คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : {ปัจฉิมบท} ๓๗ เริ่มแผนการ
๓๗
เริ่มแผนาร
“อ์หิเพะ เสร็หรือยัเพะ
พระเ้าเนรอที่โ๊ะเสวยแล้วนะเพะ”
เสียเื้อยแ้วอเอลลี่ทำให้อ์หิร่าบาหลุออาภวั์วามิอนเอ
พระหัถ์ที่ำพระสา้าไว้ลลเื่อ้า ่อนะหลับาลเพื่อั้สิ
านั้น็หันไปแย้มโอษ์ให้นา้าหลวที่้าวเ้ามายืนรออยู่้านหลั
“สาพระเศาอยู่หรือเพะ หม่อมันอสาถวายไ้ไหมเพะ” นา้าหลวาาฟาทูลอ้วยท่าทานอบน้อม
พลายับายเ้าไปใล้วรอ์น้อยยามเธอพยัพระพัร์อนุา
“เส้นพระเศานุ่มลื่นมาเลยเพะ
หม่อมันอยาเล้าถวาย ะอนุาไหมเพะ”
ๅ“เอาสิ เราี้เียทำเออยู่พอี” ฮันนาอบอย่าปล ่อนะถอนหายใออมา
เธอไม่มีิใะทำสิ่ในั นอาหาทาให้ัวเอหลุพ้นไปาเหล่าศัรู
แม้ภายนอเธอะูปิและแ็แรี แ่ไม่เยมีวินาทีไหนเลยที่เธอไม่รู้สึเ็บปว
ทว่าสิ่เียวที่เธอทำไ้ในอนนี้ือารอทน
“เสร็แล้วเพะ ารเล้าพระเศาแบบนี้
เป็นแบบเพาะอสรีผู้สูศัิ์แห่าฟา ฝ่าบาททำแล้วามมาๆ เพะ”
เอลลี่วาหวีลแล้วส่ยิ้มให้อ์หิฮันนาผ่านระใส
่อนะเินไปหยิบอไม้เล็ๆ ึ่ประับแันอยู่มาถือไว้
“ะทรรัเียไหมเพะ ถ้าหม่อมันะิอไม้ถวายสันิ”
อ์หิแห่บาร์ทำเพียส่ายพระพัร์้าๆ
แล้วแย้มพระโอษ์บาๆ ีวิเธอไม่ไ้เหลือไว้เพื่อเรียร้ออะไรอีแล้ว ะประับอไม้หรือมุเพร็มี่าไม่่าัน
“ทรพระทัยีัเลยเพะ หม่อมันไม่เยไ้ถวายารูแลอ์หิที่ไหน
วิาารเล้าพระเศานี้็เรียนมาแ่ไม่เยไ้ใ้
อ์หิเป็นพระอ์แรที่หม่อมันทำถวายเพะ”
“นี่รั้แรอเ้าหรือ ทำสวยทีเียวนะ” อ์หิัวน้อยรัสเสียหวาน
แล้วเบี่ยพระพัร์ไปมาเพื่อทอพระเนรทรผมที่นา้าหลวสาวเล้าถวาย
“อบพระทัยเพะ” เอลลี่ทูล้วยน้ำเสียใสๆ
ใบหน้าอหิสาวมีแววปลื้มปรีิอย่าถึที่สุ เมื่อถูอ์หิฮันนาแห่บาร์รัสื่นม
“เราไปันีว่าเพะ พระเ้าเนรอนานแล้ว” เมื่อนา้าหลวทูลเิเส็ วรอ์น้อยึประทับยืนึ้น
แล้วพระำเนินไปยัห้อเสวยทันที เมื่อไปถึ็เป็นัา
ษัริย์หนุ่มร่าสูนั่รอเธออยู่่อนแล้ว
