คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 15 ทวนความจำ1
ตอนที่
15
ทวนความจำ1
เวลาดึกดื่นยามจื่อ(23.00-24.59)
หลังจากที่ฟงชินหยางสั่งการบ่าวไพร่ให้พาแขกที่เป็นลูกน้องทหารทั้งห้าเข้าพักที่เรือนรับรองเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงพาเรือนร่างสูงใหญ่พร้อมอารมณ์โกรธกรุ่นใบหน้าคมคร้ามฉายแววอำมหิตเดินทางมายังเรือนนอนของน้องเล็กในทันที
“พี่ใหญ่!” ฟงลี่หลินถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ พี่ใหญ่ของนางที่คล้ายกับท่านจอมมารมาดทะมึนเดินมาเคาะประตูห้องกลางดึกอย่างนี้
“เมียพี่อยู่ไหน?” ฟงชินหยางถามเสียงเย็น เขายังมิได้เข้าหอกับนางเลยจะแยกกันนอนได้อย่างไร คืนนี้เขาต้องจัดการนางให้หลายท่า
“หลับไปแล้ว พี่ใหญ่กลับไปเลย” ฟงลี่หลินเบ้ปากบอกอย่างแง่งอนประหนึ่งว่าเป็นเมียพี่ชายเสียเอง
ฟงชินหยางมีหรือจะฟังเขาพาร่างสูงกำยำของตนเดินอาดๆ เข้ามายังห้องด้านในสุดจนมาเจอเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ภรรยาตัวดีของเขากำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่
เมื่อเขาเจอตัวการที่ทำให้อาหารมื้อค่ำหมดรสชาติเนื่องจากถูกฟาดด้วยสายตาคาดโทษ เขาจึงรีบโน้มตัวลงอุ้มร่างบางเจ้าปัญหาของเขาขึ้นแนบอกในทันที
“พี่ใหญ่จะทำอะไร หยุดนะ! ไม่นะ!” ฟงลี่หลินถามขึ้นอย่างตกอกตกใจเมื่อพี่สะใภ้ของนางกำลังจะถูกมารลักพาตัว
ฟงชินหยางเริ่มหรี่ตามองน้องเล็กของตนอย่างเข่นเขี้ยว
“นี่เมียพี่...” เขาเอ่ยเตือนสติน้องสาวคนเล็กอย่างนึกระอาเหลือเกิน
ฟงลี่หลินถึงกับเงียบงัน อืม...นางลืมไป
หญิงสาวรีบส่งยิ้มแห้งๆ ให้พี่ชาย ก็มันช่วยไม่ได้ ในเมื่อพี่ใหญ่คล้ายกับปีศาจกำลังจะมาพรากนางฟ้าไปต่อหน้ากระนั้น
ชายหนุ่มร่างใหญ่หรี่ตามองน้องสาวของตนด้วยสายตาพิฆาตอีกอึดใจก่อนจะอุ้มหญิงสาวร่างเล็กแนบอกกระชับให้แนบแน่นแล้วพานางเดินออกจากห้องนอนของน้องสาวไปอย่างหงุดหงิดเหลือประมาณ นางเมาหลับไปแบบนี้ได้อย่างไร แล้วคืนนี้จะได้เข้าหอกันหรือไม่ เมื่อคืนก็ยังมิได้เข้าหอมิใช่หรือไร มันผิดประเพณีมากรู้หรือไม่ ไยถึงเป็นแบบนี้
ฟงชินหยางผู้มีเหตุผลในเรื่องนี้อย่างจริงจังเพียงโอบอุ้มภรรยาของตนเดินออกจากเรือนนอนของน้องสาวแล้วเดินอาดๆ มาตามทางระหว่างเรือนโดยไม่สนใจสายตาของบ่าวไพร่ที่มองตามเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำสะเทิ้นอายกันอย่างถ้วนหน้า
พวกบ่าวไพร่ทั้งหลายยังคงไม่ชินชากับภาพของคุณชายใหญ่ผู้ทระนงองอาจเข้มข้นดุดันพลันมีเมียกลับกันเป็นสตรีผู้งดงามอ่อนหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
ชายหนุ่มร่างหนาอุ้มสตรีร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนกำยำโอบกระชับนางแนบแน่นตลอดทาง จนเดินมาถึงเรือนหอของตนที่ยังมิได้เข้าหอเป็นเรื่องเป็นราว
เขาอุ้มนางผู้เป็นภรรยากระทั่งถึงเตียงนอนหนานุ่มจึงวางนางลงไม่หนักไม่เบา ไม่นุ่มนวลเอาเสียเลย
เขาต้องการให้นางตื่น จงตื่นมาเดี๋ยวนี้!
