คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ***อดีตที่เลือนลาง*** (All59) [3]
อดีตที่เลือนลาง
"อืมมมม"
เสียงครางหวานตื่นจากนิทรา เปลือกตาเปิดพรางมือขยี้ตาเบาๆ พอจะสามารถลืมตาจากอาการงัวเงีย ก็มองไปรอบๆ คนที่นอนอยู่ด้วยเมื่อวาน ได้หายไปแล้ว
“ไปก่อนอีกแล้วเหรอ..อืออ~”
ร่างเล็กบิดตัวนิดๆ เพื่อแก้ความเมื่อย จากการนอน แล้วลุกขึ้นจากเตียงและเข้าห้องน้ำไป
“ยามาโมโตะ..วันนี้จะทำอะไรเหรอ?”
“โกคุเดระจะกินอะไรล่ะ..ฉันทำให้”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงถามพรางยิ้ม
“อืมมม..มากุโร่”
“ฮะๆ..ว่าแล้วเชียว”
“ไม่ได้เหรอ?”
“ปะ..เปล่าๆ ได้อยู่แล้วล่ะ..งั้นรอแปปนะ ทำแปปเดียว”
“อือ”
สักพักจานเล็กๆก็วางลงที่หน้าของเด็กหนุ่มผมสีเงิน
“ไม่รู้จะอร่อยรึเปล่านะ”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงยิ้มพรางเกาหัวนิดๆ
“งั้นกินล่ะนะ”
เด็กหนุ่มผมสีเงินหยิบตะเกียบแล้วคีบซูซิหน้ามากุโร่เข้าปาก
“อร่อยนะ”
“จริงเหรอ?”
“อื้อ”
เด็กหนุ่มผมสีเงินยิ้มตอบรับ
“ดีใจจัง..ยิ้มแล้ว”
“หืม?”
เด็กหนุ่มผมสีเงินทำหน้างุนงง
“ก็วันนี้..ฉันยังไม่เห็นนายยิ้มเลยนี่นา..ฮะๆ ก็เลยคิดว่าฉันพอน่าจะทำอะไรให้นายยิ้มได้น่ะ”
เด็กหนุ่มผมสีดำพูดไปหัวเราะเบาๆไป
“งะ..งั้นเหรอ”
“ว่าแต่เป็นอะไรรึเปล่า..ไม่สบายเหรอ”
เด็กหนุ่มผมสีดำแตะหน้าผากของตนและของเด็กหนุ่มผมสีเงิน
‘ไม่สบาย?..ฉันคงอารมณ์ไม่ดีที่ดีโน่ไปก่อนละมั้ง?’
เด็กหนุ่มผมสีเงินคิดในใจ
‘โกคุเดระ..นายเป็นอะไรรึเปล่า....ฉันเป็นห่วงนะ..ไม่อยากให้เป็นแบบวันนั้นอีก..’
บรึ้ม!!!
เสียงระเบิดดังกึกก้อง เด็กหนุ่มผมสีเงินร่างบางกระเดนออกจากบริเวณอุบัติเหตุ เลือดแดงสดไหลล้นกองพื้น ร่างบางถูกล้อมไปด้วยเลือด ใบหน้าขาวเนียนแดงฉาน ตัวเขาหมดสติทันที
“โกคุเดระ!..โกคุเดระ!!”
เสียงตะโกนเรียกของเด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูง ก็ไม่อาจจะทำให้เด็กหนุ่มผมสีเงินฟื้นได้
“ยามาโมโตะ!”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มรีบวิ่งเข้ามาหาอีกฝ่าย
“โกคุเดระคุง!!”
เด็กหนุ่มผมสีส้มน้ำตาลตกใจที่เพื่อนสนิทของเขาในสภาพนี้
“โทรเรียกรถพยาบาลที ยามาโมโตะ!”
