!!!TVXQ DANGERROUS LOVE !!! ///^^^PRESEND BY JAEJOONG &YUNHO

เนื้อเรื่อง

!!!TVXQ DANGERROUS LOVE !!! ///^^^PRESEND BY JAEJOONG & YUNHO( TVXQ)^^^

      ฉากที่ 1 ณ บ้านพักบนเชิงเขา ขณะที่ทั้ง 5 หนุ่ม ถ่ายแบบอยู่นั้น...~~~

"^^^ฮ้าวววววว^^^^"

 "แชะ!"

"...?!"

 "แชะ!แชะ! แชะ!"

"เฮ้!!นายทำอะไรของนายน่ะแจจุง" ยุนโฮตวาดใส่แจจุงเสียงดังลั่น

"ก็ถ่ายรูปน่ะสิ ถามได้....ชิ!"

 "แล้วทำไมต้องมาถ่ายตอนที่ชั้นหาวด้วย ห๊ะ!!!........เอามานี่เลย  เอาม๊าาาาาา!!" ยุนโฮกำลังพยายามจะแย่งกล้องจากแจจุงอยู่

 "นี่........ปล่อยเค้าไปเหอะ  นั่นมันกล้องสุดหวงของพี่เค้าเลยนะ…."  มิคกี้ที่ตอนนี้หน้าตาพี่ท่านใกล้จะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์อยู่มะรอมมะร่ออยู่แล้ว กล่าวขึ้นอย่างรำคาญ"ว่าแต่พี่แจจุง ทำไมต้องถ่ายภาพหลุดๆด้วยล่ะ?"

 "เก๊าะ"

"เอ้า!! เตรียมฉากต่อไปได้แล้ว  ต้องถ่ายให้เสร็จวันนี้รู้มั้ย พรุ่งนี้จะได้กลับไปที่สตูฯ........เอ้า!เร่งๆกันหน่อย......นั่น!!แล้วพวกนายนั่งทำอะไรกันอยู่น่ะ" ลีซูมานเรียกหนุ่มที่ตอนนี้กำลังแย่งกล้องกันชุลมุนอยู่ " รีบๆไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยไป๊!!!"

"ค้าบๆ"  ทั้ง 5 ตอบแล้วก็พากันไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

***************************************************************************

ฉากที่ 2 ณ รถตู้ เรือนหอ และ 2 เรา

                ตอนค่ำ

                ตึก

                ตึก  ตึก

                ครือดดดดด (เสียงประตูรถตู้เปิด)

"โอ๊ะ!!"

พร้อมกับเสียงของชายหนุ่มที่อยู่ในรถ  อุทานออกมา

 "นายเข้ามาทำอะไรในนี้น่ะยุน?" แจจุงถาม  พร้อมกับเข้ามานั่งในรถ

 "ปะ เปล่า ไม่มีอะไร แล้วนายล่ะ เข้ามาทำอะไรในนี้ "

 "อืมม... คือชั้นเข้ามาหากล้องน่ะ ไม่รู้มันหายไปไหนตั้งแต่เตอนกลางวัน เออ! แล้วนายเห็นกล้องชั้นบ้างมั้ย   ยุ"

 "นี่ๆ!  แจจุง!!!"ยุนโฮพูดสวนขึ้นกระทันหัน

 "???"

"นายดูแฟนฟิคที่แฟนเพลงของพวกเราแต่งให้สิ เค้าแต่งได้ดีมากๆเลย"

"…….."

 "ลองอ่านดูสิ ชั้นชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะ มันเหมือนกับพวกเรา 2 คนเลยนะ…." ยุนโฮพูดจบก็รีบยัดกระดาษใส่มือแจจุงแล้วก็รีบเดินออกจากรถอย่างออกไปทันที

           ครืดดด.......ปึง

                "???"

                ตอนนี้ก็เหลือแจจุงที่กำลังงงๆกับยุน ที่จู่ๆก็จากไปราวกับทอร์นาโดพัดผ่านมา อยู่ภายในรถคนเดียว....และขณะที่เค้ากำลังจะอ่านแฟนฟิดอยู่นั้นเอง  ยุนโฮก็.........

            ครืดดดดด

"แจจุง!! ......รีบอ่านแล้วรีบมาเข้านอนนะ  good night  ปึง!! "

-_-"?
                  "อะไรของเค้าเนี่ย??" แจจุงบ่น พร้อมกับอ่านแฟนฟิคที่ยุนให้มาเมื่อครู่ ที่ผ่านมา.....................

ฉากที่ 3 ตู้โทรศัพท์ อนุสรณ์รักของ  ยุน&แจ

            พลั่ก ก

"แจจุง …นายคิดยังไงกับชั้นเหรอ" ยุนโฮถามแจจุง ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล หลังจากที่ผลักแจไปที่ตู้โทรศัพท์แล้วใช้มือขวางแจจุงไว้

"เอ่อ…"

 "ชั้นน่ะ....แม้นายจะเป็นคนยังไง.....ชั้นก็ไม่สน...ถึงนายจะไม่ได้ชอบชั้นก็ไม่เป็นไร"

 "----"

 "ชั้นน่ะไม่เคยสนใจใครคนไหนเลยนะ"

 "???"

 "เพราะมีนายอยู่ใกล้ๆ"

 "!!!!"

 "เพราะมีนาย?"แล้วยุนก็กุมมือแจไปทาบอกข้างซ้าย...... "อยู่ข้างในนี้…..ในหัวใจของชั้น"

**=>o<=**

"ยุนโฮ!!" แจจุงซึ้งจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เข้าสวมกอดยุนโฮทันที...........................