มาร่วมรักกันเสีย!
ยามเช้าสว่างไสวแสงแดดทอประกายนำพาความอบอุ่นเข้าปกคลุมเรือนกาย
หลิงเวยตื่นงัวเงียขึ้นมาในสภาพร่างกายอิดโรยรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงคล้ายกับผ่านการกรำศึกมากระนั้น นางกำลังรู้สึกว่าเนื้อตัวของตนมีความอุ่นชื้นครอบคลุมไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย เมื่อตื่นเต็มตานางจึงได้เห็นว่าเรือนร่างของนางกำลังเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ใดๆ สวมใส่ กระทั่งผ้าห่มยังอยู่ที่ปลายเท้าเผยเรียวขาขาวเนียนนวลเสลาและเมื่อเงยหน้ามองไปจึงได้เห็นบุรุษร่างใหญ่แผงอกหนั่นแน่นนอนเคียงข้างกายด้วยสภาพเปล่าเปลือยเฉกเช่นเดียวกัน
“...!!!”
หลิงเวยพลันตื่นตะลึง
บุรุษผู้นั้นกำลังนอนตะแคงข้างมองนางด้วยสายตาเรียวคมแต่ดุดันเข้มข้น ใบหน้าของเขาถึงแม้จะหล่อเหลาแต่เย็นชาเรียบนิ่ง ผมยาวสยายลู่ลงไปทางด้านหลังเผยแผงอกกำยำมีรอยเล็บขีดข่วนมากมายหลากหลายริ้วรอย
นี่คือสามีของนางนั่นเอง! แต่รอยเล็บนั่นของใคร?
หลิงเวยมองฟงชินหยางอย่างตาโตตกใจขีดสุด ใบหน้างามตื่นผวา ลำตัวชะงักเกร็ง ตามด้วยรู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งลำตัวและปวดหน่วงๆ ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป
“อา...ท่าน!” หญิงสาวเริ่มเข้าใจ
“ท่าน...ท่าน...” นางเอ่ยติดขัดออกไปด้วยเสียงอันแหบแห้งผิดไปจากเดิมเป็นอย่างมาก นางตกใจยิ่ง!
นางจำได้ว่าเมื่อคืนนางไปนอนกับลี่หลินแล้วเช้านี้นางมานอนแก้ผ้าเคียงข้างกับสามีแบบนี้ ได้อย่างไร ทำไม ไยเขาถึง
“ท่านทำสิ่งใดข้า!?” นางกล่าวคำพลางเอื้อมฝ่ามือน้อยๆ ปิดบังหน้าอกอวบนูนบิดเรียวขาเบียดกลางลำตัวเพื่อหมายจะปิดบังเรือนร่างเปล่าเปลือยปิดบังส่วนสงวนกลางลำตัวจากบุรุษตรงหน้า แต่ทว่า...ช่างยากเย็น
เขาขืนใจนาง!
ฟงชินหยางที่นอนมองหลิงเวยอยู่เป็นนานเพียงแค่นเสียงฮึอยู่ในลำคอ
ดูเถิดดูมารยานาง เมื่อคืนกับยามนี้ช่างแตกต่างราวกับเป็นคนละคน
ชายหนุ่มหรี่ตามองนางผู้เป็นภรรยาพลันระลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนอันร้อนแรงถึงใจ
เขาอุ้มนางมาจากเรือนของน้องเล็ก เขาวางนางลงบนเตียงนอนในเรือนหอ
เขาพยายามปลุกนาง ทั้งตีแขนนาง ทั้งตีก้นนาง ทั้งบีบแก้มนวล ทั้งบีบหน้าอกนุ่มๆ ของนาง เขาบีบหน้าอกของนางอยู่หลายที แต่นางก็ยังไม่ยอมตื่น
นางหลับลึกจนเขาต้องถอดใจ เขาจึงนอนลงไปอย่างปลดปลงและหลับใหลในที่สุด
แต่ทว่านางกลับตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่มิทราบได้ เขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่านางปีนขึ้นมานอนทาบทับอยู่บนแผงอกของเขา
นางปรือตามองเขาพลางเรียกขาน
“ชินหยาง...” เสียวแว่วหวานเอ่ยเรียกเขาพร้อมดวงตาหยาดเยิ้มใบหน้าแดงก่ำมีน้ำตาหยดลงมาใส่ใบหน้าของเขา
นางกำลังร่ำไห้เหมือนที่นางชอบทำไม่เคยเปลี่ยน
“เจ้าคนใจร้าย”
“...”
