Short Fic [DUJUN x JUNHYUNG] เพื่อน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนื้อเรื่อง

ซ่า...!!!

“อ่า....เปียกหมดเลย อะไรเนี่ยอยู่ๆก็ตกมาเฉยเลย”

ชายหนุ่มในชุดนักเรียนที่เพิ่งกลับจากการซ้อมฟุตบอล ต้องมายืนหลับฝนในตู้โทรศัพท์เพราะฝนที่ตกลงมาทำให้เขาต้องเปียกอยู่ไม่น้อย

เขาจำได้ว่าใกล้ๆจากตรงนี้เป็นบ้านเพื่อนของเขา ...

“ฉันอยู่ในตู้โทรศัพท์ใกล้ๆบ้านนายมารับฉันทีเปียกหมดแล้ว”

ร่างสูงพูดจบก็ว่างสายปล่อยให้ปลายทางยืนงงอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจกางร่มเดินฝ่าฝนที่ตกลงมาอย่างแรงเพื่อมาหาเจ้าของเสียงในโทรศัพท์

ร่างสูงโบกมือเป็นสัญญาเพื่อให้เพื่อนของเขามองเห็นจากในตู้โทรศัพท์ที่ตัวเองยืนอยู่ สภาพของเขาตอนนี้เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยก็ว่าได้

เจ้าของร่มเดินเข้ามาใกล้ตู้โทรศัพท์ ร่างสูงก็วิ่งออกมาจากในตู้โทรศัพท์เข้ามายืนในร่มก่อนจะถูมือไปมายืนตัวสั่นหงึกๆ

“บ้านนายไกลนะ ฉันไม่ไปส่งหรอก” เจ้าของร่มเอ่ยขึ้นมาก่อนจะมองอีกฝ่าย

“ไปบ้านนาย” ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไรใดๆ ร่างสูงก็โอบไหล่เจ้าของร่มเพื่อจะก้าวเท้าเดิน

ใกล้ ...

ถึงแม้ฝนจะยังตงตกลงมาอย่างมากอากาศค่อนข้างหนาวจนรู้สึกได้ในตอนแรก แต่ตอนนี้เขากับรู้สึกอบอุ่นแม้จะแค่โอบเอาไว้หลวมๆ

“หนาวจัง”

ร่างสูงถอดเสื้อสูทนักเรียนออก ก่อนจะถอดเน็ทไทต์ยืนสะบัดผม ทำให้สายตาของเจ้าของบ้านมองจ่องอย่างละสายตาไม่ได้

“นายหนาวไหม”

ร่างสูงเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เจ้าของบ้านที่ยืนมองอยู่อย่างนั้นไม่ขับไปไหน หรือปริบปากพูดอะไรสักคำ ร่างสูงก้มหน้าลงมองเจ้าของบ้านเล็กน้อย ทำให้เขาได้สติ

“รอให้ฝนหยุดฉันจะให้คนขับรถไปส่ง” เจ้าของบ้านยื่นผ้าขนหนูอีกผืนให้ร่างสูง

“ให้ฉันนอนที่นี้นะ ถ้ากลับไปตอนนี้มีหวังแม่ฉันด่าแน่ๆ”

อยู่อีกฝ่ายก็คว้ามือจองเจ้าของบ้านมากุมไว้ ใบหน้าคม แต่แฝงไปด้วยความขี้เล่น ทำเอาเจ้าของบ้านใจเต้นแรง

“ตามใจนาย”

เจ้าของบ้านรีบดึงมือของตัวเองออก ก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องในใจกลับสั่นนึกภาพตอนร่างสูงนั้นจับมือของเขา

บนเตียง

“จุนฮยองอา นายหลับยัง” แขกผู้ไม่ถูกรับเชิญกำลังทำการก่อกวนเวลานอนที่ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียน แต่กับมีอีกฝ่ายมาก่อกวน

“ขอบใจนะที่ให้มานอนด้วย” ร่างสูงยกมือยีผมจุนฮยองเพื่อนรักของเขา

มือนั้นอีกแล้ว ..

เจ้าของบ้านใจเต้นรัวราวกับว่ามันจะออกมาข้างนอก เขาคลุมโปรงและไม่มีเสียงรบกวนใดๆเกิดขึ้นอีก

ข่มตาให้หลับแต่กลับต้องตื่นขึ้นมาซ้ำๆ ดึงผ้าห่มออกจากหน้าเหลือบมองอีกฝ่ายให้แน่ใจว่าหลับไปแล้วก่อนจะตื่นขึ้นมานั่ง

เราเป็นเพื่อนกัน ...

จ่องมองใบหน้าของอีกฝ่าย ยกมือขึ้นมาอยากจะลูบเบาๆ แต่ก็ต้องลดมือลง และขยับห่างก่อนจะล้มตัวลงนอน

วันนี้ฝนตกลงมาอีกแล้วจุนฮยองมองที่หน้าต่าง ก่อนจะหยิบมือถือมามอง เผื่อจะมีใครต้องการความช่วยเหลือการเขา

Rrrr ...

