[Fic snsd yuri] ..I want to know.. [SooSun]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

..I want to know..

 

 

 

..เราอาจเคยสงสัยว่าคนบางคน

..มีเหตุผลอะไรให้เราต้องรอ..มีเหตุผลอะไรให้เราต้องยอมลำบาก..

 

คำตอบของคำถามนี้คงจะเป็น..

 

 

เนื้อเรื่อง

..I want to know..

 

 

           

“แฮ่กๆ ซันนน รอนานมั้ย”

 

เสียงพูดปนหอบเหนื่อยจากคนรักร่างสูงของเธอฉุดให้ ’ลี ซุนคยู’ หรือที่ใครๆเรียกว่า ’ซันนี่’ เลื่อนสายตาจากนาฬิกาข้อมือเรือนสวยและมองหน้าอีกคนนิ่งๆ

 

“วันนี้ทำลายสถิติ มาสายไปยี่สิบนาที สิบสองวินาที”

 

“ห๊าาา นี่รีบสุดๆแล้วนะเนี่ย” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปนผิดหวังเล็กน้อย ..อุตส่าห์รีบตื่น รีบแต่งตัว แต่ดันช้าขึ้นจนทำลายสถิติมาสายซะอย่างนั้น

 

“ซัน เราขอโทษน้าา ToT” น้ำเสียงอ้อนวอนที่ใช้บ่อยๆยามที่เกิดสถานการณ์แบบนี้..กับมือที่เริ่มมาเกาะแกะและใบหน้าที่เริ่มมาถูไถต้นแขนให้เธอได้จักจี้เล่นนั่น..

 

..ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ

 

..ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันจนถึงตอนนี้

 

..เคยมาสายยังไงก็ยังมาสายอย่างนั้น

 

..เสมอต้นเสมอปลายชะมัดเลย..เชว ซูยอง!!

 

“ทีหลังถ้ารู้ว่าจะมาไม่ทัน ก็นัดให้มันสายกว่านี้หน่อยสิ” ..เปล่าหรอก..ไม่ได้โกรธ แค่เคืองและอยากตักเตือนให้ปรับปรุงแก้ไขเท่านั้น (น..นั่นแฟนหรือแม่)

นี่..ว่าอะไรฉันรู้นะ..ก็ไอ้โย่งมันอยากทำตัวเหมือนลูกก่อนทำไมล่ะ!!

 

“เฮ้ยซัน โกรธเหรอ” เปลี่ยนจากการถูไถต้นแขนมาเป็นยืนเต็มส่วนสูงและมองหน้าคนตัวเล็กอย่างรู้สึกผิดแทน

 

“เฮ้ยย คราวหน้าเราจะมาให้เร็วกว่านี้อ่ะ สัญญาๆ” สัญญามากี่ครั้ง..ก็รู้..มันทำไม่ได้หรอก

 

“อย่าเงียบดิ TT” และสีหน้ารู้สึกผิดที่เหมือนเด็กจะร้องไห้นั่นก็ทำให้ต้องหลุดยิ้มออกมาจนได้

 

 

“ยิ้มแล้ว..หายโกรธแล้วใช่ป่ะ” ร่างสูงยิ้มน้อยๆพลางใช้นิ้วจิ้มที่แก้มคนตัวเล็กเบาๆไปหนึ่งที

 

“ก็..ไม่ได้โกรธ..ไปกันได้ยังเนี่ย มัวแต่ลีลาเดี๋ยวร้านไอติมปิดพอดี” ปัดมือเรียวที่จิ้มเธอออกเบาๆก่อนจะรีบเดินนำหน้าร่างสูงไปที่ร้านไอติมเจ้าประจำโดยไม่รอให้อีกคนได้วิ่งตามมา

“เฮ้ยรีบไปไหน รอด้วยดิ”  และแน่นอนอยู่แล้ว..ด้วยช่วงขาที่ยาวแตกต่างกันทำให้คนตัวสูงที่วิ่ง..อันที่จริงแค่เดินเร็วๆก็ตามคนตัวเล็กทันแล้วล่ะ

“ไม่รอ..เดี๋ยวไม่เลี้ยงนะ” ร่างสูงที่ตามมาเดินเคียงข้างและเนียนโอบไหล่เธอกระซิบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นผู้ชนะ

 

..มาก็สาย..ชอบเนียน..แล้วยังจะมาขู่อีก

 

..นี่ฉันยอมเป็นแฟนคนแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย!

