหตุอะไรที่ทำให้เพื่อนผู้แสนน่ารักของฉันต้องทำท่าทางเหมือนผู้ร้ายข้ามชาติ นั่นมันนักเรียนหญิงทั้งนั้นเลยนี่หวา O_o! จำนวนประชากรนักเรียนหญิงที่ยืนออกันอยู่หน้าห้องเรียนของฉันอย่างน้อยๆต้องครึ่งค่อนร้อยแน่ๆ -_-;; ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องรวมไปถึงเพื่อนร่วมรุ่นอีกมากมาย นี่มันไม่ใช่สถานที่รวมพลสตรีโลกนะ มาทำอะไรกันเนี่ย
“เออ.....โชเซเพื่อนรัก บอกสุดสวยหน่อยสิจ๊ะว่า ยัยพวกนี้มันมาทำอะไร^^;”
“เขามา...หาฉัน =x=;”
โชเซว่าพลางทำหน้าตาโศกสลด อะไร!! แกไปมีเรื่องกับคนเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอo_O!
“แกไปทำอะไรไว้”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรว้อยยย!!! ไอ้ที่ทำน่ะหน้าตาของฉัน!!!!”
โชเซว่าเสียงเครียด ท่าทางหงุดหงิดแบบนั้นทำให้ฉันเข้าใจโดยทันที ตระกูลของเรามีแต่คนหน้าตาดีกันทั้งนั้น นับตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษมาแล้ว (อย่าอิจฉา!) นั่นทำให้ฉันสวยอย่างช่วยไม่ได้ และเพราะโชเซก็เป็นคนในตระกูลเดียวกันถึงได้หน้าตาดี แต่ว่าเพื่อนฉันคนนี้ดันมีหน้าตาที่ทรงเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อกับเพศเดียวกัน ใช่ มันจะผิดก็ตรงที่ยัยนี่มันมีบุคลิกที่เหมือนเด็กผู้ชาย ทั้งรูปร่างและหน้าตา(จริงๆนิสัยก็แอบเหมือนนิดๆแต่พูดไม่ได้เดี๋ยวโชเซรู้ตัวขึ้นมาจะกลายเป็นผู้ชายจริงๆจะยุ่ง -_- ;) ฮ่าๆ>w<~ ทั้งตาคมๆที่ใครได้สบตาด้วยเป็นต้องหลง จมูกโด่ง ผิวขาวเนียนใสกิ๊ง ผมทรงเท่ห์ที่ฉันเคยลองตัดมาแล้วแต่ดูอุบาทว์สิ้น ดีแต่ยัยนี่มันกลับดูดีอย่างน่าหมั่นไส้ -_-+ รูปร่างที่ไม่สูงเวอร์แต่ก็โปร่ง ไม่ค่อยอ้อนแอ้นเท่าไหร่บางครั้งฉันที่อยู่กับยัยนี่มาตั้งแต่เล็กยังอดใจที่จะหวั่นไหวไม่ได้เลยนะ >////<
“ก็บอกแล้วว่าให้หาแฟนสักคน~”
“ผู้ชายดีๆมันหาได้เหมือนสั่งซื้อของในเนตมั้ยล่ะ ถ้ามีบอกมาเลยเวปไหน จะรีบสั่งโดยด่วนเลย!”
“โชเซเพ้อไปแล้ว~ใจเย็นๆน่า ^^”
“เพราะพี่โกโชลากเค้กไปแท้ๆเลยยัยพวกนี้เลยคลั่ง - -”
“อย่าไปยุ่งกับคัตเตอร์นั่นเลยน่า นะ= =; เดี๋ยวไปส่งก็ได้ ยังไงวันนี้ก็ว่าง^^/”
ฉันพูดก่อนจะตบบ่าและลากตัวโชเซที่เริ่มทำท่าอยากกรีดหน้าตัวเอง(ถ้าไม่กลัวเจ็บ) จริงอย่างที่โชเซว่านะ ตามปกติแล้ว ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพวกเรานักเพราะอิทธิพลของครีมเค้ก เพื่อนสนิทอีกคนของฉันเพราะยัยครีมเป็นพวกหงุดหงิดง่าย บ้าพลัง และชอบบู้ไม่เลือกหน้าไม่ว่าชายหรือหญิง ก็เลยไม่มีใครกล่าเสี่ยงมีเรื่องด้วยหรอก เพราะยัยนั่นไม่เคยแคร์คำว่ากฎ
“เรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะเอาคัตเตอร์มากรีดหน้าตัวเองเพราะยัยพวกนั้น -_-!”
ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบเดินตามโชเซออกไป แต่ทว่าพวกเรายังไม่ทันก้าวข้ามพ้นประตูเลย เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาพร้อมกับคนข้างหน้าตะโกนก้อง
“อ๊ะ!!พี่โชเซมาแล้ว”
“กรี๊ดดดๆๆๆ!!!!พี่เค้ามากับใครน่ะ!”
“นั่นน้องเพิร์ทนี่นา”
“ทำไมมาด้วยกันล่ะ!”
“พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ เอ่อ...ใช่ เป็นญาติกันด้วย^^/”
“จับมือกันด้วย!ฉันอยากเป็นเพิร์ทจริงๆให้ตายเถอะ>w<~!”
“ขอทางหน่อยได้มั้ย - -;”
โชเซพูดขึ้นเบาๆอย่างหงุดหงิด เสียงที่เปล่งออกไปนั่นเหมือนกับคำพูดทรงพลังเพราะครู่เดียวเสียงจอแจก็ลดลงจนหายเงียบไปพร้อมๆกับคนที่เปิดทางออกโดยการเดินไปข้างๆ เยี่ยม! ทีนี้ฉันก็ได้เด่นเต็มที่ล่ะTOT
“ขอบคุณ”
เพียงคำพูดเดียวทำเอารุ่นน้องแถวหน้าพากันล้มลงสลบเหมือด =w=; นั่นเขาเมาแดดหรือเพราะยัยนี่มันเล่นของกันแน่ -_-; เสน่ห์อะไรจะร้ายแรงถึงขนาดนั้น!! แค่คำขอบคุณก็ล้มลงเลยเหรอ!?
“โชเซแน่ใจนะว่านี่แค่แฟนคลับธรรมดะ...ดา... ฮะเฮ้ย!!!”
เป็นเพราะฉันพยายามที่จะก้าวตามโชเซที่เดินเร็วมาก(เพื่อให้พ้นซะที!)ให้ทัน เลยไม่ได้ดูเลยว่าบนทางเดินที่จะต้องผ่าน มีขาของยัยรุ่นน้องที่เป็นลมเมื่อกี้ขวางและสิ่งไม่คาดคิดก็บังเกิด!!!O_o!!
ฉันนอนอยู่ในอ้อมกอดของยัยโชเซที่หันมารับเอาไว้ได้ทัน...
แต่...
ในสภาพที่ปากของเราแตะกัน โดยมีพยานยืนล้อมทำตาโตอยู่นับร้อย!!
ฉันเองก็ตกใจ...
โชเซเองก็นิ่งค้าง(คงช๊อคมาก ขอโทษนะเพื่อนT^T)
“O_o!!”
“>////<!”
“กะ...กรี๊ดดดด!!!!>O<!!!”
“พะ....พี่โชเซกับพี่เพิร์ท...จะ....จูบกัน!!T^T”
“รับไม่ด้ายยยย!!!!!กรี๊ดดดดดดดด!!!!!”
เสียงกรีดร้องเหล่านั้นเรียกสติของโชเซให้กลับมา สีหน้านิ่งๆของเพื่อนสุดหล่อตอนนี้น่ากลัวเป็นบ้าT^T
“เพิร์ทเป็นอะไรรึเปล่า”
“อย่างแรง รีบไปได้มั้ย ก่อนที่ฉันจะตายเพราะสายตาและเสียงกรีดร้องของยัยพวกนี้ T^T”
โชเซลุกขึ้นพร้อมกับดึงฉันขึ้นด้วย แต่ก็อย่างว่าเพราะยัยพวกนั้นไม่คร่ำครวญอย่างเดียวแต่พยายามเบียดเข้ามาเพื่อให้มองดูได้ชัดๆ นั่นทำให้ฉันเซถลาไปซบกับหน้าอก(แบนๆ)ของโชเซ เรียกเสียง ครวญครางจากบรรดาแฟนคลับของยัยนี่ได้อีกT^T เอาเข้าไป!
“โว้ย!!น่ารำคาญ!ไปร้องที่อื่นไป!”
“พะ...พี่โชเซ”
“ฉันเป็นผู้หญิงนะ!แต่ถึงไม่ใช่ฉันก็ไม่สนใจคนที่ทำให้ฉันเดือดร้อนแบบนี้หรอก รู้ไว้ซะ! พวกเธอออกไปจากหน้าห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปเรียกครีมเค้กมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!”
สิ้นคำประกาศ ความเงียบสงบก็เข้ามาเยือนพร้อมๆกับการสลายตัวอย่างรวดเร็วของบรรดาแฟนคลับบ้าบอ โชเซพ่นลมหายใจหนักๆอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันกลับมาดูฉันที่ยังอยู่ในท่าเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
“ทำไมไม่อ้างชื่อครีมตั้งแต่แรกT^T”
“อ๋อ มันเป็นไม้ตายน่ะ ใช้เมื่อไหร่ได้ผลทุกที^^”
“อย่ามายิ้มนะ!แฟนคลับแกนี่น่ากลัวชะมัดT^T”
“เอาน่า....อย่าคิดมาก^^”
“ฉันไม่คิดมากแต่จะเป็นประสาทตายให้ดู TT^TT”
“อย่างั้นดิ เดี๋ยวฉันจะมีกรรม”
“ขอบอกไว้เลยนะ ไอ้โชเซ”
“^^”
“แกมันน่ากลัวที่สุดเลย!”