“ไม่..เดี๋ยวฉันพาไปส่งเอง”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงแบกเด็กหนุ่มผมสีเงินที่ชุ่มไปด้วยเลือด แล้วรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาล
‘อดทนไว้นะ..โกคุเดระ’
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงคิดในใจ พร้อมเดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
“หมอ!”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงเรียกตะโกน คุณหมอ
“หมอๆ! ช่วยรักษาเขาที!!”
“เฮ้ยๆ! เตียงๆ! พาเข้าห้องไอซียู!!”
หมอพยาบาลรีบวิ่งกันชุลมุน เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงค่อยๆวางเด็กหนุ่มผมสีเงินร่างบางไว้บนเตียง แล้วคุณหมอก็เข็นออกไป
“ใช่ ญาติคนไข้รึเปล่าค่ะ?”
พยาบาลถามเด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูง
“ไม่ครับ..ผมเป็น..เพื่อนเขา”
“งั้นเชิญรอด้านนอกนะค่ะ”
“ครับ”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงที่ตัวเต็มไปด้วยเลือดนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน
“ยามาโมโตะ!”
เด็กหนุ่มผมสีส้มน้ำตาลกับชายหนุ่มผมสีทองวิ่งมาด้วยกัน
“แฮ่กๆ..เฮอร์ริเคนบอม์..เป็นไงบ้าง?”
ชายหนุ่มผมสีทองถามด้วยความเหนื่อยหอบ
“เพิ่งเข้าห้องไปเมื่อกี้เองครับ”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงตอบทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ น้ำใสๆคลอที่เบ้าตาของเด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูง
‘ขอให้ไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ..โกคุเดระ’
2 ชั่วโมงผ่านไป
ปัง!
ประตูห้องไอซียูถูกเปิดออก พร้อมด้วยเตียงที่มีเด็กหนุ่มผมสีเงินร่างบางนอนอยู่
“โกคุเดระ/เฮอร์ริเคนบอม์!!”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงกับชายหนุ่มผมสีทองวิ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มผมสีเงินที่นอนอยู่บนเตียง
“หมอครับ..เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ?”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มเดินเข้าไปหาหมอ
“คนไข้ปลอดภัยดีครับ..แต่”
“แต่อะไรครับหมอ?”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มถามต่อ ทั้ง2หันมามองที่หมอ
“คือ..ความจำเสียไปบางส่วนน่ะครับ..แต่ก็ไม่หมดหรอกครับ ต้องรอให้เจ้าตัวฟื้นนะครับ”
“ความจำเสื่อม!?”
ทั้ง2พูดตะโกนพร้อมกัน
“ต้องพาคนไข้ไปที่ห้องพักก่อนนะครับ”
“แล้วเพื่อนผมต้องนอนกี่วันเหรอครับ?”
“อ่า..ก็จนกว่าเขาจะฟื้นนะครับ”
“เหรอครับ”
พยาบาลเข็นเตียงที่เด็กหนุ่มผมสีเงินนอนอยู่ ไปที่ลิฟฟ์
‘อย่างน้อยก็ยังไม่ตาย’
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงถอนหายใจในใจ
4 วันต่อมา
“คุณหมอ! เขาฟื้นแล้วเหรอครับ!?”
“ครับ..ตอนนี้อยู่ในห้องพักครับ”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงเปิดประตูเข้าไป ก็เจอกับเด็กหนุ่มผมสีดำและเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินอยู่ข้างเตียงของเด็กหนุ่มผมสีเงิน
“ดีครับ”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินยิ้มทักทาย
“...”
ส่วนเด็กหนุ่มผมสีดำเงียบเฉย
“อ่า..อืม”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงพยักหน้าตอบ
“สวัสดี..นาย...ยามาโมโตะใช่มั้ย?”
เสียงของเด็กหนุ่มผมสีเงินที่ฟังดูอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ
“อะ..อืม..นายจำฉันได้?”