   "อ๊าาาาาาาา!!!! ..นี่มันฟิคแนวไหนวะเนี่ย    ขนลุกเป็นบ้าเลยอ่ะ" แจจุงตะโกนลั่นด้วยความสยดสยอง  หลังจากที่อ่านฟิคจบแล้ว พลันแจจุงก็นึกถึงตอนที่ยุนโฮเอาฟิคมาให้อ่าน  ท่าทางเหมือนเมีความนัยอะไรบางอย่างแอบแฝงไว้ในคำพูดของเค้าไว้ด้วย

 "นี่.....แจจุงชั้นชอบเรื่องนี้มากเลย..... มันเหมือนพวกเรา 2 คนเลยนะ"

 "อ๊ากก!! เป็นไปไม่ได้  มันเป็นแค่ฟิค มันเป็นแค่ควิกเอ๊ย!ไม่ใช่ มันเป็นแค่ฟิคคคคค"

 "เพราะมีนาย....อยู่ในนี้..........ในหัวใจ"

 "อ๊าาาา มานเปนแค่ฟิคคคคคค!!!!"

***************************************************************************

ฉากที่ 4 ณ ห้องครัวอันมืดมิด

 "ไม่ใช่!...มันเป็นแค่ฟิค มันป็นแค่ฟิค อ๊าาา มันเป็นแค่ฟิค!!! อึก อึก อึก" แจจุงที่ตอนนี้ลงมาดื่มน้ำ แต่ในใจเขาก็ยังสับสนเรื่องฟิคอยู่ตลอดเวลา

อีกด้านหนึ่งของชั้นล่างใกล้ห้องครัวอันมืดมิด  ได้มีเงาตะคุ่มของคน 2 คนแอบซ่อนอยู่หลังโซฟาอยู่

((ต่อไปนี้กรุณาอ่านด้วยเสียงกระซิบ))

 "พี่แจจุงเค้าเป็นอะไรของเค้าน่ะ??" เซียถามชางมิน  หนุ่มน้อยน่าสงสาร  ที่ตอนนี้โดนคนไอ้ถามลากออกมา  เพื่อแอบมาเล่นบอลตอนกลางดึก

 "ผมจะไปรู้เหรอพี่.......ก็เราอยู่ตรงนี้ด้วยกันนี่" ชางมินตอบอย่างกวนๆ

               โป๊กก!!

"โอ๊ย!…พี่นี่..มันเจ็บนะ!!" ชางมินด่าผุ้เป็นพี่หลังจากโดนเขกหัวเมื่อตะกี้

 "ฮึ ฮึ"

 "ซีอา…!!! " (ชื่อkr.ของเซีย)"

             เฮือกก

                  ทั้ง 2 สะดุ้งพร้อมกัน กับเสียงของท่านลีซูมานที่มาอย่างกระทันหัน

 "ซีอาาาาา…นายเอาขนมชั้นคืนมา …..นายอย่ามาแย่งขนมชั้นนะ…..ฮืมมมม….คร็อก ก  กz z z z "

"-_-…."

 "เฮ้อออ!!….ที่แท้ก็ละเมอ..." หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็รีบย่องออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ส่วนทางด้านแจจุง.................

   "อ๊าาาาา!!มันเป็นแค่ฟิค....... มันเป็นแค่ฟิค  ตึง  ตึง  ตึง ---" ชายหนุ่มที่ตอนนี้ดื่มน้ำเสร็จแล้วก็เดินขึ้นห้องนอนด้วยความสับสนเหมือนเดิม

        (แล้วเจ๊แกจะสับสนอีกนานมั้ยเนี่ยยยย)

*************************************************************

ฉากที่ 5 ห้องรับแขกแห่งบ้านบนเชิงเขา

"ว่าไงนะ!!! เซียกับชางมินหายไป  มันมันหายไปได้ไงห๊ะ!!!!"ท่านลีซูมานตะโกนใส่ชายหนุ่มทั้ง 3 ด้วยค้วยความโมโห หลังจากที่รู้ว่าเซียและชางมินหายไปเมื่อคืนที่ผ่านมา

"เอ่อ.....ไม่ทราบครับ"

 "ไม่ทราบงั้นเหรอ!! อยู่ด้วยกันยังไงห๊ะ ถึงไม่รู้ว่าใครออกไปไหน ฮึ้ย ย เจ้าพวกนี้นี่ ดื้อจริงๆ!!"

 "จะแจ้งความก่อนมั้ยครับ" มิคกี้ถามท่านลีซูมานด้วยความประหม่า

"ไม่ได้ๆ!!--- ขืนแจ้งความ มีหวังเรื่องใหญ่แน่ !....ให้มันมีหลักฐานก่อนแล้วค่อยแจ้ง----  ฮึ้ย ย!!!"

"ครับ" ทั้ง 3 ตอบพร้อมกัน

 "แล้วพวกนาย!!!…ก็เตรียมของไปถ่ายแบบโฆษณาที่สตูฯได้แล้วนะ รีบไปเลย..ไป๊!!!"

 "เอ่อ....แต่ว่าเซี"

 "ไว้ให้ชาวบ้านทางนี้เค้าจัดการ!! ได้ข่าวเมื่อไหร่ เดี๋ยวทางนี้เค้าก็โทรมาหาชั้นเอง!!  นี่!…แล้วพวกนายน่ะไปเตรียมของได้แล้ว โอ๊ย!...วุ่นวายจริงๆ!!!"

ปัง!!

-----------------------------------------------เงียบกริบ--------------------------------------------------------

"เอ่อ.....เดี๋ยวชั้นไปเตรียมกระเป๋าก่อนนะ"แจจุงพูดขึ้น หลังจากที่เงียบกันมานาน

"'งั้นชั้นไปช่วยนะ^ ^"

 "ไม่ต้อง!  เอ่อ.........ชะ ชั้นเก็บเองได้ไม่เป็นไร"แจจุงรีบบอกปัดยุนโฮทันที

 "แน่นะ"

 "อืม ม.."