 

 

……………………………………………………………………………………………………………………………

 

           

            “นี่..ไปดูหนังต่อกันป่ะ” เสียงของร่างเล็กที่เอ่ยขึ้นทำให้คนตัวสูงกว่าต้องละความสนใจจากถ้วยไอติมตรงหน้าและพยักหน้าน้อยๆ ..ยิ้มให้เธอ..ก่อนจะใช้เวลาที่เหลือกับเจ้าถ้วยไอติมสุดที่รักต่อ

 

            ..เมื่อไหร่จะเลิกเห็นของกินดีกว่าแฟนนะ?

 

            “ไม่กินเหรอ..เห็นนั่งจ้องมาตั้งนานแล้ว” เมื่อเจ้าตัวจัดการเจ้าไอศกรีมช็อคโกแลตของตัวเองเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองแฟนสาวที่ละเลียดสตรอเบอร์รี่ของตัวเองไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

            “อ้าว..สนใจด้วยเหรอ นึกว่าลืมกันไปแล้วนะเนี่ย” ถ้อยคำจิกกัดเล็กๆน้อยๆถูกถ่ายทอดออกมาทำให้ร่างสูงต้องเข้าสู่สภาวะนอยด์อีกครั้ง

 

            “อ๊าา ยังไม่หายงอนอีกเหรอ เราขอโทษจริงๆน้าา” มาอีกแล้ว..ลูกอ้อนเหมือนเด็กๆนั่น

 

            “ไม่ได้งอนซะหน่อย..หยอกเล่นไม่ได้เลย?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างกวนๆ

            “อ..อ้าว ก็ไม่รู้ว่าหยอกเล่นนี่ เห็นบางทีนึกว่าหยอกเล่นแล้วไม่ไปง้อ..ก็โกรธจริงอีก” ว่าจบก็เบะปากน้อยๆพอให้น่าเอ็นดู

 

            “ซันก็รู้ว่าเราเป็นคนยังไง เพราะงั้น..รู้สึกยังไง..อยากให้เราทำอะไรก็บอกมาได้เลยนะ ขืนรอให้เราเข้าใจเอง ซันคงต้องไปกระโดดตึกฆ่าตัวตายก่อนแหง”   พูดพลางยิ้มน้อยๆกับตัวเองและฉวยเอาถ้วยไอติมของคนตัวเล็กไปเพื่อตักขึ้นมาป้อนให้อย่างเอาใจ

 

..เธอก็เป็นของเธอแบบนี้นี่นะ

 

            ..ไม่มีเซ้นส์เรื่องความรู้สึกของคนอื่นเอาซะเลย

 

            ..แต่อย่างน้อยก็ยังพยายามจะทำความเข้าใจ

 

            ..แค่นั้นก็คงพอแล้วล่ะ..

 

 

........................................................................................................................................................................

 

           

“ซู..อยากดูตัวนั้นอ่ะ” เสียงหวานของคนตัวเล็กเอ่ยขึ้นภายในร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ดัง เสื้อตัวสวยที่เธอสนใจถูกแขวนไว้ข้างบน

..เพียงแค่อยากดู..ไม่ได้อยากซื้อ..และมันก็อยู่สูงเกินไปเสียด้วย

..มีเพียงคนเดียวที่จัดให้ได้..

 

“ฮึบ อ่ะ” คนตัวสูงเพียงแค่ยืดตัวเล็กน้อย แขนยาวๆนั่นสอยเจ้าเสื้อแสนแพงลงมาให้แฟนสาวได้เชยชม แต่ก็ต้องรีบแขวนมันไว้ที่เดิมเพราะเจ้าของร้านเดินเฉียดมา

..ถ้าเห็นเธอยืนถืออยู่คงต้องพูดรบเร้าเสียจนเธอต้องซื้อแน่ๆ

 

..ดีนะที่ไอโย่งนี่มาด้วย

 

.........................................................................................................................................................................

 

 

“นั่งตรงนั้นไม่ได้..เราตัวสูง เดี๋ยวไปบังคนอื่นอีก” เสียงของร่างสูงเอ่ยขัดขึ้นหลังจากที่คนตัวเล็กจะจองที่นั่งดูภาพยนตร์ที่อยู่ตรงกลาง ซึ่งมันเป็นชัยภูมิการดูภาพยนตร์ที่ดีของคนตัวเล็กๆ แต่กับคนตัวสูงอย่างเธอ..ขืนไปนั่งตรงนั้นมีหวังโดนคนข้างหลังแอบด่าในใจเอาแน่ๆ

            “แต่เราตัวเตี้ยนี่..เรานั่งได้” พูดจบก็ยิ้มน้อยๆเหมือนจะแกล้งอีกคน

 

