เมรี ตามรัก

                                                                                               ต้องทรุดร่าง...คร่ำครวญ...อยู่ริมฝั่ง

                                                                                                       ทะเลกรด...ที่รั้ง...รักน้องพี่

โอ้ผัวรัก...พระรถ...ของเมรี

มาลาร้าง...ห่างหนี...ไม่เมตตา

หัวใจเมีย...แทบขาด...ลงรอน-รอน

หมดคำวอน...อ้อนพี่...ให้ห่วงหา

ด้วยศักดิ์ยักษ์...นี่หรือ...ที่บัญชา

ให้รักเรา...โรยลา...สุดหวลคืน

หยดน้ำตา...ยักษี...ไม่มีค่า

ที่จะดึง...ภัสดา...ให้หวานชื่น

โอ้ความรัก...จากพี่...ไม่ยงยืน

เมียขมขื่น...เพียงจึงสั่งสาร...ฝากถึง...ภัสดา

ก่อนจะลา...ร่างที่...แสนอดสู

ชาตินี้น้อง...เจ็บช้ำ...น้ำตาพรู

เที่ยวก้องกู่...ตามพี่...จนสิ้นใจ

ขอชาติหน้า...ให้พี่...ตามน้องบ้าง

ทุกแนวทาง...อุปสรรค...กั้นขวางไว้

กว่าจะสุข...สมหวัง...ดั่งฤทัย

ก็เมื่อใจ...ใกล้จะแหลก...ดั่งเมรีไหน...ไม่มาดู