ฮันนาสูลมหายใเ้าลึเพื่อั้สิและทำใับสิ่ที่เิึ้น
่อนะพระำเนินเ้าไป้านในและประทับนั่ลบนพระราอาสน์ร้ามับเา
วเนรมไร้แววใๆ
เป็นประายึ้นยามเยสบพระพัร์หวานภายใ้รอบพระเศาที่ยเล้าในแบบเพาะอสรีสูศัิ์แห่าฟา
ภาพพระราินีโอลิเวียหรือเส็แม่อพระอ์้อนทับลมาราวับเห็นพระนามานั่อยู่รหน้า
่อนะแปรเปลี่ยนเป็นอ์หิฮันนาามเิม
พระพัร์ที่เยแ็นิุ่ันอ่อนโยนลทันา
วเนรสีำสนิท เผยประายบาอย่าในะที่พระโอษ์หยัลึ่อยๆ แย้มนิๆ
้วยวามรู้สึประหลาที่่อเิึ้นในหัวใ
้อนเนื้อในพระอุระแร่สั่นราวับเิแผ่นินไหว
ยิ่ทอมอวามหวานึ้อนรหน้านานเพียใ วหฤทัยอันล้าแร่ยิ่ทำานหนั
“เอ่อ หม่อมันอประทานอภัยเพะ ที่มา้า” อ์หิฮันนารัสึ้น เมื่อเห็นนรหน้านิ่ไปและไม่ยอมรัสสิ่ใออมา
้ำ..แววาอเาที่ใ้มอมาทำให้เธออึอั รู้สึว่าในทรวอันแสนบอบบาวูบวาบแปลๆ
“ไม่เป็นไร หม่อมันรอไ้” เนอบ้วยน้ำเสียสบาย
แล้วพยัหน้าให้นา้าหลวนำอาหารเ้ามาถวาย มื้อเ้าเป็นเรื่อเสวย่ายๆ เพียานเียว
เพราะษัริย์แห่าฟาเยินับารทำศึมาหลายปี ึไม่โปรนัที่ะเสวยอาหารหลายๆ
นิพร้อมัน
“อาหาร่ายๆ แ่นี้ ฝ่าบาททานไ้ไหม” เาเอ่ยถาม
เพราะลัวว่าเธอะินับอาหารมื้อให่ๆ มาว่า
“เพะ หม่อมันทานไ้” ฮันนาเอ่ยอบเสียเบา พลาแย้มพระโอษ์นิๆ อย่าไม่ทุ์ร้อนใ
ๆ ทำให้พระเ้าเนสบายใมายิ่ึ้น
“หม่อมันไม่่อยินับอาหารมื้อให่ เรื่อเยอะๆ
ระยะเวลาหลัารอราย์ หม่อมันออทำสรามลอ มีอย่าไร็ินอย่านั้น
ึินแบบนี้มาว่า”
เาเอ่ยเล่าอย่าไม่ถืออ์อะไรนัพร้อมทั้เสวยพระระยาหารไป้วย ทำให้อ์หิัวน้อยที่ำลัเี้ยวพระระยาหารพระทัยระุ
แ่็ไม่ไ้แสอาารใๆ ออมา นอายับโอษ์ถาม
“ฝ่าบาทรอราย์มานานเท่าไหร่แล้วเพะ”
“ห้าปี”
“แล้วทำสรามมาลอห้าปีเลยหรือเพะ”
“ใ่ ท่านเสนนาบีบาสเียนเห็นว่าารยายอำนาเป็นสิ่ที่วรทำั้แ่หม่อมันยัอายุน้อย
ยัมีำลั พวเราึเินหน้าล่าอาานิมันมาลอ”
เมื่อไ้รับำาบ
