[Fic snsd Yuri] ..เขิน.. [YulSic]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

..เขิน..

  

..ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันนี้ความสุขของเมมเบอร์ที่ชื่อเจสสิก้ามันเพิ่มขึ้นมานิดหนึ่ง

หมายเหตุ : ฟิคเรื่องนี้ได้อ้างอิงถึงโมเมนต์เป็ดลิงเมื่อ 12/05/27 ในงาน  Ara Waterway Open Concert และมีการเติมแต่งจินตนาการสุดลึกล้ำของผู้แต่งเข้าไปเกือบทั้งเรื่อง ดังนั้น โปรดอย่าคาดหวังอะไรกับมันมาก แค่ความเพ้อชั่ววูบ!

เนื้อเรื่อง

..เขิน..

..ความรู้สึกมันเหมือนกับ. ..หัวใจเต้นแรงขึ้นและร่างกายถูกแช่แข็ง

“ยูริอา”

หลังจากที่เกิร์ลกรุ๊ปสมบัติชาติเกาหลีย่างก้าวขึ้นมาบนเวทีครบเจ็ดนาง(เพราะขาดไปสอง)และถึงช่วงเวลาพูดคุยกับพิธีกรหรือหลังจากที่มองเพื่อนสนิทร่างสูงอยู่นาน ด้วยความที่ในตอนนี้จอง เจสสิก้าไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงใสของซูยองและทิฟฟานี่ อารมณ์อันอ่อนไหวราวกับเด็กน้อยจึงทำให้เธอเอ่ยอะไรบางอย่างกับคนที่อยู่ข้างกายออกไปแผ่วเบา..ก็แค่อยากให้สนใจ..ไม่รู้สิ. ..ไม่ได้เจอเธอบนเวทีเดียวกันมานานแล้วนี่

“ว่า?” และก็ได้ผลเมื่อควอน ยูริแห่งโซนยอชิแดผู้กำลังยืนถือไมค์สนใจสิ่งที่เพื่อนร่วมวงพูดอยู่หันมาสนใจเธอแทน. ..คำพูดพร้อมกับรอยยิ้มแบบนั้นทำให้เธอตัวแข็งทื่อ

..นี่มันอะไรกัน

ไม่ใช่ว่ามันเป็นครั้งแรกกับความรู้สึกอะไรแบบนี้ อาจเป็นเพราะว่าวันนี้ยูริกลับมาขึ้นเวทีอีกครั้งเลยไม่ชิน หรืออาจจะเป็นเพราะเหตุผลอย่างอื่น. ..ก็ยิ้มของเพื่อนคนนี้มันอบอุ่นขนาดนั้นนี่นะ

และโดยไม่คาดฝัน เมื่อสิ้นเสียงนั้นร่างสูงก็เอื้อมมือเรียวขึ้นมาใกล้ใบหน้าของเธอและขยับไปจัดผมหน้าม้าโดยไม่ได้ขออนุญาต. ..ใบหน้าของเพื่อนร่วมวงคนสนิทที่ใกล้เข้ามาพร้อมกับเสียงหัวใจถี่รัวขึ้นของตัวเอง..แข็งทื่อ..ขยับไม่ได้เพราะร่างกายเริ่มชาไปหมด

“ผมเธอมันแปลกๆ” ..ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องจ้องเขาไม่วางตาขนาดนั้น

นี่มัน..อะไร

“อ๊ะ! ตรงนี้มัน...” เมื่อมือที่เหมือนจะละออกไปทำให้เริ่มจะโล่งอก กลับกลายเป็นว่าร่างสูงยังขยับเข้ามาใกล้อีกครั้งและไม่หยุดมือที่ป้วนเปี้ยนกับผมหน้าม้าทรงใหม่ของเธอ. ..บ้าน่ะ!

..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

..ทำไมถึงต้อง’เขิน’ยัยกั๊บ 4 มิติที่สนิทกันจนแทบจะเบื่อหน้าแบบนี้ด้วยล่ะ!

“..ตรงนี้ด้วย” เหมือนยังไม่หนำใจ ยูริเลยส่งมือทั้งสองข้างมาจับปอยผมด้านหน้าและแหวกมันออกพลางพึมพำเบาๆว่า’แปลกทั้งหัวเลย’ให้เธอเริ่มรู้สึกเหมือนถูกแกล้งเล็กๆ

“เธอหลอกด่าฉันเหรอ” โดยไม่ต้องเดาเมื่อได้คำตอบมาเป็นรอยยิ้มขบขันของยูริและมือที่ลดลงหยุดการกระทำทั้งหมด. ..ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขินเธอก็คงจะทำอะไรได้มากกว่าการถอยออกมาเพื่อหลุดหัวเราะและส่งกำปั้นไปชกแขนของเพื่อนกั๊บเบาๆหนึ่งทีอย่างนี้

..เพื่ออะไร. ..ที่ทำ..

