คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่๔๑ หลิวฉวนหยู่ร์&เยว่เทียน
ตอนที่๔๑ หลิวฉวนหยู่ร์&เยว่เทียน
บนเรือนสูงแห่งหนึ่งภายในวังของหลี่ซื่อหมิน หลิวฉวนหยู่ร์ยังคงนั่งมองจากมุมสูงของเรือนนั้นเหมือนดังเช่นทุกวันที่เคยกระทำมา
นางเพียงมองไปรอบทิศทาง สังเกตทุกผู้คน ตามปกติวิสัย
หญิงสาวมักมีนิสัยช่างสังเกตแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
และวันนี้ก็เหมือนดังเช่นทุกวัน
เฟิงเหวินนั้นยังคงหยอกเย้าล้อเล่นอยู่กับบรรดาสาวงาม ด้วยท่าทางของหนุ่มเจ้าสำราญที่ไม่เคยได้พบพานอิสตรีงดงามปานล่มเมือง หลิวฉวนหยู่ร์หรี่ตามองเฟิงเหวินนึกขัดเคืองลูกนัยน์ตาอยู่ไม่จาง
มองถัดไปเป็นหงเหม่ยหลง นางมักจะชอบทำกิจกรรมที่ขัดกับบุคลิกหน้าตาของนางอยู่ในสวนสวยที่โอบล้อมไปด้วยมวลดอกไม้นานาพรรณ แต่ท่าทางมีความสุขของหงเหม่ยหลงทำให้อารมณ์ของหลิวฉวนหยู่ร์ดีขึ้นไปด้วย โดยปกติเมื่อกาลก่อนตอนอยู่ที่สำนักหมื่นโลกันต์ ตัวหงเหม่ยหลงนั้น ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมเลือดเย็นไม่ผิดจากผู้เป็นบิดาของนาง แต่เมื่อมีความรัก กลับปรับเปลี่ยนหงเหม่ยหลงได้มากมายถึงเพียงนี้
หลิวฉวนหยู่ร์พลันนึกถึงตนเองขึ้นมา นางเองก็นึกอยากมีความรักบ้าง แต่พอบุรุษในที่นี้รู้ว่านางเป็นคนสนิทของหงเหม่ยหลงที่ได้เป็นชายารักหนึ่งเดียวของหลี่ซื่อหมิน จึงไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับนางเท่าไหร่ ผิดกับพวกบรรดาสาวงามนั่น พวกนางยินดีเข้าหาเฟิงเหวินกันอย่างสนุกสนาน
“องค์ชายเพคะ องค์ชาย...” หลิวฉวนหยู่ร์ได้ยินจึงหันหน้าไปมองตามเสียง เห็นเป็นนางกำนัลนางหนึ่งขององค์หญิง เว่ยฟางชายาเอกของหลี่ซื่อหมิน นางกำนัลนางนั้นกำลังเดินแกมวิ่งเข้าไปหาหลี่ซื่อหมินที่หยุดเดิน แล้วยืน ตามคำเรียกขาน
“ทูลองค์ชาย นี่เป็นโอสถบำรุงร่างกายเพคะ” นางกำนัลกล่าวขึ้นหลังจากทำความเคารพ พร้อมยกสิ่งของในมือส่งให้หลี่ซื่อหมิน
“และนี่เป็นฤกษ์งามยามดีสำหรับเข้าหอเพคะ...” ประโยคของนางกำนัล หลิวฉวนหยู่ร์ได้ยินทุกคำ ประสาทสัมผัสของนางไม่แพ้หงเหม่ยหลง นางเพียงเห็นหลี่ซื่อหมินเดินไปมิได้สนใจนางกำนัลนั่น
แต่สิ่งที่หลิวฉวนหยู่ร์สังเกตเห็นในเวลาเดียวกัน นางเห็นใครบางคนในสวนสวย เหมือนจะได้ยินอย่างเดียวกันกับนาง
ใครบางคนนั้นทำท่าทางดุดันขึ้นมาหลายส่วน สายตาคมปลาบแสดงออกถึงความขัดเคือง แต่ยังคงอดกลั้นอยู่อย่างนั้น หลิวฉวนหยู่ร์เพียงนึกขันกับอาการอย่างนั้นของหงเหม่ยหลง
พลันสายตาของหลิวฉวนหยู่ร์ก็เหลือบออกไปนอกกำแพงของวัง ตรงชั้นสามของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกับวังแห่งนี้ มีบุรุษผู้หนึ่งคล้ายยืนจ้องมองนางอยู่
หลิวฉวนหยู่ร์จ้องตอบบุรุษผู้นั้น นางจำเขาได้
เขาคือเยว่เทียน...