ฮันนา็แทบอยาะวา้อนล เพราะรู้สึหหู่ใ นรหน้านี้่าเ็นนบริสุทธิ์มามายเพียเพื่ออำนาเท่านั้นเอ
ระยะเวลาทั้หมในารึ้นรอราบัลลั์แทนที่เาะนำไปูแลประานให้อยู่ีมีสุ
เาลับเอามันมาใ้ล่าอาานิม ่าเห็นแ่ัวเสียริ
“ท่าเสนาบีบาสเียนเป็นสหายและที่ปรึษานสนิทอเส็พ่อ
ท่านบอว่า...เส็พ่อเยรับสั่ับท่าน ว่าอยายายอาาเาฟาให้ว้าไล
เมื่อเส็พ่อสิ้นพระนม์แล้ว หม่อมันึอยาทำามพระประส์อท่าน” ษัริย์หนุ่มรัส้วยน้ำเสียแมเศร้า วเนรมุยามรัสถึนที่าไปยัที่ไลแสนไลเ็มไป้วยร่อรอยแห่วามโศ
ทำให้ฮันนาอเ็บวูบในอลึๆ ึ้นมาไม่ไ้
“หม่อมันเสียใ้วยเพะ” เธอเอ่ยับเาเสียหวาน
่อนะแย้มยิ้มส่ไปให้ราวับอยาปลอบปะโลม ทำให้วหฤทัยอษัริย์หนุ่มพอแน่นในอ
เนพยัหน้ารับถ้อยำแสวามเสียใ
แล้วึ้มหน้า้มาทานอาหาร่อ แ่ิใอเาำลัว้าวุ่นับบาสิ่
เาว่ามันแปลเินไป ที่อ์หิแห่บาร์ึ่บ้านเมือพัพินาศย่อยยับไปเพียไม่นานะเ้มแ็ึ้นมาไ้ถึเพียนี้
ทั้แววา
าระระทำ และถ้อยำที่รับสัู่ไม่ทุ์ร้อนใๆ สันิ ทั้ๆ ที่อนแรพยศและร้อไห้ปานะาใเสียให้ไ้
เายัำแววาที่มอเา้วยวามเลียัไ้ไม่ลืม ำหยาน้ำาที่ไหลมาอาบแ้ม
และน้ำเสียที่่น่าอย่าไม่ยอมแพ้
เาไม่เยเอผู้หิที่ไหนหายโศเศร้าไ้รวเร็วถึเพียนี้
ส่วนให่็มัะร้อไห้ร่ำรว ร้ออีวิ แ่นรหน้าเาอนนี้...ูแปลเินไป
หรือว่าฮันนาะมีแผนารอะไรอยู่ในใ
เห็นที่เาะประมาทผู้หิัวเล็ๆ
ไม่ไ้เสียแล้ว
...
ภายในห้อทรานส่วนพระอ์นาให่
หน้า่าบานหนาถูเปิเอาไว้ว้าเพื่อรับแสและลมเย็นที่ลอผ่านเ้ามาา้านนอ
ม่านสีแเลือนถูรวบเอาไว้ฝั่หนึ่ โ๊ะทรานถูวาเอาไว้ลาห้อ ึ่รายรอบไป้วยอม้วนระาษมามายและหีบนาให่ั้ไว้อย่าระเะระะ
บนพระราอาสน์ไม้สีเ้มมีวรอ์สูให่ำลัเร่เรียอยู่ับารศึษาแผนที่อเมือบาร์อย่าละเอียถี่ถ้วนประทับอยู่
ราวับอยาำให้ไ้ทุาราพื้นที่อเมืออันมั่ั่แห่นี้
“หม่อมันเอาพระสุธารสามาถวายเพะ”
เสียเาะพระทวารัึ้น ามมา้วยสุรเสียหวานน่าฟั
ทำให้บุรุษร่าสูยับวรอ์ั้รึ้น ่อนะรัสอนุา
