คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตกกระไดพลอยโจน 100%
วัน่อมาารินอาหารมื้อเย็นร่วมันอเย์เนพร้อมับพ่อแม่อแพรวรินทร์ผ่านไป้วยี
โศลและสร้อยลัาปลื้มว่าที่ลูเยนออนอ ให้าร้อนรับับสู้นลูสาวาไม่ถึ
อีทั้ว่าที่แม่ยายยัมเปาะว่านอาร่ำรวยมหาศาลแล้วเย์เนยัหล่อมา
นาิไม่ถึว่าสวรร์ะส่ผู้ายเพอร์-เฟ์แบบนี้มาให้ลูสาว แ่ัใอยู่นิเียว
โศลและสร้อยลัา่อน้าใที่บุรสาวบอว่า
นอาทะเบียนสมรสอย่าถู้อามหมายแล้ว ะไม่มีพิธีแ่าน เธออายุสามสิบว่าแล้วไม่อยาให้มันเอิเริ
้อารให้รับรู้ันแ่นในรอบรัวเท่านั้น
่ำวันนี้เย์เนนัหลุยส์
แม็เวลส์ ปานีวันภรรยาอหลุยส์ และไอรามาินอาหาร่ำร่วมันที่โรแรมอหลุยส์
โยไม่ไ้บอล่วหน้าว่ามีเรื่อสำัอะไร เมื่อถึเวลาหนึ่ทุ่มร
ทุนไปรวมัวที่โ๊ะอาหารามที่นัันไว้ ารปราัวอเย์เนทีุ่มมือแพรวรินทร์เินเ้ามาเรียเสียฮือฮาไม่น้อย
่อนที่เาะทำให้ทุนประหลาใสุๆ
้วยารประาศัวว่าเาับเธอเป็นสามีภรรยาัน
และทะเบียนสมรสันแล้ว่วบ่ายวันนี้
“นายทำให้ันเอร์ไพรส์เสมอเลย เย์เน” หลุยส์ยิ้มว้าแสวามยินี
ยื่นมือ้ามโ๊ะอาหารมาให้
เย์เนระับมือับเพื่อน่อนะนั่ลแล้วยแ้วเหล้านัน
านั้นหลุยส์ัวนให้ทุนื่มแสวามยินีับู่สมรสสายฟ้าแลบ
“ไอ์อแสวามยินีับพี่แพร้วยนะะ ปลื้มสุๆ เลยที่พี่แพรมีวันนี้”
ไอรานั่ิับแพรวรินทร์พูไปยิ้มไป
ว้ามือสาวรุ่นพี่มาุมไว้แน่น้วยวามีใแมประหลาใ ิไม่ถึว่าสาวรุ่นพี่ับเย์เน
แบรฟอร์ะลเอยันถึั้นทะเบียนสมรส
“อบในะ ไอ์” แพรวรินทร์ปั้นหน้ายิ้มใหู้สื่นที่สุ
และยิ้มเผื่อแผ่ไปให้ปานีวัน ที่หันมาแย้มยิ้มแสวามยินีับเธอหลัาไ้ยินไอราพู
ทว่าภายในในั้นแพรวรินทร์แสนหม่นหมอ ไม่มีใรรู้ีไปว่าเธอและเย์เนว่าารแ่านรั้นี้มีเื่อนไอะไรบ้า
แ่เธอแอบหวัว่ามันะลอรอฝั่ เธอะพยายามอทนให้มาที่สุ
เธอเรียนรู้แล้วเย์เนไม่ใ่นใเย็น และไม่มีวามอทน่ออะไรทั้นั้น
ารินอาหาร่ำับเพื่อนสนิท
ึ่ถือว่าเป็นารลอสมรสผ่านไปแล้ว เธอประทับใารแสอออเย์เน
เาไม่ใ่นที่อบแสออ แ่ลอเวลาที่อยู่่อหน้านอื่น
เาอยเอาแนมาโอบหรือแะมือเธอลอเวลา
ารประาศ่อหน้าทุนว่าเธอเป็นภรรยาอเา วรทำให้เธอยินีปรีาอย่าที่สุ
แ่แพรวรินทร์พบว่าเธอไม่รู้สึแบบนั้น
เพราะรู้ีว่าเา้อเพียร่าายอเธอ็ยิ่ทำให้เศร้าหนั หิสาวเินเอื่อยๆ
ไร้ีวิีวาามเย์เนเ้ามาในห้อพัอเาที่โรแรม เาบอืนนี้ะนอนที่นี่
“เป็นอะไรไปแพรวรินทร์ ผมสัเว่าั้แ่เริ่มินอาหาร
ุมีสีหน้าระทมทุ์ลอเวลา” เย์เนถามและแสวามเบื่อหน่ายออมาทาสีหน้าอย่าไม่ปิบั
