คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ` FAIL #chap23
FAIL #Chap23
เ็บ
เ็บรหัวและแ้มวา
เ็บแน มันหัหรือเปล่าเนี่ย
“อึ่” มาร์เปิเปลือา้าๆ แ่ลืมไ้แ่า้าย เนื่อาาวา ลืมแล้วเ็บแปลบเพราะใบหน้าีวาเือบทั้หมแนบทับแ้วที่แ
มาร์สลบไปอนึื่น ฟื้นมาอีที็บ่ายสามะแล้ว ไม่มีใรมา่วยมาร์หรอ ร่าายที่หมสิไปแ่อยาพัผ่อน็เท่านั้นเอ
มาร์เอามือยันัวลุึ้นมานั่ มาร์ยัรู้สึาพร่า โลโลเลเหมือนนน้ำในหูไม่เท่าัน มันะพาลลไปสลบอีรอบอยู่แล้ว
“โอย” มาร์อ้าปาร้อโอย วามเ็บที่แ้มวามันเพิ่มึ้นเมื่อเ้าัวเอามือปัเศษแ้วออ ฝ่ามือเปื้อนเลือาแ้มเล็น้อย แ่มือและแนสอแน เา็เ็บเหมือนัน
มาร์หายใเ้าลึๆ มอไปรอบัวเอ แ้วแทั้นั้นเลย บาิ้นมีเลือเาิอยู่้วย มาร์ยัอึ้ไปับสภาพรอบัวและสภาพมึนๆอัวเอ มันไม่ปวหัวแล้ว แ่ลับไ้แผลและปวัวมาแทน
ึๆๆๆ
“มาร์”
ึๆๆๆ
“เี่ยมาร์ เปิ!!!”
“ไ้ยินมั้ย ูบอให้เปิ!!”
เสียรัวทุบประู มันมาพร้อมับเสียเรียทีู่หยาบายไปสัหน่อย แ่นั่นเ็มไป้วยวามเป็นห่วาพวเา
“อ่ะ” มาร์ไ้ยินทั้เสียทุบประู เสียะโนเรียื่อ มือที่เ็บ่อยๆันัวเอึ้นมา ลานไปสัพันรู้สึว่าโอเึ้นอีนิ ออแรัฟันให้ยืนึ้น เพื่อไปหานมาทุบประูเาอนนี้
ออไปในสภาพผีิบที่มีเลือที่แนเสื้อนอน้านวาับรอยแผลเลือึมที่แ้ม านี่ไม่้อพูถึมันบวมเพราะพัผ่อนไม่เพียพอ แ่ัวลับูผอมล เอา่ายๆือโทรมสัๆเลย
“เฮ้ยยยยยยยย” ผะรับ อยาะวิ่ลับไปเ้าลิฟ์แล้วออไปูป้ายื่ออนโ สั นึว่ามาบ้านผีสิ
นที่มาหาะมีแ่เพื่อนสนิทอมาร์นั่นแหละ
“ไหวมั้ย” แบอมปรี่เ้ามาหามาร์ที่ยืนอแ่าเยึ้นมามอเาับแ๊สัน ไม่ยิ้มแย้มแถมมายืนหายใหอบให้ไ้ยินอี
มาร์เห็นว่าสอนนั้นปิประูห้อให้ และะโนอะไร็ไม่รู้ และนั่น็วิ่เ้ามาหามาร์ หน้าาื่นเลย นายพูอะไรันน่ะ ันฟัไม่ไ้ยินเลย
“มาร์!!” เอาอีนไ้ เมื่อมาร์ร่าายเะทรุลพื้นอีรอบ ะหมสิอีแล้ว นแบอม้อรีบเ้ามาว้าเอวมาร์เอาไว้่อนะลไปน็อายาพื้นห้อ และเป็นรั้แรที่แบอม้ออุ้มมาร์ในท่าเ้าสาว
“ัวร้อนี๋เลย” มือแบอมสัมผัสที่ผิวหลัอมาร์โยร ือมันรีบเสื้อนอนอมาร์มันเลิึ้นมานถึเห็นท้อาวๆแล้ว
“ไปโรบาลิสั” แ๊สันรีบหันัวะะไปเปิประูอีรอบ ป่วยนานี้ ไปโรพยาบาลอย่าเียว และถ้ามาร์ยินยอม็ะี
“ไม่ไป ูไม่ไปโรบาล”
“ูอ” มาร์ไม่ไ้สลบ แ่แ่ยืนไม่ไหว พูวลับไปมาว่าไม่ไปโรพยาบาลในอ้อมแนอแบอมนี่เอ
“แ่มาร์ัวร้อนมาเลยนะ”
“หน้าายัับผีิบ” แบอมพูออมาามร และพูใหู้แย่ว่าเิม มาร์ะไ้ิว่าัวเอวรไปโรพยาบาลมาว่ามานอนนิ่ในห้อแบบนี้
“ไม่เอา ูไม่ไป” มาร์ยัพูำเิม อ้าปาพะาบฮุบอาาศเ้าปอ
“โอเๆ แบอมมึเอามาร์ไปนอนเลย” แ๊สันพูและเินนำหน้าแบอม นำทาไปยัห้อนอนอมาร์ ับพลันพวเาเห็นห้อรัวึ่ถึ่อนห้อนอน
แบอมับแ๊สันมอหน้าัน ยั้อใ นึว่าเิโรบุห้อมาร์เถอะ แ้วแ มีเลือหยเป็นุๆ แล้วูสิมันมีรอยมือเลอะเลืออี้วย มาร์แม่ิว่าำลัแสหนัสยอวัอยู่เหรอไวะ
แบอมับแ๊สันถึับนลุ เมื่อแอร์ยัทำานั้แ่เมื่อืนนห้อเย็นเินะทนไหว แ๊สันรีโมทปรับให้ห้ออุ่นล แบอมวาผ้าห่มออ และ่อยๆวาัวมาร์ให้หัวพิหัวเีย นำผ้าห่มมาลุม่วา
“ไม่ไปหาหมอริอ่ะ” แบอมปาเหื่อ และเอ่ยถาม เาับแ๊สันนั่อยู่บนพื้น้าเีย เยหน้าถามมาร์ที่ำลันั่ีหน้ามึนใส่เา
“ทำไมถึมาหาันันล่ะ” มาร์ถามำถามอื่นแทน ลอเลยถามอย่าอบอย่า
“หื้อ?........็โทรหาั้แ่เ้า มาร์ปิมือถือ”
“วิาอนเ้ามันเ็ื่อ มาร์็าไ”
“โทรามยิๆไม่รับสัทีวะ เลยมาหาเนี่ย” แ๊สันเล่ายาวพรื พร้อมทำท่าทาเบอร์โทรศัพท์ยิๆ
“อ่อ มือถืออยู่ในห้อรัว แบหมมั้” มาร์อบ เาูโอเึ้นมาเล็น้อย
“แล้วทำไมป่วยนเอ่อ…..เละนานี้ เมื่อวานยัีๆอยู่เลย” เป็นแบอมที่ถามึ้นมา ในใน่ะมีอะไรอยาพู่อเยอะแยะเลย
“นอนึมาสออาทิย์ิันแล้ว เมื่อวานหนัหน่อย ันพิมพ์านเยอะน่ะ” มาร์อบ และเอามือแนบที่แ้ม อ่าเลือไม่ไหลแล้ว แผลที่แ้มไม่ไ้ลึมามายนทำให้หน้ามาร์เสียโมหรอ แ่ทายา็น่าะโอเแล้วล่ะ
“เพราะันใ่ป่ะที่ให้มาร์่วยั้สามหน้า อไอ้แ๊อีหน้านึ”
“ทำไม่ไหวทำไมไม่บอ”
“พวันรู้สึผินะเว้ยมาร์” แบอมเอ่ยำพูในใออมา ิเอาไว้แล้วว่า้อใ่แน่ๆ เาับแ๊สันให้มาร์่วยานั้เยอะ แล้วมาร์มาล้มป่วยเพราะเาอีเหมือนัน
“ันทำไหว แล้วเป็นไานมันโอเมั้ยล่ะ” มาร์ ส่ายหน้าและยิ้มให้ ถ้าบอว่าะ่วย ็ะ่วยริๆ
“โอเสิ มา้วย นายมันเ๋สุๆไปเลยนะ” แ๊สันยิ้มว้า ทุๆอย่าือำอบุริๆ มาร์ยัเป็นพี่ที่พวเารัและเารพมาลอ ทำให้น้อนานี้ รัายห่าเลย ุ้บ
“อีอย่ามีานเยอะๆ็ี”
“ะไ้ไม่มีเวลาไปิเรื่ออื่น”
“ถ้ามันว่าเินไป ันิแ่เรื่อแบมลอเลย”
บำพูอมาร์ ไม่มีใรพูอบหรือแม้ะยับเยื้อนไปไหน สอนที่อยู่ที่พื้น ำลัรอให้มาร์พูอะไร่ออีนิ
“เมื่อวานันเอแบม้วยนะ”
“แ่็นั่นแหละ…….ไม่ไ้พูันหรอ” มาร์พูเสร็็ถอนหายใยาว เออนี่็ส่วนหนึ่ล่ะมั้ที่ทำเอามาร์ป่วยนานี้ไ้
“มาร์อยาให้แบมมาเยี่ยมมั้ยล่ะ” แ๊สันเสนอวามิึ้นมา และไ้สายาอมาร์้ออย่าเอาเป็นเอาายลับมา
“ถ้าแบมมา พวันะไม่อยู่เป็น้าวาอหรอ ใ่มั้ยไอ้แ” แ๊สันพูิล เอาศอไประทุ้้นแนแบอมแรๆ
“แบมมาเยี่ยม มาร์อาะหายเป็นปลิทิ้เลย็ไ้”
“ลให้แบมมาหาไ้มั้ย” แ๊สันถามมาร์อีรอบ ่อนะโน
ปุ้ป!
หมอน้าใบให่ ถูปาใส่หน้าอแบอมับแ๊สัน หลบไม่ทัน โนเ็มๆ มาร์แม่ป่วยเหรอแ่ทำไมแรเยอะแบบนี้
“ออไปุยับแบม้านอไป” มาร์อบ ่อนะเลื้อยัว มาอยู่ในท่านอน ะแ้าหันหลัใส่แบอมับแ๊สัน
เออมาร์บอว่าวนแบมแบมมาไ้แ่ไปุยัน้านอ มาร์ะนอน โอเนะ 55555555555555
“แบม”
-jacksonwangjy-
“ไแ๊”
-BamBam1A-
“อนนี้อยู่ไหน”
-jacksonwangjy-
“เอ่อ”
“อยู่บ้านเพื่อนน่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
-BamBam1A-
“มี”
“แบมมาเยี่ยมมาร์ไ้มั้ย”
“มาร์ป่วยมาเลยแบม”
-jacksonwangjy-
“มาร์ฮยอเหรอ!”