“เอาเ้ามาสิ”
สิ้นำ
บานประูไม้หนาหนัอห้อทราน็เปิึ้น
่อนสรีร่าอรระ้าวเ้ามา้วยท่าทาส่าาม ในพระหัถ์เรียวถือถาบรรุุาินเผาที่สีาววาลวลายบรรามและเลือบนึ้นเา
้าๆ ันเป็นถ้วยนาเล็เ้าุันสอใบ
นา้าหลวสอนเินามวรอ์แบบบาเ้ามา้วยวามนอบน้อม
่อนวาถาอว่าลพลายอบาย่ำแล้วหายออไป
อ์หิัวเล็แย้มพระโอษ์นิๆ
แล้วึพระำเนินนำถ้วยาวาลรหน้าษัริย์หนุ่ม แล้วรินน้ำสีน้ำาลาๆ ที่ร้อนันึ้นวันุยลไป
“หม่อมันเอเลยนะ
ลอิมูสิเพะ” วเนราม้อย้อนสบวามริบที่้อมอมาราวับับผิและไม่ไว้ใอยู่ในที้วยท่าทาอัปิที่สุ
วามิ่าๆ
มามายผุึ้นในหัวอายหนุ่ม ่อนริมฝีปาหยัลึะระุนิๆ เพียแ่มุมปา
แล้วึหยิบเอาถ้วยามาเสวย
วเนรที่เยมีแววสสัยแปรเปลี่ยนเป็นเ้าเล่ห์เพทุบายอย่ารวเร็ว ่อนรัส
“รสาิลมล่อมี
หม่อมันอบ มาให้บ่อยๆ สิ”
“หาเป็นพระประส์
็ไ้เสมอเพะ แ่นี่อาเป็นรั้สุท้าย”
ถ้อยำในท้ายประโยเบาหวิวราวับผู้พูเอ่ยับัวเอเท่านั้น
“ืนนี้หม่อมันะออไป้านอนะ
ไ้่าวมาว่ามีอำลัเถื่อนั้่ายอยู่ไม่ไล ้อออไปูเสียหน่อย”
พระหัถ์หนาวาถ้วยพระสุธารสาลแล้วหันไปหยิบนมิ้นเล็ๆ
ที่นา้าหลวนำมาถวายใส่พระโอษ์ ราวับไม่ไ้สสัยสิ่ใ
“ริหรือเพะ พวไหนหรือเพะ
หรือว่าประานอบาร์”
ร่าน้อยทรุลที่พระราอาสน์ร้ามับนัวโว่า พลารัสถาม้วยหัวใที่สั่นระรัว
“ไม่น่าใ่หรอ
เห็นว่าแอบลัลอบเ้ามาาายแนฝั่ะวัน” ผู้พูปัพระหัถ์ที่เลอะเศษนมเล็น้อย
แล้วทำท่าะทำาน่อ แ่ฮันนาลับเอื้อมมือไปหยุไว้แล้วหยิบผ้าับพระพัร์ผืนสีาวบา
ที่มัพิอ์ไว้เสมอึ้นมาเ็บนพระหัถ์หนาให้อย่าเอาใใส่
“ะออไปอนไหนหรือเพะ”
พร้อมับรัสถาม้วยน้ำเสียราวับเป็นห่วเป็นใย
วหฤทัยอันแ็แร่ระุไหวแทบะหลุออมา้านอ
ยามโนพระหัถ์เรียวับแผ่วเบาและปาผ้านุ่มลบนมือที่เปื้อนอเา
วเนรมายประายอ่อนหวานลอย่าที่ไม่เยเป็นับใรมา่อน
“น่าะอนเย็นๆ” ษัริย์หนุ่มรัสอบ
พลาัมือลับมาเมื่อนัวเล็เ็ให้เสร็แล้ว พระพัร์าวัที่มัายแววนิ่ันอยู่เสมอแ่านลามมานถึลำอ
