คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่๑๔ ท่ามกลางสวนสวย
ตอนที่๑๔ ท่ามกลางสวนสวย
“เจ้าควรจะทำให้สมองปลอดโปร่งขึ้นหลังจากได้อ่านหนังสือเหล่านั้นจนพอใจ” จู่ๆหลี่ซื่อหมินก็เอ่ยขึ้นเพื่อชี้นำบางอย่างให้แก่หงเหม่ยหลง
เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ชิดนาง อยากคุยกับนางให้มากกว่านี้
หงเหม่ยหลงเพียงนั่งฟังนิ่งๆไม่ตอบรับคำใดๆ แต่ทว่าภายในใจกำลังเห็นด้วยกับความคิดนั้นของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของถิ่นฐานแห่งนี้
แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวสิ่งใด หลี่ซื่อหมินก็ลุกขึ้นพร้อมทั้งถือวิสาสะจับกุมมือของหงเหม่ยหลงให้เดินตามตนออกมาจากในห้องหนังสือเสียอย่างนั้น
“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน! ท่าน!” หงเหม่ยหลงเอ่ยได้แค่นั้นพลางลุกเดินตามออกมาอย่างฉงน
หญิงสาวมองเห็นเหล่าบรรดาบ่าวไพร่ตามรายทางต่างเมียงมองมาทางนางเป็นสายตาเดียวกัน นั่นจึงทำให้นางไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้อีกต่อไป ด้วยเพราะเกรงว่าอาจจะเป็นการไม่ให้เกียรติชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้านหน้าของนางในยามนี้
เมื่อหลี่ซื่อหมินพาหงเหม่ยหลงเดินทอดน่องมาจนถึงสวนสวยแห่งหนึ่งภายในอุทยานของเขตวังของเขา เขาจึงค่อยๆหยุดเดินแต่ยังคงจับกุมมือของนางอยู่อย่างเอาแต่ใจ
“ท่าน! ปล่อย! ปล่อยก่อน...” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นในที่สุดเพราะสถานที่แห่งนี้ไม่มีพวกบ่าวไพร่เดินกันขวักไขว่เหมือนดังเช่นเมื่อครู่
หลี่ซื่อหมินทำเป็นหูทวนลมไม่ปล่อยมือของหงเหม่ยหลงแต่อย่างใด เขาเพียงเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “รู้สึกดีขึ้นหรือไม่”
“หือ!” หงเหม่ยหลงขานรับพลางเมียงมองไปถ้วนทั่วภายในสวนสวยรอบตัวก่อนเอ่ย “ก็ดี...ปล่อยมือข้าก่อน”
“ทางนั้นสวยงามกว่าทางนี้” หลี่ซื่อหมินเอ่ยขึ้นเพียงแค่นั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยขณะยังคงดึงมือเรียวเล็กของหงเหม่ยหลงให้เดินตามติด
หญิงสาวเพียงเดินตามแรงฉุดดึงจากฝ่ามือเรียวยาวของชายหนุ่มพลางเมียงมองตามการชี้ชวนของเขา
“อืม...” หงเหม่ยหลงเริ่มคล้อยตามเมื่อมองเห็นสวนสวยแห่งนี้อย่างถ้วนทั่ว
“เจ้าชอบหรือไม่” เสียงทุ้มเบาถามขึ้นอย่างนุ่มนวลจนแม้แต่เจ้าของเสียงยังไม่รู้ตัว
“อืม” หญิงสาวเพียงตอบคำสั้นๆอย่างเป็นกันเองขณะกำลังทอดมองสายตาอย่างชื่นชมสวนสวยแห่งนี้อย่างเปิดเผย
“ที่ที่เจ้าจากมา คงไม่มีอย่างนี้สินะ” ชายหนุ่มแกล้งถามขึ้นเป็นเชิงเย้า เพราะเขาสังเกตได้ว่านางมิใช่สตรีของเมืองหลวง นางน่าจะมาจากหุบเขาอันไกลโพ้น และไม่แน่ว่าอาจจะทุรกันดารอีกด้วย
“อืม...ที่บ้านของข้าไม่มีอย่างนี้” หงเหม่ยหลงตอบตามตรง เนื่องจากที่สำนักหมื่นโลกันต์นั้น แม้แต่ดอกหญ้ายังไม่กล้าขึ้น