และในขณะที่แจจุงเดินออกไปนั้นยุนโฮก็กระซิบคุยอะไรกับมิคกี้ ด้วยความระแวดระวัง ในขณะที่แจจุงแอบดูอยู่หลังบานประตู

 "นี่.........รึว่าเค้าชอบชั้นจริงๆ..........ยุนโฮชอบชั้นงั้นเหรอ?........ อ๊า!!ไม่จริงน่า"แจจุงครุ่นคิดด้วยความสับสนเต็มที แล้วเค้าก็รีบเดินออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

ฉากที่ 6 มิคกี้ + แจจุง และอมยิ้ม??

หลังจากที่ทุกๆคนแยกย้ายกันไปเตรียมสัมพาระแล้ว และตอนนี้แจจุงก็เตรียมของเสร็จแล้วเหมือนกัน เค้าก็รีบตามหามิคกี้ทันทีเพื่อที่จะถามเรื่องที่เค้าคุยกับยุนโฮตอนที่เค้าออกมาจากห้องรับแขกที่ผ่านมา

            ปึง

แจจุงปิดประตูบ้านพัก พร้อมกับยกกระเป๋าของตน  เพื่อจะเอาไปไว้ที่หลังรถตู้ ที่ตอนนี้มิคกี้ยืนรออยู่แล้ว แจจุงจึงรีบลากกระเป๋าใบใหญ่และอีกใบในมืออีกข้างหนึ่งที่ถืออมยิ้มอยู่ เขารีบเดินไปหามิคกี้อย่างรวดเร็ว

"เอ่อ.....มิคกี้"

 "อืมม....มีอะไรเหรอ"มิคกี้ถามแจจุงด้วยอาการเหม่อลอย

 "เอ่อ.........คือว่า..ชั้น ชั้นจะถามนายว่า ตอนที่นายอยู่ในห้องรับแขกน่ะ เอ่อ......คือ..ยุนโฮเค้าคุยอะ"

 "นี่มันอมยิ้มนี่!"มิคกี้ท่าทางดีใจ แล้วรีบคว้าอมยิ้มสีเหลืองสดใสอยู่ในมือแจจุง มาทันที.

"???" ชายหนุ่มงงกับท่างทางของเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า

"เซียชอบมันมากเลย"

 "อะ อืม"

หลังจากที่มิคกี้พูดเสร็จ มันก็เอาลูกอมแจจุงเข้าปากเฉยเลย

อึ้ง

                แจจุงตะลึงกับการกระทำของเพื่อนที่ตอนนี้เดินไปขึ้นรถแล้ว

            "……..มันอมไปได้ไงฟะ ........ตูเพิ่งจะอมไปหมาดๆเมื่อตะกี้นี่เอง........ไอ้มิคกี้เอ๊ย ย……..ไอ้นี่นิ.........มันจะหิวอะไรขนาดน้านน"แจจุงคิดในใจ
               "เฮ้!!แจจุง".

เฮือก

ยุนโฮนี่??

 "อืมม"

 "มีอะไรเหรอ...หน้าซีดเชียว" ยุนโฮมองแจจุงด้วยความเป็นห่วง

 "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ฮ่ะ ฮ่ะ" แจจุงแค่นหัวเราะเพื่อให้ดูเป็นธรรมชาติ...............ก็นายนะแหละที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้...ไอ้บ้านี่

 "อ้อ สงสัยนายเหนื่อยนี่เอง" ยุนโฮมองเห็นกระเป๋าใบโตวางอยู่ที่พื้นตรงหน้าแจจุง  "งั้นเดี๋ยวชั้นช่วยยกให้นะ  นายยกคนเดียวไม่ไหวหรอก"

 "เฮ้ย!"

 "เถอะน่า ....นายก็รีบมาขึ้นรถเหอะ เร็วเข้า!" ยุนโฮพูดพร้อมกับยิ้มหวาน

 "………เฮ้อตูนี่น้าาา ทำไมต้องมาเจอกับเรื่องพรรค์นี้ด้วยเนี่ย กลุ้มโว๊ยยยยย"

************************************

ฉากที่ 7 studio….Romio&Juleat

ณ  สตูดิโอ

แชะ!

 "ดีมาก"

            แชะ แชะ!!

"อ้าว...หันซ้ายหน่อย"

แชะ แชะ แชะ!!!

ขณะที่ยุนโฮถ่ายแบบอยู่นั้น แจจุงก็เดินมานั่งข้างๆมิคกี้ที่นั่งใจลอยถึงเซียและชางมินที่หายไปอยู่คนเดียวหน้าจอมอนิเตอร์

"นี่....มิคกี้" แจจุงเริ่มเอ่ยถาม

 "อืมม"

 "คือวันนั้น...ตอนอยู่ในห้องรับแขก.....นาย"

เฮ  เฮ  เฮ  เฮ  เฮ   !!!!!

จู่ๆก็มีเสียงเชียร์ดังลั่น จากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ข้างๆ

 "เซียชอบดูบอลมากเลย เค้าคงเสียใจที่ไม่ได้มาดูบอลนัดนี้.....เฮ้อ"  พอพูดเสร็จ........มันก็ลุกไปเลย............แล้วตูจะได้ถามซักกะทีมั้ยเนี่ย........โว๊ยยยย!!!!  หงุดหงิดๆ.....เฮ้อออ

ขณะที่แจจุงกำลังนั่งก้มหน้าห้มตาคิดเรื่องที่ยุนโอจะชอบเค้าจริงรึเปล่านั้นอยู่ "เอ๊ะ! อยู่ดีๆทำไมแก้มขวามันเย็นทะแม่งๆแฮะ" และเมื่อเค้าหันไป

.ยุนโฮ.......นี่เค้าชอบชั้นจริงรึเปล่า............ไม่น่า..............ไม่จริง...............ไม่...........................ไม่.................................ไม่

 " แจจุง !!!"