“ถ้าอย่านั้น หม่อมันอไปส่เส็นะเพะ” สุรเสียหวานทูลออย่านอบน้อม
พาลให้้อนเนื้ออันแ็แร่ระุไหวนแทบวบุมไม่อยู่
แม้ะรู้ว่าอ์หิรหน้าไม่ไ้เป็นห่วเป็นใยนริๆ และอาะมีแผนารอยู่ในใ
แ่เา็อไม่ไ้ที่ะรู้สึมีวามสุไปับมัน
“ามใฝ่าบาท” เนเอ่ยอบเพียเท่านั้น ่อนะ้มหน้าลำแผนที่เมือบาร์่อ
และอีนัยหนึ่เพื่อ่อนใบหน้าสีเรื่ออนเอไป้วย
สาบานว่าเาไม่เยรู้สึแบบนี้ับใรที่ไหนมา่อน ไม่เยรู้สึร้อนหน้าราวับใรเอาไฟมาสุ่มเ่นนี้
“เอ่อ หม่อมันมีอีเรื่อที่ะอประทานอนุาเพะ” ฮันนาพยายามรวบรวมวามล้าแล้วเอ่ยออมา้วยน้ำเสียล้าๆ
ลัวๆ เพราะหวั่นว่าะโนับไ้
“ว่ามาสิ” พระเ้าเนรัสึ้นโนไม่เยพระพัร์ึ้นาระาษสีน้ำาลแผ่นให่เลยสันิ
้วยลัวว่าหาเป็นเรื่อที่ไม่วรอนุา เาะใอ่อนเมื่อเผลอมอใบหน้าหวานๆ
“ือ...หม่อมันเห็นลอพระอ์ในหีบอฝ่าบาทมีหลายัวที่ีาและเป็นรู
หม่อมันอนำมาเย็บถวายไ้ไหมเพะ” ำอที่แสนแปลทำให้ษัริย์หนุ่มเยพระพัร์ึ้นมาสบวาหวานึ่มีแววเว้าวอนอย่าอไมไ้
“ถ้าัวไหนา ็ทิ้ไปเท่านั้น ฝ่าบาทะเอามา่อมให้เหนื่อยทำไม”
“็หม่อมันว่า อะไรไม่ไ้ทำ หม่อมันอนำมา่อมนะเพะ
ถือเสียว่าหาอะไรให้หม่อมันทำแ้เบื่อ” วเนรมทอมอสรีรหน้า้วยแววสสัยนิๆ
่อนะพยัพระพัร์อนุาอย่าไม่รู้ะทำอย่าไร หาแ่อนำเสื้อไปเย็บเายัใร้ายไม่ให้
มัน็ูะเินไปเสียหน่อย
“อบพระทัยเพะ
ถ้าอย่านั้น...หม่อมันอัวไปเอาลอพระอ์เลยนะเพะ” อ์หิฮันนารัสึ้น้วยน้ำเสียสใส
พลาผุลุึ้นนเ็มวามสู ่อนะเรียมพระำเนินออไป แ่ร่าน้อย็ะัและหันมายอบาย่ำเพื่อทำวามเารพษัริย์หนุ่ม้วยพระพัร์สใสอีรั้
“แล้วพบันอนเย็นเพะ” รัสบ็ผลุบหายออไปทันที
ทิ้ไว้เพียวามรู้สึ่าๆ มามายในวหฤทัยอบุรุษผู้สูศัิ์แห่าฟา
“แริ อยู่้านอหรือเปล่าเ้ามาหาเราหน่อย”
ในที่สุเา็อไมไ้ที่ะลายวามสสัยให้แ่นเอเสีย อย่าไรวันนี้เา็้อรู้ให้แ้
ว่าอ์หิัวน้อยนนั้นมีแผนารอะไร
...