“แบมไปไ้เหรอ? มาร์ฮยอะไม่ว่าแบมใ่มั้ย”
“แบมอยาไป ที่ไหนๆ”
-BamBam1A-
“ห้อมาร์นี่แหละ”
“มาไ้ มาร์อยาให้แบมมาหา”
“มาุยัน มานะ”
-jacksonwangjy-
“อื้มๆ แบมะรีบไปเลยนะ”
-BamBam1A-
“เรียบร้อยไอ้แ รอสัแปป แบมมันอยู่บ้านเพื่อน” แ๊สันเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าาเ และมาุยับแบอมที่อนนี้นั่วาเ็บเศษแ้วแอยู่
“เออๆ แล้วมึมา่วยถูพื้นนี่้วย” แบอมวัมือให้แ๊สันมา่วยาน นั่นือเ็พื้นที่เลอะเลือให้สะอา
แล้ว็รอแบมแบมให้มาหา ปล่อยมาร์หลับไป่อน็แล้วัน
แร๊
“เ้ามาสิแบม” ยูยอมไแมุ่แที่ล็อประูบ้านเอาไว้ และเปิประูให้แบมแบมเ้ามาในบ้าน
“ไม่มีใรอยู่เลยเหรอ” แบมแบมถาม ้มลถอรอเท้าผ้าใบ เิน้าๆมอบ้านยูยอมที่เียบและมืเล็น้อย
“อื้ม…….พ่อับแม่ไปทำาน ทุ่มสอทุ่ม่อยลับน่ะ” ยูยอมพู ้มมอูนาฬิา้อมือบอเวลาที่พ่อับแม่ะลับาทำานราาร ยูยอมเินเปิไฟนห้อรับแสว่าึ้น และเปิไฟทั้ั้นหนึ่อบ้าน
บ้านที่มีแ่ยูยอมับแบมแบมแ่สอน
“บ้านันไม่่อยมีอินเลย บ่ายๆร้อนๆแบบนี้ ันมีแ่โ้แหะ” ยูยอมลับมาาห้อรัว เพื่อหาอะไรมาให้แบมแบมิน ยูยอมไ้โ้วมาสอวสำหรับเาและแบมแบม
“โ้แบม็ินไ้” แบมแบมอบ ไม่ไ้หันหน้ามามอยูยอม ็าน่ะเอาแ่นั่อืบนโฟาและมอทีวีแล้ว็หัวเราะามเพราะมันล
“รับไปสิ” ยูยอมเอาวโ้แะเบาๆที่้าแ้มแบมแบมนสะุ้เล้น้อย แบมแบมหันหน้ายิ้มมารับวโ้นั้นไป
‘ส่โ้ให้ แฟน’
“อบในะ” แบมแบมหัวเราะร่วน เมื่อ้าวนั่นมันเียนว่าส่โ้ให้แฟน ยูยอมยัไหล่ ็เอามาให้แฟนริๆนั่นแหละ
“อึๆ” แม้ะบ่ายแล้วแ่อาาศ้านอ็ร้อนระอุ นาเ้ามาในบ้านยูยอมแล้วยัร้อนอยู่เลย ส่ผลให้แบมแบมเหื่อแ ระหายน้ำ และโ้นั้นอึๆนหมวภายในไม่ถึยี่สิบนาที
“เอ่อะ” และนไ้ เมื่อแบมแบมเผลอส่เสียเรอเพราะลมแ๊อัเ็มระเพาะ แบมแบมยิ้มเินเ้าไปอี เมื่อหันมาเอหน้ายูยอมที่มอแ่แบมแบมไม่วาาเลย
“โทษที แบมไม่ไ้ั้ใน่ะ” แบมแบมปิปาและเอ่ยอโทษ มันูเป็นิริยาที่ไม่น่ารัเลยนะว่ามั้ย เรอให้นอื่นไ้ยินเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอน่า” ยูยอมยิ้ม และรเ้าลูบผมแบมแบม
เาไม่ไ้มอเพราะแบมแบมเรอออมา เามอแบมแบมั้นานแล้ว ั้แ่ยวโ้ึ้นื่มน้ำนระเือยับึ้นๆลๆนั่นน่ะ แบมแบมเหมือนำลัยั่วเาอยู่เลย
“แบมอนนี้นะ…..เพเรามีนไล์พันว่าแล้วเหอะ” ยูยอมพู ับแบมแบมที่อนนี้ำลันอนเหยียาแ่หัวนอนอยู่บนัอยูยอม บรรยาาศเียบเพราะโทรทัศน์ถูปิไปแล้ว
“ริอ่ะ” แบมแบม้อนามอยูยอมที่้มหน้ามาุยับเา
“ริสิ แบมเ็ูไ้เลย” ยูยอมพู ไล้ปลายนิ้วเล่นเส้นผมสีน้ำาลล้วนอแบมแบมอย่ามันส์มือ แบมแบมน่ารัไปหมทั้ัว และน่าอยู่ใล้มาว่าอะไรทั้ปว ยูยอมรัแบมแบมมา
“แบมเื่อยูหน่า” แบมแบมยิ้มว้า ยมือึ้นิ้มปลายมูอยูยอม หยอล้อามประสาแฟนัน
“่วนี้แบมมีแ่านทั้นั้นเลยยู นอนึสอวันิันล่ะ าแบมเป็นหมีแพน้ายัอ่ะ” แบมแบมยัหาเรื่อมาุยไ้เรื่อยๆ นี่ำลัุยเรื่ออัวเออยู่ ถามบ็ทำปาเบะ เอานิ้วิ้มๆที่าทั้สอ้า
“ไหน?”
“หมีแพน้าอะไร น่ารันานี้” ยูยอม้มหน้าลมา เอาวา้อับาลมแบ๋วอแบมแบมอยู่นาน และล่าวมนนัวเล็เินแล้วเินอี
“แบมหล่อ!” แบมแบมพูเถียึ้นทันที อบมว่าเาน่ารั เาหล่อออ ว่ามั้ย
ุ้บ
เสียูบเบาๆบนหน้าผา ทำเอาแบมแบมเถีย่อไม่ออ ิม ยูยอม้มลมาูบหน้าผาแบมแบมแล้ว้าอยู่อย่านั้น มือหนาลูบปลายาอแบมแบมอี้วย
“แบมน่ารั”
“ันรัแบมนะ” ยูยอมบอรัแบมแบมอีแล้ว พร้อมับูบรที่เิมหลายๆรั้ โอ้ยยยยยยยยย หน้าผาแบมแบมมีแ่รอยูบอยูยอมหรือเปล่า
ยอมรับว่าหัวใเ้นแรแ่มันผสมระหว่าวามใ วามื่นเ้น วามแปลใหม่ และวามลัว
ยูยอมอบวยโอาสมาหอมแ้ม ูบหน้าผา อแบมแบมบ่อยๆ
แบมแบมพยายามิว่านี่ือารแสอออำว่าแฟน เพราะยูยอมทำแบบนี้ับแบมแบมนเียว
็แ่ารระทำอนเป็นแฟนัน แบมแบมอย่าลัวไปเลย
รืๆ
“!!!” แบมแบมสะุ้เบาๆ มือเล็รีบผลัหน้ายูยอมออทันที ถ้าโทรศัพท์ไม่สั่นในระเป๋า แบมแบมะ้อโนยูยอมูบปาแน่ๆ เมื่อี้นี้ยูยอมำลัเอาปลายมูมาลอเลียที่มูอแบมแบม
“ไลน์น่ะยู” แบมแบมเสียสั่นเล็น้อย และลุึ้นนั่ ็ินะว่ายูยอมเมื่อยาบ้าหรือเปล่า นั่ให้แบมแบมนอนัมานานแล้ว
“อื้ม” ยูยอมว่ายิ้มๆ และลับมานั่แนบิับแบมแบมในท่าสบายๆ หัวอยูยอม่อยๆเลื่อนลมาบบนลาไหล่อแบมแบม โยที่เ้าัวำลัเ็ไลน์อยู่
“แบม”
-jacksonwangjy-
“หื้ม? แ๊สันเหรอ” แบมแบมอ่าน ใเหมือนันที่แ๊สันทัมา นานๆึทัมาที แบมแบมยิ้มออมาและพิมพ์อบลับไป
“ไแ๊”
-BamBam1A-
“อนนี้อยู่ไหน”
-jacksonwangjy-
“เอ่อ”
“อยู่บ้านเพื่อนน่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
-BamBam1A-
แบมแบมหยุใ้วามิเล็น้อย เหลือบมอไปยัยูยอมที่นอนบเาอยู่ และัสินใอบว่าอยู่บ้านเพื่อน ไม่ล้าบอนอื่นว่ามาอยู่บ้านยูยอมสอ่อสอนี่
ว่าแ่แ๊สันมีอะไรหรือเปล่านะ?
“มี”
“แบมมาเยี่ยมมาร์ไ้มั้ย”
“มาร์ป่วยมาเลยแบม”
-jacksonwangjy-
“!!!” แบมแบมแทบอยาะหายัวไปยัที่ๆมาร์นอนป่วยอยู่ แบมแบมมือสั่นไปหมเลยเมื่อรู้ว่าแ๊สันทัมาเพื่อบอว่ามาร์ป่วยหนัมา อะไรันเมื่อวานยัีๆอยู่เลย
เป็นอะไรมาหรือเปล่า เมื่อวานส่ไลน์ไปหาอนีสาม ไม่อ่านไม่อบเลย
็เพราะป่วยสินะ แบมแบมอยาไปหามาร์เี๋ยวนี้เลย
“มาร์ฮยอเหรอ!”
“แบมไปไ้เหรอ? มาร์ฮยอะไม่ว่าแบมใ่มั้ย”
“แบมอยาไป ที่ไหนๆ”
-BamBam1A-
“ห้อมาร์นี่แหละ”
“มาไ้ มาร์อยาให้แบมมาหา”
“มาุยัน มานะ”
-jacksonwangjy-
“อื้มๆ แบมะรีบไปเลยนะ”
-BamBam1A-
“อือๆ” แบมแบมเผลอพูับโทรศัพท์และรีบำโทรศัพท์เอาไว้ในมือ อยาไปอนโมาร์ะแย่อยู่แล้ว ิที่รยูยอม หลับอยู่บนไหล่อเา
“ยู”
“ยูไ้ยินแบมมั้ย” แบมแบมระิบใส่หูยูยอม มือเล็ลูบแ้มยูยอมเพื่อปลุให้ื่น ยูยอมไมไ้หลับหรอ แ่พัสายาบนไหล่นิ่มๆเท่านั้นเอ
“ว่าไแบม” ยูยอมลับมานั่หลัรและมอหน้าแบมแบม อีเหมือนมีอะไระพู
“แบม”
“ะลับแล้วน่ะ มีธุระ” แบมแบมพูออไป
“ธุระอะไรเหรอ? ให้ันไปส่มั้ย” ยูยอมถาม เาพร้อมไปส่แบมแบมไ้ทุที่ทุเวลา
“เอ่อ…แบมไปเอไ้ ยูไปส่แบมแ่ป้ายรถเมล์็พอนะ” แบมแบมยัยิ้ม แ่ในให่วมาร์เพิ่มึ้นทุวินาที อยาไปหา อยาไปหาเหลือเิน
“แบมบอัน่อนสิแบมะไปไหน”
“แล้วแบมเสร็ธุระี่โม”
“เสร็แล้วให้ันไปรับมั้ย” ยูยอมัไร้แบมแบมมาเินไป แบมแบมไม่อยาให้ยูยอมไปส่เพราะแบมแบมำลัะไปอนโมาร์ ไปหามาร์
นที่ยูยอมไม่อบี้หน้าที่สุ
“แบมไปทำธุระให้แม่ อ่อ ไปรับเบบี้น่ะ” แบมแบมไม่รู้ะเอาอะไรมาอ้าแล้ว นึอะไรไม่ออ โหเรื่อน้อสาว หวัว่ายูยอมะเื่อ และสายาอแบมแบมมันล่อแลและไม่สบายูยอมเลย
“แบม บอธุระอแบมมา” ยูยอมยัใเย็น มือหนารเ้าับแ้มอแบมแบม และพุ่ใบหน้าัวเอเ้าไปหาแบมแบม ที่แลบลิ้นัปาเพราะำลัโหอยู่
ะูบปิปาสั่สอนนโหไม่เ่สัหน่อยเถอะ
“!!” แบมแบมหันมามอหน้ายูยอมที่ำลัพุ่รมาูบเา มือเล็้าที่ไม่ไ้ำโทรศัพท์ รีบปัหน้าอยูยอมให้พ้นทา และเผลอัวบอวามริอธุระนั่นอย่าไม่รู้ัว เพราะลัว ลัวยูยอมะมาูบัวเอ
“แบมะไปหามาร์ฮยอ!”