เาถอสูทโยนไปพาเ้าอี้ภายในห้อพั ยับเนไทให้ลายออแล้วทิ้ัวนั่ามลไป
เอนหลัพิพนัเ้าอี้ท่าทาผ่อนลาย ้นาเพรียวาออท่าทาสบายๆ
แพรวรินทร์รู้สึสะุหูำพูอเา
ึอบแบบยอย้อน
“ุรู้ำอบีอยู่แล้วทำไม้อถาม้วยะ”
เย์เนยัไหล่พร้อมทั้เบ้ปาแ่ไม่พูอะไร
เธอรู้ว่านั่นือารแสออแบบไม่แยแสเียบๆ เาถอเนไทออ
ปลระุมเสื้อเิ้และไม่ลัเลเลยสันิที่ะลุึ้นยืนถอาเออ่อหน้าเธอ
นเวลานี้เาร่าายเาเหลือเพียาเบ็อเอร์ัวเียว
“ุาหวัอนบอย่ามีวามสุใ่ไหม แพรวรินทร์”
“ใ่ ันาหวัอย่าเหลือเื่อ” เธออบ้วยเสียไม่ริั
รู้ีว่ามันไม่มีวันเิึ้นไ้
“ไม่รู้สินะ ผมไม่เยเรียมใไว้สำหรับเรื่อแบบนั้น และไม่อบอะไรที่มันเลื่อนลอย
แ่อนนี้ผมิว่าเราวรไปอาบน้ำันไ้แล้ว” เย์เนสรุปน้ำเสียราบเรียบไร้อารม์แล้วเินรไปยัห้อน้ำ
แพรวรินทร์ยืนัวแ็หน้าีเผือ
นี่เป็นวันแรที่เธอเป็นภรรยาอเาอย่าเป็นทาาร
เา้อารใ้สิทธิ์ับเธออย่าเ็มที่สินะ หิสาวถอนหายใเฮือ
เวลานี้ไม่มีอะไรีไปว่าารทำใ าหวัว่าสถานาร์ะไม่เลวหรือน่าพรั่นพรึ
ทุรั้ที่อยู่ใล้ผู้ายเ้าเสน่ห์อย่าเย์เน
วามหวั่นวิมัถูเปลี่ยนเป็นวามเร่าร้อนเสมอ
เาสามารถล้าวามรู้สึผิอบั่วีออาสมอเธอนว่าเปล่าไ้อย่าไม่น่าเื่อ
“มาอาบน้ำสิ แพรวรินทร์” เย์เนส่เสียหุหิัออมาาห้อน้ำ
ผู้ที่ถูเรียเินเอื่อยๆ ผลัประูเปิว้าออ
ยืน้ำอยู่รรอบประูเสื้อผ้าุเิมอเธอยัอยู่รบ เาหรี่าอย่าเรียรึม
ยืนพิผนัห้ออาบน้ำที่เป็นระใส้วยท่าทาเหมือนสัว์นัล่าผู้ปราเปรียว
และทรพลั บรรยาาศรอบัวแสนอึอัพร้อมะระเบิอยู่ทุเวลา “ุยัไม่ถอุอีหรือ”
“ันะไปถอเี๋ยวนี้่ะ” หิสาวเรียมะถอยหลัลับไป
“เ้ามาสิ ถอในห้อนี้แหละ”
“เอ่อ...” แพรวรินทร์หน้าแ รู้สึประหม่าและอับอายที่้อเปลื้อเสื้อผ้า่อหน้าเย์เน
สายาสีอำพันวาววามวาามอทั่วร่าายเธอ
แ่นั้น็ทำให้ร้อนนร่าายแทบมอไหม้แล้ว
“ผมอยาเห็นุถอมันออมา” เาพู่ายๆ
เหมือนประโยบอเล่า แ่หิสาวรู้ีว่ามันเป็นารเรียร้อเิบัับ
แพรวรินทร์บริมฝีปาแน่น
ถึะเยมีอะไรันมาแล้ว แ่เธอ็ไม่ใ่สาวใล้าสัหน่อยที่ะทำเรื่อแบบนั้น
โยไม่รู้สึะิะวใ มือเล็สั่นๆ เอื้อมไป้าหลั่อยๆ รูิปลไปทีละนิๆ
นสุ ร่าเพรียวแร่อเายับัวเหมือนนระสับระส่าย
เธอรู้ีว่าเารออะไรอยู่
เาอยาเห็นเธอเปลื้อผ้า่อหน้า
ถ้าเป็นสามีภรรยาทั่วไป วามสนิทสนม่วยลวามระาอายไ้บ้า
แ่วามสัมพันธ์อเธอับเาไม่ใ่รูปแบบนั้น แม้ว่าเธอะ้อทำหน้าที่ภรรยา และอยาให้เาเป็นสามีริๆ
แ่เาไม่รู้สึแบบนั้น นอา้อารเธอไปเป็นแม่พันธุ์ เธอึบ่าุเรสออแล้วปล่อยให้หลุร่วลไปทั้ๆ