เมื่อสีเทาทาทาบท้อฟ้าเือบทั่วทั้ผืน
วอาทิย์ที่เยทอประายเิ้าเลื่อนล้อยหายลับไป หมู่นน้อยให่ส่เสียร้อและทยอยบินลับเ้ารั
หมอาวเริ่มโรยัวลปลุมเมือแห่อัมีล้ายับม่านบาๆ สีาวบริสุทธิ์
บวนเส็อษัริย์แห่าฟาึั้รออยู่ที่หน้าพระราวับาร์ธา่าร์
“ฝ่าบาทะเส็ลับมาอนไหนหรือเพะ”
เสียหวานรัสถามร่าสูที่ยืนอยู่้าัน้วยน้ำเสียล้ายเป็นห่วเป็นใย แ่วามริแล้วเธอเพียแ่อยารู้ว่าเธอมีเวลาแ่ไหน็เท่านั้น
“ถ้าปราบบสำเร็เมื่อไหร่ ็ลับเมื่อนั้น
แ่เห็นว่าเป็นแ่อำลัเล็ๆ ืนเียว็น่าะสำเร็” เนเอ่ยอบ้วยน้ำเสียเ้าเล่ห์
พลายับอ์ึ้นไปนั่บนหลัม้าอย่าส่าาม
่อนะหันมาสบพระเนรหวาน้วยแววบาอย่า
“หม่อมัน้อไปแล้ว แล้วพบัน ฮันนา” สุรเสียนุ่มทุ้มรัสึ้นเื่อ้า
พาลให้หัวใวน้อยระุไหวและวูบโหวอย่าประหลา
วเนรามทอมอพระพัร์หล่อเหลานิ่ล้ายอยาเ็บวามทรใเอาไว้
แล้วแย้มพระโอษ์ส่ไปให้พร้อมับพยัหน้าน้อยๆ
ษัริย์หนุ่ม่อยๆ
วบม้าออไปไลนหายไปในไอหมอาว พระอัสสาสะบาเบาึผ่อนออเื่อ้า
ามมา้วยอาารว่าเปล่าลึๆ
“เราไม่ไ้พบันอีแล้วเพะ” สุรเสียเบาพร่ารัสึ้นในลำอ
่อนวรอ์เล็ะหมุนเส็ลับเ้าไป้านใน รไปยัห้อบรรทมอนเออย่ารวเร็ว
ลอพระอ์ที่นำมา่อมวาอสุมอยู่บนเียระเะระะ ฮันนาหยิบมันึ้นมาพับอย่าเป็นระเบียบทีละัวอย่าใเย็น
นเมื่อท้อฟ้าทาสีำสนิท ร่าบา็่อยๆ ประทับยืนึ้น
พระหัถ์เรียวรวบลอพระอ์เหล่านั้น
ึ้นมาอไว้แนบอแล้วพระำเนินออมา้านนอ้วยท่วท่าส่าาม
“ะเส็ไหนพ่ะย่ะ่ะอ์หิ” ทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าห้อโ้่ำแล้วเอ่ยถาม้วยท่าทานอบน้อม
ทำให้อ์หิัวน้อยเิพระหนุึ้นราวับถืออ์ แล้วหันลับไปรัสอบ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“เราะเอาลอพระอ์ที่่อมเสร็แล้วไปเ็บที่ห้ออพระเ้าเน”
“ถ้าอย่านั้น ระหม่อมะนำเส็เอพ่ะย่ะ่ะ”
“ไม่้อ เราไปเอไ้” รัสบวรอ์น้อย็หมุนเินหนีออมาทันที
ไม่รอให้นายทหารผู้นั้นไ้ัถามสิ่ใอี พระบาทเล็้าวับๆ อย่ารวเร็วไปามแนวระเบียึุ่ะเียเอาไว้สว่าโร่ลอทา
พระหฤทัยวน้อยสั่นรัวนแทบทะลุออมา้านนอ
พระหัถ์และวรายเย็นเียบราวับมีน้ำแ็เาะอยู่
เมื่อถึมุมเลี้ยวลสู่สวนหลัวั
วรอ์เล็็ผลุบลไปยัพุ่มไม้นาให่
แล้วสอส่อสายามอูว่ามีใรอยู่แถวนี้หรือไม่ และเมื่อไม่พบใรพระรเล็็ปล่อยลอพระอ์เหล่านั้นลสู่พื้นห้า