“มาร์ฮยอป่วย แบมอยาไปเยี่ยม!” แบมแบมะโนออมา และผลัยูยอมให้ออห่า อบาหายใแรๆ ยูยอมทำไม้อหน้าันแบบนี้ อโทษ นั่นเป็นธุระอแบมแบมริๆ
“แบม…ไหนว่าเลิิ่อ….เลิพูับพี่มาร์แล้วยัไล่ะ” ยูยอมถาม ใบหน้าสลล มีแ่วามน้อยใเ็มไปหม น้ำเสียเศร้าๆำลัทำให้แบมแบมอยาออไปาบ้านหลันี้แล้ว
“แบมเลิไม่ไ้หรอนะยู”
“แบม”
“ยัอบมาร์ฮยออยู่” แบมแบมพูไป ็น้ำาลอ ที่ผ่านมาแบมแบมฝืนัวเอมาเินไป ไม่พู ไม่มอหน้า ไมุ่ยัน มันทรมามานทุวันนี้ และอนนี้แบมแบมำลัะมีโอาสไ้ไปุยับมาร์แล้ว ทำไมยูยอม้อมาัแบมแบม้วย
“แบม”
“แล้วที่ผ่านมา”
“ไม่รัันเลยเหรอ” ยูยอมรเ้ามาับ้อมือแบมแบม และเอ่ยถามอวามรัาแบมแบม
ทำไม ที่ผ่านมาไม่มีวามหมายเลยเหรอ ที่ยูยอมูแลแบมแบมนานี้ แบมแบมรัไม่ลืมมาร์อีเหรอ? มิหนำ้ำยัไม่รัยูยอมเลยอี้วย
“ยู อย่าถามแบมแบบนี้”
“ปล่อยแบม่อน” แบมแบมบิ้อมือัวเอนิเียว ็หลุออาารอบุมอย่า่ายาย ยูยอมไม่ล้าทำอะไรแบมแบมนเ็บัวหรอ
ใ่มั้ย
“ะไปหาพี่มาร์”
“แ่ทิ้ันไว้”
“แบมยัลืมพี่มาร์ไม่ไ้”
“ันวรทำยัไ!” ยูยอม้อหน้าแบมแบม แววาเริ่มแ็ร้าว น้ำเสียวาใส่แบมแบม นนรหน้า้อรีบลุหนี
“แบมแ่ไปเยี่ยมมาร์ฮยอ”
“ไม่ไ้ไปทำอย่าอื่นเลยยู!”
แบมแบมลุหนีออายูยอม ปา็พร่ำพูแ่ว่าแ่ไปหา ไปหา ไม่ไ้มีอะไรมาว่านี้
“แบม ไม่สสารันเลย” ยูยอมเินรเ้ามาหาแบมแบม ที่อนนี้หนีไปอยู่ที่หน้าประู มือเล็สั่นไปหม มือ้าหนึ่ที่ำโทรศัพท์มันำแน่นเร็ไปหมเลย
ยูยอมน่าลัวมาเลย ไม่ใ่
นี่ไม่ใ่ยูยอมนที่บอว่ารัแบมแบมเมื่อรู่นี้
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยย”
“แบมเ็บบบบบบบ”
“ปล่อยแบมมมมมมมมมมมมม” แบมแบมแหปาร้อลั่น เมื่อแน้าหนึ่ถูับร้อศอ้วยมือสอมืออยูยอม ลาให้แบมแบมที่ำลัะหนีออไป รีบนใส่รอเท้าไม่ทัน
“แบมะไปหามันไม่ไ้” ยูยอมำรามใส่แบมแบม โยนัวเล็ยัยื้อัวเอ ออแรสะบัแนให้หลุออาารับนเ็บนี่
“อย่ามาเรียมาร์ฮยอว่ามันนะยู!” แบมแบมะโนลับออไป น้ำาไหลอาบแ้ม
มันลัว ใสั่นไปหมเลย แล้วแนอแบมแบมถูับบินเ็บไปหมแล้ว
พลั่
ยูยอมเหวี่ยแบมแบมลบนโฟาที่ไม่นานมานี้นั่ยั่สวีทหวานันอยู่เลย แบมแบมนั่แผละหมท่าลบนพื้น หน้าสวยเล้าน้ำาฝัลบนโฟา
“แบมะไปหามาร์ฮยอ” พูเสียอู้อี้ แนเล็ำลัยันัวเอึ้นมา ยัไ็ะไปหามาร์ให้ไ้
แ่ะไม่ไ้แล้วล่ะ
อเสื้ออแบมแบมถูยูยอมระาึ้นมานยืนโอนเอน มือหนาว้าท้ายทอยอแบมแบมแล้วออแรึให้แบมแบมหันหน้าเ้ามาหาัวเอ่อนะ
ปึ้!
สวนหมัหนัๆเ้าที่ท้ออแบมแบมนุ มันแรมาเหมือนะ่อยให้ายภายในหมัเียว
ปึ้!
และเหมือนทีเียวไม่พอ ยูยอมึอัหมัที่แรเท่าเิมใส่เ้าที่ท้อน้อยอแบมแบมอีรั้
สอหมัหนัๆประเนให้ับนที่รั
ยูยอมทำไปเพราะบันาลโทสะอย่าเียวริๆ หึนลืมไปเลยว่าสัาับัวเอว่าเาะูแลแบมแบมให้ีที่สุ แ่วันนี้เาำลัทำร้ายแบมแบมอย่าสาหัส
ุ้บ
เสียแรือโทรศัพท์อแบมแบมลพื้น
“ยะยู” แบมแบมราื่อนที่เพิ่ใ้ำลัับัวเอออมา สอแนเล็ไร้เรี่ยวแรพาเาที่ไหล่อยูยอม สอายืนเอไม่ไ้ ร่าทั้ร่าทรุลับพื้น
ไม่สลบแ่แ่ทำอะไรไม่ไ้แล้ว
มันเ็บไปทั้ท้อเลย
ึ
เสียที่สอือแบมแบมลไปนอนุมท้อที่พื้น อ้าปาเอาอาาศเ้าไปหล่อเลี้ยัวเอ มันะสลบให้ไ้เลย
“ันะไม่ให้แบมไปหามัน” ยูยอมพู ทอามอแบมแบมที่นอนน้ำาไหลที่เท้าอเา ยูยอมหันเหสายาไปยัโทรศัพท์อแบมแบม
เารู้ว่าแบมแบมไม่ไ้ล็อเรื่อ ล็อไลน์
มือหนารีบเ็บมันึ้นมา และเปิเ้าไปอ่านไลน์ล่าสุ
าแ๊สัน
“โห่” ยูยอมอ่านที่แ๊สันส่มา และที่แบมแบมอบ นั่นแหละเรียให้แบมแบมไปเยี่ยมมาร์
“ไม่ไปแล้ว”
-BamBam1A-
ยูยอมพิมพ์เร็ว ส่ลับไปหาแ๊สัน ว่าปิเสธารไปเยี่ยมมาร์
ใระรู้ไ้ว่านที่ส่มาไม่ใ่แบมแบม
“มาร์ฮยอไม่เยทำแบมเ็บัวนานี้”
“นายเป็นใรมาทำับแบมแบบนี้” ยูยอมไ้ยินำที่แบมแบมพูออมา ่อนเสียแบมแบมะหายไปพร้อมับร่าเล็สลบาบ้านอนที่เรียว่าแฟน
“แบม”
“อโทษ” ยูยอมโยนโทรศัพท์อแบมแบมลโฟา และเินไปสบสิอารม์้าหลับ้าน
ทำยัไี เาเผลอทำร้ายแบมแบม เาไม่ไ้ั้ใ แบมแบมเลียเาแล้วแน่ๆ
อโทษ
ใรที่แย่ว่าัน
มาร์ที่อบทำร้ายิใแบมแบม แ่ไม่เยสัรั้ที่ะลมือทำร้ายร่าายแบมแบมนานี้
ยูยอมที่อยูแล อยรั เอาใใส่แบมแบม ยอมบแม้รู้ว่าแบมแบมยัลืมมาร์ไม่ไ้ ไม่เยทำร้ายิใแบมแบมสัรั้
แ่วันนี้เาทำร้ายร่าายแบมแบมนสลบไป
หรือมันแย่ทัู้่เลย
“อ้าวมึ แบมไม่มาแล้วว่ะ” แ๊สันที่นั่รอูทีวีไปเรื่อยในห้อรับแ ูโทรศัพท์ที่มีไลน์าแบมแบมส่มา
“ไม่ไปแล้ว”
-BamBam1A-
แบอมไล่สายาอ่านมัน ่อนะร้อห๊ะัลั่น อะไรเนี่ย นัแนะันะอย่าี รอเป็นั่วโม สุท้ายแบมแบมบอไม่มา
“ลอถามแบมิว่าทำไมไม่มา” แบอมันโทรศัพท์นั่นลับไป
“เออๆ” แ๊สันรีบรับมา และำลัะพิมพ์ถามเหุผลว่าทำไมไม่มา
“ไม่้อถามหรอ”
“เหุผล็ือไม่อยามานั่นแหละ” เสียอมาร์ที่แหบเล็น้อย เามีอาารเ็บอนิๆ นี่ื่นและเินไหวั้แ่เมื่อไหร่
แล้วนี่มายืน้ำหัวฟัเาุยันนานหรือยั
“อ้าวมาร์” แบอมผะไป อืมมานิ่ๆเียบๆแบบนี้อีแล้ว
“ถามริอยาให้แบมมาหาหรือเปล่า” แ๊สันที่ำลัะพิมพ์ถามเหุผลใส่ไลน์ เาถามมาร์และมอหน้าอย่าอำ
อบที่ัเนสัที
“อยา” มาร์อบ
็ริๆ็ือ อยา อยาให้มามาๆ
“แ่ถ้าแบมไม่อยามา”
“นายะไปบัับแบมทำไม” มาร์พู่อ
นี่ำลัน้อยใ แ่แสำพูออมาผิแบบใ่หรือไม่
“แล้วไม่อยารู้เหุผลที่แบมไม่มาเหรอไวะมาร์”
“อาไม่ใ่ไม่อยามา”
“ิธุระ ไม่ว่าะทันหัน หรือไม่อาะป่วยเหมือนมาร์็ไ้”
“แ่อนนี้แบมอยู่บ้านเพื่อนนะ ู่ๆะไปเที่ยวบ้านเพื่อนแล้วป่วยเลยอ่อ” แ๊สันอยาะบเหม่แบอมสัที โอ้ย นำลัูมีหลัาร มึมาทำเป๋หมเลย
“บ้านเพื่อน บ้านใร?” มาร์ลมาแทรัวนั่ลาระหว่าแบอมับแ๊สัน หันหน้ามอทัู้่แล้วถามำถาม ทำไมไม่สสัยันหรือไว่าบ้านอใร
“ไม่รู้แบมอบว่าอยู่บ้านเพื่อน” แ๊สันไล่ารสนทนาเ่าๆให้มาร์อ่าน
“อืม” มาร์ราอืม ่อนเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์อัวเอที่วาอยู่บนโ๊ะหน้าทีวี แบอมเ็บมาวาให้น่ะ
มาร์เปิเรื่อที่มีแบฟื้นึ้นมาให้พออ่านอะไรไ้
“มาร์ฮยอ หนัสือนั่น่วยเราไ้มาเลย”
“อบุนะ”
-BamBam1A-
มาร์เลิิ้ว เาเพิ่มาเปิอ่านอีหลายั่วโมให้หลั นั่นส่มาาแบมแบมอนีสาม อนเาล้มพอีเลย
“ันถามเอ” มาร์พูึ้น และรีบไลน์ส่ไปหาแบมแบม ับำถามที่ทุนอย่ารู้
“ทำไมไม่มา”
-MARK_TUAN-
อ่าน
-BamBam1A-
“หื้ม?” มาร์หรี่าอย่าสสัย เาส่ไปและมันึ้นอ่านทันที นี่แสว่าว่าเปิอ่านไลน์ลอ แล้วไม่มาเยี่ยมเา ือยัไัน?
