รักนี้...ที่ซกโซ

เรื่องนี้เขียนขึ้นเพราะความประทับใจในเรื่องรักนี้ชั่วนิรันดร์เหมือนคนหลายๆ คน  เลยอยากทำให้เทซกสมหวังบ้าง  จินตนาการเรื่องสถานที่หรือรายละเอียดอาจผิดเพี้ยนไป ต้องขออภัย เชิญติชมได้
 

           “ฉันต้องการพี่ พี่รักฉันเถอะนะ พี่เทซก”  

            ชินเน่สะอื้นหลับตากอดเขาแน่น  สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่คือการยอมจำนน ใบหน้าที่มักจะปั้นให้ดูสูงส่งและแสแสร้งเสมอ เต็มไปด้วยน้ำตา อ้อนวอน

            ชายหนุ่มค่อยๆ ปลดอ้อมแขนนั้นออก

            “เธอไม่ได้ต้องการพี่หรอก สิ่งที่เธอต้องการคือ...คนที่เจ็บปวดเหมือนเธอ   พอได้แล้วเถอะนะ นับแต่นี้พี่เองก็ยังจะต้อง...เจ็บปวด แต่นั่นเพราะรักและเพราะการให้ พี่จะไม่ยอมเจ็บปวดเพราะการยื้อแย่งหรือไข่วคว้ากับสิ่งที่ไม่ควรเป็นของตนอีกต่อไป เธอ...ก็ควรทำเช่นนั้นเหมือนกัน”

            หญิงสาวกรีดเสียงด้วยความผิดหวัง  ไม่ยอมละโอกาสที่จะทำร้ายคนอื่นเช่นเดิม 

          “พี่เทซก! ไม่มีอึนโซ  ไม่มีธิชา ฉันจะคอยดูพี่เจ็บปวด พี่จะเจ็บปวดตลอดไป!  ไม่มีใครเป็นความรักของพี่  ไม่มี...อย่าง...แน่นอน! ธิชาคนนั้นก็ไม่ใช่  น้ำหน้าอย่างพี่...ถ้าพี่ไม่ไขว่คว้ายื้อแย่ง  ให้ตายพี่ก็ไม่มีทางได้ความรักนั่นมาหรอก”

            อย่างนั้นนะหรือ? จริงหรือที่จะต้องไขว่คว้า? ที่ผ่านมา... ผลลัพท์...ต่างกันตรงไหน?

            เมื่อใดที่ยื้อแย่ง...ก็มีแต่แตกสลายทุกครั้งไป

            คราวนี้เทซกถอนหายใจ   ถึงหล่อนไม่สาปส่ง  เขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน โลกของเขาหนักอึ้งมองเห็นแต่ความทุกข์ทน เมื่อ... ไม่ไขว่คว้า  ไม่แสวงหา  แล้ว....ธิชากรจะกลับมาได้อย่างไร?  คง...ไม่มีโชคดีสำหรับเขาอีกต่อไป