“ไม่..ก็หน้าม้าเธอมัน..” เพื่อนร่างสูงขยับมือทำท่าประกอบเป็นเชิงสื่อให้รู้ว่าไม่ได้แกล้งก่อนที่จะเอื้อมมือมาจัดผมหน้าม้าเธอลงเบาๆอีกครั้ง. ..ทำอย่างกับไม่เคยเห็นทรงผมใหม่ของเธออย่างนั้นล่ะ

..ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้แล้วคนเขาจะเขิน!

สุดท้ายเลยได้แต่ขยับหัวหนีนิดๆและก้มหน้าลงจัดผมตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนลมหายใจที่ยังไม่ปกติและใบหน้าที่ไม่รู้จะแสดงออกไปมากแค่ไหน. ..ก็เพื่อนกัน..จะอะไรนักหนา

พยายามตั้งใจฟังพิธีกรที่กำลังสัมภาษณ์อย่างเมามันส์อีกครั้งทั้งที่อารมณ์ในตอนนี้(หรือจะพูดว่าตั้งแต่ขึ้นเวทีมาก็ได้)ยังคงติดหนึบอยู่กับสิ่งมีชีวิตบวมๆข้างกายจนไม่อยากสนใจสิ่งอื่น

อันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้เตรียมหรืออยากที่จะหาคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ซักเท่าไหร่นัก และก็ไม่อาจรู้ด้วยว่าเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆจะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า. ..เธอสนใจยูริ..ยังไม่อยากห่าง

แต่เดี๋ยวนะ...ขอโบกมือให้แฟนคลับนิดนึง..ไม่อยากหมกมุ่น

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ในวินาทีต่อมาร่างบางก็รู้สึกว่าตัวเองได้พากายเข้าแอบอิงกับร่างสูงเข้าอีกจนได้. ..ไอ้ที่พยักหน้าเหมือนจะรู้ว่าเขาพูดอะไรกันนั่นเฟคทั้งเพ!

เป็นอะไรของเธอเนี่ย..จอง เจสสิก้า!

“ไฟท์ติ้ง!”

เฮือก!

แอบสะดุ้งในใจเล็กน้อยเมื่อขณะที่เธอกำลังพาร่างของตัวเองมายืนสแตนด์บายเพื่อโชว์เพลง ‘The Boys’ และในความมืดมีมือของใครคนหนึ่งมาเกาะหลังพร้อมพูดด้วยเสียงที่คุ้นเคย..ยัยเชว อันนาแห่งแฟชั่นคิงนี่เอง

คิดแล้วในใจก็ลิงโลด..อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจอยู่คนเดียวล่ะนะ

“ไฟท์ติ้งงงง!” แอ๊บท่าดี๊ด๊าไปตามประสาเจสสิเกรียนให้เพื่อนร่างสูงหลุดยิ้มออกมาตามคาด. ..ค้นพบข้อเท็จจริงอีกข้อหนึ่งว่าเธอไม่ได้เป็นคนเดียวที่ดีใจที่ได้โชว์ด้วยกันอีกครั้ง

..แอบขอโทษซันนี่และยุนอาในใจที่เธอไม่ได้รู้สึกสลดเลยเมื่อเวทีขาดไปสองคน

..เพราะแค่กลับมาคนเดียวก็ปิติมากเกินไปแล้ว!

เอาล่ะ..เธอยอมรับก็ได้ว่าวันนี้เธอบ้ามาก

เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เจ้าหญิงน้ำแข็ง(ละลาย)แห่งโซชิพักหลังมานี้จะชอบทำตัวรั่วเกรียนไปตามประสาแต่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยยอมรับนัก..

แต่วันนี้ต่อให้ไม่สังเกต ใครๆก็รู้ว่าคุณเธอน่ะ..เต้นไป..ร้องไป..แล้วก็ยิ้มไปเหมือนคนบ้าตลอดทั้งโชว์. ..และอย่าให้สาธยายไปมากกว่านั้นเลย..

สังเกตอีกนิดสิว่ารอยยิ้มพวกนั้นมันจะมาหลังจากดวงตาได้กวาดไปสบประสานกับสายตาของควอนซอบังผู้กำลังมั่วท่าเต้นอยู่มุมใดมุมหนึ่งของเวที

..ก็อยากจะแก้ตัวอยู่หรอกว่ามันเป็นเพราะเธอขำกับอาการลืมท่าเต้นของยูริเหมือนเพื่อนคนอื่น

..แต่ก็นะ. ..สาเหตุส่วนใหญ่มัน..

