ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : เออกูผิด 2...ตอนที่ 20
“ พ่อทำอย่างนี้กับโมได้อย่างไง ”
“ ทำไมกูจะทำไม่ได้ กูหวังดีกับมึงนะ ไอ้โจ๊กมันดีตรงไหน...ไม่เห็นมีอะไรที่จะเหมาะกับมึึงเลยซักอย่าง หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยหรือก็ไม่เอาถ่าน หน้าที่การงานก็แย่แล้วไอ้ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือมีเมียอยู่ก่อนแล้วอีกตั้งคน ถ้ามึงคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายทำไมไม่เลือกไอ้ที่มันดีกว่านี้วะ ”
“ พ่อ ”
“ อะไร ”
“ พ่อแต่งกับแม่เพราะอะไร ”
“ ถามทำไม ”
“ พ่อก็ตอบโมมาก่อนสิ ”
“ ก็เพราะกูรักแม่มึงไงกูถึงแต่งกับแม่มึง ”
“ เหรอ งั้นแม่ก็เป็นผู้หญิงที่โชคดีแล้ว เพราะพ่อแต่งกับแม่ด้วยความรัก...ไม่ใช่เพราะความเหมาะสมอย่างที่พ่ออยากให้โมอยู่กับคนที่เหมาะสมกว่านี้โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าลูกตัวเองจะรักเค้าไหมหรือเค้าจะลูกตัวเองไหม พ่อ...โมถามพ่อจริงๆ เถอะถ้าเกิดว่าคนที่พ่อคิดว่าเหมาะสมกับโมหรือต่อให้พ่อเป็นคนหาให้โมเองก็เถอะ โมขอถามพ่อหน่อยถ้าเค้าคิดว่าลูกขอพ่อคนนี้ไม่เหมาะสมกับเค้าพ่อจะเสียใจไหม หรือพ่อจะพยายามหาผู้ชายคนต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอคนที่เค้าคิดว่าโมเหมาะสมกับเค้าโดยที่พ่อไม่เคยคิดถึงใจโมเลย ”
“ ไอ้โม ”
“ โมรักพี่โจ๊ก โมรักพี่ปลาบึก มันก็เหมือนกันกับที่พ่อรักแม่นั่นแหละ แต่จะต่างกันก็ตรงที่คนที่โมรักเป็นผู้ชายเหมือนโม แล้วอย่างไงถ้าตอนนั้นพ่อเกิดไปเจอกับผู้ชายซักคนที่เหมือนแม่พ่อจะเลือกเค้าไหมหรือต่อให้พ่อรักเค้ามากรักเค้าจนหมดหัวใจพ่อก็จะยอมปล่อยเค้าไปเพราะแค่ความที่เราเกิดมาเป็นเพศเดียวกันแค่นั้นใช่ไหมพ่อ ”
“ พ่อแค่หวังดีกับมึง ”
“ จริงเหรอพ่อสิ่งที่พ่อทำมันคือการหวังดีจริงๆ เหรอ ตลอดเวลาที่โมคบกับพี่โจ๊กมาโมถามจริงๆ เถอะเค้าเคยมาเรียกร้องอะไรจากบ้านเราไหม เค้าเคยออกปากขอนั่นนี้จากบ้านเราไหม เค้าเคยทิ้งขว้างลูกของพ่อคนนี้ไหม พ่อเคยเห็นโมร้องไห้เพราะเค้าไหมพ่อ ตรงกันข้ามกับพ่อที่บอกว่ารักแม่แต่พ่อก็หาแต่เรื่องทุกข์ใจมาให้แม่ได้ตลอด ”
“ โม ห้ามว่าพ่อนะลูก ”
“ โมไม่ได้ว่าครับแม่ โมแค่พูดด้วยเหตุผล โมรู้ว่าพ่อแม่หวังดีกับลูกแค่ไหน ”
“ นี่มึงรักมันมากขนาดนี่เชียวเหรอไอ้โม ”
“ ครับ แต่ก็คงไม่มากไปกว่าพ่อกับแม่ เพราะต่อให้ผมรักพวกเค้าแค่ไหนแต่ถ้าพ่อกับแม่เห็นว่ามันเป็นการไม่สมควรผมก็จะไม่กลับไปคบกับเค้าอีก ”
“ จริงนะ ”
“ จริงครับพ่อ แต่พ่อ...ผมอยากบอกพ่อกับแม่ให้รับรู้ไว้ตรงนี้เลยว่า หัวใจขอลูกชายพ่อกับแม่คนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัวแล้ว จะมีอยู่ก็แค่ก้อนเนื้อที่ยังมีชีวิตที่ใช้สำหรับทำให้พ่อกับแม่ยังเห็นว่าผมยังมีลมหายใจ ลมหายใจที่รอวันตาย...ตายเพราะความรักที่พ่อแม่มีให้กับผม ”