สะดุ้ง

แจจุงตกใจเมื่อชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเรียกเขา

 "ไง"ยุนโฮยื่นกระป๋องน้ำอัดลมให้ด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก

 "ก็......ถ่ายได้ดีนะ"

 "อืมม......งั้นเหรอ...." แล้วชายหนุ่มก็นั่งลงข้างๆแจจุง

 "มิคกี้เค้าหายไปไหนเนี่ย ?......."

 " อ้อ ! นี่นายตามหาเค้าอยู่ใช่มะ  เออๆ ชั้นก็กะว่าจะตามหามิคกี้อยู่พอดีเลย งั้น! เดี๋ยวชั้นไปตามมาให้เลยละกันนะ ไปล่ะ".......ฮ่า ฮ่า......ตูรอดจากเงื้อมมือซาตานแล้วโว๊ยย

พอพูดเสร็จ แจจุงก็รีบเดินออกมาทันที จนแทบจะไม่ได้มองที่พื้นเอาซะเลย และทันใดนั้น!!!

 "โอ๊ะ!"

แจจุงได้เดินไปสะดุดกับสายไฟที่เลื้อยระเนระนาดอยู่บนพื้นกันเกลื่อน  แต่แล้ว............

หมับ

((ณ ช่วงเวลานี้ หากท่านใดอยากโรแม๊นติก กรุณานำเพลงหวานซึ้งของดง บัง มาฟังกานได้นาค๊า))

แต่แล้ว.....เจ้าชายยุนก็ได้ขี่ม้าขาว เข้ามาช่วยรับเจ้าหญิงแจจุงไว้ได้ทัน เจ้าหญิงได้อยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเจ้าชาย  แล้วหัวใจของเจ้าหญิงก็แทบละลายเมื่อหน้าของทั้ง 2 อยู่ห่างกันแค่คืบ  ตาหวานๆของเจ้าหญิงและตาอันคมกริบของเจ้าชาย เมื่อมาประสานกัน ร่างกายของทั้ง 2 ก็แทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน  โอ้ววว ทำไมมันช่างมีความสุขเช่นนี้....................

พลึ่บ

 "…!!" แจจุงเริ่มรู้สึกตัว จึงรีบผละออกมาจากอ้อมกอดของยุนโฮ

 "นี่!.....ทีหลังน่ะ  เดินให้มันระวังๆหน่อยสิ.....เฮ้อออ" ยุนโฮเตือนแจจุงอย่างอารมณ์เสียแกมเป็นห่วง  แล้วก็เดินออกไปทันที

  "….."

……….โอ............นี่เรื่องจริงใช่มั้ย.................ยุนโฮชอบชั้นจริงๆรึเนี่ย???

*************************************************

ฉากที่ 8 ฟิตเนตสุกสยิว!!

"นี่.....แจจุงชั้นชอบเรื่องนี้มากเลย..... มันเหมือนพวกเรา 2 คนเลยนะ"

"นี่!.....ทีหลังน่ะ  เดินให้มันระวังๆหน่อยสิ.....เฮ้อออ"

ตี้ด........ตี้ด............ตี้ด

  เสียงเครื่องออกกำลังกาย ทีตอนนี้แจจุงกำลังออกกำลังกาย ดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสับสนของชายหนุ่มลดลงเลยแม้แต่น้อย

"................เค้าคิดอะไรของเค้าอยู่นะ.............จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน.................เค้าชอบชั้นงั้นเหรอ........เฮ้ย! คิดอะไรอยู่เนี่ย................มันเป็นไปไม่ได้น่า  เอ้อ!  เรานี่น้า............คิดไปได้.........อืม ม........ทางที่ดี...อยู่ห่างเค้าเอาไว้ดีกว่า..........ok!…Fighting  F "~~~~~~~~~

 "เฮ้!!"

เฮือก.........เสียงนี้มันคุ้นๆเว๊ย??

จากนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆ หันไปทางต้นเสียงเมื่อตะกี้-------ว๊าก ก-------ยุนโฮ นี่!

 ตุบ---!!

             หลังจากที่หันไปดู แจจุงก็ร่วงไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยโรงเรียนเกาหลีซะแหล่ว""  เนื่องจากตกใจจนเกินเหตุ

                  " อ้าวเป็นอะไรมากรึเปล่าแจจุง!!"

               และเมื่อเขากำลังจะเดินหนีซาตานหนุ่มผู้มาเยือนนั้น

 "อูยย……ก้นตูจะหักมั้ยเนี่ย.....โอยย.......แล้วนี่นายจะพาชั้นไปหนายเนี่ย ยุนโฮ้"

" แจจุง นายคงไม่ได้ยืดเส้นนานแล้วใช่มั้ย ฮึ!"

 "ห๊ะ"

 " นี่นายรู้เปล่า ว่ายืดเส้นน่ะมันดีต่อสุขภาพนา  งั้นเดี๋ยวชั้นจะพานายไปยืดเส้นดีกว่า  นายจะได้ไม่ลงไปกลิ้งเหมือนเมื่อตะกี้นี้ไง  ป๊ะ ป๊ะ" ยุนโฮพยายามลากแจจุงไป  โดยไม่ได้สังเกตหน้าตาคนถูกชวนเล้ยย

"ใครก็ด้ายย.......ช่วยตูด้วยย..............ตูยังไม่อยากเสียความเป็นเชิงชายน๊าาา......ฮือ ฮือ"

            ณ  ห้องยืดเส้น ในฟิตเนส.......

