คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : ตอนที่๔๗ ความรู้สึกแปลกใหม่
ตอนที่๔๗ ความรู้สึกแปลกใหม่
“เจ้าเป็นอะไรไป?” หลิวฉวนหยู่ร์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นหงเหม่ยหลงมีอาการผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
ขณะนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว แต่หลี่ซื่อหมินก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเข้ามา
หลิวฉวนหยู่ร์คอยดูแลหงเหม่ยหลงอยู่ไม่ห่างกาย จึงสังเกตเห็นอาการผิดปกติของหงเหม่ยหลงที่มีมาตั้งแต่ก่อนพลบค่ำจนกระทั่งยามนี้ นั่นมันก็เป็นเวลานานแล้ว หญิงสาวจึงอดใจไม่ไหวต้องถามออกมาในที่สุด
“ไปตามหมอให้ข้า...เร็ว” จบคำของหงเหม่ยหลง หลิว ฉวนหยู่ร์ถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นหงเหม่ยหลงจับกุมท้องกลมโตเอาไว้แน่น หญิงสาวรีบจับประคองร่างนั้นเอาไว้โดยไม่รอคำสั่งรอบสอง นางตะโกนเรียกเสี่ยวอิงที่อยู่ไม่ไกลในทันที
เสี่ยวอิงเห็นอาการของหงเหม่ยหลงจึงเข้าใจได้ในฉับพลัน จึงหมุนตัววิ่งออกไปอย่างเร็วแบบไม่คิดชีวิต
ถึงแม้ว่าภายในอาณาเขตวังของหลี่ซื่อหมินจะใหญ่โตกว้างขวางไม่แพ้พระราชวัง แต่หมอหลวงที่ประจำการอยู่ประจำวังแห่งนี้กลับทำงานได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาเตรียมพร้อมเสมอเอาไว้แล้วเป็นอย่างดี
ห้องเตรียมพร้อม หมอหลวงเตรียมพร้อม โอสถเตรียมพร้อม อุปกรณ์ต่างๆเตรียมพร้อม มีเพียงหลี่ซื่อหมินที่ยังไม่กลับมา
แต่เวลานี้ย่อมรอไม่ได้ ขั้นตอนทุกอย่างต้องดำเนินการแบบเร่งด่วน
หงเหม่ยหลงนอนเจ็บท้องใกล้คลอดอยู่บนเตียงใหญ่ โดยมีหลิวฉวนหยู่ร์และเสี่ยวอิง พร้อมทั้งเสี่ยวซิงคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
ภายในพระราชวังของแคว้นหลี่ขณะนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการรื่นเริงแห่งการเฉลิมฉลอง สาวงามผลัดเปลี่ยนกันมาให้ความบันเทิงแก่เหล่าข้าราชบริพารที่มาต้อนรับเหล่าราชทูตจากต่างแคว้นกันอย่างเนืองแน่น ด้วยเพราะว่ากำลังเป็นการเฉลิมฉลองให้แก่องค์รัชทายาทที่เป็นว่าที่องค์ฮ่องเต้ในภายภาคหน้า
และยังเฉลิมฉลองให้แก่ ว่าที่ฮองเฮาอีกด้วย
บนแท่นที่อยู่บนจุดสูงสุดมีฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและฮองเฮา ถัดมาคือองค์รัชทายาทหลี่ซื่อหมินและองค์หญิงเว่ยฟางที่อยู่ในชุดงดงามหรูหราหน้าท้องกลมนูน
ถัดกันเป็นชายารองหยางเจียนขององค์รัชทายาทหลี่ซื่อหมิน
นอกจากนั้นยังมีเหล่าองค์ชายและเหล่าองค์หญิงนั่งตามลำดับลดหลั่นกันมา
เบื้องล่างจัดเป็นที่นั่งของเหล่าราชทูตและเหล่าข้าราชบริพารคนสำคัญต่างๆ
ทุกผู้คนกำลังนั่งเรียงรายกันอยู่อย่างเต็มพื้นที่ด้วยสีหน้ายินดีเปรมปริ่มมีความสุข
หยางเจียนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา นิ้วเรียวงามของนางกำลังกดจิกกันอยู่จนเป็นรอยเล็บเนื้อนวลขึ้นริ้วสีแดง
นางกำลังรู้สึกร้อนรุ่มขัดเคืองกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ วันที่นางมีโอกาสเด็ดหัวสตรีที่เป็นชายาของหลี่ซื่อหมินทั้งสอง
แต่เหตุการณ์กลับเปลี่ยนไป
เมื่อหลี่ซื่อหมินยอมรับว่า ได้เข้าหอกับเว่ยฟางตามฤกษ์งามยามดีขององค์ฮ่องเต้ที่ได้ให้ไปเมื่อหลายเดือนก่อน และได้เข้าหอกันเรื่อยมาจนเกิดการตั้งครรภ์นี้
ส่วนหนุ่มข้างกายเว่ยฟางนั้นก็เป็นเพียงองครักษ์ที่หลี่ซื่อหมินคัดเลือกมาให้คอยคุ้มครองเว่ยฟาง เนื่องจากข้างกายของหยางเจียนเองก็มีองครักษ์เย่วเทียนอยู่เช่นกัน
และคฤหาสน์แห่งใหม่ที่เว่ยฟางเข้าไปพำนักพักพิงก็เป็นคฤหาสน์ที่หลี่ซื่อหมินยกให้เป็นของขวัญสำหรับทารกในครรภ์ของเว่ยฟาง
ทั้งยังแสดงกิริยาทั้งรักทั้งหลงเว่ยฟางจนออกหน้าออกตาอยู่ในขณะนี้
ส่วนเว่ยฟางนั้นก็ยอมรับอย่างหนักแน่นเกี่ยวกับความสัมพันธ์อันดีกับหงเหม่ยหลง ชายาสามของหลี่ซื่อหมิน
ดูเอาเถอะ!