แล้ว่อยๆ ถอุยาวอนเอออ เผยให้เห็นว่า้านในเธอสวมุแบบผู้ายเอาไว้อีั้น
มันเป็นเสื้อผ้าอษัริย์แห่าฟานั่นเอ
ผ้าสีมออผืนบายาวถูพันไว้บนพระเศียรามโยารวบผมึ้นไปนหม
ทำให้อ์หิัวน้อยลายเป็นเ็หนุ่มัวเล็หน้าหวานไ้อย่าแนบเนียน
เมื่อัารทุอย่าเรียบร้อย
วรอ์บาผอม็พระำเนินลัเลาะแนวำแพสูระห่านไปเรื่อยๆ นถึประูอุโม์ลับที่มีเพียแ่เธอ
เบัล และเส็พ่อเท่านั้นที่รู้
ประูนาเล็เท่าัวนหนึ่นสามารถลอผ่านไปไ้ถู่อนไว้หลัพุ่มุหลาบสีแส
ร่าเล็่อยๆ แทรัวลไปในหนาม้าๆ แล้วหยิบลูุแออมาเพื่อไแมุ่แที่เ่าึ้นสนิม
ใ้เวลาอยู่นานนเหื่อาฬแิึไออไ้
อ์หิัวเล็ถอนพระปัสสาสะออมาอย่าโล่ใ
หยาพระอัสสุลหยใสไหลลมาอาบแ้มาวเป็นทายาวราวับวามรู้สึ่าๆ
ที่เธอเ็บไว้ในหัวใไ้รับารปลปล่อย เธอะหนีไปหาเบัล
เพื่อให้น้อลับมาอบู้บาร์ลับืน และเธอะเป็นอิสระอีรั้
บ้านเมือะลับมาสบสุเเ่น่อนะเิสราม
แ่ิถึ่วเวลานั้นเธอ็มีวามสุแทบะบ้าแล้ว
พระหัถ์เรียวยึ้นปาับน้ำาออาปราใส
แล้วึผลัประูบานเล็แล้วมุลไปยัอุโม์ใ้ิน ึ่ะพาไปโผล่ที่ลาป่า้านทิศะวันออ และป่า้านนั้น็เป็นทิศที่ิับโบีเวีย
เธออาะ้อใ้เวลาเินทานานสัหน่อย แ่เธอะไม่ย่อท้อเ็า
เมื่อพระบาทเล็เหยียบพื้นอุโม์ไ้สำเร็ ร่าน้อย็เผยยิ้มว้าับวามสำเร็ที่แสนะ่ายาย
โยที่อ์หิผู้ไม่เยมีประสบาร์ใๆ ไม่ทันไ้ิเลยว่ามัน่ายายเินไป
เหนืออุโม์ลับหลัพุ่มุหลาบายหนุ่มร่าล่ำสันยืนแสยะยิ้มร้ายอยู่รลาระหว่าทหารสอนาย
นิ้วยาวถูยึ้นถูาอัวเอไปมาอย่าใ้วามิ
่อนะหันไปสั่ทหารสอนนั้นเสียเบา
“ามไป อย่าให้ลาสายาและอย่าให้อ์หิรู้ัว
ูแลวามปลอภัยให้พระอ์้วย เี๋ยวเราะไปบอพระเ้าเนเอ”
.........................................................
พูถึฟิเรื่อนี้ในทวิเอร์
ิแท็ #ficheartlesscb
@jamsblack
ไรเอร์อบอนที่ฮันนาเ็มือให้เน
ละมุ๊นละมุน ูมีวามสามีภรรยา
น่ารั
โธ่ อ์หิัวน้อยๆ อหม่อมัน
หลีใว่าทำสำเร็ ที่ไหนไ้...
ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมพวผู้ายเ้าเล่ห์สันิ
แล้วที่นี่ะเป็นไ่อ ะหนีรอไหม?
หรือะโนับไ้?
พระเ้าเนะทำโทษไหมน้า?
อย่าลืมิาม่อนะะ
ฝาอมเมน์เป็นำลัใให้เรา้วยเน้อ
รั ♥
ปล. วันนี้มาะเที่ยเลย ื่นสายอ่ะ T^T
ความคิดเห็น