                ---------------------------------------เงียบฉี่-----------------------------------------------

                แจจุงมองดูยุโฮเพื่อนรักอย่างครุ่นคิด พร้อมกับนั่งยืดเส้นไปพลางๆ  แล้วจู่ๆ ยุนโฮ ก็หันมาพร้อมรอยยิ้มโดยที่แจจุงยังไม่ทันได้ตั้งตัว

                สะดุ้ง

                " อ๊ะ!  แจจุง  หลังนายค่อมอยู่น่ะ มา! เดี๋ยวชั้นดัดให้"

 "เฮ้ยย!!  ไม่ต้อง"

ยุนโฮที่ตอนนี้ผีบริการเข้าสิงซะแล้ว รีบวิ่งแจ้นไปหาแจจุงทันที โดยไม่ได้ฟังคำทัดทานของชายหนุ่ม แต่อย่างใด

 "ยะ ยุน-----คือว่าไม่"

" น่า.....ไม่เป็นไรหรอก  ชั้นยินดีบริการเสมอแหละ  แจจุง" ยุนโฮกระซิบอยู่ข้างหูแจจุง

 "----------- ฮึ้ย ย ขนลุกโว๊ยยย---------------"

แล้วยุนโฮก็ จับไล่และเอวของแจจุงอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะทำการยืดเส้น

 " เฮ้ ย"

แจจุงสะดุ้งเมื่อมือของยุนโฮมาถูกตัวของเค้า  และเมื่อเค้าหันไปข้างหลัง

ก๊อง ง

หน้าของทั้ง 2 อยู่ห่างกันแค่คืบ เมื่อตาสบตากันอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มเริ่มจะทนไม่ไหวกับเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว  จึงรีบปลีกตัวออกมา

 " เอ่อ...ชะ ชั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ"

 "???"

แล้วแจจุงก็รีบเดินออกไป โดยไม่หันมามองข้างหลังอีกเลย

"เป็นอะไรของเค้าน่ะ" ยุนโฮมองแจจุงอย่างไม่เข้าใจ

**********************************************************

หลังจากที่แจจุงแยกออกมาจากยุนโฮได้สำมะเร็จแล้ว  ชายหนุ่มก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

          ปัง----!!

                 " ...........เค้าชอบจริงๆด้วย........นี่ชั้นควรจะทำยังไงดีเนี่ย..........โว๊ยย!!

                 แจจุงยืนครุ่นคิด อยู่หน้ากระจกห้องน้ำได้ซักพักได้ซักพัก ยุนโฮก็........

"แจจุง!!"

                เฮือก

                แจจุงตกใจกับการมากระทันหันของยุนโฮ           

                "เฮ้! นายเปิดประตูเข้ามาได้ไงเนี่ย!!!!"

                "อ้าวก็นายไม่ได้ล็อกนี่นา......เอ้อ!ใช่เมื่อตะกี้ชั้นยังไม่ได้ยืดเส้นให้นายเลย  งั้นเดี๋ยวขัดหลังให้นายตอนนี้ก็แล้วกันนะแจจุง^ ^"

                "ห๊ะOoO~!!"

                แจจุงพยายามจะวิ่งหนียุนโฮ  แต่แล้ว........

          อ๊ากกก-----------ตุบ  บ

                "แจจุง!!"  ยุนโฮตกใจที่แจจุงจุงล้มหน้าคะมำ อย่างรุนแรง

                "โอยยยยย"

                "เป็นอะไรมากมั้ย     มา ! เดี๋ยวชั้นช่วยพยุงนะ!!"   ยุนโฮรีบอาสาทันที

            "ไม่ต้อง!...ชั้นไม่เป็นไร...........โอ๊ย--------!!!"

                ขณะที่แจจุงกำลังจะลุกขึ้น       เค้าก็รู้สึกปวดที่ข้อเท้าขวาอย่างรุนแรง

                "เห็นมั้ย!! ชั้นบอกแล้ว  มา! เดี๋ยวชั้นพยุง อ๊ะ! ไม่สิ ....อย่างนี้มันต้องอุ้มเลยดีกว่า..... ย๊ากกก ก"

                "เฮ้ยม่ายต้อง!!!!   ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้ยุนโฮ!!  ปล่อยยยยยช้านนนนน"

                แล้วยุนโฮก็อุ้มแจจุงออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล   และเมื่อทั้ง 2 ผ่านหน้ามิคกี้ที่อยู่หน้าโต๊ะอาหารเพียงลำพัง

                "ยูชอนนนนน" แจจุงตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากมิคกี้อย่างสุดความสามารถ    แต่มิคกี้ที่นั่งกินอาหารอยู่คนเดียวก็ได้แต่พูดว่า

                "ผัดผัก........ถ้าเซียอยู่...........เค้าคงจะได้นั่งกินตอนนี้........... เฮ้อ อ!......เซีย.......ชางมินพวกนายไปอยู่ไหนกันนะ…..~~~"      แล้วมิคกี้ก็คีบผักเข้าด้วยอาการเหม่อลอย

                                                                                ****************************************************

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องซ้อมเต้น ขณะที่ยุนโฮกำลังซ้อมเต้นอยู่นั้น แจจุงและมิคกี้ก็แอบกระซิบคุยกันอยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง

"อะไรนะ? ยุนโฮชอบ..."

แล้วแจจุงก็ปิดปากมิคกระทันหันหลังจากที่เค้าพูดกับมิคกี้ว่ายุนโฮแอบชอบตน

"ไม่ใช่ว่านายกับยุนโฮพูดอะไรกัน...ในห้องนั้นหรอกเหรอ?" แจถามมิค

แล้วมิคก็อมยิ้ม แล้วก็พูดออกมาว่า

"โอ๊ะ..นั่น.........แล้วทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะแจจุง?"

"ก็พักนี้ยุนโอทำตัวแปลกๆ.....แล้วก็เมื่อคืนนี้..ฉันเห็น.."

แล้วแจจุงก็เล่าให้มิคฟังเรื่องเมื่อคืนว่า...

