Fic [KRISYEOL,HUNHAN] OS/SF All love

ลำดับตอนที่ #8 : #5 [ OS ] Promise you ,My love

Date : 270114

Title : Promise you,my love

By : Countdown











' ชานยอล กลับมาเถอะ ... ฉันขอโทษ '

.

.

.

.

.

.

ผม มันโง่ เพราะความงี่เง่าของผม ที่ขับไล่คนรักออกจากชีวิตไป เป็นเวลา 3 เดือนแล้วที่ปาร์ค ชานยอล หายไปจากชีวิต อู๋อี้ฟาน

ชายหนุ่มปล่อยตัวโทรม ไม่ดูแลตัว ไร้ชานยอล ชีวิต เขาก็เหมือนไร้ความหมาย

' อี้ฟาน เมื่อคืนนายหายไปไหนมา นายไปหานังนั่นมาใช่ไหม ? '

' ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน '

' ทำไมนายพูดแบบนี้ล่ะ '

' ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน อย่ามาทำตัวน่ารำคาญน่า '

' น่ารำคาญงั้นหรอ นายหมดรักฉันแล้วใช่ไหม งั้นลองให้ฉันออกไปบ้างไหม ให้ฉันไปมีคนอื่นบ้าง นายจะได้รู้สึกบ้างว่ามันเป็นยังไง '

' เอาสิ เอาเลย อยากออกไปไหนก็ไป จะหาใครก็ไป ฉันไม่สนใจนายหรอก จะไปตายที่ไหนก็เชิญ '

เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลจากดวงตาเรียว ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตากลมแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาคิดว่าชานยอลออกไปเพราะต้องการประชด เพราะมัวแต่หลงระเริงว่าคนรัก รักเขามากแล้วต้องเป็นฝ่ายกลับมาหาเขาเองดังทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ........

นานเท่าไหร่แล้วที่ร่างสูงต้องอยู่คนเดียวในห้องนี้ โดยไร้ร่างขาวนุ่มนิ่มที่คอยเขาอยู่ในห้องเสมอมา

' ชานยอล กลับมาเถอะ พี่ขอโทษ '

ร่างสูงที่ไร้เรี่ยวแรง นอนเพ้ออยู่บนเตียงนอน

' ชานยอล ล '

' พี่อี้ฟาน ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างล่ะ ' เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหู พร้อมกับมือเรียวที่ลูบไล้ใบหน้าคมที่ซูบซีดไร้การดูแล

' ชานยอล พี่ขอโทษ ชานยอลกลับมาหาพี่แล้วใช่ไหม ' ร่างหนาจับมือเรียวไว้แน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไปอีกครั้ง

' ถ้าไม่กลับมาหาคนรักแล้วพี่จะให้ผม ไปหาใครกัน '

' พี่ขอโทษ ขอโทษ อยู่กับพี่นะ อย่าทิ้งพี่ไปไหน อย่าไป '

' ผมขอโทษตอนนั้นผมแค่น้อยใจพี่ เลยหนีกลับไปบ้าน ม๊าเลยให้ผมอยู่ช่วยงานสักพักเท่านั้นเอง '

' อยู่กับพี่ อย่าหนีหายไปจากพี่อีกนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย '

' ผมจะไม่ไปไหนแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่สัญญากับผมได้ไหม ' ใบหน้าน่ารักยิ้มกว้างออกมา

' เราจะรักกันตลอดไป พี่จะอยู่กับนายแค่คนเดียว นายไปที่ไหนพี่จะตามไปทุกที่ เราจะอยู่คู่กันตลอดไปพี่สัญญา ' อี้ฟานเอ่ยคำสัญญากับคนรักด้วยความสุขที่ขาดหายไปนาน

' พี่สัญญาแล้วนะ ทำตามสัญญาด้วยล่ะ ' คนตัวเล็กกล่าวแล้วก้มหน้าลงประทับริมฝีปากอิ่มเข้ากับคนที่นอนอยู่ แล้วผละออกยิ้มให้กับร่างสูง

' พี่นอนรอก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปทำอะไรมาให้ทาน '