เยว่เทียนนึกเป็นห่วงหยางเจียนอดีตคนรักของตนอยู่ไม่น้อย เขาจึงมายืนแอบสังเกตการอยู่นอกวังของหลี่ซื่อหมินอยู่หลายครั้ง ทั้งยังพยายามสืบประวัติความเป็นมาของสตรีที่เขาบังเอิญพบเจอที่พระราชวังเมื่อครั้งก่อน
ข่าวที่เขาเพียรพยายามสืบมา รู้เพียงว่าสตรีที่เป็นดวงใจของหลี่ซื่อหมินนั้น เป็นเพียงสตรีไร้ถิ่นฐาน ไร้ฐานะใดๆ
แต่ไม่ว่าเยว่เทียนจะพิศมองอย่างไร สตรีนางนั้นย่อมไม่ธรรมดา รูปพรรณสันฐาน บุคลิกลักษณะ บ่งบอกถึงผู้มีอำนาจระดับสูงอยู่ไม่น้อย แม้แต่สาวใช้ประจำตัวยังดูปราดเปรียวโฉบเฉี่ยวผิดลักษณะของสาวใช้ทั่วไป
พวกนางเป็นใครกัน?
ถึงขนาดยอมทิ้งฐานันดรของตน ยอมที่จะทนอยู่อย่าง ถูกผู้อื่นดูถูกดูแคลน ถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีต่ำต้อย
ผิดกับสตรีอันเป็นที่รักของเขา เพื่ออำนาจ และตำแหน่งอันสูงศักดิ์แล้ว นางถึงกับทิ้งเขาไปในขณะที่เขาออกรบอยู่ชายแดน
กลับมาถึงจึงพบว่านางยอมอภิเษกกับองค์รัชทายาทไปแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าอาจจะเป็นถึงฮองเฮาเมื่อรัชทายาทได้ขึ้นครองราชย์บัลลังก์
แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังอดห่วงนางมิได้ เนื่องจากบิดาของนางทนกับเสียงตัดพ้อของนางไม่ไหว ถึงการเปรียบเทียบนางกับสตรีต่ำต้อย
นางสูงส่งเพียงนี้ยังเทียบมิได้กับสตรีต่ำต้อยที่เป็นที่รักหนึ่งเดียวของหลี่ซื่อหมิน นางต้องทนอยู่อย่างอดสูภายในวังของหลี่ซื่อหมิน
นั่นจึงเป็นสาเหตุของคำสั่งเร่งรัดการเข้าหอของนางกับ หลี่ซื่อหมินและเป็นสาเหตุที่เขาได้กลับมาอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้
ทั้งหลิวฉวนหยู่ร์และเยว่เทียนเพียงยืนจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น
แม้ระยะห่างของเรือนใหญ่ของตำหนักในวังกับชั้นสามของโรงเตี๊ยมจะมิได้อยู่ในระยะที่ใกล้กัน แต่สายตาของทั้งสองบ่งบอกถึงความเคลือบแคลงออกมาอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของกันและกัน
ทันใดนั้นหลิวฉวนหยู่ร์รู้สึกได้ถึงใครบางคน มายืนมองนางจากทางด้านหลัง หญิงสาวหันไปมอง เห็นเป็นหยางเจียนหนึ่งในชายาของหลี่ซื่อหมิน หลิวฉวนหยู่ร์จึงทำท่าจะลุกเดินเลี่ยงไป
“เจ้า! เป็นสาวใช้ของสตรีชั้นต่ำนั่นสินะ” หยางเจียนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าและแววตาฉายแววตามคำพูดที่กล่าวออกมา
หลิวฉวนหยู่ร์รู้สึกเคืองกับแววตาและประโยคนั่น
แต่... ทำไมต้องเสียเวลากับสตรีนางนี้
หลิวฉวนหยู่ร์ไม่สนใจ นางเดินผละไปด้วยท่าทางเยือกเย็น
หยางเจียนรู้สึกขัดใจกับท่าทางเย็นชานั่นของสาวใช้นางนี้ จึงกล่าวเสียงเครียด “ถ้าข้าได้เป็นฮองเฮาเมื่อไหร่ พวกเจ้าต้องไสหัวออกไป”
หลิวฉวนหยู่ร์ไม่ได้สะทกสะท้านใดๆกับคำพูดเหล่านี้
แต่...ถ้าอยากเล่นกับนาง นางก็จะเล่นด้วยเสียหน่อย
“แล้วอย่างไร...ท่านได้เป็นฮองเฮา หรือไม่ได้เป็นฮองเฮา แล้วอย่างไร” หลิวฉวนหยู่ร์ปรายตามองขณะเอ่ย
“รอให้เป็นก่อนประไร หึ!” หลิวฉวนหยู่ร์กล่าวจบก็ส่งยิ้มเย้ยหยันในหน้าส่งไป
หยางเจียนถึงกับสะดุ้ง เอ่ยเสียงรอดไรฟัน “เจ้า!”
หลิวฉวนหยู่ร์เดินเรื่อยๆออกไป ไม่รอฟังว่านางจะพูดว่าอะไร
นี่แค่สาวใช้ยังร้ายกาจถึงเพียงนี้
แล้วสตรีนางนั้นเล่า
จะร้ายกาจถึงเพียงไหน!
คอยดูไปเถอะ ว่าข้าจะได้เป็นฮองเฮาหรือไม่
ข้าจะทำทุกอย่าง ทำทุกทางเลย
คอยดู...
หยางเจียนยืนนิ่งหน้าตึง เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
*********
รุ่นพ่อ คลิก>>> จอมใจจอมมาร
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น