แต่ที่เปลี่ยนไปคือนางด่าเขา
นางช่างกล้า! เมาแล้วด่าเป็น
แน่นอนว่าเขาย่อมเป็นเช่นนั้น เขาเป็นมากกว่าใจร้ายเพราะว่าเขาทั้งโหดเหี้ยมโหดร้ายฆ่าคนได้ง่ายดายไม่มีละเว้น
นี่ถือว่านางชมเขา
มันเป็นคำชม!
“ข้ามีดีอะไรอย่างนั้นหรือ” นางเริ่มเอ่ยวาจาพึมพำบ่นคำออกมาแผ่วเบาด้วยใบหน้าง้อง้ำปลายจมูกเชิดรั้นสีแดงๆ
“ข้าน่ะไม่ควรมีดีอันใด เพลงที่แต่งเอาไว้ไม่ควรบรรเลง ภาพที่วาดเอาไว้ยังต้องเก็บซ่อน กาพย์กลอนที่ร่ายเอาไว้ยังต้องฉีกทิ้ง ใบหน้าก็ไม่ควรแต่งแต้มเติมสีชาด ความงามของข้าไม่เคยจำเป็น ท่านรู้หรือไม่ ความสามารถของข้ามันคือปัญหา มันทำให้ข้าไม่เคยได้อยู่อย่างสงบสุข บุรุษทั้งหลายไม่ควรเจอข้า แต่ท่าน...ท่าน...เจ้าคนใจร้าย”
“...”
นางชมเขาอีกแล้ว!
นี่นางเป็นอันใดมากหรือไม่ ไยร้ายกาจยิ่งนัก นางช่างร้ายกาจกับเขาเสียจริง ไม่เคยมีใครชมเขาถึงเพียงนี้!
และก็นางบ่นพึมพำอีกสองสามประโยคด้วยใบหน้าเช่นเดิม ริมฝีปากอิ่มน่ากดจูบเบ้ลงเล็กน้อยพาใบหน้าจิ้มลิ้มน่าหยิก นางก้มลงมองเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจากเบ้าตาจนเข้าปากเขา รสชาติของมันแย่มากทีเดียว...
เขาจึงเอื้อมนิ้วมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลนุ่มนิ่มของนาง จับปอยผมของนางให้ออกจากวงหน้าไป เขาพิศมองนางผู้ร้ายกาจดื้อดึง นางมักจะทำตัวดีงามต่อหน้าคนอื่นแต่กลับทำตัวร้ายกาจกับเขา นางกำลังทำเขาแปลกใจ
ไยชอบร้องไห้กับเขา ไยไม่ยิ้ม?
เขาถามนางในใจพร้อมไล้ปลายนิ้วที่แก้มนวลของนางมาจนถึงริมฝีปากแล้วจับริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางให้ฉีกยิ้มเสียเลย
จงยิ้มเดี๋ยวนี้!
แต่ทว่า...สตรีเหนือร่างนอกจากไม่ยิ้มให้เขาแล้วยังจะเผยอปากน้อยๆ แล้วกัดนิ้วของเขาอีกด้วย
นางร้ายกาจอีกแล้ว!
เขาถึงกับนิ่งงันแข็งค้างเมื่อฟันน้อยๆ นั่นขบกัดปลายนิ้วของเขาให้ความรู้สึกสั่นเสียวแล่นปราดไปถึงสันหลัง
นางยังคงมองเขาด้วยดวงตาสวยหวานผ่านม่านน้ำตาสีใสใบหน้างอง้ำเช่นเดิมแต่เพิ่มเติมตรงที่นางโน้มใบหน้าลงมา
“อะไรของเจ้า...” เขาเอ่ยไม่ทันจบนางก็กดจูบเขา
“...!?”
นางจูบเขาด้วยริมฝีปากอิ่มนุ่มแตะแต้มไปมาเบาๆ อยู่บนกลีบปากของเขา จมูกเล็กๆ ของนางตวัดสัมผัสไปมาเบาๆ กับจมูกของเขา นางจูบเขาคล้ายกับกำลังขบเม้มกินขนมบางอย่าง
นางคงหิวเพราะมื้อเย็นนางมัวแต่มารยาไม่ยอมกินข้าว!
นางคิดว่าเขาเป็นอาหารชนิดใดนางถึงจูบเขาแบบ...แปลกๆ
นางจูบไม่เป็นหรือกำลังกลั่นแกล้งเขากันแน่!