“ โม ลูกพูดอะไรอย่างนั้นลูกแม่ฟังแล้วใจจะขาด ”
“ พ่อกับแม่เลือกเอานะครับ ว่าอยากเห็นผมตายอย่างไง ”
“ มึงมันบ้าไปแล้วไอ้โม กับอีแค่เรื่องแค่นี้สมองมึงคิดได้แค่นี้ใช่ไหม เรียนมาก็สูงความคิดเท่าหางอึ่ง เอาเลยถ้ามึงอยากจะตายเพราะความรักที่งี่เง่านี่ก็ตามใจกูจะไม่ห้ามมึงเลย เอาเลยอยากทำอะไรก็ทำ กูมันเลี้ยงมึงได้แต่ตัวถ้าโตมาแล้วรู้ว่ามึงจะเป็นอย่างนี้กูสู้หาหมามาเลี้ยงซะยังดีกว่า ”
“ พ่อหยุดว่าลูกเดี๋ยวนี้ โมลูกฟังแม่นะ แม่รักลูกมากนะลูก ”
“ ผมรู้ ผมก็รักพ่อกับแม่ ”
“ อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะลูกพ่อเค้าก็พูดไปอย่างนั้น ”
“ ไปห้ามมันทำไมแม่มึง ปล่อยมันไปปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ พ่อแม่พูดอะไรก็คงไม่เชื่อแล้ว เอาเลยไปกลับไปอยู่กับไอ้โจ๊กเลยไป ”
“ โม พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจโจ๊กหรอกนะลูก ลูกอย่าคิดมากไปลูกกลับไปก่อนเดี๋ยวแม่จะพูดเรื่องนี้กับพ่อเอง บอกโจ๊กกับปลาบึกนะลูกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจอะไรอย่าคิดมากแล้วค่อยคุยกัน ไปรีบไปดูสองคนนั่นก่อนไป ”
“ ครับแม่ ”
(ข้างบนเป็นคำบอกเล่าของโมกับแม่ที่มาเล่าสู่กันฟังในวงข้าวตอนที่ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วครับ) ที่เอามาเล่าเพราะเพื่อนๆ บางคนถามว่าแล้วไอ้โมไปไหน...ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับว่าโมไปไหน
เย็นวันนั้น....
“ ยะฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่โจ๊กพี่ปลาบึก ”
“ โมพวกพี่อยู่ในครัว ” ไอ้ปลาบึกวิ่งไปเสนอหน้ารับน้อง
“ กินข้าวกันยางงงงง ”
“ ทำไม ปะกิน MK สื่อรักกันดีกว่า มื้อนี้โมเป็นเจ้ารูปเอง ”
“ เจ้าภาพ / เจ้าภาพ ” โหดีนะพวกผมดูตลกกันบ่อย
“ พี่โจ๊ก ”
“ หืม ” ไอ้น้องโมเดินอ้อมมาหอมแก้มผม
“ โมขอโทษแทนพ่อกับแม่ด้วยนะ แม่ฝากมาบอกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจพวกพี่อย่างที่พวกพี่เข้าใจ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกโม อย่าคิดมากพวกพี่เจอมานะหนักกว่านี้อีกจริงไหมไอ้โจ๊ก ”
“ อืม โมอย่าคิดมากเลย แล้วนี่พ่อยอมปล่อยตัวเรามาได้ไง พี่นึกว่าเค้าจะขังเราไว้ซะอีกแล้วนี่กินข้าวมาหรือยัง ”
“ ยังครับ ปะกิน MK สื่อรักกันนะ ^^”
“ พี่กินไม่ลงอ่ะ รู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ นี่ก็รอไอ้บึกต้มข้าวต้มให้กินอยู่ ”
“ เป็นอะไรมากไหมพี่ไหนมาดูซิ ” ไอ้น้องโมใช้ฝ่ามืออังที่หน้าผากผม
“ โหตัวร้อนจี๋เลยพี่ปลาบึก ผมว่าเราพาพี่โจ๊กไปหาหมอกันไหมพี่ ”
