คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : Soul: Part I
“แต่เพราะเธอคือจิตวิญญาณของฉัน ริชแบรนน์”
หลังจากที่พูดประโยคนั้นออกไป ผมก็ต้องนึกเสียใจที่ดันไร้สติหลุดปากพูดสิ่งที่อุตส่าห์เก็บเอาไว้หลายปีออกไปแบบนั้น ร่างเล็กๆในอ้อมแขนนิ่งเงียบเหมือนกับว่าเธอยังคงมึนงงกับสิ่งที่ผมพูดออกไปนั้น ผมจ้องลึกลงไปยังนัยน์ตาดำขลับใสแจ๋วของฝ่ายตรงข้ามที่ยังคงไม่พูดอะไร แขนเรียวเล็กทั้งคู่ปล่อยให้ทิ้งลงข้างลำตัว ผู้หญิงอะไร หน้าตายังกับลูกแมว ดวงตากลมโตหวานซึ้งเหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมเอาแต่จ้องมองไม่สามารถละสายตาไปไหนได้ รูปร่างเล็กๆในลุคตุ๊กตาที่ผมทุ่มทุนแปลงโฉม ผมหยักศกเป็นลอนสวยเคลียแก้มสีชมพูเนียนใส ผมเลื่อนสายตาไปยังจมูกโด่งกำลังสวยที่ปลายรั้นน้อยๆเหมือนนิสัยของเจ้าตัวที่ดื้อสุดๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปยังเรียวปากสีกุหลาบที่กำลังแต้มยิ้มน้อยๆที่มุมปากที่ผมรู้ว่าเธอเผลอทำโดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเธอรู้ตัวล่ะก็ ไม่มีทางได้เห็นรอยยิ้มเหมือนเด็กน้อยแบบนี้จากคนตรงหน้าหรอก
“โซล...ชอบฉัน ใช่รึเปล่า”
คำถามนี้ทำเอาผมชะงัก และเพราะอาการนี้ของผม ทำให้รอยยิ้มชอบใจแย้มกว้างขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“จะหลงตัวเองไปหน่อยละมั้ง จอมมาร”
ผมพูดเสียงเรียบ พยายามอย่างยิ่งที่จะทำเสียงราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่คนตรงหน้ากลับยิ้มกว้างขึ้นไปอีก รอยยิ้มที่ผมรู้ ว่าตัวเองพ่ายแพ้ให้กับมันมาตลอด
“ฉันไม่ได้โง่ถึงขั้นดูไม่ออกว่ามีใครมาชอบตัวเองบ้างเหมือนเซโร่นะ โซล”
“นั่นสิน้า~ฉันก็นึกแล้วล่ะว่า สักวันต้องได้ยินคำนี้จากเธอ”
ผมถอนหายใจเบาๆอย่างนึกปลง ถ้ายัยโหดนี่ไม่รู้ ผมก็ออกจะนึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน จริงๆผมก็คิดอยู่แล้วว่ายัยนี่น่าจะรู้ถึงได้พยายามขีดเส้นสถานะเพื่อนให้ชัดเจนอยู่ตลอดเวลา และผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะล้ำเส้นอะไรหรอกนะ แต่ว่า บางที...มันก็เผลอพยายามที่จะลบเส้นพวกนั้นออกไปอยู่บ่อยๆ
“มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยจริงๆ”
“ทำไมเหรอ...การที่ฉันชอบเธอมันทำให้ลำบากใจมากเลยรึไง”
ผมไม่รู้ว่าที่ถามออกไปแบบนั้นเป็นเพราะน้อยใจหรือเพราะคาดหวังกับคำตอบแล้วมันไม่เป็นไปตามที่หวัง หรือเพราะทั้งสองอย่างกันแน่ หลายครั้งที่ผมอยากจะตัดใจเพราะท่าทางของยัยโหดนี่ไม่เคยมองผมเป็นอย่างอื่น นอนกจากเพื่อนเลยจริงๆ
แต่ถึงอยากจะตัดใจ ผมก็ทำไม่ได้ และถึงทำได้ ผมก็ค่อนข้างแน่ใจว่าผมจะไม่ทำ
“ลำบากใจสิ ลำบากใจมากที่นายมาชอบฉันแบบนี้”
“...ยัยโหดเหี้ยม”
ยอมรับเลยว่าคำพูดเหล่านั้นของเธอทำเอาผมปวดแปล๊บในใจ ความเจ็บปวดความเสียใจเหมือนจะวิ่งเล่นในร่างกายจนไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงตอนที่เธอหันมามองแบบนี้ แต่แล้วประโยคถัดมาของเธอกลับทำให้ผมต้องนิ่งฟัง
“ถ้านายมาบอกว่าชอบฉันแบบนี้ เราอาจจะไม่เหมือนเดิม และนั่น...ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”
“ทำไมจะไม่เหมือนเดิม ฉันก็ยังเป็นคนเดิมของเธอนี่นา”
“นั่นล่ะที่ฉันกลัว โซล นายอาจจะเหมือนเดิม...”
“...”