นางทำกับเขาอย่างนั้นเป็นนานจนเขาถึงกับครางออกมา เขาเริ่มตัวเกร็งกล้ามเนื้อกระตุกปวดหนึบๆ ตุบๆ ขึ้นมา
เขาปล่อยให้นางได้กระทำตามอำเภอใจ นางจูบเขาแบบเงอะงะนัก แต่เขาย่อมให้อภัย เพราะว่านางกำลังเมา ต้องขอบคุณฤทธิ์ของเหล้าพวกนั้น ที่ทำให้นางเมาได้ถึงเพียงนี้
นางไล่กดจูบดูดเม้มเขาไปทั่วทั้งใบหน้าจนเส้นผมของนางหลุดลุ่ยสยายลงมาปรกหน้าปรกตา เขาจึงเอื้อมเรียวนิ้วเกี่ยวปอยผมนุ่มสลวยของนางให้ทัดกับใบหูทั้งสองข้างของนางเพื่อมิให้เป็นการขัดขวางริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางที่กำลังทาบทับลงมาที่ข้างแก้มและสันกรามของเขา
นางกำลังไล่ขบเม้มเบาๆ ไปทั่วใบหน้าของเขาลากไล้ไปมาเบาๆ เลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ เมื่อเจอทางตันเป็นเสื้อของเขาตรงช่วงลำคอ เขาจึงจำต้องปลดเสื้อออกแล้วเปิดสาบเสื้อให้พ้นทางเพื่อริมฝีปากอุ่นชื้นของนางโดยเฉพาะ
นี่เขาใจดีถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?
เมื่อสาบเสื้อของเขาเปิดออกจนเผยช่วงลำตัวเผยแผงอกให้เปล่าเปลือยไร้สิ่งกีดขวาง นางจึงเริ่มกินขนมบนร่างของเขาต่อไป
แต่ทว่าครานี้นางกำลังคล้ายกับอ่านหนังสือ นางเงยหน้าขึ้นจากแผงอกของเขาแล้ววาดเรียวนิ้วไปจนทั่วลำตัวของเขาคล้ายกับกำลังไล่ตัวอักษรบนหน้ากระดาษกระนั้น
เมื่อครู่นางกินขนมยามนี้นางอ่านหนังสือ
นี่นางเห็นเขาเป็นสิ่งใดกัน!?
ถึงแม้ว่าเขาจะสงสัยแต่เขาก็ยังคงนอนอยู่อย่างอดทน เขาย่อมอดทนถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่ค่อยจะอดทนกับเรื่องใดๆ
เขายังคงนอนให้นางได้สำรวจหากนางต้องการ
นางยังคงตั้งใจอ่านหนังสือบนแผงอกของเขาอย่างจริงจัง นางทั้งลูบทั้งคลำไปอย่างถ้วนทั่วด้วยฝ่ามือน้อยๆ ขยุกขยิกพร้อมด้วยใบหน้าสวยหวานฉายแววใคร่รู้
ถึงแม้ว่าเขากับนางจะเคยผ่านการร่วมรักกันมาแล้วแต่ทว่านางกับเขากลับมิเคยได้สำรวจกันและกันอย่างละเอียดถี่ถ้วน นั่นจึงสมควรแล้วที่นางอาจจะกำลังสงสัยในเรือนร่างของเขา
เมื่อยามบ่ายนางบอกว่าอย่างไร นางชอบเขาตรงไหนนางบอกว่าชอบแผลเป็นบนแผงอกของเขาอย่างนั้นหรือ
แน่นอนว่าย่อมเป็นเช่นนั้น เพราะว่าเขาเองก็ชอบมัน บาดแผลพวกนี้แลกกับการได้ช่วยเหลือแว่นแคว้น จัดการพวกทรราช พรากชีวิตเหล่าศัตรูที่หมายจะย่ำยีชาวประชาของแคว้นเฉินนำพาทุกผู้คนให้ได้อยู่กันอย่างสงบในเหย้าในเรือน
มันเป็นเครื่องหมายย้ำเตือนต่อการแสดงความภักดีต่อองค์เหนือหัวและเหล่าประชาราษฎร์ให้คงอยู่ได้ตลอดไป
ปลายนิ้วเรียวสวยของคนตัวเล็กพร้อมด้วยใบหน้างามหวานยังคงขยับเบาๆ อยู่ตรงแผงอกของเขาที่กำลังแข็งตึงขึงเครียดและปวดหนึบไปทั่วทั้งลำตัวทำเอาเขาต้องนอนตัวเกร็งจนหลุดเสียงคราง
นางยังคงตั้งใจอ่านทุกอย่างบนลำตัวของเขา แต่ทว่าหากนางจะอ่านหนังสือบนแผงอกของเขาอยู่ฝ่ายเดียวนั่นย่อมนับว่าไม่เหมาะ เพราะว่าเส้นขนของเขาที่กำลังลุกชูชันแข่งขันกันทั้งร่างทำให้เขาไม่อาจถูกอ่านได้อยู่ฝ่ายเดียว
นางอ่านเขานานจนเกินไป
นางไม่ยอมทำอันใดมากไปกว่านั้น
“เวยเอ๋อร์...” เสียงเขาเริ่มพร่า
“หืม...” นางขานเสียงนุ่ม
“ขึ้นมา!”