            “จะให้ทิ้งเราไปนั่งดูข้างหลังคนเดียวเหรอ..โหดร้ายไปนะ TT”

 

            “ฮ่าๆ พี่คะเอาตรงนี้กับตรงนี้สองที่ค่ะ” ไม่ทันได้ปรึกษาอะไรต่อคนตัวเล็กก็หันไปบอกพี่พนักงานเสียแล้ว

 

            “นี่..เอาจริงเหรอ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอแงเพราะนึกว่าอีกคนจองที่นั่งตรงกลางกับข้างหลังอย่างที่พูดจริงๆ

 

            “เอาจริงอะไร..เราจองข้างหลัง..สองที่เนี่ยเห็นมั้ย” พูดจบมือเล็กก็ยื่นตั๋วมาให้ร่างสูงดู ..ซึ่งก็เป็นที่นั่งข้างหลังสุดสองที่จริงๆซะด้วย ทำเอาคนตัวสูงยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

 

            “นึกว่าจะทิ้งเราจริงๆซะอีก ..น่ารักจังแฟนใครเนี่ย” เอ่ยขึ้นอย่างแซวๆให้อีกคนได้เขินเล็กน้อย

 

            ..เฮ้อ..ก็เป็นแบบนี้ตลอดละนะ

 

..มาด้วยกันทีไรก็ต้องไปนั่งข้างหลังทุกที

 

..ไม่ได้นั่งในที่ที่ถูกใจ

 

            ..ทุกทีเลย

           

 

 

…………………………………………………………………………………………………………………………….

 

 

..เคยมั้ยที่บางทีลองคิดดูเล่นๆ

 

..ว่าถ้าวันนึง..เราลองไปในที่ที่เราไปกับคนสำคัญของเราเป็นประจำ

 

..ไปโดยที่ไม่มีเขาไปด้วย

 

..หรือถ้าวันนึง

 

..เราอยากลองไปเที่ยว ไปเองคนเดียว

 

..ไปโดยที่คนสำคัญคนนั้นไม่ได้ไปด้วย

 

 

..มันจะเป็นยังไงกันนะ

 

 

 

มันอาจจะฟังดูงี่เง่าไปสักหน่อย..ทั้งๆที่วันนี้ฉันก็นัดกับเขาไว้แล้วแท้ๆ แต่ดันมาคิดวิปริตอยากลองออกไปเที่ยวคนเดียวบ้างซะอย่างนั้น

 

            แต่คนอย่างซันนี่..ใครๆก็รู้ว่าคิดจะทำอะไรแล้ว

 

            ..อย่ามาห้ามกันซะให้ยาก!

 

 

......................................................................................................................................................................

 

           

“พี่คะ เอา..สตรอเบอร์รี่ที่นึงค่ะ” เสียงใสเอ่ยกับพนักงานของร้านไอศกรีมอย่างร่าเริง

 

           

อืม..พอมาคนเดียวแล้วก็เริ่มรู้สึกถึงความแตกต่าง..

 

..ไม่ต้องเมื่อยคอเพราะต้องเงยหน้าพูดกับคนตังสูงที่วันนี้ไม่ได้มากับเธอ

 

..แล้วก็ไม่ต้องมารออีกคนที่มาสายเสมอ

 

..ไม่ต้องโดนคนที่มาด้วยเมินเพราะสนใจไอศกรีมมากกว่าเธอ

           

            แต่..

 

..ไม่มีคนเลี้ยง

 

..ต้องจ่ายเอง

           

 

..และ..เหงา

 

 

…………………………………………………………………………………………………………………………….

 

 

คนตัวเล็กที่เดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังได้แต่ยืนมองเสื้อตัวที่เพิ่งมาใหม่ด้วยแววตาที่ลุกวาว

 

..อยากดู..แต่ไม่ได้อยากซื้อ

 

..อีกแล้ว

 

 

..แต่มันขาด..

 

..มันขาด’เขา’คนที่จะสามารถหยิบมันลงมาให้เธอดูได้

 

..ถ้าเขาอยู่เธอก็คงจะได้ดูมันใกล้ๆไปแล้ว

 

..’เขา’

 

..’คนตัวสูง’คนนั้น

 

..........................................................................................................................................................................

 

 

“ขอตรงกลางค่ะ ตรงกลางที่นึง” ..หนังเรื่องนี้เคยชวนมาดูหลายทีแล้วแต่อีกคนไม่ยอมดู..บอกว่าไม่ใช่แนว..ไม่ชอบ

 

..วันนี้ได้มาดูหนังที่ถูกใจ

 

..ได้ที่นั่งตรงกลางที่ถูกใจ

 

..แต่เหมือนมันขาด..