“แต่ฉันกลัวว่าใจของฉันมันจะไม่เหมือนเดิม มันอาจจะไม่เหมือนเดิม...”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำตอบนั้นหรือเพราะใบหน้าเล็กๆนั่นกำลังฉายแววสับสนเหมือนลูกแมวหลงทางกันแน่ ยัยนี่ถึงได้ดูน่ารักสุดๆจนผมแทบจะอดใจไม่ไหว หากว่าไม่กลัวบรรยากาศดีๆที่กำลังมีอยู่ในตอนนี้จะหายไป ผมคงเผลอทำตามใจอยากแล้วแน่ๆ น่ารักชิบเป๋งเลยเว้ย!ยัยบ้านี่><
“ฉันไม่เข้าใจความคิดของเธอเลยนะ จอมมาร ทั้งๆที่ดูท่า ไอ้เซโร่มันก็คงแอบหวั่นไหวกับเธอเหมือนกัน ถ้ารุกต่อไปอีกสักหน่อยคงจะไปด้วยกันได้ดีแท้ๆ”
ผมพูดขึ้นทำลายบรรยากาศแสนอึดอัดพร้อมกับถามคำถามที่ยังค้างคาใจ ขืนไม่เบี่ยงประเด็น มีหวังตบะแตกและยัยลูกแมวนี่โดนผมกินแหงๆ(และหลังจากนั้นผมก็จะโดนฆ่าตาย ฮ่าๆ ><;;)
“คนอย่างฉันไม่ต้องการความหวั่นไหว ยิ่งเป็นการแอบหวั่นไหวยิ่งไม่มีอยู่ในสาระบบ”
“สวยเลือกได้จริงนะแม่คุณ”
“ไม่ต้องมาประชด”
“คร้าบ~”
ไม่ว่าจะเจ็บสักแค่ไหน ผมก็ยังคงเลือกที่จะยิ้มให้เธอเสมอเสมอ ต่อให้ผมต้องฝืน ต่อให้ยิ้มไม่ออก ผมก็จะยิ้ม ยิ้มที่จะมอบให้กับเธอคนนี้
“แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีแหละว่า ถ้าเธอแย่งได้ ทำไมไม่แย่ง”
“ของที่แย่งมาได้ สำหรับฉันมันไม่มีความหมายหรอกนะ โซล”
จอมมารพูดเสียงเย็นแต่สีหน้ากลับอ่อนล้าอย่างที่ผมไม่ได้เห็นมานาน น้ำเสียงที่พูดแฝงความเหนื่อยล้าอย่างที่ผมได้แต่ทนนั่งฟังทั้งๆที่ช่วยอะไรไม่ได้ น่าสมเพชเป็นบ้า
“ก็อย่างที่บอกว่านายไม่มีทางเข้าใจฉันได้หรอก”
“ก็อย่างที่บอกว่าฉันไม่แคร์หรอก”
“...”
“เงียบอีกแล้ว เธอนี่ ทำไมชอบเงียบใส่ฉันตลอด”
“ฉันไม่ใช่คนพูดมากอย่างนายสักหน่อย”
“แล้ว...”
ผมเงียบไปพักหนึ่ง กำลังนึกลังเลว่าจะถามออกไปดีหรือจะเก็บเงียบเอาไว้แบบนี้ ถ้าหากว่าผมถามไปแล้วคำตอบมันไม่ตรงกับที่ใจต้องการ ผมก็คงจะต้องเจ็บแต่ถ้าไม่ถาม ผมก็คงจะคาใจอยู่อย่างนี้...ผม...
“แล้ว...เป็นฉันไม่ได้เหรอ ริช”
ผมเลือกที่จะเจ็บครั้งนี้ ดีกว่าคาใจไปตลอดชีวิต
“โซล...”
“เป็นฉันไม่ได้รึไง ที่อยู่ข้างๆเธอ ที่เป็นคนที่สำคัญที่สุด”
แต่พอพูดออกไปแล้ว ก็ได้แต่นึกเสียใจอีกครั้งพร้อมกับรอฟังคำตอบเชือดเฉือนหรือไม่ก็เสียงหัวเราะ แต่ปฏิกิริยาของจอมมารมีแค่ส่ายหน้าช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก
“นายก็สำคัญกับฉันอยู่แล้วไง...เพราะนายเป็น...เพื่อนที่ฉันรักที่สุด”
ผมจ้องคนตรงหน้าก่อนจะส่งรอยยิ้มให้กับเธอ ใจดีแบบนี้เสมอ ต่อให้เปลือกนอกเย็นชาเป็นคนโหดร้ายยังไง ถ้าเป็นคนที่ยอมให้เข้ามาอยู่ในสาระบบแล้ว ยัยนี่อ่อนโยนจนผมแทบอดใจไม่ไหวได้แต่กอดเธอเอาไว้ให้แน่นกว่าที่เคยแน่น
“ริช...”
“เรียกทำไม...ฉันหายใจไม่ออก...”
“ถ้าฉันไม่สนใจล่ะ”
“หมายความว่ายังไง”
ผมตัดสินใจแล้ว ต่อให้ต้องเจ็บใจมากแค่ไหน ผมก็ไม่สนใจอีกแล้ว
“ถ้าฉันไม่สนใจที่จะต้องเป็นตัวแทนของใครล่ะ เธอจะเลือกฉันมั้ย”
“ขอโทษนะ โซล”
จอมมารขัดขึ้นในทันที ยอมรับว่าสะดุ้งนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะโดนปฏิเสธเร็วแบบนี้นี่นา
“นายไม่ใช่ของเล่นหรือตัวแทนของใคร นายก็คือนาย ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่สามารถทำร้ายนายได้หรอกนะ”
ผมเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้สาวน้อยข้างกาย เอาเถอะ ไม่เป็นไร ผมคิดดีแล้วล่ะว่า
“ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนของ ริช...ฉันก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ได้อยู่ข้างๆเธอแบบนี้ก็พอ....”
Soul: Part I#End
ความคิดเห็น