มาร์ำลัน้อยใ มาว่าโรธ
“อบ”
-MARK_TUAN-
อ่าน
-BamBam1A-
“ห่ะ” มาร์ร้อออมาอย่าไม่เ้าใ อีแล้ว อ่านรวเร็วอีแล้ว ไม่อบอีแล้ว
“แบม!”
-MARK_TUAN-
มาร์รัวนนิ้วพันัน อะไรอแบมแบม อ่านแ่ไม่อบ นาย นายเป็นอะไร?แ่ราวนี้ ไม่ึ้นแม้ระทั่อ่าน ยิ่ทำให้มาร์หุหิ
“อ่านแ่ไม่อบ นี่ไม่อ่านเลย” มาร์รายานผลารสนทนาให้เพื่อน้าายฟั ือว่าแปลมั้ย ็อบให้ว่าแปลสำหรับารระทำมึนๆอแบมแบมนี่
“พอเหอะ ันไมุ่ยล่ะ”
“เอาไปาร์่อน” มาร์ปิไลน์นั่น และำลัะลุึ้นเอาโทรศัพท์ที่แบะหมอยู่รอมร่อไปาร์ในห้อนอน
แ่เสียเือนไลน์เ้ามาทำเอามาร์หยุารระทำ่อนหน้านั้น มานั่ลและเปิอ่าน
ไลน์าแบมแบมที่ทุนรออย
“เฮ้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียอสามนพูพร้อมัน เมื่อเห็นำอบาแบมแบมที่เป็นรูปภาพส่มา
ึ
มืออยูยอมำลัำแน่นที่โทรศัพท์เรื่อสวยอแบมแบม รู้สึถึว่ามือัวเอเร็นื้นเหื่อ วา้อเม็ใส่หน้าอนั่น
หึ โมโห
ไม่พอใับารระทำวายๆอมาร์้วนอนนี้
“ทำไมไม่มา”
-MARK_TUAN-
ยูยอมสบถำ่าใส่หน้าอนั่น เมื่อมาร์ไลน์มาหาแบมแบม ็ไม่พ้นะถามว่าทำไมแบมแบมไม่มาเยี่ยมัวเอ
“เรื่ออูป่ะวะ” ยูยอมัฟันรอ และ้อ้อวามอมาร์ที่ส่มา เาโรธ แ่ทำอะไรไม่ออนอาอ่าน
อ่าน
-BamBam1A-
“อบ”
-MARK_TUAN-
“มึำลัยุ่ับแฟนนอื่น” ยูยอมยั่ามาร์ไม่หยุ ับารที่มาร์ส่ไลน์มาหาอีรั้ มึนี่ื้อ้าน นอ่านแ่ไม่อบ็ยัะถาม้ำๆ เพื่ออะไร
อ่าน
-BamBam1A-
“แบม!”
-MARK_TUAN-
“!!!” นั่นทำให้ยูยอมโรธน้อปิแอปนั่นทิ้ ทำเหมือนัวเออารม์เสียเหลือเิน ถามริ นายเป็นอะไรับแบมแบม นี่ รนี้ ยูยอมนี่ แฟนอแบมแบม หยุมาใ้เรื่อหมายใแบบนี้ับแฟนอเา!
ยูยอมิไ้เลยว่าฝ่ายนั้นำลัอยารู้แน่ๆว่าู่ๆแบมแบมไม่ไปหาแบบะทันหัน ็แบมแบมนอนสลบอยู่บนโฟาัวเิมับใบหน้าที่หลับาฝัอยู่บนที่นั่นุ่มๆ
ยูยอมปรายาลับมายัโทรศัพท์อแบมแบม พร้อมับวามิบ้าๆับเสียหัวเราะหึหึอยูยอม
าใายแน่ มาร์้วน
“ฮึบ” ยูยอมึร่าอแบมแบมที่ัวอ่อนไปหมให้นั่เอาหลัพิโฟาและเอาัวเอมานั่้าๆร่าที่สลบนั่น ยูยอมผลัหัวแบมแบมเบาๆให้มาบเ้าที่ไหล่ ปัผมหน้าม้าให้ปิวาที่หลับใหล
“RIP นะมาร์้วน” ยูยอมยิ้มมุมปาและพู เายล้ออแบมแบมึ้นมาถ่าย สภาพที่เาำลัฝัมูัวเอลอออแบมแบม พอิว่าไ้มุมที่โอเ ปลายนิ้ว็ถ่ายทันที
ริ้
ไ้แล้ว มุมี เพราะยูยอมถ่ายภาพเ่ ะอีแ่มุมเรทับล้อโทรศัพท์ แ่นี้สบายมา
“ไม่ว่า”
-BamBam1A-
ยูยอมเลือภาพถ่าย พิมพ์้อวามที่มาร์อยารู้นัหนาถึเหุผล และส่โยมีรอยยิ้มร้ายผุึ้นที่ใบหน้าลอ ยูยอมเอี้ยวหน้ามอแบมแบมที่หายในอนหลับไม่รู้เรื่ออยู่บนไหล่ แปปเียว็ันัวแบมแบมให้นอนราบเหมือนเิม
แบมแบมไม่รู้เลยว่าัวเอำลัถูทำอะไร
านที่ัวเอไว้ใ
“ไม่ว่า”
-BamBam1A-
ส่รูปภาพถึุ
“เฮ้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียอมาร์ัที่สุ เพราะเป็นนเปิรูปนั่นับมือ สอน้าๆร้อึ้นมา และรเ้าับโทรศัพท์อมาร์เพื่อมอูีๆ ูมเ้าออ เฮ้ยนั่นรูปใร ทำอะไรน่ะ?
เป็นภาพ้านหลัอยูยอม ำลัุไร้อแบมแบม โยอีน็ยอมให้เาทำ ไม่มีท่าทีัืนอะไร รูปมันโอเที่ไม่เห็นหน้ายูยอม ไม่เห็นหน้าแบมแบมที่ัเนมานั แ่มันแย่รที่พวเาอยู่ในุนัศึษาและอยู่ในท่าล่อแหลมเินไป
“แบม”
“อยู่บ้านยูยอม”
“ไอ้สั” มาร์โยนมือถือลโ๊ะ นมันพื้นไปอีฝั่ ือใรๆู็รู้ว่านั่นแบมแบม ับไอ้ผมสีแบบนั้น ัวให่แบบนั้น และทำแบบนั้นือยูยอมแน่ๆ
“แม่แรว่ะ” แ๊สันเอามือับที่หัวใัวเอ นี่นาไม่ไ้อะไรับแบมแบมมานะแ่ใมันวูบไปหมเลยั้แ่เห็นภาพนั่น
ไม่แปลที่แฟนันมัน็้อพลอรัามอารม์วัยรุ่นอยารู้อยาลอ แ่นอย่าแบมแบมที่็ไม่ไ้ร่านหรือแรอะไรมามาย ับยูยอมที่ปาบอว่ารัแบมแบมะเป็นอะไราย ะลายมาเป็นแบบนี้ เสียหายหลายแสนแน่ๆ
“มาร์ะไปไหน!!” แบอมรีบลุ้ามโฟาไป ือมาร์เินระทืบเท้าึๆเินเ้าห้อ และเอเสียปิอะไรสัอย่าัๆามมา
“พวมึลับบ้านไป” มาร์ออมาในุาเยีนส์และเสื้อยืสีำ ูรู้เลยว่าะออไป้านอ
“ะไปไหน ะไปบ้านยูมันเหรอไ” แบอมรีบเ้ามาห้ามมาร์ นี่ะใร้อนไปไหน ิัน่อนไ้มั้ยวะ
“ูะไปไหน็เรื่ออู”
“พวมึลับบ้านไป”
“ูบอให้ลับไปไ!!” มาร์สะบัแน เินไปใส่รอเท้าและพร้อมะออาห้อนี้แล้ว
“ถ้ามึไม่ออมา ูะัมึในห้อนี้แหละไอ้เหี้ย!” มาร์ะโนลับเ้ามาในห้อที่มืเพราะไฟถูปิ แบอมับแ๊สัน้อรีบเินออมา และมอมาร์ล็อแมุ่แอย่าลำบา เห็นหมเลยว่ามือมาร์มันสั่นมา
หัวใมันปวหนึบไปหมเลยเมื่อเห็นว่าแบมแบมอยู่ับยูยอมในสภาพแบบนั้น อารม์มันีัน มันเป็นห่ว มันอยารู้ว่าเป็นแบบนี้ริมั้ย อยาไปหาแบมแบมเี๋ยวนี้ โยลืมไปเลยว่าัวเอป่วยอยู่
สามนลลิฟ์มาถึั้นล่า แบอมับแ๊สัน้าวยาวๆให้ทันมาร์ที่เินเร็วเินไปนามไม่ทัน
“พวมึลับบ้านไป ูะไปหาแบม” มาร์สั่ แ่ไ้สายาาสอนลับมา
“เ่เหลือเินนะมาร์ ะไปนเียวเนี่ย!” แ๊สันเิ่หน้าใส่มาร์
“เออูะไปนเียว” มาร์ำุแรถไว้แน่น ็ะไปนเียวะทำไม
“ยัับรู้ว่าบ้านยูยอมอยู่ไหนั้นแหละ” แ๊สันพู ทำเอามาร์ไป่อไม่เป็น ไอ้ิบหาย เรื่อริือไม่รู้ว่าบ้านยูยอมอยู่ที่ไหน ส่วนใอโล ารไปหาแบมแบมอมาร์พัทลายภายในพริบา
“ันอยาไปหาแบม เี๋ยวนี้” มาร์เอามือลูบหน้า ยืนระสับระส่ายหน้าอนโอย่าไร้ทาออ เินไปเินมาิหาหนทาแ่็หาไม่เอ มาร์ำลัอารม์เสียมาๆ
“โทรหาินยอสิ” เป็นแบอมที่ลอพูึ้นมา ไม่อยาเอานนี้มาเี่ยว้อแ่เหมือนนี่ือัว่วยสุท้ายแล้วริๆ
“ไม่ไ้เอาโทรศัพท์ลมา” มาร์หันมอาเียว พร้อมับฟันที่บัปาัวเออย่าโรธเอับทุสิ่ที่วาหน้า
“โทระ” แบอมยื่นโทรศัพท์อัวเอให้มาร์
มาร์รับไปและเบอร์ที่ำไ้ี อนนี้ ใร็ไ้ ที่รู้ว่าบ้านยูยอมอยู่ไหน มาร์อแ่นี้ ินยอรู้้วยเถอะ
“ฮัลโหล”
“นั่นใรรับ” ินยอรับเบอร์แปล รับ้วยเสียสุภาพและเหมือนแอบุยไม่อยาให้เิเสียั
“อ่ะ”
“ันเอ มาร์ไ” มาร์รอเสียที่ัว่าเิมลสายไป เารีบร้อนมาๆนพูผิพูถู
“เปลี่ยนเบอร์เหรอ?” ินยอยัุยอย่าสบายใ เมื่อรู้ว่าปลายสายือมาร์ แ่มาร์ำลัรีบ ไม่ไ้อยาะุยสวีทหวานอนนี้
“่ามันเถอะ”
“เนียร์รู้มั้ยบ้านยูอยู่ไหน” มาร์ถามำถามออไป ยัน้ำเสียุนเียวนินยอั้รับไม่ทัน
เป็นอะไรน่ะ?