' ชานยอล พี่ไปทำงานก่อนนะครับคนดี รอพี่อยู่ที่ห้องนะครับ ' คริสเอ่ยบอกคนรัก เมื่อคืนหลังจากพูดคุยกับชานยอลแล้ว เขาเองควรกลับไปทำงานเสียที

' ครับ ผมจะรอพี่อยู่ที่ห้อง จุ๊บ,ตั้งใจทำงานนะครับ 'คนตัวเล็กแนบริมฝีปากลงกับแก้มหยาบของอี้ฟาน

อี้ฟานเข้าบริษัทเคลียงานอย่างหนักช่วงที่เขาหยุดไปทำให้มีเอกสารมากมายรอให้เขาจัดการอยู่

' เห้ย ฉันตาฟาดไปหรือเปล่า วันนี้ท่านประธานเข้าบริษัท '

' ฉันเข้ามาบริษัทตัวเองแล้วมันจะแปลกตรงไหนห่ะ ลู่หาน '

' เปล่าหรอกฉันแค่ดีใจ ที่นายกลับมาทำงานได้อีกครั้ง '

' ก็ชีวิตของฉันกลับมาแล้วนี่ '

' จริงหรือ แกเจอชานยอลแล้วอย่างนั้นหรอ ? งั้นคืนนี้เรามาฉลองกันไหม ฉันจะได้ชวนพวกเพื่อนๆมา '

' ก็ดีเหมือนกัน '

ทุกคนจึงพากันมาฉลองที่ร้านเนื้อย่างเจ้าประจำที่พวกเขามากัน แต่วันนี้บรรยากาศที่ดูแปลกไป เมื่อคนในร้านแลจะสนใจพวกเขากป็นพิเศษ

' เซฮุน นายว่าคนเขามองพวกเราแปลกๆไหม ' ลู่หานเอ่ยถามเซฮุน ที่นั่งข้างๆกัน

' ไม่ต้องสนใจหรอกที่รัก เขาก็แค่มองคนหล่อเท่านั้นแหระ ดูสิพวกเราแต่ละคนหน้าตาดีขนาดนี้ ' เซฮุนตอบคนรักกลับไปอย่างตลกๆ เพื่อคลายบรรยากาส

' หลงตัวเองชะมัด ฉันว่าพวกเขาจ้องพวกเราแปลกๆ โดยเฉพาะนายนะ คริส '

' นายคิดไปเองหรอเปล่า ' คริสเงยหน้ามองเพื่อนแล้วบีบีกระชับมือคนรักเอาไว้ อู๋อี้ฟานรู้ ว่าชานยอลรักเขามากแค่ไหน แล้วอู๋อี้ฟานก็รู้ ว่าชานยอลขี้หึงมากแค่ไหน

' จริงหรอครับพี่ลู่หาน ใครหรอครับที่จ้องพี่อี้ฟาน '

' ทางนั้นไง '

ทันทีที่ลู่หานชี้ทิศไปชานยอลก็มองตามไปเช่นเดียวกัน แล้วโต๊ะโชคร้ายรายนั้นก็รีบออกจากร้านกันไปอย่างรีบร้อนจนดูทุลักทุเล

' อะไรของพวกเขาหวะ อยู่ๆก็รีบลุกออกไป .. สงสัยจะทนแรงหึงของน้องชานยอลไม่ไหว ฮ่า ' จุนมยอนเอ่ยแซวแฟนหนุ่มของเพื่อน หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่

' ถ้าจะจริง นี่ถ้ายังนั่งต่อคงถูกชานยอลฆ่าตายก่อนพอดี ' เหล่าเพื่อนฝูงยังแซวกันสนุกปาก

' ฉันกลับก่อนนะ พวกนายก็กลับกันดีๆล่ะ ' เมื่อดึกพอควร คริสจึงขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้เขายังมีงานที่ต้องเคลียต่อ

แล้วเขาจะได้อยู่ตามลำพังกับคนรักเพื่อชดเชยที่ผ่านมา

' พี่อี้ฟาน ทานนมก่อนสิ ' ชานยอลถอแก้วนมอุ่นเดินมาที่ข้างเตียงเพื่อส่งให้คนรัก

' ขอบคุณนะ ชานยอล ' อี้ฟานบอกคนรัก พลางคิดเขาโชคดีแค่ไหนที่คนน่ารักยอมกลับมาดูแลเขาอีกครั้ง และเขาจะไม่ยอมเสียชานยอลไปอีกครั้งเป็นแน่

