คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่๒๓ หวงแหน
ตอนที่๒๓ หวงแหน
หงเหม่ยหลงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกับหลี่ซื่อหมิน
ชายหนุ่มหญิงสาวเพียงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกัน ไหล่ชนกันอยู่อย่างนั้น
บรรยากาศรอบกายพลันเงียบลง เหลือเพียงเสียงของสายลมอ่อนแผ่วเคลื่อนผ่าน แสงแดดรำไรสีนวลอ่อนลอดผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่สีเขียวเข้ม
“ท่านมีอะไร” เสียงของหงเหม่ยหลงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยคลายขุ่นเคือง
“เจ้าจะไปไหน” หลี่ซื่อหมินยังคงถามด้วยประโยคเดิมเพราะเห็นกับตาว่านางเหมือนจะเดินออกไปนอกวังของเขา
“ถามคำถามนี้อีกแล้ว” หงเหม่ยหลงยอกย้อน
หลี่ซื่อหมินเงียบไป เขามักจะถามประโยคนี้กับนาง เขาเกรงว่านางจะไปที่ใดกัน เกรงว่านางจะหายไปไหนกัน
หน้าคมเข้มของหลี่ซื่อหมินผินมาทางหงเหม่ยหลงอย่างเผลอไผล สายตาคมของเขาจ้องมองหงเหม่ยหลงอยู่อย่างนั้น
หงเหม่ยหลงที่โดนจ้องอยู่รู้สึกเสียวสันหลัง พลางคิดในใจ หรือเขาจะรู้ว่าเรากำลังจะไปรังควานสตรีของเขา
ไม่ได้การ!
หญิงสาวคิดได้ดังนั้น จึงได้แต่ทำเป็นส่งยิ้มหวานใส่หน้าหลี่ซื่อหมิน เพื่อกลบเกลื่อนความคิดชั่วร้ายในใจ แต่หารู้ไม่ว่ายิ้มของตนทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับใจกระตุก
รอยยิ้มของหงเหม่ยหลงทำเอาหลี่ซื่อหมินถึงกับหน้าร้อนผ่าว
สตรีนางนี้ช่างร้ายกาจ
รอยยิ้มของนางยิ่งร้ายกาจ
ยิ่งได้เห็นนางยิ้มให้ใกล้ๆแบบนี้ เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก
หลี่ซื่อหมินได้แต่นิ่งงันเหม่อมองหงเหม่ยหลงเงียบๆ เนิ่นนานไร้วาจา
หงเหม่ยหลงถึงกับนั่งงง ยิ้มเก้อ
หรือเขาจะเคืองเราเรื่องสตรีของเขาจริงๆ เรายังมิได้ทำสิ่งใดเสียหน่อย หงเหม่ยหลงก้มหน้าเล็กน้อยคิดในใจ หว่างคิ้วขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจอารมณ์ของหลี่ซื่อหมิน
“มานี่เลย!” เส้นเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเนิบๆ แยกแยะอารมณ์ไม่ออก พลันมือของหงเหม่ยหลงก็ถูกมือหนาของหลี่ซื่อหมินดึงให้ลุกขึ้น แล้วจูงเดินไปตามทางเดิน ผ่านสวนสวย ผ่านเรือนเล็กเรือนน้อย ผ่านห้องหนังสือ เข้ามายังห้องนอน
หงเหม่ยหลงเดินตามมาอย่าง งงงวย
ในที่สุดบุรุษตรงหน้าก็หันกลับมา มองนางอย่างนุ่มลึก ก่อนเอ่ย “เจ้าควรพักผ่อน ห้ามออกไปไหน”
หลี่ซื่อหมินขู่กำชับหงเหม่ยหลงอย่างนั้น จู่ๆเขาก็รู้สึกหวงแหนนางขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ภาพที่นางยืนโต้ลมอยู่บนต้นไม้ ยามเมื่อลมพัดผ่านอาภรณ์ปลิวไสว เส้นผมปลิวสยาย มันเหมือนกับว่านางพร้อมจะบินจากเขาไป
รอยยิ้มเมื่อครู่นี้ เขาไม่อยากให้มันหายไป
ไม่อยากให้นางไปยิ้มให้ใคร
เขาอยากให้นางยิ้มให้เขาเพียงคนเดียว
หงเหม่ยหลงถึงกับกระพริบตาปริบๆกับประโยคของเขา
หญิงสาวรู้สึกเคืองในน้ำเสียงนั่น จึงช้อนสายตามองเขา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ท่านรู้หรือว่าข้าจะออกไปรังควานสตรีของท่าน”
หลี่ซื่อหมินถึงกับกระพริบตาปริบๆบ้าง
ชายหนุ่มไม่คิดว่าหงเหม่ยเหลงจะบอกกับเขาเช่นนี้ เขาถึงกับตะลึง สีหน้าพิศวง
แต่ยังไม่ทันเอ่ยคำใด หงเหม่ยหลงก็เดินหน้าบึ้งไปล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเสียมิได้
ครู่หนึ่งผ่านไป หลี่ซื่อหมินจึงค่อยๆพึมพำ “หลงเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร”
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร ข้าเข้าใจดี แล้วข้าก็ไม่คิดที่จะฆ่านางด้วย ท่านกำลังเข้าใจข้าผิด” เสียงของหงเหม่ยหลงดังอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์อยู่ใต้ผ้าห่ม
ทำให้หลี่ซื่อหมินไม่เข้าใจในตัวนางเอาเสียเลย
แต่...
สตรีของเขา...
รังควาน?
นี่นางกำลังเข้าใจเขาผิด
กำลังหึงหวงเขา
เช่นนั้นหรือ?
หลี่ซื่อหมินถึงกับตะลึงงันจ้องมองสตรีใต้ผ้าห่ม
กระแสบางอย่างเริ่มทำงานอีกแล้ว
สตรีนางนี้ช่างน่าเอ็นดูขึ้นทุกวัน
นางน่าเอ็นดูจริงๆ
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น