รวมหัวกันหลอกลวงเบื้องสูงถึงเพียงนี้…
องค์ฮ่องเต้เองก็ดูจะชอบอกชอบใจพอพระทัยเป็นอย่างยิ่งกับคำอธิบายของหลี่ซื่อหมินและเว่ยฟางเป็นอย่างดี
จนถึงขั้นประกาศในทันทีว่าเว่ยฟางจะได้เป็นว่าที่ฮองเฮา เมื่อหลี่ซื่อหมินได้เป็นฮ่องเต้ จนเกิดงานเฉลิมฉลองนี่
หยางเจียนพยายามแล้วที่จะไล่ต้อนให้เว่ยฟางจนแต้ม แต่กลับกลายมาเป็นว่าถูกเหล่าราชทูตจากแคว้นของบิดาเว่ยฟางพวกนั้นรุมประณามซะเสียหาย
ซ้ำร้ายยังถูกฮองเฮาทับถมว่าไม่มีพยานและหลักฐานเสียอีก
หึ! นางจะหาหลักฐานและพยานชนิดใดกัน
จะลากบ่าวไพร่ให้มาเป็นพยาน แล้วใครจะกล้าทูลกัน!
น่าเจ็บใจ!
มันน่าเจ็บใจยิ่งนัก!
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น…
หยางเจียนนั่งอยู่อย่างนั้นด้วยท่วงท่างดงาม ผิดกับความคิดภายในจิตใจ…
หลี่ซื่อหมินในยามนี้นั้นกำลังกระวนกระวายร้อนรุ่มอยู่ในใจอย่างมากมายภายใต้บุคลิกงามสง่า เนื่องด้วยมีม้าเร็วจากวังของตนแอบมาส่งข่าวถึงการเจ็บท้องคลอดของหงเหม่ยหลง
ชายหนุ่มอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ เดี๋ยวนี้
เขาควรจะได้อยู่ข้างกายสตรีอันเป็นที่รักของเขาในเวลาเช่นนี้
มิใช่มานั่งอยู่บนนี้
ท่ามกลางความรื่นเริงจอมปลอมนี่!!!