 

..มันขาดเพียงอย่างเดียว

 

..ขาดคนที่’ถูกใจ’

 

..เพียงอย่างเดียว

 

........................................................................................................................................................................

           

            ..เคยคิดในบางครั้ง

 

            ..ถ้าหาก..

 

            ..เราขาดเขาไปในที่ที่เราไม่เคยขาด

 

...มันจะเป็นยังไงนะ

 

..เคยคิด..ว่ามันก็คงจะดีในอีกแบบ

 

..แต่ตอนนี้รู้แล้ว..

 

 

......................................................................................................................................................................

 

           

            สองขารีบวิ่งพาร่างเล็กๆของตัวเองกลับไปที่คอนโดอันเป็นที่อยู่อาศัยของตนเองด้วยหวังว่าจะไปเอาโทรศัพท์ที่ลืมไว้และโทรหาคนรักที่นัดกันเอาไว้ตั้งแต่เช้าแต่เธอดันหายไปคนเดียวทั้งวัน

 

            ..นี่ก็ค่ำแล้ว

 

            ..ติดต่อเธอไม่ได้..ป่านนี้เค้าจะไม่กระวนกระวายใจใหญ่แล้วหรือ

 

            แต่แล้วเท้าเรียวก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมาถึงหน้าห้องตนเองและก็พบว่ามีร่างร่างหนึ่งของคนคุ้นเคยยืนกอดอกพิงประตูห้องโดยที่ยังสัปหงกอยู่

 

            “ซู..”

 

            เอ่ยเรียกอีกคนแผ่วเบาแต่ก็ดังพอจะทำให้คนร่างสูงตื่นขึ้นมาได้ เขาสะบัดหัวให้หายงัวเงียเล็กน้อย นาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือคนตัวสูงถูกยกขึ้นมาดูก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มกว้างให้เธอ

 

            “ทำลายสถิติสุดๆ มาสาย..เอ่อ..เจ็ดชั่วโมง สิบห้านาที ยี่สิบสามวินาที” ..ยังยิ้มแบบนั้นได้อยู่อีก

 

            “เราโทรหาก็ไม่รับ ลืมโทรศัพท์เหรอ”

 

            “หายไปทั้งวัน..เป็นอะไรรึเป..”

 

            เสียงที่จะเอ่ยถูกกลืนหายไปเพราะอยู่ๆคนตัวเล็กก็โผเข้ามากอดร่างสูงแน่นและพูดเสียงอู้อี้

 

            “ขอโทษ..”

 

            ..รู้แล้ว..ว่าถ้าขาดไปจะเป็นยังไง

 

            “เฮ้ย ร้องไห้ทำไม..เราไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย..อย่าขี้แยน่า” คนตัวสูงว่าพลางลูบหัวอีกคนเป็นเชิงปลอบเบาๆ

 

            “ขอโทษจริงๆนะ..”

 

            รู้แล้ว..

 

            ว่ายังไงก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

 

           

..ยังไงก็ไม่อยาก’ขาด’คนคนนี้ไปเลย..

 

 

 

..เราอาจเคยสงสัยว่าคนบางคน

..มีเหตุผลอะไรให้เราต้องรอ..มีเหตุผลอะไรให้เราต้องยอมลำบาก

แต่หากได้ลองขาดเขาไปสักวันหนึ่ง

..และวันทั้งวันนั้นเราก็เอาแต่คิดถึงคนคนนี้คนเดียว

 

มันก็คงมีคำตอบให้ข้อสงสัยนี้ได้ดีที่สุดเพียงคำเดียวเท่านั้นล่ะมั้ง..?

 

..คำว่า’รัก’

 

 

Fin.                                                                                                                                                                 

 

อ่าา..  มาแบบมึนๆกันตลอดเวกับฟิคเรื่องที่สี่ของคู่รอยัลฮะ  ^w^

วันนี้ไรเตอร์ขอเสนอซูซันแนวกุ๊กกิ๊กกรุบกริบดามใจบางคนที่อาจจะอ่านฟิคปวดตับมา

ก็..นะ  คนบางคนมีข้อเสียเยอะแยะแต่เราก็มองข้ามและยอมรับเค้าได้..คงเป็นเพราะเค้าก็มองข้ามข้อเสียของเราและยอมรับเราได้ละมั้ง (เริ่มอิงเรื่องจริงนิดหน่อยและ >///<)

สุดท้ายนี้..

*ไม่เม้นท์..ไม่เป็นไร

..แค่หมดกำลังใจ..นิดหน่อยเอง  (ไม่เป็นไรจริงจริ๊งง TT)