“...?”
เขาจับขานาง ยกสะโพกนางให้ขึ้นมา
แค่นั้น!
แต่นั่นล่ะ!
นางถึงกับทำเขาทั้งคืน!
ฟงชินหยางหลับตาลงซ่อนแววคมประหลาดเอาไว้ในเปลือกตาใต้เรียวคิ้วเข้มหนา
เขาถูกสตรีนุ่มนิ่มขึ้นโยกโยนร่างแกร่ง...
ชายชาติบุรุษนักรบอย่างเขาถูกสตรีขึ้น...
ทั้งคืน…
แล้วดูนางทำ! พอนางตื่นขึ้นมา นางกลับทำเป็นจำสิ่งใดไม่ได้ นางกำลังทำท่าทางคล้ายกับว่าถูกเขาขืนใจกระนั้น
อีกครั้งที่ชายหนุ่มต้องถอนหายใจออกมาเสียงดังพลางลืมตาขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาดุดันเข้มข้นมากขึ้น
หลิงเวยยังคงนอนมองคนข้างกายด้วยแววตาสั่นไหวเนื้อตัวสั่นเทาเจ็บตุบๆ ตรงกลางลำตัว นางอยากจะร้องไห้อีกแล้ว
ไยเขาถึงทำกับนางเยี่ยงนี้ นี่เขาเป็นสามีประเภทใด
ไยไม่ทำนางยามปกติ ไยไม่ให้นางได้รับรู้ไปด้วยกัน
อย่างนี้เอาเปรียบกันใช่หรือไม่
“ท่านช่างร้ายกาจยิ่งนัก ไม่ยุติธรรม ไม่มีน้ำใจ!”
หญิงสาวเริ่มตัดพ้อแววตาร้าวลึก ใบหน้างอง้ำแดงก่ำมากขึ้น
ตื่นมาทีไรเหลือเพียงความเจ็บปวดแบบหน่วงๆ ทุกที
แล้วความรู้สึกก่อนหน้านี้เล่ามันเป็นอย่างไร
ไยเขาไม่แบ่งปัน!
ฟงชินหยางถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินอย่างนั้น นางกล่าวหาเขาถึงเพียงนี้
ดูเถิด! ดูนาง... นางช่างกล้า!
นางว่าเขาร้ายกาจ ทั้งๆ ที่นางนั่นล่ะที่ร้ายกาจ ทั้งๆ ที่นางนั่นล่ะไม่ยุติธรรมไม่มีน้ำใจ
นางทำให้เขาต้องนอนครางใต้ร่างของนางทั้งคืน
นางตรึงเขาด้วยสะโพกกลมกลึงนั่น
แต่หากนางว่าเขาอย่างนั้น
ได้เลย! เขาจะยุติธรรม!
คิดได้แล้วก็พลิกกายขึ้นคร่อมภรรยาของตนเสียเลย
“ท่านจะทำอะไร!?” หลิงเวยตกใจยิ่งนัก เขาพลิกกายทาบทับจนหน้าอกชนกันแบบนี้ได้อย่างไร เสื้อผ้าก็ยังมิได้ใส่
แล้วอะไรร้อนๆ ตรงหว่างขา!
“ข้าจะทวนความจำให้เจ้า” ชายหนุ่มเหนือร่างเอ่ยเสียงห้วนพ่นลมอุ่นร้อนปะทะใบหน้านาง
“ทวนอันใด?” หญิงสาวถามเสียงตระหนกตัวสั่นระริก
สามีไม่ตอบคำ เขาเพียงก้มหน้าลงต่ำจัดการกับภรรยา...
ร้ายพ่ายกลายรัก ฉบับ E-Book คลิก>>>ร้ายพ่ายกลายรัก
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น