“ได้สิ..นายเป็นเพื่อน...เอ๊ะ! ไม่สิ...เป็นที่มากกว่าเพื่อนสินะ”
“กะ..ก็ประมาณนั้น”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูงโล่งอกในใจ
“ยามาโมโตะรู้จักมุคุโร่กับฮิบาริรึยัง?”
“รู้แล้วล่ะ”
“ฉันก็จำได้นะว่า..2คนนี้เป็นมากกว่าเพื่อนเหมือนกัน”
“เอ๋?”
“ผมก็นึกไม่ถึงเลยนะครับ..ว่าฮายาโตะเขาจะมีหลายคนขนาดนี้”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินพูดเสริม
“เจ้าสัตว์กินพืช..แกนี่มัน”
เด็กหนุ่มผมสีดำกำมัดแน่น
“อย่านะ..ฮิบาริ อย่าโมโหนะครับ”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินพูดเตือน
“หึ!”
เด็กหนุ่มผมสีดำนั่งนิ่งๆต่อ
ครืน!
“เฮอร์ริเคนบอม์!”
ชายหนุ่มผมสีทองเปิดประตูเข้ามา
“นาย..เอ่อ..ดีโน่ใช่มั้ย?...ฉันจำได้ว่าฉันเกลียดคนที่มีอายุมากกว่า..แต่สำหรับนาย คือ กรณีพิเศษ”
“เจ้าสัตว์กินพืช! มันชักจะเยอะไปแล้ว!”
“อย่านะครับ!”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินพูดเตือนอีกครั้ง
“นี่..อย่าทะเลาะกันเลยนะ”
เด็กหนุ่มผมสีเงินพูดขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มทั้ง2หยุดการกระทำ
‘อะไรกัน..โกคุเดระ...ไหงนายบอกว่า..มีแค่ฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอ?’
“..โมโตะ..ยามาโมโตะ”
“หะ..หา!...อ่า..ขอโทษทีๆ พอดีคิดอะไรเพลินๆ”
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก นายว่า..ฉัน ในตอนนั้นคิดว่า ฉันคงคิดว่าเรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องเล็กๆละมั้ง”
“พูดถึงอะไร..”
“คิดว่าฉันมันแย่มั้ยอ่ะ..ฉันมัน...ฮือ”
น้ำใสๆไหลรินจากดวงตาสีเขียงมรกต
“โกคุเดระ!”
เด็กหนุ่มผมสีดำร่างสูง เดินเข้าโอบเด็กหนุ่มผมสีเงิน
“ไม่..ไม่หรอก นายไม่แย่หรอกนะ..โกคุเดระ”
“ฮือออๆๆ ฉันมัน..ฉัน”
“อย่าร้องเลย”
‘อย่าร้อง..มันทำให้ฉัน...อยากร้องไปกับนายด้วยนะ’
*************************************************
ฉับ!
(ตัดอีกแล้ว= =)
เย้ๆๆๆๆๆๆ! >[]< ปิดเทอมแล้วค่ะ ฉลองๆๆๆๆๆๆ *[]*
ไม่มีอะไรให้ฉลองเลยเอาภาพมาให้ดูค่ะ
ป้ายรถทะเบียน ‘8059’ !! กรี๊ดๆๆๆ!
(Me/สลบตาย)
เจอที่คลองถมครับท่าน ไม่กล้าถ่ายเท่าไหร่ รีบถ่ายรีบเดิน (มันเนียน=[]=)
ชักวันเราต้องเหมือนเจ้ายามะขัวร์= =
‘1859’ !! ไปเจอเหมือน..แต่ที่เมืองทองฯ ถ่ายเต็มๆ ไม่อายใคร (เพราะไม่มีใครเห็น)
โฮะๆๆๆๆ! (บร้า=_= )
ไว้จะมาอัพพพพพพพพพพใหม่นะค่ะ บายค่ะ >3<
[อ่อ..ละก็ ป้ายรถทะเบียนใคร เราไม่ได้ขออนุญาติถ่ายมา ต้องขอประทานโทษนะค่ะ */l\*
ความคิดเห็น