“กรี๊ดดดดดดดด”

เสียงเชียร์จากแฟนคลับหลังการแสดงจบลงกลายเป็นเสียงที่พวกเธอคุ้นเคยไปเสียแล้วในตอนนี้..รอยยิ้มที่ผุดขึ้นและมือไม้ที่โบกเพื่อบอกลาเกิดขึ้นโดยแทบจะไม่ต้องรอการสั่งการจากสมองเลยสักนิด. ..ความสุขของพวกเธอเกิดขึ้นแบบนี้ทุกครั้ง..เกิดขึ้นในปริมาณประมาณนี้

..แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันนี้ความสุขของเมมเบอร์ที่ชื่อเจสสิก้ามันเพิ่มขึ้นมานิดหนึ่ง

“ยูริอา” เสียงหวานหลุดเรียกเพื่อนสนิทที่กำลังเดินนำหน้าเพื่อลงเวทีไปพร้อมกับส่งมือบางไปคว้าแขนเสื้อของเขาให้หันมาสนใจ..ทั้งหมดนี้กลายเป็นพฤติกรรมที่เคยตัว..รู้สึกเหมือนตัวเองได้ของเล่นชิ้นโปรดคืนมา

เหมือนกันกับการกระทำที่เคยตัวพอกันของผู้ถูกเรียกที่จะต้องหยุดอย่างว่าง่ายและหันกลับมาเลิกคิ้วให้เธออย่างสนอกสนใจ. ..ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ล่ะนะ ช่วงที่หายไปถึงได้...

“ฉัน..คิดถึงเธอนะ”

บางทีอาจจะเป็นเพราะเสียงที่เธอใช้พูดประโยคเมื่อครู่มันเบาไปหรือเป็นเพราะเสียงจากแฟนคลับที่ยังคงดังมันดังเกินไปเลยทำให้ยูริเลิกคิ้วสูงขึ้นอีก

“เธอว่าไงนะ?” พร้อมกับขยับถอยกลับมาหาเธอเพื่อฟังให้ชัดขึ้น. ..แต่คนอย่างเธอไม่ได้เป็นพวกที่ชอบพูดอะไรแบบนี้หลายๆครั้งจึงได้แต่ขยับปากบางบอกปัดไปว่าไม่มีอะไร

ซึ่งเหมือนจะทำให้อะไรๆจบเพราะตอนนี้ซูยองกำลังส่งเสียงเรียกเธอสองคนที่ยังยืนลีลาอยู่บนเวทีให้รีบลงมา แต่ก็ไม่จบไปซะทีเดียวเมื่อร่างสูงดันถือวิสาสะเอื้อมมือเรียวมากุมมือของเธอและลากไปราวกับเธอเป็นเด็กน้อยหลงทาง

..คิดว่าอยากทำอะไรก็ทำได้อย่างนั้นรึไง?

และคำตอบของคำถามนั้นมันก็ชัดขึ้นในใจเธออยู่แล้วในเสี้ยววินาทีต่อมา. ..ในอีกสองวินาทีต่อมามันชัดขึ้นเมื่อยูริที่ลากเธอไปจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายของเวทีและปล่อยมือออกส่งยิ้มแบบที่ชอบทำมาให้พร้อมกับกระซิบประโยคสั้นๆก่อนจะปล่อยให้เธอยืนนิ่งและกัดริมฝีปากล่างกลั้นยิ้มอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“ฉันก็คิดถึงเธอ..ยัยบ๊อง”

ใช่. ..คำตอบของคำถามเมื่อครู่

..”ใช่” >////////<

[Fin.]

ที่สุดแห่งฟิคชั่ววูบ! ไม่มีที่มา มีแต่ที่ไปแบบมึนๆ -*-

อีกทั้งโมเม้นก็ผ่านมาได้พักใหญ่แล้วด้วย(เพิ่งจะฮึดนะแก)

อีกทั้งเรื่องเก่าก็ไม่อัพ(ตราบาปของชีวิตเลยนะแก)

เปิดเทอมแล้วมันรุมเร้าจริงๆ เค้าขอโทษรีดเดอร์มากมาย TT/\TT

แต่ว่าเห็นโมเมนต์นี้แล้วมันคันไม้คันมือมากจริงๆ พี่ยูลกลับมาแล้วหวานจนแม่ยกเขินแทน ><

ก็เลย..นะ. ..ประมาณนี้แหละ อ่านขำๆ อย่าคิดมาก