ที่ยัหลับาอยู่ ารไม่เห็นว่าเามออยู่มันทำให้่ายึ้น
ไม่่าานระอเทศที่เอาหัวมุทรายหลอัวเอว่าพ้นภัย
“ุยัสวมบราอยู่” เสียอเย์เนเริ่มเสียแหบพร่า
และทันในั้นเธอรู้สึว่าเาลูบไล้อบลูไม้ วามร้อนาปลายนิ้วแล่นพล่านเ้าไปถึลาในแทบ็อ
เปลือาปรือภายใ้นายาวอน ระึ้นสบาสีอำพันสว่าไสวอเา
“ัน้อถออีใ่ไหมะ” เอ่ยถามอย่าเลื่อนลอย
“ถอสิ”
แพรวรินทร์เม้มริมฝีปาแน่น
เอื้อมมือไป้านหลัเพื่อปละอ ยัไม่ทันึสายที่บ่าออ ู่ๆ
เธอ็เิวามริ่เรึ้นมาะทันหันเลยะั
านั้นนที่รุ่มร้อนนเือพล่าน็ระามันทิ้ไป ่อนะึร่าเพรียวระหเ้ามาปะทะร่าเพรียวแร่
สอมือให่เ้าไปใ้ท้ายทอยล็อ้นอให้อยู่นิ่ ุ่ม้วุมพิเธออย่าบ้าลั่
หิสาวยืนัวแ็ไ้ไม่ถึสิบวินาที็อ่อนระทวย
ุมพิอเาเหมือนมีเปลวเพลิแผร้อน และมีวามสุหฤหรรษ์เลิศล้ำริมฝีปา ลิ้น
และลมหายใหอบระเส่าอเา ส่ให้อารม์ปรารถนาอเธอโหมระพือหนั
ล้าอบสนอเาอย่าบ้าลั่ไม่แพ้ัน
และมันทำให้มือให่้าที่วาบนแนวสะโพลมลึ
เลื่อนึ้นมาอบุมบีบเล้นทรวอัู้ันอย่าไม่ผ่อนปรน
“อสวยๆ อุให่ึ้นนะ” เย์เนราเสียระเส่า
ผละาริมฝีปาอิ่มเย้ายวนลมาสู่ทรวออวบอิ่มที่เร้าอารม์ไม่แ่า
ร่าเพรียวระหหลับาพริ้ม
ื่ม่ำลุ่มลึอยู่ับวามสุอันล้นหลามท่วมท้น ยุ้มผมเาเอาไว้แน่น
เผยอเปลือาึ้นแล้วถึับเลิหลไปเลย
เธอเห็นริมฝีปาเร้าใผ่าวร้อนอเย์เนเลื่อนไหวูุนทรวออวบอิ่ม
เห็นร่อรอยเปียื้นบนหน้าอัวเอยามเาย้ายไปอี้าหนึ่ เห็นใบหน้าเษมสัน์อย่าล้นเหลืออเา
หิสาวห่อปาส่เสียรา
ัวบิเร็
มือเล็บีบท่อนแนเาไว้แน่นเพื่อพยุาเรียวที่สั่นระริไม่ให้หมแรล้มลไป
เมื่อมือร้ายา้าหนึ่อเาสอผ่านยาบิินีัวิ๋วทา้านหน้า
ามือออบลึเนินเนื้อภายใ้เส้นไหมอ่อนนุ่มนสัมผัสถึวามเปียื้น
เธอำลัะาใแล้ว ลมหายใหอบระั้น นิ้วและมือร้ายาอเาำลัทำให้เธอลั่
บิม้วน ปั่นป่วน ึ่ลาเรียวาสั่นระริ
“อ่า ุแบรฟอร์”
เธอผลัมือเาออ่อนที่ร่าายะแออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
เวลานี้เธออยาูบเามาว่า ารูบสามารถสื่อวามรู้สึอเธอไ้ีที่สุ แพร-วรินทร์ึไหล่เาึ้นมา
ร่าายมีเหื่อื้น แ่เป็นวามร้อนาวาสีอำพันอเย์เน่าหา
ที่เธอระหายอยาูบเาอย่าไม่รู้ัพอ
ร่าเพรียวระหเปลือยเปล่าถูอุ้มลับไปวาบนเียอย่านุ่มนวล
หลัผ่านารอาบน้ำที่วนวาบหวิวทุั้นอนมาแล้ว
เียยุบัวทันทีเมื่อร่าเพรียวแร่เ่าลมาร่อมัวะโอยู่เหนือร่าเธอ
“ุไม่น่าหวานมานานี้เลย มันทำให้ผมหลใหลอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน...