' นอนกันเถอะครับ พรุ่งนี้พี่ต้องไปเคลียงานต่ออีก ' ชานยอลโน้มตัวลงแล้วกอดร่างหนาไว้แน่น

' ครับ ฝันดีนะครับ คนดี ' อี้ฟานจึงสวมกอดร่างบางไว้ในอ้อมอกตัวเอง

' ผมรักพี่มากนะ ' คนตัวเล็กบอกก่อนจะหลับตาลง

' พี่ก็รักนาย รักคนเดียว ' อี้ฟานกระชับกอด แล้วหลับตาลงเพื่อเข้าสู่นิทรา

หลังจากนั้นชีวิตของอู๋อี้ฟานก็กลับมาเป็นดังเดิม และดูแลเอาใจใส่ชานยอลดีขึ้น

.

.

.

.

.

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายบิดาของโอเซฮุน เขาจึงพาลู่หานคนรักมาเคารพศพเช่นทุกครั้ง ช่อดอกไม้ถูกวางอยู่หน้าป้ายหิน

' เสร็จแล้วเรากลับกันเถอะ ลู่หาน ' เซฮุนจูงมือคนตัวเล็ก เตรียมกลับ

' เดี๋ยวเซฮุน นั่นมันครอบครัวของชานยอลนี่ ' ลู่หานมองไปยังครอบครัวของชานยอล ที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพของใครสักคนในครอบครัวเป็นแน่ แล้วใครกันถึงได้มากันเยอะขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่มีชานยอล ?

' ใช่จริงด้วย เราเดินไปหาเขากันก่อนไหม '

' สวัสดีครับ พวกคุณน้า มาเยี่ยมใครกันหรอครับ แล้วชานยอลไม่มาด้วยหรอ ' ลู่หานถามคุณนายปาร์ค แต่ดูเหมือนคำถามจะไปกระตุกใจหญิงสูงวัยเข้า เมื่อคุณนายปาร์คน้ำตาไหลออกมา คนในครอบครัวจึงมาดูแลหญิงสาวทันที

' ชานยอล เขาก็อยู่นี่ไง ลู่หาน ' คุณปาร์คเป็นฝ่ายตอบแทนภรรยา

' ไหนครับทำไมผมไม่เห็นเขาเลยล่ะ เนอะเซฮุน ' ลู่หานมองสอดส่องไปทั่ว

' เขาอยู่นั่นไง ' คุณปาร์คดวงตาแดงก่ำ บอกพลางให้คนในครอบครัวขยับออก

ลู่หานกับเซฮุนมองตามไป ก่อนจะนิ่งเงียบไป จะเรียกว่าช็อคเลยก็ว่าได้ เพราะ ......

ปาร์ค ชานยอล

ป้ายหิน ที่สลักชื่อเจ้าของไว้ ทำให้คนทั้งสองช็อคไปกับสิ่งที่ได้รับรู้

' มะ ไม่จริง ' ลู่หานเอ่ยปากออกเสียงเบา

' เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ' เซฮุนหลังจากตั้งสติได้จึงเอ่ยถาม

' เขาฆ่าตัวตายในห้องนอน กว่าพวกเราจะเข้าไปก็ไม่ทันแล้ว ฮึก ฮือ ' คุณปาร์คตอบพร้อมกับน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ปาร์ค ชานยอล ลูกชายที่เปรียบดังดวงใจของเขา

' เป็นไปได้ไงชานยอลอยู่กับคริสนี่ วันก่อนเรายังไปทานเนื้อย่างด้วยกันอยู่เลย '

คำพูดของเซฮุน เรียกน้ำตาของคุณปาร์คทั้งสองได้เป็นอย่างดี

' ฮึก หนู พูดอะไรหนะลู่หาน ฮือ ในเมื่อชานยอล จากเราไป 3 แล้ว ฮือ ชานยอล ลูกแม่ ' คนในครอบครัวรีบมาพยุงคุณปาร์คที่ร้องไห้แทบจะขาดใจ ให้กลับไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