หลี่ซื่อหมินถึงกับลอบยิ้มในหน้าพลางผินหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมเฉี่ยวที่กำลังถลึงตาใส่เขา
นางกำลังพยายามปลดมือของเขาออกจากการเกาะกุม
“ไปทางนี้ดีกว่า” ชายหนุ่มยังคงตีหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านอันใดกับกิริยานั้นของหญิงสาว เขายังคงฉุดดึงมือเรียวเล็กของนางให้เดินตามทางไปกับเขาอย่างใจเย็น
หงเหม่ยหลงเพียงเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของหลี่ซื่อหมินด้วยอาการร้อนวูบวาบอยู่ตรงฝ่ามือ
ยามนี้สายตาของนางมิได้มองออกไปยังสวนสวยแต่อย่างใด นางกำลังเหม่อมองไปที่ฝ่ามือของชายหนุ่มตรงหน้าพลางคิดถึงเรื่องในวันนั้นที่โรงเตี้ยม
ฝ่ามือนี้ของเขาที่จับกุมเอวของนางเอาไว้ในวันนั้น และอีกมือหนึ่งของเขายังจับตรงท้ายทอยของนางอีกด้วย
ตามด้วยริมฝีปาก...
หงเหม่ยหลงคิดในใจอย่างเหม่อลอย สายตาของนางกำลังทอดมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเปิดเผย
จนหลี่ซื่อหมินต้องหันหน้ากลับมาหา
“เจ้า...” ชายหนุ่มถึงกับกลืนเสียงของตนให้หายเข้าไปในลำคอเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาบางอย่างของสตรีตรงหน้า
หญิงสาวถึงกับกระพริบตาปริบๆส่ายหน้าน้อยๆเพื่อไล่ความคิดน่าอายให้ออกไป แต่ทว่าใบหน้านวลเนียนของนางยังคงขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่อย่างเด่นชัด
และกิริยาอย่างนั้นของหงเหม่ยหลงยิ่งทำให้หลี่ซื่อหมินรู้สึกสวนทาง
นางกำลังไล่ความรู้สึกบางอย่างให้ออกไป แต่เขากลับอยากเรียกมันให้กลับเข้ามา
หลี่ซื่อหมินคิดได้ดังนั้นจึงเดินเข้าหาหงเหม่ยหลงอีกนิดกระชับฝ่ามือของตนที่ยังคงเกาะกุมมือเรียวเล็กของนางอีกหน่อยก่อนก้มหน้าลง
หงเหม่ยหลงยังไม่ทันได้ทัดทานสิ่งใด ริมฝีปากแดงสดของหลี่ซื่อหมินก็เคลื่อนเข้ามา
ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงฝ่ามือ บัดนี้มันกำลังเพิ่มความร้อนกรุ่นให้มีมากยิ่งขึ้นตรงริมฝีปาก
ริมฝีปากอิ่มนุ่มของหญิงสาวกำลังถูกริมฝีปากชุ่มชื้นของชายหนุ่มประกบเข้ามา
อันที่จริง...
นางควรจะเบี่ยงหน้าหลบออกไป...
แต่ทำไม...
หงเหม่ยหลงยังคงครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ยามที่หลี่ซื่อหมินยังคงจูบนางอย่างนุ่มนวล
ชายหนุ่มหญิงสาวยังคงยืนอยู่ในท่าที่ใบหน้าของทั้งสองยังคงแนบชิดกันและกันอยู่อย่างนั้น
ท่ามกลางสวนสวยภายในอุทยานแห่งนี้ กำลังโอบล้อมไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากแก่การบรรยายระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวที่บังเอิญได้เจอะเจอกันอย่างไม่คาดฝันก่อนหน้านี้
ความรู้สึกบางอย่างนี้ มันกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทีละเล็กทีละน้อย จนไม่อาจต้านทาน
และไม่อาจห้ามใจ...
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น