แพร”
เสียนุ่มเ็ี่ที่ัเ้าหูทำให้แพรวรินทร์แ้มแปลั่อย่าัเิน
ไม่บ่อยรั้นัที่ะไ้ยินน้ำเสียแบบนี้อผู้ายที่อบออำสั่ ลมหายใอุ่นที่มาพร้อมลิ่นน้ำยาโนหนว
ปะทะเ้าับแ้มนุ่มแล้วเลื่อนล้อยลสู่ริมฝีปา
เมื่อริมฝีปาเร้าใประบลมาที่ริมฝีปาอเธอเท่านั้น หิสาว็ัวอ่อนยวบ เปิปาเผยอรับเรียวลิ้นร้อนให้เ้ามายึรอูุนโลมเล้าในโพรปาแสนหวาน
ที่มีเพียเานเียวเท่านั้นเยไ้ลิ้มรส อเี่ยวันเหมือนมวยถูู่
เสียราหวานๆ
ัึ้นไม่าปา ผิวเนื้อนวลเนียนผ่าวร้อนเป็นทา
เมื่อริมฝีปาเร้าใลาไล้ผ่านลำอระหลมาถึร่อออวบอิ่ม
ที่ฝ่ามืออเานวเฟ้นอยู่่อนหน้า
แล้ว็้อแทบหยุหายใับวามาบ่านที่ไหลบ่าเ้ามาโมี
ปลายยอถันสีมพูัู้ัน
ถูวาบูรวบเ้าไปเ็มอุ้ปาลืนินเธออย่าเร่าร้อนหิวระหาย
วาม่ำออเาุให้ร่าายทุส่วนอเธอร้อนรน้วยไฟราะ เปลวเพลิแห่วามปรารถนาหลอมละลาย
นายสาวสั่นสะท้าน
ปรับอัราารหายใเ้าออรัวเร็วามัหวะารเลื่อนไหวอปลายนิ้วแร่แสนร้ายา
ที่ฝั่ลึเ้าไปในลีบายสาวและเลื่อนไหวเป็นัหวะ
“ุแบรฟอร์ ไ้โปร... อย่าทรมานัน” แพรวรินทร์รวรา
เธอำลัไ่ึ้นไปวนเียนะแะอบสวรร์ ู่ๆ
็ถูระาลับลมาะทันหันอย่าแสนเสียาย
“เย์เน เรียผมว่าเย์เน”
เย์เนถอนนิ้วออาวามุ่ม่ำ
และถอนอุ้ปาผ่าวร้อนออาวามอวบอิ่มเ่ึ
เยหน้าึ้นมอใบหน้าาวใสที่เปลี่ยนเป็นสีแสุปลั่
วาสีนิลเป็นประาย้มมอเา้วยแววาเรียร้อ
แพรวรินทร์ไม่นึว่าเสน่ห์เร้าใวนหลใหล
และร่าเพรียวแร่หล่อเหลาไร้ที่ิ ะทำให้เธอะบ้าไ้มาถึเพียนี้
เธอล้าพูโยไม่นึละอายใและไม่ลัเลที่ะบอเาว่า
“เย์เนะ ัน้อารุ... เี๋ยวนี้”
“ให้ผมยั่วุอีนิเถอะ ผมอบที่เห็นุเป็นแบบนี้ แพร” เายิ้มบอพลาลัว่ำลมา
ร่าายหิสาวลับมาร้อนรุ่มั่ไฟสุม
หน้าท้อแบนราบแม่วเร็รอรับวามวาบหวาม
เมื่อใบหน้ามสัน้ม่ำลอยู่ลาเรียวาที่ถูับแยออ
เปิทาให้ร่าเพรียวแร่แทรลมาไ้ และแล้วริมฝีปาอิ่ม็หุบับพยายามปิลั้นเสียราเอาไว้
ศีรษะเลือลิ้ผมเพ้าระัระายอยู่เ็มหมอน มือเล็ยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น
วาพร่าพราย้มมอผู้ที่ใ้ลิ้นไล้เลียเธอลึึ้นถึแ่น
อย่าั้อั้ใปรนเปรอวามสุสม ร่าเพรียวระหิ้นพล่าน