ขณะที่เค้ากำลังนอนหลับอยู่ในห้องของเค้านั้น...และเมื่อเขากำลังพลิกตัว

"โอ๊ะ!...ยุนโฮนายมาทำอะไรที่นี่หน่ะ ?!" แจจุงสะดุ้งตื่นทันทีเนื่องจากตกใจที่จู่ยุนโฮมานั่งจ้องข้างๆเตียงนอนของเขา

"ฉันนอนไม่หลับน่ะ..แจจุง ..นายคิดยังไงกับฉันเหรอ??"

หรือว่า........เขาจะสารภาพกับเราตอนนี้? แจจุงคิดในใจ

"นายเป็นอะไรของนายหน่ะ !! นี่มันดึกมากแล้วนะ  ฉันจะนอนแล้ว!!"  แล้วแจจุงก็ผลักยุนโฮที่ตอนนี้กำลังหน้าบึ้งอยู่

จากนั้นยุนโฮก็เดินหันหลังออกไปช้าๆ โดยที่แจจุงนอนหันหลังใส่เค้า

"แจจุง…"  ยุนเรียกแจที่ตอนนี้กำลังแกล้งหลับอยู่

"เจอกันในฝันนะ!!"  แล้วยุนโฮก็วิ่งออกไปจากห้องทันที

"=_="~  ~

***ย้อนกลับมาที่มิค

"อะไรนะ?…ยุนโฮทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ ?"

"อืม  ฉันจะทำยังไงดี ?…ถ้าเกิดว่าเค้าสารภาพกับชั้นหล่ะ  "แจจุงกล่าวกับมิคด้วยความไม่สบายใจ

พลัน ยุนโฮก็วิ่งมากอดคอ ทั้ง 2 คน ที่นั่งคุยกันอยู่

"นาย 2 คนพูดเรื่องอะไรกัน   ถึงได้คุยใกล้กันนัก  นายน่ะทำให้ชั้นระแวงนะ!!" ยุนโฮหันไปหาทางแจเมื่อถึงประโยคสุดท้าย

"อะ อ๋อ...แค่..." แจจุงตะกุกตะกัก

"ยุนโฮ  นาย...?"  มิคกี้กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกแจห้ามไว้

"อย่า !!!"

แต่แล้วท่านลีซูมานที่คุยโทรศัพท์อยู่ก็เดินมาทางพวกเค้า

"โอเค...โอเค... ผมจะรีบไปที่นั่นครับ"

ทั้ง 3 หันไปมองพร้อมๆกันอย่างสนใจ

"พวกนาย....."

"???"

"ตำรวจพบรองเท้าของชางมินตกอยู่ข้างหนึ่ง !!ตกอยู่ในป่า..."

"อะไรนะ? "  ทั้ง 3 ร้องออกมาพร้อมกัน แล้วมองหน้ากันอย่างตกใจ

ณ  สถานีตำรวจ........

"นี่เป็นของชางมินใช่มั้ย ?"  ท่านลีซูมานถามทั้ง 3 ภายในห้องมืด

"ใช่ครับ"

"คุณแน่ใจนะว่าเป็นของเค้าน่ะ ?" เจ้าหน้าที่ตำรวจถามท่านลีซูมาน

"ครับ  ใช่แน่นอน"

"เราจะเริ่มออกตามหาพรุ่งนี้นะครับ"  เจ้าหน้าที่พูดต่อ

"คุณเริ่มออกตามหาวันนี้เลยไม่ได้เหรอครับ ?" มิคกี้พูด

"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" เจ้าหน้าที่พูดแล้วก็ลุกจากไปอย่างง่ายดาย 

เมื่อทุกคนเดินออกมาจากห้องมืดแห่งนั้น  ขณะที่เดิน พวกเขาก็ปรึกษากันเรื่องรองเท้าของชางมิน

"เราจะทำยังไงกันดี ?"  ยุนโฮถามท่านลีซูมาน

"หมายความว่ายังไง?  เราต้องรอจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้นะ"

"ไม่ได้นะครับ  ไหนจะเรื่องฟุตบอลฯลฯ" มิคกี้พูดกับท่านลีซูมานขณะที่เดินไปเรื่อยๆ  "ผมรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้เลย  พวกเค้าอาจจะโดนจับตัวเรียกค่าไถ่  ให้พวกเราไปตามหาเถอะนะครับ " มิคกี้ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ

"ไม่..ไม่ได้" ทุกคนหยุดเดิน" ถ้าเกิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพวกนายอีก จะทำยังไง ? รอให้ถึงพรุ่งนี้ละกัน เข้าใจมั้ย"  แล้วลีซูมานก็เดินจากไป       ทิ้งให้ทั้ง 3 ยืนอยู่อย่างเป็นห่วงเพื่อนมากๆๆๆๆ

"ยุนโฮ "มิคกี้เรียกยุน เพื่อจะขอความเห็น

"โอเค..เราควรจะพยายามตามหาพวกเค้ากัน" แล้วยุนก็หันไปทางแจจุง แจจุงก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ชั้นจะเริ่มตามหาจากตรงที่ๆเจอรองเท้า".. มิคกี้พูด  "ส่วนนาย 2 คน  หาใกล้ๆตรงที่เจอลูกฟุตบอลละกัน"

"โอเค..ระวังตัวด้วยนะ !!" ยุนโฮพูดกับมิคกี้ที่กำลังรีบเดินออกไป แล้วเขาก็หันมาทางแจจุงด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

"ไปกันเถอะ"

"!!!OoO!!!"

"ทำไมชั้นต้องไปกับนายด้วย"  แจจุงพูดอย่างตกใจ

"นายกำลังจะบอกว่านายๆไปคนเดียวทั้งๆที่ขายนายเป็นแบบนั้นน่ะเหรอ ?"