ทิ้งให้เด็กหนุ่มทั้งสอง ยืนช็อค อีกครั้ง กับสิ่งที่ได้รับรู้ ชานยอลตายไปตั้งแต่ 3 เดือนที่แล้ว แล้วคนที่อยู่กับอู๋อี้ฟานเพื่อนเขา นั่นคือ อะไร

' ฮุนคริสรู้หรือยัง เซฮุน เราต้องบอกคริสนะ บอกคริส ' ลู่หานเขย่าแขนคนรักอย่างเสียสติ

' บอกสิ เราต้องบอกคริส ก่อนที่จะสายเกินไป '

' คริสแกว่างรึเปล่า ฉันมีปัญหานิดหน่อยแกมาช่วยเคลียหน่อยได้ไหม แกช่วยมาที่ ...... ติ๊ด '

' งั้นเราเข้าไปบริษัทดีกว่า '

เซฮุนรีบขับรถเพื่อให้ถึงบริษัทอย่างเร็วที่สุด

' เซฮุน ระวัง ' ลู่หานบอกคนรัก เมื่อมีรถบรรทุก เคลื่อนออกมาขว้างรถพวกเขา

เซฮุนจึงหมุนพวงมาลัย เลี้ยวลงเข้ากับข้างทางเพื่อหลบหลีกจากรถบรรทุกคันใหญ่

เอี๊ยดดดดด โครม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.

.

.

.

.



' พี่อี้ฟานกลับมาแล้วหรอ นั่งก่อนสิเดี๋ยวผมไปทำอะไรให้ทาน ' ชานยอลเดินหายเข้าไปในครัวแล้วกลับออกมา ในมือถือแซนวิช กับน้ำผลไม้มาวางไว้ แล้วกอดเอวร่างหนาไว้

' พี่อี้ฟานเป็นอะไรหรือเปล่า หื้ม ' ชานยอลเอ่ยถามคนรัก ที่นั่งดื่มน้ำผลไม้อย่างนิ่งๆ

' ชานยอลรักพี่ไหม รักพี่หรือเปล่า ' อี้ฟานถามเสียงนิ่ง

' พี่อี้ฟานทำไมถามแบบนี้ล่ะ รักสิ ผมรักพี่นะ รักมากที่สุด ' คนตัวเล็กบอกแล้วกอดร่างหนาไว้แน่น

' ถ้ารักพี่ ก็อย่าโกหกพี่ได้ไหม ' แขนทั้งสองหลุดลงอย่างไร้เรียวแรงกับคำพูดของร่างสูง

' โกหกอะไร พี่พูดอะไรของพี่ ' ชานยอลก้มหน้าลง เอ่ยตอบกลับ

' ต้องพี่ให้พี่พูดเองใช่ไหมชานยอล เรื่องนายหนะ คิดจะหลอกพี่ไปอีกนานแค่ไหน ' อี้ฟานตวาดออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลลงจากดวงตา เรียวคม

' พี่อี้ฟาน พี่ร้องไห้ทำไม ' ร่างบางสวมกอดร่างสูงที่ยืนนิ่งงันอยู่

' ชะ ชานยอล นาย นายตายไปแล้ว ' อี้ฟานรู้ถึงสัมผัสจากคนรักของเขา ที่ .... เสียชีวิตไปแล้ว

' ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ ใครมันมาบอกอะไรพี่ ' ชานยอลตอบกลับอย่างขึ้นเสียง

' พี่รู้ความจริงแล้ว เซฮุนมันบอกพี่หมดแล้ว ' คริสบอกพร้อมกับสะบัดคนตัวเล็กออกจากกาย

' ไม่จริงมันจะบอกพี่ได้ไง ก็ในเมื่อมัน .... '

' ตายไปแล้ว ชานยอล นายทำได้ไง 'อี้ฟานตวาดกลับเสียงดัง

' เพราะมัน พี่ถึงทำท่ารังเกียจผมแบบนี้ใช่ไหม สมควรแล้ว มันสมควรแล้วที่ตายไปซะ ' ร่างบางเสียงดังด้วยความโกรธ