หาไม่ถูมือให่รึ้นาไว้แน่น เธออาระเ้ระอนสิบลบ
ถึระนั้นสะโพผายามอน็ยสูาที่นอนเร็้าไว้ให้เาเยม
“อ่า...เย์เน เย์เน”
เสียเรียร้อเร่เร้าัึ้นพร้อมเสียหายใหอบระั้น
แ่เายัทรมานเธอ่อ เาอยาทำสิ่ที่เา้อาร เาะเป็นฝ่ายัสินใเอว่าเมื่อไร
ที่ไหน อย่าไร ไม่ใ่เธอ เธอวระโรธเรี้ยว
แ่ลับพบว่าอาารยืนรานอเานั้นแสนเร้าใยิ่นั
นระทั่เธอุ่มโไป้วยวามปรารถนาาารูื่มและวัลิ้นรัวเร็วอเา
นระทั่เธอส่เสียรีร้อออมา
“มันเยี่ยมใ่ไหมที่รั”
เาเป่าปาระบายวามร้อนออมาาภายใน
หลััารับร่าเพรียวระหามในเอ นส่เธอึ้นสวรร์นำไป่อน
และอนนี้เาหมวามอทนที่ะรั้ัวเอไว้แล้ว
มือหยาบรั้สะโพผายสูึ้นแทรายร้าวแร่สู่ายเธอสุทาในราเียว
แม้อารม์ะพร้อมแ่ไหน แพรวรินทร์สะุ้เฮือปวแปลบแทบาใ
สวรร์อเธอลับลายเป็นนรในพริบา หิสาวเร็ร่า ัฟัน บีบไหล่เาไว้แน่น
“อย่า่อ้านผมสิแพร มันะีึ้นเื่อผม”
หิสาวิเล็บบน้นแนำยำ
โลหมุนเว้สั่นสะเทือน น้อ่วนแนเาทั้เ็บแปลบและาบ่าน
ทว่าเมื่อวามเ็บปวหายไป
เธอ็เริ่มรวรานพุ่ทะยานไปสู่วาวและรีร้อออมา
เมื่อเธอพบับวามสุสมแล้ว ายหนุ่ม็โหมระหน่ำอรึเธออย่าบ้าลั่
เย์เนูบปานุ่มเย้ายวนโถมระแทสาสมใ
่อนที่ร่าายเาะแ็เร็
ปลปล่อยออมาอย่าทะลัทลาย พร้อมับเสียำรามลั่นราวับสัว์ป่า ร่าหนัอึ้อุ่นร้อนทาบทับลบนัวเธอ
ให้วามรู้สึวามเป็นเ้าออย่าแสนประหลา ่อนที่เาะพลิัวเธอึ้นไปทาบทับอยู่้าบนแทน
หัวใสอวเ้นระหน่ำแ่ัน ผิวายที่มีเหื่อื้นแนบสนิทนไม่มีที่ว่า
เปลือาบาใสหลับพริ้มล ไม่เหลือเรี่ยวแรที่ะ่อว่า่อาน
“อโทษนะที่ทำใหุ้เ็บ”
เาพูล้ายปลุปลอบลูบไล้แผ่นบาอน้านบน
หนึ่ปีที่ไม่เอันทำให้เาหิวโหยวามสุที่เยไ้รับาารร่วมรัับเธออย่าที่ไม่เยไ้รับาใร
มันเป็นวามสุที่แสนวิเศษื่ม่ำล้ำลึที่ยัรึใเาลอมา
เธอไม่อบไม่รู้ะพูอะไร
นอาทำัวลมลืนับเา หลัาเาหายเหนื่อย
มือไม้เา็เริ่มวุ่นวายับร่าายเธออีแล้ว
เา้อารเธอและปิเสธไม่ไ้ว่าเธอไม่้อาร
อาารสบนิ่ไม่เยหวั่นไหวับผู้ายนไหน นิว่าเธอน่าะบวีไ้อย่าสบ
ถูปีศาร้ายเย์เนปลุปั่นุระาออมารั้แล้วรั้เล่า
นศีลาระุยระาย
 |
|
ความคิดเห็น