หน้าห้องดนตรีมีบรรดานักเรียนพร้อมเครื่องดนตรีประจำกายกำลังฝึกซ้อม ก็มีทั้งพวกที่กำลังเรียนล่วงเวลา พวกกิจกรรมชมรม โชเซและฉันเดินผ่านบุคคลเหล่านั้นเข้าไปยังห้องด้านในสุด พื้นที่ส่วนพิเศษที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเหล่าสภานักเรียน เสียงกีต้าร์ดังออกมาทักทายทันทีที่โชเซเปิดประตู
“มาแล้วเหรอ อ้าว!น้องเพิร์ทหวัดดี^^”
“อ่า...สวัสดีค่ะ^^”
ฉันทักทายพี่นัทที่นั่งถือกระป๋องโค้กอยู่ที่โซฟา ทันเวลากับที่โน้ตตัวสุดท้ายบรรเลงจบลงคนเล่นวางกีต้าร์ลงข้างตัวแล้วหันมาทางฉัน พี่กีต้าร์ส่งยิ้มที่มุมปากมาให้นิดหนึ่งเป็นการทักทาย
“วันนี้ซ้อมตัวนั้นแล้วกัน อีกตัวเดี๋ยวไอ้เดวิลมาซ้อม”
พี่กีต้าร์ชี้ไปทีอิเลคโทนตัวทางซ้าย โชเซพยักหน้ารับรู้ ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในส่วนของชอปดนตรีซึ่งแบ่งเป็นสามส่วน สำหรับเรียนอยู่ทางซ้าย สำหรับชมรมอยู่ทางขวา และห้องตรงกลางคือห้องที่เป็นกรรมสิทธิ์ของคณะสภานักเรียน...ห้องนี้ยังไงล่ะ
“น้องเพิร์ทๆ เห็นสาวน้อยของพี่มั้ยง่า (‘’)”
“อ่า...ไม่ได้อยู่ห้องนี้ด้วยกันหรอกเหรอคะ^^;”
“ไม่มีง่าT^T หาไม่เจอเลยทั้งวัน”
“ก็บอกแล้วไงล่ะว่า ไอ้โกโชเอาตัวไป มานี่ๆ ไปกวนน้องทำไม”
ภาพที่เห็นทำให้ฉันอมยิ้มขึ้นมาหน่อยๆ พี่เนโกะกับพี่โอตะ เป็นคู่ที่เหมาะกันมาก เสมือนหมากับแมวยังไงยังงั้น(เอ๊ะ!ยังไง -_- ;)
“เพิร์ทมายังไงเนี่ย เลิกเรียนแล้วเหรอ^^”
“มาส่งโชเซค่ะ วันนี้ไม่มีโฮมรูมเย็น พวกครูติดประชุม”
“มาส่ง? แล้วไม่โดนพวกผู้หญิงรุมเหรอ -_-;”
คำถามของพี่นัททำให้ฉันส่งยิ้มแห้งๆแล้วแอบนึกในใจเครียดๆ ยิ่งกว่าโดนรุมซะอีก เฮอะ!พวกพี่ใช้ชีวิตอยู่ทามกลางผู้หญิงพวกนี้ได้ยังไงกันนะ น่าหวั่นเกรงจริงๆ -_-;;
“เฮ้อ!!จะซ้อมก็คนไม่ครบซะทีไอ้เพทายก็หายหัวไปไหนไม่รู้ วันๆไม่เห็นหน้า ไอ้โกโชก็เอาแต่น้องครีม ติดกันจนน่าหมั่นไส้!!”
พี่โอตะพูดพร้อมกับส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด และหันไปปลอบพี่เนโกะที่ร้องหายัยครีมเค้กอยู่ข้างๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เดวิลเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วกระซิบข้อความเบาๆ
“ดูมันพูดไม่ดูตัวเอง ติดแฟนยิ่งกว่าแม่ติดลูกซะอีก”
ฮะๆ^^; นั่นสินะ แต่พี่เดวิลทำแบบนี้ฉันจะตายเอาได้ง่ายๆนะคะ ภูมิคุ้มกันคนหล่อฉันอ่อนแอนะเฟ้ย! พี่เดวิลเป็นเจ้าชายอันดับสองของโรงเรียน มีชื่อเสียงมากเรื่องความเจ้าชู้ =w=; แต่พักนี้ไม่ค่อยมีข่าวว่าควงกับสาวที่ไหนเพิ่ม (สงสัยเพราะที่มีอยู่ตอนนี้มันเยอะไปแล้วมั้ง) พี่เขาคงรับรู้แล้วว่าผู้หญิงโรงเรียนนี้น่ากลัว -_-;
“น้องเพิร์ทว่างมั้ยครับ พี่วานหน่อยสิ ช่วยไปตามไอ้เพทายให้หน่อย มันโดดซ้อมไปดาดฟ้าตึกพยาบาลนู่นแหนะ รู้จักใช่มะ”
“ได้ค่ะ”
แล้วเสียงบ่นอีกมากมายก็ตามมาเป็นขบวน ที่ก่อนจะออกจากห้องฉันเห็นว่าทุกๆคน(ไม่เว้นพี่เนโกะ)พร้อมใจกันใส่หูฟัง...รักกันจริงๆสิให้ตาย = =;
ความคิดเห็น