“ พี่ชวนมันแล้วแต่มันดื้อไม่ยอมไปท่าเดียว ”
“ ไม่ได้นะพี่ พี่ต้องไปหาหมอเกิดดึกๆ เป็นอะไรไปมากกว่านี้จะทำไง ไปพี่เดี๋ยวกินข้าวต้มเสร็จแล้วโมกับพี่ปลาบึกจะเป็นคนพาพี่ไปเอง ”
“ ไม่เอา ”
“ ห้ามดื้อ ” ไอ้โมตวาดผมอ่ะ แงงงงงง
“ ใช่โจ๊กนี่ไม่ใช่เวลามานั่งกินยาพาราเพื่อดูอาการนะโว๊ย ไงก็ไปตรวจไว้ก่อนดีกว่า ”
“ บึก โม พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวกินยาแก้ปวดหัวแล้วนอนซักแปปก็หาย ”
“ เจ็บคอไหม ” ไอ้โมใช้มือเชยคางผมให้ตอบคำถามมัน
“ ไม่ พี่แค่ปวดหัวเฉยๆ ” แต่อาการจริงๆ ของผมคือ ปวดหัวจนตัวเองนั่งเอียงตัวไปข้างที่ปวดแบบไม่รู้ตัวเองเลยนะครับ แถมเจ็บคอ กระบอกตาร้อนผ่าวๆ ตัวก็รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่อาการพวกนี้ผมก็เคยเป็นมาก่อนมันก็แค่อาการไข้ธรรมดานะครับ สมัยก่อนผมก็แค่กินทิฟฟี 2 เม็ดนอนพักซักแปปแล้วก็หาย...ไม่เห็นต้องไปหาหมอเลย
“ แ่น่นะ เจ็บป่วยไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะพี่ โมเป็นห่วงพี่นะ ”
“ ครับพี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ”
2 ทุ่ม 15 นาที
“ โอ๊ยยยยย ”
ตุ๊บบบ
“ ทำไมกูจะทำไม่ได้ กูหวังดีกับมึงนะ ไอ้โจ๊กมันดีตรงไหน...ไม่เห็นมีอะไรที่จะเหมาะกับมึึงเลยซักอย่าง หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยหรือก็ไม่เอาถ่าน หน้าที่การงานก็แย่แล้วไอ้ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือมีเมียอยู่ก่อนแล้วอีกตั้งคน ถ้ามึงคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายทำไมไม่เลือกไอ้ที่มันดีกว่านี้วะ ”
“ พ่อ ”
“ อะไร ”
“ พ่อแต่งกับแม่เพราะอะไร ”
“ ถามทำไม ”
“ พ่อก็ตอบโมมาก่อนสิ ”
“ ก็เพราะกูรักแม่มึงไงกูถึงแต่งกับแม่มึง ”
“ เหรอ งั้นแม่ก็เป็นผู้หญิงที่โชคดีแล้ว เพราะพ่อแต่งกับแม่ด้วยความรัก...ไม่ใช่เพราะความเหมาะสมอย่างที่พ่ออยากให้โมอยู่กับคนที่เหมาะสมกว่านี้โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าลูกตัวเองจะรักเค้าไหมหรือเค้าจะลูกตัวเองไหม พ่อ...โมถามพ่อจริงๆ เถอะถ้าเกิดว่าคนที่พ่อคิดว่าเหมาะสมกับโมหรือต่อให้พ่อเป็นคนหาให้โมเองก็เถอะ โมขอถามพ่อหน่อยถ้าเค้าคิดว่าลูกขอพ่อคนนี้ไม่เหมาะสมกับเค้าพ่อจะเสียใจไหม หรือพ่อจะพยายามหาผู้ชายคนต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอคนที่เค้าคิดว่าโมเหมาะสมกับเค้าโดยที่พ่อไม่เคยคิดถึงใจโมเลย ”
“ ไอ้โม ”
“ โมรักพี่โจ๊ก โมรักพี่ปลาบึก มันก็เหมือนกันกับที่พ่อรักแม่นั่นแหละ แต่จะต่างกันก็ตรงที่คนที่โมรักเป็นผู้ชายเหมือนโม แล้วอย่างไงถ้าตอนนั้นพ่อเกิดไปเจอกับผู้ชายซักคนที่เหมือนแม่พ่อจะเลือกเค้าไหมหรือต่อให้พ่อรักเค้ามากรักเค้าจนหมดหัวใจพ่อก็จะยอมปล่อยเค้าไปเพราะแค่ความที่เราเกิดมาเป็นเพศเดียวกันแค่นั้นใช่ไหมพ่อ ”