“มาร์ะรู้ับ้านยูทำไม” ินยอถาม เสียนี่ระิบุยับมาร์แล้ว
ินยอำลัแอบุยโทรศัพท์ับมาร์ ในะที่เพื่อนรหน้าพรีเน์านวิาภาอยู่ นี่ินยอำลัทำผิอยู่นะ แ่พอเป็นมาร์ ็ยอมหมเลย ็แ่อยาุย
“ลรู้หรือไม่รู้!” มาร์วาใส่ินยออย่าโมโห นี่ินยอะถามอะไรอีนานมั้ย ถามว่ารู้ไม่รู้็อบ อย่ามาเ้าี้!
“มะมาร์”
“ระรู้สิ” ินยอสะุ้ับำที่มาร์วาใส่ นเพื่อนเริ่มับามามอ แล้วเสียที่มาร์วานั่นมันทะลุออมาในห้อพรีเน์เียบๆนี่้วย
“บอ ัน มา” มาร์เสียล่ำ เมื่อโนแบอมบหลัให้ใเย็นๆ
“ันบอ มาร์ะไปถูเหรอ เอาี้ เี๋ยวันส่รูปไปนะ”
“เออ ส่้อวามมาล่ะัน”
“เร็วๆ้วยนะ” มาร์พูและัสาย เมื่อินยอ่วยเาไว้ไ้ วาื้อๆโยไม่สนใอีฝ่ายที่ถือโทรศัพท์้าไว้อย่า ๆ เลย
ินยอวาโทรศัพท์และเียนแผนที่าอนโอมาร์ไปบ้ายยูยอมร่าวๆ วาอย่าละเอียเลยมาร์ะไ้ไม่ บ้านยูยอมไปไม่ยา แ่รู้ทาลั และนั่นินยอ็ทำให้มาร์อย่าี
ไม่นาน้อวามรูปภาพาินยอ็ส่เ้ามาที่เรื่ออแบอม
“โห เ้าอยเหี้ยไรเยอะแยะ ทาลันี่หว่า” แ๊สันถึับุมหัว โห เียนละเอียมาแ่พอูมภาพมันแ เอาเป็นว่ามันเป็นอยลัเยอะมา พอรู้เรื่อว่าไปยัไ
“ยืมโทรศัพท์่อนไ้มั้ย พวนายลับไปไ้แล้ว”
“นี่บอว่าะไปนเียว” มาร์ยึโทรศัพท์แบอมมาเ็บไวู้แผนที่ นี่ยัไล่ให้สอนนั้นลับบ้านท่าเียว
“ะไป้วยยยยยยยยยยยย!!!!!!” สอนะโนใส่หน้ามาร์ทันทีที่มาร์ไล่บ
ื้บ มาร์ แม่!
นแล้วนรอ มอเอร์ไ์ันสวย็้อนสามอีรั้ แบอมนั่รลาอยบอทา เพราะัวเอรู้เหมือนะรู้ทาหนีทีไล่ีที่สุล่ะ
ะว่าไปมาร์รีบนไม่ใส่หมวเลย สาธุอให้ำรวับ
มาร์ับรถ้วยใเ้นรัว ทั้ทาที่ไมุ่้น ะเลี้ยวะหลบมันะไปนับรถันอื่น นี่ำลัะพาสอหน่อนี่ไปายหรือเปล่าวะรับ เผลอๆหลไปอีทาว่าะวลับมาไ้็นานโ
สสารว่ะบอรๆ
บอให้รู้ไว้เลยนะมาร์ ว่าาระไป่วยนที่เรารัสัน
มันยานาไหน นายรู้ึ้ถึารไล่แบมแบมไปหรือยั?
“หลันี้!” แบอมี้ไปที่บ้านสอั้น้าหน้า ที่เียวับในแผนที่บอว่าบ้านยูยอม
“ล่อหมายรูปล้อ” แบอมพูให้ทุนเื่อ เมื่อินยอโน็มาว่าบ้านยูยอมมีล้ออยู่หน้าบ้านเป็นล่อหมาย
มาร์ับเรื่อยน์ และรีบไปเาะรั้วบ้านส่อูภายในบ้าน ในบ้านสว่าแ่เียบมาๆ อะไรัน ะมืแล้ว นในบ้านนี่หายไปไหนันหม
“แบม แบมอยู่้าในมั้ย” มาร์ะโนเ้าไป้าใน
“ยูยอม!” แบอมเริ่ม่วยบ้า
“เราไม่ไ้มาหาเรื่อนะโว้ย” แ๊สันะโนไปบ้า ภาวนาในใ อให้ไม่ผิบ้าน
“เว้ย!” มาร์ะโนนเ็บอมาว่าเิม เมื่อในบ้านยัเียบ ไม่มีใรออมา
“เฮ้ยยยยย เี๋ยวโนหาว่าบุรุหรอมาร์” แบอมร้อ มาร์มันปีนรั้วบ้านยูยอมเ้าไปแล้ว
“่าแม่!” มาร์สวนลับมา ถ้ามาร์มันบ้า ็บ้าริๆ้วยว่ะ ูมัน แปปเียว ไปประิหน้าประูบ้านแล้ว
“เอาไ่อี” แบอมหันมาุยับแ๊สัน
“ปีนสิวะ ไอ้วาย” แ๊สันรีบใ้าสั้นๆ(?) ปีนามี่โรเหล็ พอๆับแบอมที่เ้้าเินไป ปีนะล้ม าะแหันอยู่สอน ว่าะเ้ามาในบ้านไ้ เล่นเอาเป้าาเเือบา
ปึๆ
มาร์ทุบประูเหล็นั่น หมายให้นในบ้านมาเปิ
“บ้าิบ!” มาร์สบถ่า ะเปิเอ็ไม่ไ้ มันล็อา้าใน มาร์ทำไ้แ่มอผ่านมุ้ลว หานในบ้าน
และ็เอ
แบมแบมนั่อเ่าร้อไห้อยู่บนโฟา
แบมแบมฟื้นแล้ว
แ่ทำไมเห็นแบมแบมนเียว ยูยอมไปไหน
“แบม!!” มาร์เย่าประูนเิเสียั พร้อมับะโนเรียื่อแบมแบม
“!!!” แบมแบมเยหน้าึ้นมา มอ้ายวาอย่าื่นระหน เาไ้ยินว่ามีนเรีย เสียที่้อาระไ้ยินมาลอเือบเือน
“แบมแบม!” มาร์เรียแบมแบมัึ้นอย่ามีวามหวั เมื่อนัวเล็ ำลัะลุมาหาเา
“มาร์ฮยอ!!” แบมแบมโผรีบลุนโฟา ใบหน้ายิ้มอย่านรอาย สอแนเล็พยุัวเอึ้นมาอย่าลำบา มีนมา่วยแล้ว
“โอ้ย!” แบมแบมร้อึ้น มาร์เห็นับาเลยว่ายูยอมึ่หลบอยู่รผ้าม่าน้าประูบ้าน มาระาแนแบมแบมแล้วออแรลาแบมแบมให้ลับไปนั่ที่เิม
“ไอ้ยู ปล่อยแบมมา!”
“มึทำอะไรแบม โอ้ย!!!” มาร์ทำไ้แ่เย่าประู ปาะโนรน่าให้ยูยอมหลุลาแนแบมแบมนัวเล็อเาร้อลั่นแบบนั้นไ้แล้ว
“ยูปล่อยแบม”
“แบมะลับบ้าน!” แบมแบมะโนใส่หน้ายูยอม นี่เา้อมานั่บนโฟาแบบนี้ถึเมื่อไหร่
“อยู่นิ่ๆ็พอ” ยูยอมลูบผมอแบมแบม้วยวามรัใร่ ปลอบให้หยุร้อไห้ ไ้ผลเมื่อแบมแบมลับมานั่อเ่าเอาหน้าุหัวเ่าแบบเิม
แร๊
ยูยอม ยอมเปิประูให้นบ้าพลันลืมสัารป่วยๆอัวเอให้เ้ามา พร้อมๆับอีสอนพุ่เ้ามา้วย
แย่ล่ะ ยูยอมสู้ไม่ไหว ถ้าสามรุมหนึ่
“แบม” มาร์้าว้าๆไปหาแบมแบมที่มอเาอย่าอร้อว่าเอาเาออไปที
“มาร์ฮยอ” แบมแบมโผายเ้ามาอีรอบ แ่แบบเิม ิม ยูยอมมาวาหน้าแทน และปัมือแบมแบมให้พ้นทา
“ห้ามแะ้อแบม” ยูยอมประาศ้อลอันแรับมาร์ ้อลบ้าบออะไร
“ใ่เรื่อ!” มาร์เสียัใส่ยูยอม มาร์ัวเล็ว่ายูยอมอย่าน้อย็เือบสิบเน ัว็บาว่า เอาีๆถ้าหนึ่รุมหนึ่มาร์เสียเปรียบ ทั้้านสรีระและำลั
มาร์นายำลัไ้ึ้น
“แล้วนี่มันใ่เรื่ออพี่มาร์เหรอรับ”
“แบมแฟนผม ผมะทำอะไรับแฟน พี่มายุ่อะไร?” ยูยอมยัีหน้าปิใส่มาร์ ที่ำลัหายใหอบ
“ทำอะไรับแฟนไว้บ้าล่ะ อบิ่!!” มาร์สวนลับทันวัน
แบมแบมีหน้าใ เิอะไรึ้นหลัาที่เาสลบไป
“ู็รู้ว่าแบมมันไม่รู้เรื่อ มีมึที่แอบอ้าเป็นแบมอบไลน์มาเรื่อู!”