' พี่กลัวผมหรอ พี่อี้ฟาน ไม่ต้องร้องไห้นะ ' ร่างบางขยับเข้ามาใกล้ ร่างสูง แล้วสวมกอดร่างสูง

' ผมรักพี่นะ รักมาก รักจนเสียพี่ไปไม่ได้ ใครที่มันคิดจะแย่งพี่ไปจากผมมันต้องตาย พี่อย่ารังเกียจผมได้ไหม ' ร่างบางเอ่ย พลางกอดรัดร่างสูงแน่นขึ้นจากเดิมมากเมื่อสองแขนของร่างสูงไม่ยอมอยู่นิ่ง

ก่อนที่แขนทั้งสองจะหมดเรี่ยวแรงไปอีกครั้ง เมื่ออี้ฟานใช้สองแขนที่สะบัดร่างเข้าออกนั่น มาคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่นเสียเอง

' พี่ขอโทษ เพราะพี่นายถึงทำแบบนั้นใช่ไหมเด็กโง่ พี่ขอโทษ ' ร่างสูงกอดร่างบางไว้แน่นพร้อมพูดเสียงสั่นออกมา

' พี่รักนายนะ รักมาก พี่ขอโทษ ' คนตัวสูงยังคงพร่ำพูดออกมาอย่างสำนึกผิด

' ไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องขอโทษผมหรอก ในเมื่ออีกไม่นานพี่ก็จะไปอยู่กับผมตามที่เราสัญญากันไว้แล้ว ' น้ำเสียงที่ปลอบประโลมในตอนแรกหายไปทิ้งไว้เพียงน้ำเสียงที่ทำให้อี้ฟานตัวชาวาบ

' หมะหมายความว่าไง '

' ที่สัญญากับผมแล้วนะ อี้ฟาน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ผมอยู่ที่ไหน พี่จะอยู่ที่นั่น เมื่อผมตายไปแล้ว พี่ก็ต้องตายไปอยู่กับยังไงล่ะ '

' ชานยอลพี่ขอโทษ พี่ ... ตุ๊บ ' ร่างสูงทรุดตัวลงกับพื้นเมื่ออยู่ดีร่างกายหมดเรี่ยวแรงไปเสียดื้อๆ

' ฤทธิ์ยาทำงานได้ดีนี่ ' ร่างบางนั่งยองลงข้างๆ ร่างหนาที่นอนิ่งอยู่กับพื้น

' ชานยอล พี่รักนายนะ พี่ขอโทษ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป รอพี่ก่อนนะ พต่จะตามนายไป ' ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็ก ด้วยสติที่พล่ามัว ก่อนจะพยายามใช้เสียงที่เริ่มแหบแห้ง เอ่ยบอกกับคนรัก

' ผมก็อยากอยู่กับพี่นะ พี่อี้ฟาน แต่ขอโทษทีผมยังไม่ตาย 'พร้อมกับร่างของใครบางคนมากอดคนรักของเขา นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ อู๋อี้ฟานรับรู้ก่อนสติทั้งหมดจะดับวูบไป









' พบศพนักธุรกิจชื่อดัง นายอู๋อี้ฟาน เสียชีวิตภายในคอนโดหรู คาดว่าเครียดจากงานหลังจากบริษัทกำลังแย่ จึงดื่มยาพิษเข้าไปเพื่อฆ่าตัวตาย '



' มันตายแล้วนะ ที่รักมีความสุขไหม ' คิมจงอิน โอบเอวบางเข้ามากอดไว้

' มีสิ ขอบคุณมากนะ จงอิน ขอบคุณทุกคนด้วยที่ช่วย '

' พ่อกับแม่รักลูกมากนะ ชานยอล เราจะไม่ยอมให้ใครมาทำลูกเสียเด็ดขาด ' คุณนายอู๋ กอดลูกชายไว้แน่น

' ผมก็รักแม่นะครับ ' ร่างบางกอดมารดาไว้แน่น ' แม่อย่าลืมทานยาด้วยล่ะ ' ชานยอลบอกมารดา