เสียงโทรศัพท์ของจุนฮยองดังขึ้น รีบคว้าโทรศัพท์มารับ ก่อนจะยิ้มบางๆ

ใช่ ..  

“อยู่หน้าบ้านนายแล้ว เปิดประตูหน่อย”

เจ้าของบ้านออกมาเปิดประตูรับผู้มาเยือนรายเดิม ที่เปียกมาอีกแล้ว

“ดูจุนนายเปียกมาอีกแล้ว” สายตามองอีกฝ่ายที่ไม่รู้บ้าหรือสติไม่ดีวิ่งตากฝนมาจนเปียกไปหมด มองอีกฝ่ายลงมาที่เสื้อนักเรียนตัวบาง

“หนาว”

เจ้าของบ้านถูกดึงเข้าไปในแขนสู่อ้อมกอดของอีกฝ่าย เสียงหัวใจที่เต้นตอนนี้แทบจะหยุด ไม่มีการโต้ตอบใดๆ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่ว ๆที่ได้ยินจากอีกฝ่าย

อบอุ่น ...

ก่อนจะถูกประทับริมฝีปากลง วินาทีนั้น ในหัวของเขาขาวโพรน เหมือนยืนอยู่ในโลกเพียงแค่สองคนกับคนตรงหน้า

ดูจุนผละริมฝีปากออก มองอีกคนด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าขี้เล่นของเขาทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วแน่น

แต่ ..

จุนฮยองผลักดูจุนด้วยแรงไม่มาก แต่อีกฝ่ายกับล้มลงไปที่พื้น ก่อนจะยกมือมาถูกปากตัวเอง ดูจุนตะลึงที่อยู่ๆเหตุการณ์เป็นแบบนี้เขาเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว

“กลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

จุนฮยองเดินหันหลังกลับเข้าบ้านปล่อยให้ดูจุนนั่งอยู่ที่พื้นไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่อยากจะสนใจเขาเดินขึ้นมามองที่หน้าต่างในห้องเพื่อมองอีกคนกำลังเดินออกจากบ้าน

เพื่อน ..

หลายวันต่อมา จุนฮยองไปเรียนโดยไม่เจอหน้าดูจุนเลย เขาไม่เห็นแม้แต่เงา ทั้งที่สนามฟุตบอลเป็นที่ที่จะเจอดูจุนได้ง่ายที่สุดเขาก็ไม่เจอแม้แต่เงา

ทุกๆที่ที่ควรจะได้พบเจอ แต่ก็ไม่เจอเลย ..

ทำลายมันลงไปแล้วสินะ .....

จุนฮยองเดินกลับบ้าน ความรู้สึกแปลกๆเหมือนใครกำลังเดินตามเขามา ฝีเก้าเริ่มก้าวเร็วมากขึ้น ก่อนจะหยุด และหันไปมอง

บ้าไปแล้วเหรอ ...

เมื่อไม่พบเจอใครไม่มีสิ่งใด ก็เหลียวหลังกลับมา

“มองหาใครเหรอ”

เงยหน้ามองเจ้าของเสียงช้า ๆ ตาเบิกกว้างมองคนตรงหน้า ที่หายไปจนทำให้เขาคิดในหัวจนวุ่นวาย เขาพยายามจะเดินหลีกจากอีกฝ่าย

มือของจุนฮยองถูกคว้าเอาไว้ ทำให้เจ้าตัวต้องหยุดเดิน หันมามองอีกฝ่ายที่ไม่รู้จะทำอะไรอีก เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น

จุนฮยองมองจ่องอย่างโมโห คนตรงหน้าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ จุนฮยองเงียบไม่ยอมพูดอะไรเพียงหลบสายตาชองอีกฝ่ายไปทางอื่นก็เท่านั้น

“ฉันไม่ได้เห็นนายเป็นตัวตลกนะ ที่ฉันทำไปนั้นมันความรู้สึกของฉันนะ”

อะไรของเขาท่าทีขี้เล่น อะไรก็ดูเล่นไปหมด พูดออกมานี้จริงจังไหมเนี้ย จุนฮยองอยากจะชกคนตรงหน้าสักหมัด

“เป็นแฟนกับฉันนะ”

ดอกไม้สีแดงสดยืนมาตรงหน้าจนจุนฮยองตกใจ ก่อนจะหอมที่แก้มเบาๆ จุนฮยองไม่ขยับหนีหรือมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างอื่น

“ไอ้บ้า”

พูดออกมาก่อนจะรับดอกไม้เอาไว้ ก้มหน้าเดินหนีอีกฝ่าย ฝีเท้าของทั้งสองเปลี่ยนจากเดินตามมาเดินข้างๆกัน ไม่เท่านั้นมือทั้งสองคนยังกุมกันไว้อีก

ไอ้เพื่อนบ้า ...

ไม่สิ ...

แฟนบ้า ...