“พร้อมับไอ้ภาพ ภาพ……..” มาร์ี้หน้ายูยอม ที่ยัหน้านิ่ใส่เาอยู่ นาย นายรู้สึผิบ้ามั้ยวะ!
“นี่โรธอะไรแทนแบมนัหนารับพี่มาร์”
“เป็นอะไรับแบมเหรอ?” มาร์อยา่อยหน้ายูยอมมาึ้นทุที ถามเาในทำถามที่มันสะเทือนใเหลือเิน
นั่นสิ มาร์เป็นอะไรับแบมแบม?
ะบอว่าเป็นนที่แบมแบมอบ
มันะหลัวเอไปหน่อยหรือเปล่า?
“ยูยอม……ูยัไปไล์เพยูแบมเลย น่ารัีนะู่นี้”
“ทำไมอนนี้ มันไม่แล้ววะ” แบอม้อพูบ้า ะยอมหลบหลัมาร์่อไป็ไม่ไหว ูา้าหลั มาร์เริ่มโอนเอนแล้ว
“เน็มาอให้ันไล์เหมือนัน ัน็ไล์ให้”
“เห็นรูปู่ สวยีนะ แ่ริๆแล้ว นายทำแบมนานี้เลยเหรอวะ” แ๊สันพู่อ ับไหล่มาร์ให้หยุสั่นเพราะวามโรธ
“ยู…..ยูทำอะไรับแบม!!” นัวเล็ที่นั่ไม่เ้าใับเรื่อที่พวเาุยัน ยูยอมทำอะไรแบมแบม? นอาเรื่อแฟนเพ แบมแบม็ไม่รู้อะไรเลย
แบมแบมทุบหลัยูยอมเพื่อเ้นเอาำอบ ่อยๆลุึ้นยืน ทำไม อะไร แบมแบมไปหมเลย นี่ร้อไห้นปวาแล้วนะ น้ำาแห่วามผิหวั
“เปิโทรศัพท์ูสิ”
“ไลน์ทีุ่ยับมาร์” ยูยอมหันหลัไปอบ แบมแบมไ้ยินันั้นรีบมอหาโทรศัพท์ ้มหานเอ มือเล็ปิเ้าไปอ่านไลน์้วยใที่เ้นรัว มันเิอะไรึ้น?
“ไม่ว่า”
-BamBam1A-
น้ำาใสไหลลมาเป็นทา พร้อมับร่าายที่หมแรยืนทันที เ่าเล็ระแทเสียัับพื้นบ้าน เห็นแล้ว เห็นทุอย่าที่ยูยอมทำับัวเอ ่อยท้อเานสลบเหมือ แลุ้ยไลน์ับแ๊สัน และมาร์ว่าไม่ไปหาแล้ว สุท้าย เห็นรูปถ่ายที่ัวเอโนไร้อายูยอมอี้วย
มีปืนมั้ย แบมแบมอยา่าัวาย
“ยูทำับแบมแบบนี้ไ้ไ” แบมแบมสะอื้น ำโทรศัพท์้วยวามน้อยใ วามอับอายที่ภาพเิลามนั่น มาร์ฮยอ แบอม แ๊สัน พวนายเห็นแล้วใ่มั้ย แล้วนอื่นๆ เห็นันหรือยัภาพนี้ถูส่ไปถึใรแล้วบ้า? แบมแบมลัวไปหมเลย มันเหมือนว่าแบมแบมเป็นนใ่าย นอื่นมอว่าแบมแบมอ่อยนไปทั่ว็แย่พออยู่แล้ว ถ้ามาเห็นรูปนี้อีแบมแบมะถูมอว่าร่าน ไร้ยาอายหรือเปล่า
“แบมบัับให้ัน้อทำ”
“แบมะไปเยี่ยมมันไม่ไ้”
“ไอ้มาร์ มันสำัับแบมว่าัน แบมถึ้อรีบไปเยี่ยมมัน”
“ทิ้ันที่รัแบมให้เป็นห่วว่าแบมไปไหน”
“ลอเวลาแบมไม่เยรัันเลยใ่มั้ย”
“หัวใแบมมีแ่นื่อมาร์นเียว แบมเยเห็นหัวันบ้ามั้ย”
“ันพาแบมไปเที่ยว รับส่แบมบาโอาส”
“รัแบมแบบผู้ายนหนึ่ะรัไ้”
“แบมอบแทนัน้วยำว่ารัไอ้มาร์ ะไปหาไอ้มาร์ ไ้ยัไ” ทุประโย ยูยอมพู้วยน้ำเสียนิ่ๆ ไม่ไ้โมโหบ้านแเหมือนมาร์ พูไป็มอแบมแบมที่้มหน้า มอมาร์ที่โนับไหล่ไม่ให้ล้มาเพื่อนทั้สอ
เิศึินาแล้วมั้ยล่ะ
“แล้วพี่มาร์รับ ไม่อบแบมนี่ ไล่แบมอี่าหา”
“แล้วามมาถึบ้านผมเนี่ย มาในานะอะไร”
“นที่แบมอบ? เหรอรับ” ยูยอมเินเ้ามาแทบประิัวมาร์ แ่โนแบอมับแ๊สันันเอาไว้
“ันโอเ” มาร์ันสอนนั้นออไป
เอาสิ ะเอาแบบนี้็ามใ
“ใ่” มาร์อบ ใ่ เามาที่นี่ ในานะนที่แบมอบ และ…….
“ันมาในานะนที่แบมอบ”
“และนที่อบแบม” มาร์อบ ยูยอมอึ้ไปนิๆ แ่ไม่ไ้แสอออะไรมามาย
“มาพูอนนี้ มันะทันเหรอรับ”
“นี่ผมูออั้นานแล้วว่านโ่แถวนี้อบแบม”
“นึว่าะโ่่อไปะอี” มาร์ำลัถู่า
“ลาแล้วสินะมาร์้วน” ยูยอมว่าบ็รเ้าบบ่ามาร์้วยรอยยิ้ม พร้อมเสียถอนหายใที่มาร์หายโ่สัที
“ยูยอม!!” มาร์ปัมือนั่นออาไหล่ และอยาะ่อยหน้ายูยอมสัที ถ้าไม่รู้สึวูบและาพร่าแบบนี้ล่ะ็
หมัอมาร์ถูยูยอมับไว้ไ้ และบิหัเบาๆ แ่มาร์็เ็บ ยูยอมยิ้มให้มาร์และเหมือนแรไม่มี ่อนะ
พลั่!
่อยเ้าที่สันราม ้าเียวับแ้มมาร์ที่โนแ้วบา มาร์ที่ัวเล็ว่าและไ้ึ้นเล้มอย่า่ายาย
“ยู!!” แบมแบมหวีร้อึ้นมา เอาโทรศัพท์ที่ำไว้ีเ้าที่าอยูยอม ีๆเพื่อบอให้หยุ่อยมาร์ไ้แล้ว
“ไอ้เหี้ยยู นี่พีู่นะ!!” แบอมผลัยูยอมนเไป้าหลั แ๊สัน้อพยุัวมาร์ึ้นมา เลือไม่ออ แ่หน้ามาร์มันบอว่าเ็บมา
“มาร์ ไ้ึ้นหรือเปล่า” แ๊สันเอามืออัที่หน้าผา มันร้อนี๋อีแล้ว
“ไม่……โอเ……ยัไหว” มาร์หายใแรๆ ยืนนิ่โบมือบอว่าัวเอไหว
ไหวริๆ
“พี่มาร์ะมาทวแบมืนเหรอไ”
“ถ้าใ่ บอเลยว่าไม่ให้!” ยูยอมพู และึโทรศัพท์ามือแบมแบมออมาถือไว้เอ มืออี้าับบีบ้อมือแบมแบมเอาไว้ ราวับว่าะไม่ให้ไปไหน
แบมแบมไม่ใ่สัว์นะ
“ยู ปล่อยแบม”
“แบมเ็บ ปล่อยยยยยยยยยยย”
“แบมะลับบ้าน แบมปวหัว”
“มาร์ฮยอ่วยแบม้วย” แบมแบมราร้อื่อมาร์ออมา และร้อไห้ไม่หยุ ในสายา ในวามิแบมแบมมีมาร์เียวริๆ ยูยอมนายวรทำใ ึ่รู้ว่านายทำใมาั้แ่้นแล้ว
นี่ไม่ใ่เรื่อที่ยูยอมไม่เยาินะ
“ถ้ายัอบมาร์็ไปเถอะ”
“และถ้ายัำำที่แบมพูับันอนนั้นไ้ว่าเลิอบมาร์แล้ว ็อยู่ับัน”
“ันให้แบมเลือ” ยูยอมปล่อย้อมือ้ำอแบมแบมให้เป็นอิสระ ล่าวบอัวเลือให้แบมแบมรับรู้
แบมแบมนั่นิ่มอมาร์ มอยูยอม
ัสินใไม่นานหรอ แบมแบมน่ะ เลือมาร์อยู่แล้ว
“แบมอบมาร์ฮยอ” แบมแบมพู แ่มาร์ไม่ไ้มีรอยยิ้มแห่ัยนะอะไรเลย มันใที่เิอะไรับัวเอนานี้ ยัอบเาอยู่อี
นายะเลิอบัน็ไ้
แ่ันอบนาย่อไป เียบๆ็พอ
แบมแบมลุึ้นเินไปหามาร์ โยที่ยูยอมนั่นยิ้ม และไม่ห้ามเหมือนราว่อนๆ เาไม่ห้าม้วยร่าายแ่ห้าม้วยำพู
“เลือมาร์”
“ันเลือรูปนี้โพสลเพแล้วัน”
“!!!!!!!!!” แบมแบมเท้าะั ทุนอึ้ไปามๆัน อ้าปาใให้ับวามิร้ายาอยูยอม ที่ะทำแบมแบมนานี้
“ายเหอะมึ!!” มาร์ที่ัปาโรธอยู่นานแล้ว มีอัน้อพุ่เ้าไปหาหายูยอม
พลั่
พลั่
พลั่
สวนหมั้วยแรทั้หม เ้าที่าและมูยูยอม นใบหน้าหันเพราะโนแรเหวี่ยหมั
“มึนี่เลว ไอ้ยู…….ให้แบมมันเลือ มัน็เลือ”
“สุท้าย็บัับให้แบม้อลับมาหา ไอ้สั!” มาร์ร่อมัวยูยอมเอาไว้ เอาเท้าระทุ้เ้าที่ท้อเพื่อัำลั และ
ประเนหมัรัว ้ายวา ำอเสื้อยหัวยูยอมระแทับพื้นบ้านแรๆ
“มึล่ะมาร์!........เลวหนัเลยมึน่ะ”