มีเพียงเว่ยฟางที่นั่งอยู่บนนั้นด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม หญิงสาวไม่คิดไม่ฝันว่าเหตุการณ์จะกลับกลายมาเป็นอย่างนี้
ว่าที่ฮองเฮาหรือ? ช่างน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก…
เวลาผ่านไปหลายชั่วยาม หลี่ซื่อหมินรอเวลาจนพอที่จะหลบเลี่ยงออกมาได้ จึงควบม้าตะบึงกลับวังอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเหล่าทหารองครักษ์ที่คอยติดตาม
ส่วนชายาทั้งสองนั้นเขาเพียงให้กลับรถม้ากันเองตามลำพังภายใต้การคุ้มครองของเหล่าทหารและบ่าวไพร่
เมื่อมาถึงห้องพักส่วนตัว ชายหนุ่มเพียงเห็นหงเหม่ยหลงนอนหลับสลบไสลอยู่ด้วยใบหน้าซีดเซียวท่ามกลางการรายล้อมปรนนิบัติดูแลของเหล่าบ่าวไพร่และหมอหลวงประจำวัง
ข้างกายของนางมีห่อผ้าสีทองที่มีเด็กตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูนอนหลับตาพริ้มอยู่ในนั้น
หัวใจของเขาพลันกระตุกวูบ
เขาควรจะได้อยู่ให้กำลังใจนาง ในเวลาที่นางต้องการเขามากที่สุด
ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียงอย่างแผ่วเบา เกรงจะเป็นการรบกวนยอดดวงใจของเขา ที่บัดนี้มีถึงสองดวง
จู่ๆเด็กน้อยในห่อผ้าที่เดิมทีหลับตาพริ้มอยู่ข้างกายผู้เป็นมารดาพลันลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เหมือนรู้สึกได้ถึงผู้มาเยือน
ดวงตาของเด็กน้อยเป็นสีดำขลับคมกริบไม่ผิดจากผู้เป็นมารดาแต่อย่างใด จมูกเป็นสันตั้งตรงทั้งที่ยังเป็นเพียงทารกน้อยวัยแบเบาะ ริมฝีปากสีแดงสดได้รูป ถอดแบบมาจากเขาผู้เป็นบิดาไม่มีผิดเพี้ยน
ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือที่คล้ายจะสั่นเทาเล็กน้อยไปทางห่อผ้า
เด็กน้อยในนั้นก็เอื้อมมือเล็กจิ๋วของตนขึ้นมาจับนิ้วมือของเขาเอาไว้
ความรู้สึกแปลกใหม่อุ่นซ่านขึ้นมา เขาเพียงนิ่งค้างนิ้วมือของตนเอาไว้อย่างนั้นเหมือนเกรงเด็กน้อยจะปล่อยนิ้วมือของเขาไป
“ซือ…หมิน” เสียงแหบแห้งเบาหวิวดังขึ้นอยู่ข้างๆเด็กน้อยในห่อผ้า
“หลงเอ๋อร์…” หลี่ซื่อหมินทำได้เพียงเรียกชื่อนั้นตอบกลับอย่างแผ่วเบา
หงเหม่ยหลงเพียงส่งยิ้มบางเบาให้หลี่ซื่อหมิน ขอบตารื้นน้ำใสอยู่โดยรอบ นางดีใจที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นหน้าของหลี่ซื่อ หมิน นางรอเขากลับมาอย่างกระวนกระวายในขณะที่เจ็บท้องอยู่อย่างทรมาน
ในที่สุดเขาก็กลับมา
ยามที่นางเจ็บปวดจนถึงขีดสุด ใบหน้าของบุคคลอันเป็นที่รักของนางพลันปรากฏอยู่ตรงหน้า นอกจากหลี่ซื่อหมินแล้วยังมีมารดาและบิดาของนาง
ในวันที่นางถือกำเนิด พวกท่านคงรู้สึกเช่นเดียวกันกับนางในตอนนี้
มันเป็นความรู้สึกที่มีความสุขจนถึงขีดสุด
แม้จะเจ็บปวดอย่างมากมายมหาศาล แต่กลับสุขแบบเพิ่มทวีหลายเท่าตัว
“เป็นบุตรชาย...” หงเหม่ยหลงบอกกล่าวแก่หลี่ซื่อหมิน
ชายหนุ่มก้มหน้ายิ้มน้อยๆตอบรับ “ข้าขอโทษ...หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางเอื้อมมืออีกข้างขึ้นลูบใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาว
“ข้าควรรีบกลับมา...”
หงเหม่ยหลงยิ้มตอบ “ไม่สำคัญ...แค่ท่านกลับมา”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มกว้างขึ้น ก่อนกล่าว “เจ้าควรพักผ่อน ข้าจะนั่งเฝ้าเจ้ากับลูกอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”
“อืม...” หงเหม่ยหลงกล่าวรับคำ ก่อนหลับตาลงไปอีกคราอย่างว่าง่าย
เหลือเพียงเด็กน้อยในห่อผ้าที่ยังจ้องหน้าหลี่ซื่อหมินอยู่อย่างไม่วางตา
“เจ้าก็ควรจะหลับเหมือนกัน เด็กน้อย” หลี่ซื่อหมินบอกกล่าวกับทารกในห่อผ้าประหนึ่งว่าจะฟังกันเข้าใจอย่างนั้น
เด็กน้อยยังคงจ้องหน้าหลี่ซื่อหมินอยู่
มือเล็กจิ๋วยังคงจับนิ้วมือของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
สายตาดื้อดึงดุดันฉายชัดออกมา จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน
ไม่ต้องบอกเลยว่าเหมือนใคร...
*********
รุ่นพ่อ คลิก>>> จอมใจจอมมาร
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น