แจจุงมองลงไปที่ขาตัวเอง แล้วนึกถึงเรื่องที่สะดุดล้มในห้องน้ำเมื่อวาน...

.....ตูนี่น้า....

จากนั้น..ยุนโฮก็พยุงแจจุงออกไปตามเหมือนเดิม

ตอนกลางดึก ณ ป่าใกล้บ้านพักตากอากาศบนเชิงเขา

เซียและชางมินกำลังยืนเผชิญหน้ากับฮีบอนหญิงสาวโรคจิตที่ลักพาตัวพวกเค้าไปหลายวัน...

"แฮ่กๆ ฮีบอน"  เซียพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบเพราะผ่านการวิ่งหนีหญิงสาวมาหลายชั่วโมงภายในป่า

"คุณมันงี่เง่า  คุณรู้ไหมว่าชั้นชอบคุณมากแค่ไหน  คุณรู้มั้ยว่าชั้นแคร์คุณมากแค่ไหน!!" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

ทั้ง 2 มองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก

"คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" หญิงสาวยังคงพูดต่อ

เซียและชางมินมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว

"คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  ไม่มีทาง!!" ฮีบอนก็เดินเข้ามาหาทั้ง 2 เรื่อยๆ.... แล้วทันใดนั้น !! หญิงสาวก็เงื้อมมือเพื่อหวังที่จะเอาไม้ฟาดทั้ง 2

"-----ฮึ้ย  ย----!!"

        ตุบ บ!!!

"!!!"

ทั้ง 2 ตกใจเมื่ออยู่ๆ หญิงสาวก็ล้มลงต่อหน้าพวกเขา

"พี่ยูชอน!!"ทั้ง 2 คนเรียกมิคกี้อย่างดีใจ หลังจากที่ยุนโฮ  ใช้ไม้ฟาดหัวฮีบอนไว้ได้ทัน

"จุนซู"

"ชางมิน"

"เย้ๆ!!!" ทั้ง 5 คนร้องเสียงดัง แล้ววิ่งเข้ากอดกันด้วยความดีใจ

"นายรู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงนายมากแค่ไหน ?" มิคพูดกับเซียขณะที่กอดกัน

"ฮะฮะ" เซียพูดไม่ออกจึงได้แต่หัวเราะ

  ขณะที่ทุกๆคนกอดกันอย่างดีใจอยู่นั้น หญิงสาวได้เอื้อมมือไปจับท่อนไม้ แล้วเดินไปข้างหลังแจจุง อย่างเงียบๆ

"ไม่นะ...แจจุง!!" เซียที่เห็นเป็นคนแรก ตะโกนออกมาอย่างตกใจ

ตุบ บ!!

                 เมื่อแจจุงหันไปพร้อมกับชางมิน ก็เห็นว่ายุนโฮที่ตอนนี้บนหัวเปื้นเลือดได้ล้มลงไปนอนที่พื้นอย่างรุนแรงเนื่องที่เค้าวิ่งเค้าไปบังแจจุงไว้อย่างกระทันหัน

และเมื่อหญิงสาวกำลังจะทำร้ายคนต่อไป

กรี๊ดดดดดดดด

เซียรีบวิ่งมาผลักหญิงสาวอย่างรุนแรงจึงทำให้หญิงสาวกลิ้งตกเนินสลบแน่นิ่ง แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจเธออีกต่อไปแล้ว

ทั้ง 4 รีบวิ่งมาที่ยุนพร้อมกัน

"ยุนโฮ  ฟื้นสิ"  แจจุงพูดอย่างตกใจ

"แจจุง...".

ยุนโฮนายเป็นอะไรมากมั้ย

"เจ็บนิดหน่อย..".ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น

"ยุนโฮ!!!!!"

*************

เช้าวันต่อมา

ทั้งหมดได้มายืนรวมตัวกันที่หน้าสถานีตำรวจ  เพื่อจะไปดูสถานที่ๆเซียและชางมินถูกฮีบอนกักตัวไว้  แต่เมื่อทั้งหมดได้ไปถึงที่นั่น ปรากฎว่าบ้านทั้งหลังราวกับเป็นบ้านร้างมานาน แทบจะไม่มีร่องรอยหรือหลักฐานว่าทั้ง 2 เคยมาอยู่เลย   แต่เมื่อทั้ง 5 ได้เดินผ่านรูปๆหนึ่งที่แขวนอยู่ในบ้านมานานแล้ว ทำให้ชางมินทั้งสลดและตกใจในเวลาเดียวกัน  เพราะว่าภายในรูปนั้นมีรูปของน้องสาวฮีบอนที่เคยช่วยพวกเค้าหนีออกมา แถมที่นิ้วมือยังมีแหวนที่เค้าเคยสวมให้เมื่อคืนที่ผ่านมานี่เอง

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย..." ชางมินและเซีย งงกับเหตุการณ์ที่พวกเค้าเผชิญมา

**********

ณ บ้านพักตากอากาศที่เดิม...

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาแล้ว  ทุกๆคนก็เตรียมตัวกลับโซล

"ไม่ได้ลืมอะไรใช่ไหม"  ลีซูมานถามมิคกี้ที่กำลังปิดประตูรถ

"ครับ"

"นี่ฉันไม่เห็นยุนกับแจเลยนะ" ท่านลีซูมานก็หันไปถามเซียและชางที่กำลังเดินมาที่รถ

แล้วทั้งหมดก็ชะเง้อหายุนและแจกันจ้าละหวั่น

ทางด้านแจจุงที่แอบมาอยู่ด้านหหลังของบ้านพักกำลังอ่านการ์ดที่ยุนให้มา อย่างครุ่นคิด

 ........ฉันมีบางอย่างที่จะสารภาพ.....นายมาพบฉันที่สนามหลังบ้านได้มั้ย?........ยุนโฮ

แล้วแจจุงนึกถึงตอนที่ยุนช่วยเขาไว้ในป่า

ชายหนุ่มปิดการ์ดที่อ่านอย่างกลุ้มใจ

"แจจุง " ยุนโฮที่เดินมาเรียกแจจุงที่กำลังหน้านิ่วอยู่

แจจุงหันไปมองยุนอย่างครียดๆ  แล้วต่างคนต่างก็เดินมาหากัน

"ยุนโฮแผลนายดีขึ้นไหม ?"