' ยินดีด้วยนะ ท่านประธานคนใหม่ ' ชานยอลกล่าวคำยินดีกับ รุ่นพี่คนสนิท

' ฉันต้องขอบคุณพวกนายมากกว่า จงอิน ชานยอล เพราะแผนพวกนาย ฉันถึงได้บริษัทมาครองง่ายๆแบบนี้ ' เซฮุนกล่าวกอดเอวคนรักไว้ข้างกาย

' ไม่เป็นไร ใครทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ มันต้องถูกลงโทษ ผู้ชายโง่ๆ อย่างอู๋อี้ฟานสมควรแล้วที่ต้องตาย ' จงอินกล่าวอย่างไม่ยี่ล่ะ เขารักชานยอลมาก ขอแค่ชานยอลเอ่ยปาก จงอินพร้อมจะถวายทั้งกายและใจให้ อู๋อี้ฟาน ศัตรูหัวใจของเขา ไม่อยากเลยที่จำกำจัดทิ้งไป

' แต่ละคนนี่ใช่ย่อยนะ แสดงเก่งกันจริง ฉันว่าถ้าพวกเรา ไปเป็นดาราน่าจะรุ่ง ' ลู่หานอย่างกวนๆ ก่อนจะโดนมะเหงกของคนรัก

' นั่นสิ แต่ตอนนี้พวกเราแยกกันไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่า มาเอายาไปด้วยวันนี้ฉันไปรับมาใหม่แล้ว ' ชานยอลพูดตัดบทวันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว ทุกคนเดินหยิบยาไปคนละกระปุกแล้วแยกย้ายออกมาไป

ยากระปุกเล็กๆ ชานยอลเองก็หยิบมันขึ้นมา ยาที่แม้แต่ตัวของเขาเองก็ต้องพึ่งมัน ' ยาระงับประสาท '





ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ก่อนจะลืมตาขึ้นเพราะสัมผัสจะกอดจากตนเองจากด้านหลัง

' พะ พี่อี้ฟาน ไม่จริงพี่ตายไปแล้วนี่ ' ร่างบางกล่าวน้ำเสียงสั่น เมื่อคนที่กอดเขาอยู่ คือคนที่ตายต่อหน้าเขาไปแล้วแท้ๆ

' พี่คิดถึงนายนะ คนดี ไปอยู่กับพี่เถอะ ' อี้ฟานเพิ่มแรงกอดรัดจนร่างบางเริ่มหายใจติดขัด ' อี้ฟาน ปล่อย ผมหายใจไม่ออก ' ร่างบางเริ่มดิ้นไปมา เมื่อกำลังขาด ออกซิเจนอย่างเต็มที ' หายใจไม่ออก ก็ไม่ต้องหายใจสิชานยอล ' อี้ฟานกระซิบข้างหู ' พี่รักนายนะชานยอล รักมาก จำสัญญาของเราได้ไหม .......... '







' การเสียชีวิตอย่างปริศนาของปาร์ค ชานยอล ลูกชายนักธุรกิจชื่อดัง ทำให้เหล่าแพทย์และตำรวจ เร่งหาสาเหตุกันอย่างเร่งด่วน เนื่องจากไม่พบสาเหตุใดๆที่ทำให้เสียชีวิตได้ ..... '









' เราจะรักกันตลอดไป พี่จะอยู่กับนายแค่คนเดียว นายไปที่ไหนพี่จะตามไปทุกที่ เราจะอยู่คู่กันตลอดไปพี่สัญญา '







Talk : แต่งจบแล้ว ฮือ พิลึกไปไหม ? ไม่เคยแต่งพล็อตแนวนี้มาก่อนเลย แต่งออกไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่งซับซ้อนไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวมึนเอง ขอบคุณลีดที่น่ารักทุกคนนะคะ ที่อ่านฟิคกากๆของเราจนจบ ^3^ ไม่เม้นก็สกรีม แท็ก #KY_promise นะคะ บ๊ายบาย ~ เรื่องต่อไป เมื่อไหร่ไม่รู้ ._. โฮะๆๆๆ ยังคิดไม่ออกเลย บอกตรง