“ พ่อแค่หวังดีกับมึง ”
“ จริงเหรอพ่อสิ่งที่พ่อทำมันคือการหวังดีจริงๆ เหรอ ตลอดเวลาที่โมคบกับพี่โจ๊กมาโมถามจริงๆ เถอะเค้าเคยมาเรียกร้องอะไรจากบ้านเราไหม เค้าเคยออกปากขอนั่นนี้จากบ้านเราไหม เค้าเคยทิ้งขว้างลูกของพ่อคนนี้ไหม พ่อเคยเห็นโมร้องไห้เพราะเค้าไหมพ่อ ตรงกันข้ามกับพ่อที่บอกว่ารักแม่แต่พ่อก็หาแต่เรื่องทุกข์ใจมาให้แม่ได้ตลอด ”
“ โม ห้ามว่าพ่อนะลูก ”
“ โมไม่ได้ว่าครับแม่ โมแค่พูดด้วยเหตุผล โมรู้ว่าพ่อแม่หวังดีกับลูกแค่ไหน ”
“ นี่มึงรักมันมากขนาดนี่เชียวเหรอไอ้โม ”
“ ครับ แต่ก็คงไม่มากไปกว่าพ่อกับแม่ เพราะต่อให้ผมรักพวกเค้าแค่ไหนแต่ถ้าพ่อกับแม่เห็นว่ามันเป็นการไม่สมควรผมก็จะไม่กลับไปคบกับเค้าอีก ”
“ จริงนะ ”
“ จริงครับพ่อ แต่พ่อ...ผมอยากบอกพ่อกับแม่ให้รับรู้ไว้ตรงนี้เลยว่า หัวใจขอลูกชายพ่อกับแม่คนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัวแล้ว จะมีอยู่ก็แค่ก้อนเนื้อที่ยังมีชีวิตที่ใช้สำหรับทำให้พ่อกับแม่ยังเห็นว่าผมยังมีลมหายใจ ลมหายใจที่รอวันตาย...ตายเพราะความรักที่พ่อแม่มีให้กับผม ”
“ โม ลูกพูดอะไรอย่างนั้นลูกแม่ฟังแล้วใจจะขาด ”
“ พ่อกับแม่เลือกเอานะครับ ว่าอยากเห็นผมตายอย่างไง ”
“ มึงมันบ้าไปแล้วไอ้โม กับอีแค่เรื่องแค่นี้สมองมึงคิดได้แค่นี้ใช่ไหม เรียนมาก็สูงความคิดเท่าหางอึ่ง เอาเลยถ้ามึงอยากจะตายเพราะความรักที่งี่เง่านี่ก็ตามใจกูจะไม่ห้ามมึงเลย เอาเลยอยากทำอะไรก็ทำ กูมันเลี้ยงมึงได้แต่ตัวถ้าโตมาแล้วรู้ว่ามึงจะเป็นอย่างนี้กูสู้หาหมามาเลี้ยงซะยังดีกว่า ”
“ พ่อหยุดว่าลูกเดี๋ยวนี้ โมลูกฟังแม่นะ แม่รักลูกมากนะลูก ”
“ ผมรู้ ผมก็รักพ่อกับแม่ ”
“ อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะลูกพ่อเค้าก็พูดไปอย่างนั้น ”
“ ไปห้ามมันทำไมแม่มึง ปล่อยมันไปปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ พ่อแม่พูดอะไรก็คงไม่เชื่อแล้ว เอาเลยไปกลับไปอยู่กับไอ้โจ๊กเลยไป ”
“ โม พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจโจ๊กหรอกนะลูก ลูกอย่าคิดมากไปลูกกลับไปก่อนเดี๋ยวแม่จะพูดเรื่องนี้กับพ่อเอง บอกโจ๊กกับปลาบึกนะลูกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจอะไรอย่าคิดมากแล้วค่อยคุยกัน ไปรีบไปดูสองคนนั่นก่อนไป ”
“ ครับแม่ ”
(ข้างบนเป็นคำบอกเล่าของโมกับแม่ที่มาเล่าสู่กันฟังในวงข้าวตอนที่ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วครับ) ที่เอามาเล่าเพราะเพื่อนๆ บางคนถามว่าแล้วไอ้โมไปไหน...ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับว่าโมไปไหน
เย็นวันนั้น....
“ ยะฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่โจ๊กพี่ปลาบึก ”
“ โมพวกพี่อยู่ในครัว ” ไอ้ปลาบึกวิ่งไปเสนอหน้ารับน้อง
“ กินข้าวกันยางงงงง ”
“ ทำไม ปะกิน MK สื่อรักกันดีกว่า มื้อนี้โมเป็นเจ้ารูปเอง ”
“ เจ้าภาพ / เจ้าภาพ ” โหดีนะพวกผมดูตลกกันบ่อย
“ พี่โจ๊ก ”
“ หืม ” ไอ้น้องโมเดินอ้อมมาหอมแก้มผม
“ โมขอโทษแทนพ่อกับแม่ด้วยนะ แม่ฝากมาบอกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจพวกพี่อย่างที่พวกพี่เข้าใจ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกโม อย่าคิดมากพวกพี่เจอมานะหนักกว่านี้อีกจริงไหมไอ้โจ๊ก ”
“ อืม โมอย่าคิดมากเลย แล้วนี่พ่อยอมปล่อยตัวเรามาได้ไง พี่นึกว่าเค้าจะขังเราไว้ซะอีกแล้วนี่กินข้าวมาหรือยัง ”
“ ยังครับ ปะกิน MK สื่อรักกันนะ ^^”
“ พี่กินไม่ลงอ่ะ รู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ นี่ก็รอไอ้บึกต้มข้าวต้มให้กินอยู่ ”
“ เป็นอะไรมากไหมพี่ไหนมาดูซิ ” ไอ้น้องโมใช้ฝ่ามืออังที่หน้าผากผม
“ โหตัวร้อนจี๋เลยพี่ปลาบึก ผมว่าเราพาพี่โจ๊กไปหาหมอกันไหมพี่ ”
“ พี่ชวนมันแล้วแต่มันดื้อไม่ยอมไปท่าเดียว ”
“ ไม่ได้นะพี่ พี่ต้องไปหาหมอเกิดดึกๆ เป็นอะไรไปมากกว่านี้จะทำไง ไปพี่เดี๋ยวกินข้าวต้มเสร็จแล้วโมกับพี่ปลาบึกจะเป็นคนพาพี่ไปเอง ”
“ ไม่เอา ”
“ ห้ามดื้อ ” ไอ้โมตวาดผมอ่ะ แงงงงงง
“ ใช่โจ๊กนี่ไม่ใช่เวลามานั่งกินยาพาราเพื่อดูอาการนะโว๊ย ไงก็ไปตรวจไว้ก่อนดีกว่า ”
“ บึก โม พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวกินยาแก้ปวดหัวแล้วนอนซักแปปก็หาย ”
“ เจ็บคอไหม ” ไอ้โมใช้มือเชยคางผมให้ตอบคำถามมัน
“ ไม่ พี่แค่ปวดหัวเฉยๆ ” แต่อาการจริงๆ ของผมคือ ปวดหัวจนตัวเองนั่งเอียงตัวไปข้างที่ปวดแบบไม่รู้ตัวเองเลยนะครับ แถมเจ็บคอ กระบอกตาร้อนผ่าวๆ ตัวก็รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่อาการพวกนี้ผมก็เคยเป็นมาก่อนมันก็แค่อาการไข้ธรรมดานะครับ สมัยก่อนผมก็แค่กินทิฟฟี 2 เม็ดนอนพักซักแปปแล้วก็หาย...ไม่เห็นต้องไปหาหมอเลย
“ แ่น่นะ เจ็บป่วยไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะพี่ โมเป็นห่วงพี่นะ ”
“ ครับพี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ”
2 ทุ่ม 15 นาที
“ โอ๊ยยยยย ”
ตุ๊บบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น