“ทำร้ายิใแบมมาลอ ไล่เาไปรันอื่น มึทำแบมเ็บว่าูทำอี”
“มึมันเลว ไอ้มาร์!!” ยูยอมอัหมัสวนลับ และถีบเ้าที่่อท้อนมาร์ระเ็นพื้น
พวมึเลวทัู้่นั่นแหละแ่เลวนละแบบ อบใที่โลแบ่วามเลวอพวมึสอนมาเท่าๆัน ไม่มีหรอนนึเลวว่าอีน เห็นแ่ัวันหม
ในบ้านุลมุน แบมแบมวิ่เ้าไปอยู่ับแบอมและแ๊สัน ไ้สอนนั้นอยาเ้าไป่วยแ่แม่แบบัันเป็นหมาเลย ไปๆมาๆมาร์ะแพ้แล้ว ็แรสู้ไม่ไหว ไ้มันึ้นนหัวะระเบิแล้วมั้
“ไอ้แ๊ มึมาเอาโทรศัพท์แบม เร็วๆ” มาร์หวีร้อึ้นมา ่อนะถูำเ้าที่รอบอนหายใไม่ออ
แ๊สันสะุ้เมื่อถูานื่อ แ๊สันเะาแบอมสื่อว่าให้ไป้วยัน โฮ ูลัวัวไอ้ยูยอมมันนี่หว่า ยัษ์มาอ่ะ
“เฮ้ย!” ยูยอมร้อ เมื่อโทรศัพท์ถูแย่ไป และยิ่โรธมาร์เ้าไปอี ทั้่อยท้อ ่อยหน้า และยับีบอมาร์อี
“ลบ แท อ ู ทิ้ ะ” มาร์พูแ่ละำอย่าลำบา ใวามือ ลบรูป ลบบทสนทนาทั้หมที่มีรูปนั้นออไป
แ๊สันรับมา้วยมือสั่นๆ เาหันไปมอแบมแบมว่าอลบนะ แบมแบมยืนพยัหน้าเียบๆ
ลบประวัิารุยเรียบร้อย ที่เยุยไลน์ับมาร์่อนหน้านั้น ถึแม้ะสั้นๆห้วนๆไร้ำหวานใๆ ็ถูลบไป้วย แบมแบมรู้สึใหายเหมือนันที่แทับนที่อบ หายไปแล้ว
แ๊สันเ็เ้าที่อัลบั้มรูปรเ้าลบรูปล่อแหลมนั่นเ่นัน
“โอเแล้ว” แ๊สันพูและถอนหายใยาว รเ้าึแนแบมแบมให้มาอยู่ับัวเอ
อย่าลืมว่าอีรูปอยู่ในเรื่ออมาร์
อบใที่มาร์ไม่ไ้เอาโทรศัพท์มา อาะเป็นปัหาอี็ไ้
บรืน
เอี๊ย
ปริ๊นๆ
สามเสียัในเวลาไม่่าันนั พวเาทั้หมไม่ไ้ยินเสียเปิประูรั้ว ไ้ยินแ่เสียรถับเ้ามาและเสียบีบแร พ่อแม่อยูยอมลับมาแล้ว
หมาัันมีอัน้อวแ ยูยอมปล่อยมาร์ทันที เมื่อรู้ว่ามีนลับมาบ้าน ทิ้ให้มาร์้อยันัวึ้นมาเอ มาร์ยัับศพเลย ี -0-
“มีเพื่อนมาหาเหรอลู” เสียผู้หิ ผู้เป็นแม่อยูยอม เธอเปิประูบ้านเ้ามา็เอ่ยถาม โห ห้าน เพื่อนเยอะเหมือนันนี่ยูยอมลูรั
“พ่อลับ้าหน่อยนะลู ิประุม่วนน่ะ” ุแม่มอลูายที่อนนี้ปั้นหน้านิ่เหมือนเิม แ่รอยที่หน้าับเสื้อผ้าที่หลุลุ่ย มันไม่หายไปหรอ
“เิอะไรึ้นลู” เธอ้อเอ่ยถาม เมื่อเห็นสภาพแ่ละน มอมาร์ ที่ยืนเ ใบหน้าหล่อๆมีแผลแที่ิ้ว ปามีเลือไหล มอแบอมับแ๊สันในุนัศึษาที่สภาพีที่สุในบ้าน มอแบมแบมในุนัศึษาเหมือนัน ที่เอาแ่หลบหลัแบอมเ็น้ำา มอลูายัวเอที่ำหมัแน่น มอแ่มาร์้วยแววาโมโห
“มีนมาหาเรื่อถึบ้าน” ยูยอมปริปาพู
“ว่าไนะลู” ทุน้อเ้าใว่าเธอือแม่อยูยอม ลูอเธอเ็บที่หน้า เธอ้อิว่าพวมาร์มา่อยลูายถึในบ้านนี่
“พวแหาเรื่อลูอันเหรอ?” เธอุเสียั มอหน้าสี่นนั่น อยาะีลูอนอื่นึ้นมาทันที
“บุรุมาในบ้านอัน”
“ันโทรแ้ำรวับเลยีมั้ย แถม้อหาทำร้ายร่าายอีหนึ่ระท”
“หน้าา็ี ทำไม้อมารุมลูอัน”
“ออไปะ!!!” เธอะโนลั่นบ้าน พวเ็ๆทำอะไรไม่ไ้มา มาร์หมแระเถียแล้ว
ำสั่ไล่ออาบ้าน บัับให้พวเาทั้หม้อรีบเินออาบ้านไป ่าน่าใส่รอเท้า แบมแบมรีบใส่ผิๆถูๆ ว้าระเป๋านัเรียนมาสะพาย และเินามหลัแ๊สันไป
แ่มาร์ทิ้ำพูไว้หนึ่ำ ให้แม่และยูยอมไ้ยิน
“ลูายุแย่เหมือนุนี่เอ”
“ยอแ” พอออมาาบ้านนร นั่นไ้ แบมแบม็เห็นยอแมานั่บนรถมอเอ์ไ์อมาร์แ้เมื่อยะแล้ว มาไ้ยัไ มาั้แ่เมื่อไหร่
“แบมมาบ้านยูทำไมไม่บอ” ยอแอแบมแบมนแน่น ูแบมแบมสิ ูีใมาเลยที่เอเพื่อนนนี้
“ลัวยอแะว่า” แบมแบมพู และผละอออ
“แล้วยอแมาไ้ไ” แบมแบมถาม
“แบอมไลน์ไปบอ มีส่แผนที่มา้วย หายาิบเป๋เลย” ยอแวัสายามอแบอมที่ยิ้มอย่าฮีโร่ ่อนะมามอแบมแบม่อ โอ๋ วัเอ้ยวัมา
“ว่าแ่เ็บรไหนมั้ย”
“เ็บ เ็บใ”
“แบมไว้ใผิน”
“ไม่หรอ…….ริๆยู็เป็นนน่ารั”
“แบมเพิ่รู้ัยูแปปเียวเอใ่มั้ย เอาเถอะ ไม่เป็นไร็ีแล้ว” ยอแลูบผมแบมแบม และลุึ้นยืน อ่านี่เานั่นานไปนมาร์เ้าอรถมอล่ะ
“อบใทุนเลยนะ……….เอ่อ ที่่วยเพื่อนัน” ยอแมอหน้าสามนที่เหลือและพูออมา
นี่เป็นรั้แรในรอบเือบเือนที่ห้านลุ่มโปรเอนนั้น มาอยู่พร้อมันแบบนี้
ไม่ไ้พูันนานมา นเริ่มพูมันเลยูทาารไปสัหน่อย
“เพื่อนนาย็เพื่อนันป่ะ” แบอมพูึ้นมา นี่ะทำให้ารพูันมันีึ้นหรือแย่ลเนี่ย
“เหี้ยแบอม นมันำลัึ้” แ๊สันบป้าปเ้าที่ลาระหม่อม ไอ้เรื่อวนีนยอแนี่อให้พู แบอมวินลอ
“ลับเถอะ” เสียแหบอมาร์ เรียทุนให้หันไปมอ ทำไมมาร์เหลือัวนิเียว
“แบมอยาลับับใร” ำถามอแบอมเหมือนำลัถามใแบมแบมอยู่เลย แบมแบมไม่อบอะไร มีแ่รอยยิ้มเล็ๆผุึ้นมา
“มาร์ฮยอ” แบมแบมพูเบา
“ไ้ไน่ะ!!!!!” ยอแหวีเสียสู บ้าไปแล้วนั่มอเอร์ไ์ลับบ้านเนี่ยนะ แล้วูท่าทามาร์สิ ไม่ไหวแล้วเหอะ
“ไ้ิ นายลับไปับพวัน โอเรู้เรื่อ”
“บายยยยยยยยยยยยยยยยยย” แบอมพูยาว ่อนรวบหัวรวบหายอแให้เินามมา แ๊สัน้อแะเ้าที่้นยอแให้เินหน้าไปเร็วๆ นี่ะแหปาะโนเรียแบมแบมอีนานมั้ย
ให้เาสอน ไ้พูันริๆัๆสัทีเถอะ
ถือว่าอร้อเลย
“ึ้นสิ” มาร์บเบาะ้านหลั นี่เาสาร์ทเรื่อรอไว้นานแล้ว
“อื้อๆ” แบมแบมำสายระเป๋า และ้าวึ้นร่อม้อนหลัมาร์ เป็นอีรั้สอที่ไ้ึ้นมอเอร์ไ์ันนี้ วันนี้หลัอมาร์อยู่ใล้แ่นี้เอ
“ระวั” มาร์พู และบิันเร่ับออไปาทาเิมที่เ้ามา ำพูสั้นๆนั่นบอเป็นนัยๆว่า แบมแบม นายะอเอวันไว้ัน็ไ้
อ้อมแนอแบมแบม่อยๆโอบอเอวอมาร์ ทีแร็ล้าๆลัวว่าะถูปัออ แ่พอมือ้านึอมาร์ยอมปล่อยแฮน์รถมาุมมืออเาไว้ แ่นั้น แบมแบม็ทั้อทั้เอาแ้มบแผ่นหลัอมาร์ทันที
รู้สึเลยล่ะว่ามาร์ัวร้อนทั้ัวแ่็ยัฝืนมา่วยเา
่วยั้แ่เรื่อหนัสือใ้ทำรายาน โยไม่พูอะไรันสัำ
่วยมาที่บ้านยูยอมและเอาัวแบมลับไป
่วยมาส่แบมแบมที่บ้าน โยไม่รู้ว่าัวเอไ้ึ้นนหัวะแ
มันเป็นสิ่ที่มาร์อยาทำริๆล่ะมั้?