"อ๋อ...ดีชึ้นแล้วล่ะ.."

แล้วอยู่ยุนก็ทำหน้ากระสับกระส่าย

"ฟังนะแจจุง....ฉันจะบอกความจริง คือว่า ชั้น...".

และเมื่อยุนกำลังจะบอกความจริงอะไรบางอย่าง แจจุงก็รีบเอานิ้วชี้ไปปิดที่ปากของยุนอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว !!"

แล้วแจจุงก็ดึงยุนโฮมากอดอย่างรวดเร็ว

OoO-----!!!

ยุนโฮที่ตอนนี้ก็ได้แต่อ้าปากเหวอ เนื่องจากตกใจอย่างแรง

"มันยากสำหรับนาย...ใช่มั้ย  ชั้นเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง  ... ขอโทษนะ....ยุนโฮ มันก็เป็นแค่ความคิด...แต่นายไม่ได้เสียเพื่อนไปนะ…" แจจุงพูดข้างหูยุนโฮเบาๆ

"โอ๊ะ!!" ยุนร้องเสียงหลง  เนื่องจากช็อคอย่างรุนแรง

"เกิดอะไรขึ้นกับนาย ?นายพูดเรื่องอะไรน่ะ"

"ชั้นรู้ทุกอย่างน่า....มานี่สิ " แจจุงหัวเราะกับการกระทำของยุนที่โวยวายอยู่

"นายเป็นอะไร ? นี่ขนลุกชะมัด"

ขณะที่ทั้ง 2 โวยวายกันอยู่นั้น ทั้ง 4 ที่นั่งแอบดูอยู่ ก็ปิดปากตกใจกับภาพที่เห็น

"2 คนนั้นเค้ารักกันเหรอ .?"เซียถามมิคอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

แล้วมิคกี้ก็ทำหน้าตลกๆ....แล้วตูจะตอบมันยังไงฟะเนี่ย....

กลับมาทางฟากแจและยุน...

"ชั้นรู้ทุกอย่างดีว่านายชอบชั้น!"แจจุงพูดกับยุน

"อะไรนะ!!"  ยุนอึ้ง....".ชั้นไม่ได้บ้านะ.....ทำไมชั้นต้องชอบผู้ชายด้วย ?" ยุนถามแจจุง

"อะไรนะ?!.. แล้วทำไมหมู่นี้ถึงต้องมาทำดีกับชั้นด้วยล่ะ?..แล้วทำไมนายถึงมีเรื่องจะมาสารภาพกับฉัน " แจเริ่มฉุน

"อ๋อ...นั่นน่ะเหรอ.".ยุนเริ่มนึกได้

."..ที่ชั้นจะบอกความจริงกับนาย  มันเป็นเพราะ..."

          แล้วยุนก็ชูสิ่งๆหนึ่งที่พังเละ จนต้องเอาสก็อตแทบสีเขียวพันจนแทบมองไม่ออกเลยว่าเป็นอะไร..แต่สำหรับแจจุงแล้ว..

"เฮ้!!นี่มันกล้องของชั้นนี่ ! ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ห๊า?!"

"อะ เอ่อ..ชั้นแค่พยายามจะลบรูปของชั้นอ่ะ...แต่...แต่ชั้นทำมันหล่นอ่า "ยุนโฮรับสารภาพด้วยหน้าตาที่เหมือนจะร้องไห้

"แล้ว..วันนั้น..."แจจุงนึกถึงเรื่องตอนที่อยู่ในรถตู้ แล้วยุนเอาฟิคมาให้อ่าน

"แจจุง..ชั้นขอโทษ"

"นายรู้ไหมว่านี่มันราคาเท่าไหร่น่ะห๊ะ!?"  แจเริ่มฟิวส์ขาด

"ชั้นวิ่งล่ะนะแจจุง"

"ว่าไงน๊ะ!!"

แล้วยุนก็วิ่งออกไปทันที

"เฮ้ยย!!"

แล้วแจจุงก็วิ่งไล่ตามยุนโฮออกไปอย่างรวดเร็ว

"แจจุงชั้นขอโทษษษษ!!!!"

"นี่นายกลับมานี่เลยนะ!!"

"แจจุงชั้นไม่ได้ตั้งใจ"

"ย๊ากกกกก" เนื่องจากแถวนั้นไม่มีอะไรที่พอจะเป็นอาวุธได้  แจจุงก็เลยคว้าไม้อะไรก็ไม่รู้ขึ้นมา

"อย่า แจจุง..อ๊ากกกกก"

แล้วทั้ง 2 ก็วิ่งไล่กันรอบๆบริเวณนั้นโดยลืมเรื่องกลับโซลไปเลย...

หันมาที่ฟาก 4 คน

"เฮ้ออออ"

ทั้ง 4 คนถอนหายใจออกมาพร้อมกันแล้วก็เดินออกมาจากหลังบ้านทันที.......

The end….

*******

{{{

~ ~เอ่อ...จบแล้ว นาค๊ะ อาจจะไม่ค่อยตรงกับต้นฉบับของซีรีส์ซักเท่าไหร่  สนุกไม่สนุกยังไง ก็....เมมกันไว้ด้วยน้าาาาาา เด๋วเรื่องต่อไปจะเอามาลงอีก เร็วๆนี้นะจ๊ะ~ ~}}}