ับนที่ัวเอยอมรับเ็มอว่า
ผมอบเา
“นึว่าะไม่รอแล้ว” แบมแบมระโลารถ เมื่อมาร์มาส่เาที่หน้าบ้าน มานินแล้วเหรอ แปปเียวเอ
“ันมาร์้วน” มาร์พูื่อัวเอ ุ้นๆมั้ย มาร์เวลามันแปลๆเมาๆป่วยๆ มันอบเพ้อื่อัวเอว่ามาร์้วนนู่นนั่นนี่
555555555555555
“็เห็นว่ามือร้อน หลั็ร้อน ป่วยหนัเลยเหรอมาร์ฮยอ” แบมแบมพูเสียเื้อยแ้ว ย่อัวเพื่อลมามอหน้ามาร์ที่นั่บนอานรถ
“ไม่หนัหรอ” มาร์อบ แ่ป่วยอย่ามาเป็นห่วเลยหน่า
“ัวร้อนี๋เลย” แบมแบมเอามือแนบหน้าผา สัมผัสไ้ถึวามร้อนที่มันรุมๆ ถือว่าร้อนมาเลยทีเียว
“ลับถึอนโ รีบทานยาแล้วนอนนะ อย่าลืมทำแผล้วย”
“แบมเป็นห่ว” แบมแบมพู และยิ้มให้อย่าให้ำลัใว่าหายไวๆนะ
มาร์มันะทนไม่ไหวแล้วที่เอาแ่้อปาอแบมแบมพูนั่นพูนี่
“มะมาร์” แบมแบมลืน้อน้ำลายลอ เมื่อู่ๆมาร์็วาแนมาโอบเอวแล้วึเ้าไปหา ใบหน้าอแบมแบมอยู่สูว่ามาร์เล็น้อย ส่ผลให้มาร์้อเยหน้ามอาแบมแบมระยะใล้มาๆแบบนี้
มาร์ไม่มีำพู เาเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้ ริมฝีปาอมาร์เผลออ้าออเล็น้อย ลมหายใร้อนๆาทั้ปาและมูำลัปะทะับใบหน้าอแบมแบมที่ำลัรับรู้ถึวามร้อนในร่าายอมาร์ที่มันไม่ลลสัที
“เี๋ยวแบมป่วย” แบมแบมัอารม์อมาร์เล่นๆ เรียรอยยิ้มระยะใล้ฟันให่ามาร์ไ้ีทีเียว
“ฮ่ะๆ” มาร์หัวเราะออมา และถอยใบหน้าออ ส่ายหน้ายิ้มให้แบมแบมับวามี้เินออีฝ่ายรวมทั้ัวเอ
“ไปนะ” มาร์โบมือ ไ้เวลาที่เาะ้อลับไปรัษาสภาพัวเอแล้วล่ะ แบมแบมำลัมอมาร์ที่ำลัวรถลับไปทาเิม
“เรียมาร์ไ้หรือยั” แบมแบมแล้ถาม เอาอีแล้วำถามเิมๆ ถามเอเฟลเอ ไม่เบื่อบ้าหรือไ ็รู้ำอบนี่ว่า……
“ยัไม่ไ้” ำอบอมาร์็แบบเิม
“ทำไมล่ะ” เหุผล็แบบเิม
ล่ะมั้
“เรียมาร์ฮยอนั่นแหละ”
“ไม่เหมือนใรี”
แบมแบมมอมาร์่อยๆหายไป ับวามรู้สึีเป็นรั้แรที่ไ้รับำอบแบบนั้นลับมา
ะว่าแบมแบมแย่็ไ้ ที่สุท้าย็เลือมาร์เหมือนเิม รัแ่มาร์ รอแ่มาร์ ยอม็แ่มาร์
และอนนี้มาร์…………็ยอมแ่แบมแบมเหมือนัน
มาร์เินเเล็น้อย เาลาสัารมาถึั้นเ็อย่ายาลำบา ะล้ม็้อฝืน ปวหัวะายอยู่แล้ว็้อฝืน ฝืนทุอย่าเลยร่าายะล้มพับอีรอบอยู่รอมร่อ
“มาร์” ินยอร้อเรียมาร์ที่เินเอามือำำแพมาลอทา ินยอรีบเ็บโทรศัพท์ที่โทรออแ่เบอร์อมาร์เ้าระเป๋า เพราะโทรเท่าไหร่็ไม่รับและมันปิเรื่อไปแล้ว แ่นี่ไเ้าอเรื่อ เินไม่ไหวอยู่นี่
“ไปไหนมา” ินยอรีบเ้ามาอเอวมาร์ เอาแนพาไหล่ัวเอ พยุ้าๆพามาร์มาที่หน้าห้อ
“มาร์!.......หน้า…..ไปทำอะไรมา” ินยอที่แอบ้มมอใบหน้าอมาร์ที่้มอยู่ มีอัน้อร้อใว่าเิม มาร์หน้าแเือบทั้หน้า ับเลือที่รัอยู่รมู
“ุแล่ะ” ินยอถามมาร์ แ่ไม่ไ้ำอบ มาร์เอาแ่้มหน้าร้ออือ ินยอเลย้อเป็นฝ่ายล้วเ้าไปในระเป๋าาเทั้สอ้าแทน นเอ
แร๊
ินยอเปิประู เปิไฟ และลามาร์เ้ามาในห้อ ะะพามาร์ไปนอนและทานยา ะเ็ัวและทำแผลให้้วย
“ปล่อย” มาร์ึแนที่ัวเอพาไว้ออมา สอาเริ่มยืนเอไ้ ะล้ม ินยอ็ะเ้ามาแ่มาร์็ห้ามไว้ลอเลย ทำไมล่ะ
“มาร์ป่วยนะ”
“หนัมาเลย้วย ันะพามาร์ไปนอน ทานยา ทำแผลไ”
“แล้วะเ็ัวให้นะ” ินยอเ้าหามาร์ที่ยืนหันหลัใส่เาอีรอบ
“ไม่้อ” มีแ่มาร์ที่ส่เสียปิเสธลับมา
“มาร์”
“ถ้าไปบ้านยูแล้วลับมาสภาพนี้”
“ันไม่น่าส่แผนที่ให้เลย” ินยอำลัไม่เ้าใท่าทีอมาร์ ทำไมมันเปลี่ยนไป เหมือนไล่เาออ เพราะินยอบอมาร์ว่าบ้านยูยอมอยู่ไหนั้นเหรอ แล้วพวเาสอนมีเรื่ออะไรันหรือเปล่า ินยอไม่รู้อะไรเลย
“ลับห้อไปเถอะ”
“เี๋ยวนี้” มาร์ไม่ไ้วา แ่เสียนี่มันือไล่ ไล่แบบไสหัวไปเี๋ยวนี้
“มาร์ เป็นอะไร” ินยอถาม้าๆ นี่เาพยายามพู้วยเสียอ้อนที่มาร์อบแล้วนะ
“ออไป!” ทำไม้อทำให้มาร์วาใส่ทุที มาร์พูเสียะอใส่ินยอสอรั้แล้วในวันนี้ ินยอทำอะไรผิ?
ินยอมวิ้วใส่มาร์ที่เินาไป้าๆ
“ล็อห้อให้้วย” มาร์หายเ้าไปในห้อนอนแล้ว
“มาร์” ินยอพูำอื่นไม่เป็นเลย นอาำว่ามาร์ ำใ้อยอมเินออาห้อและปิล็อประูให้
ลับห้อัวเอ้วยหัวใที่เ้นผิัหวะ โทรหามาร์ั้แ่หโมหลัพรีเ็น์านเสร็ โนัะแนนมารยาทในห้อเนื่อาุยโทรศัพท์อนเพื่อนนำเสนอาน เป็นฝ่ายเียนแผนที่ให้มาร์ถามที่มาร์วาอมา มายืนรอที่หน้าห้อนี่เป็นั่วโม มาร์ลับมาในสภาพไม่ี เาอยาะ่วยมาร์ที่ัวเอเป็นห่วมาั้แ่่วเย็นเพราะาาริ่อ แ่ลับถูไล่ส่แบบนี้
พัหลัๆมาร์เียบไป หายไปทีละนิ ที่มอเอยาเพราะนละภาวิา พอไม่เอ็ไม่โทรหา ินยอ้อโทรหาลอ ไลน์หาลอ พยุารสนทนาลอ มาหามาร์เอา้าวเอาน้ำมาให้ ไปทาน้าว้วยันทำให้ยิ้มไ้ อมาร์ ูบมาร์ นอนับมาร์ ให้ไ้ื่นใ แ่็นานๆที
นี่หรือเปล่า สิ่ที่มาร์ทำ ที่เรียว่า
ละเลย
FAIL
TBC
TALK
แ้ำหยาบเพราะอน 19 โนแบน เลยมาแ้อน23นี้้วย ใรอ่านอนเ็มๆแบบไม่แ้ไม่ทัน รอรวมเล่มนะะ ายอ
แ้ันไว้่อน ะให้ไม่มีำหยาบเลยหรือยัไ วันนี้เราอารม์ีนะนอยาะอัพ่อวันนี้เลย
พอเอี้เฟล่ะบอรๆ ็เ้าใมันหยาบแ่ะไม่ให้มีเลย็แปล นี่นทะเลาะันนะ
ไปเที่ยวามประสาผู้ายนะ เพลีย่ะ เพลีย ปลแบนแล้วะมา่อ ไม่ทิ้หรอ่ะ
มาถึนานี้แล้ว รอันหน่อยนะะ
ส่วนนแบน สวัสี่ะ เิไปไหน็ไปเถอะ่ะ!
มาล่อนเพราะพรุ่นี้ "เรออ"
ลัวไม่มีีวิมาอัพ่อ TT__________TT
ไม่รู้ะทอล์อะไรีเลย มันูออทะเลไปันให่แล้ว
ทำไมไม่มีมาร์แบมเลยล่ะ ยี่สิบว่าอนแล้วนะ
ใรหวัยูแบมบ้า .............. TT
ไม่รู้ะพูอะไรริๆนะ มันอึนเลยแหะ55555555555555
อนหน้ามีา CUT นะรับ
ไม่รู้ะส่ให้อ่านทาไหนี ว่าะอัพลบล๊อ หรือทวิลอเอร์สัอย่า
ู่อนๆ ใรอยาอ่าน(บัับว่า้ออ่าน เพราะมันือุพี ุเปลี่ยนอัวละรเหมือนัน)
แล้วอ่านไม่ไ้ ทวิมาหาไ้เบย @gijanchy นะ
ส่วนาู่ไหน รออนหน้านะรับ อิอิ
ไม่่อยอบออมเม้น แ่อย่าลืมเรื่อนี้ัน็พอ
อบอัพ 100% ้วย ไม่อบอัพ้าๆาๆ ไม่เรียวิว เรียเม้น
และสำหรับนอมเม้นสั้นๆ ยาวๆ เรารับหม อ่านหม
บาทีอน่อๆไปมันเปลี่ยนเพราะอมเม้น็มีนะ
อยาให้รู้ว่าอมเม้นสำัับฟิแ่ละเรื่อมาริๆ
ยัไ็ิามัน่อไปนะะ ะบแล้ว อิอิ
สรุปอิพี่มาร์นอนถึเ้า ไม่มีใรมา่วย ว๊ายยยแย่ริๆ
หน้าไม่เสียโมหรอ ทับแ้มเอ อิอิ หล่อเหมือนเิม่ะ 55555555555
อมเม้นๆๆ ิแท๊ #ฟิเฟล
ไอ้ที่บอว่าอัพทุเสาร์ ูท่าะเป็นไปไมไ่้ล่ะ รีเอร์บานบอะาใ ฮาาา
แล้วเอันอนหน้ารับ
see you soonnnnnnnnnnnnnnnnnn :D
ความคิดเห็น