ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~~เออกูผิด ภาค 2~~(yaoi)

    ลำดับตอนที่ #25 : เออกูผิด 2...ตอนที่ 20

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 649
      0
      24 พ.ย. 51

    “ พ่อทำอย่างนี้กับโมได้อย่างไง ”

    “ ทำไมกูจะทำไม่ได้  กูหวังดีกับมึงนะ  ไอ้โจ๊กมันดีตรงไหน...ไม่เห็นมีอะไรที่จะเหมาะกับมึึงเลยซักอย่าง  หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยหรือก็ไม่เอาถ่าน  หน้าที่การงานก็แย่แล้วไอ้ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือมีเมียอยู่ก่อนแล้วอีกตั้งคน  ถ้ามึงคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายทำไมไม่เลือกไอ้ที่มันดีกว่านี้วะ ”

    “ พ่อ ”

    “ อะไร ”

    “ พ่อแต่งกับแม่เพราะอะไร ”

    “ ถามทำไม ”

    “ พ่อก็ตอบโมมาก่อนสิ ”

    “ ก็เพราะกูรักแม่มึงไงกูถึงแต่งกับแม่มึง ”

    “ เหรอ  งั้นแม่ก็เป็นผู้หญิงที่โชคดีแล้ว  เพราะพ่อแต่งกับแม่ด้วยความรัก...ไม่ใช่เพราะความเหมาะสมอย่างที่พ่ออยากให้โมอยู่กับคนที่เหมาะสมกว่านี้โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าลูกตัวเองจะรักเค้าไหมหรือเค้าจะลูกตัวเองไหม  พ่อ...โมถามพ่อจริงๆ เถอะถ้าเกิดว่าคนที่พ่อคิดว่าเหมาะสมกับโมหรือต่อให้พ่อเป็นคนหาให้โมเองก็เถอะ  โมขอถามพ่อหน่อยถ้าเค้าคิดว่าลูกขอพ่อคนนี้ไม่เหมาะสมกับเค้าพ่อจะเสียใจไหม  หรือพ่อจะพยายามหาผู้ชายคนต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอคนที่เค้าคิดว่าโมเหมาะสมกับเค้าโดยที่พ่อไม่เคยคิดถึงใจโมเลย ”

    “ ไอ้โม ”

    “ โมรักพี่โจ๊ก  โมรักพี่ปลาบึก มันก็เหมือนกันกับที่พ่อรักแม่นั่นแหละ  แต่จะต่างกันก็ตรงที่คนที่โมรักเป็นผู้ชายเหมือนโม  แล้วอย่างไงถ้าตอนนั้นพ่อเกิดไปเจอกับผู้ชายซักคนที่เหมือนแม่พ่อจะเลือกเค้าไหมหรือต่อให้พ่อรักเค้ามากรักเค้าจนหมดหัวใจพ่อก็จะยอมปล่อยเค้าไปเพราะแค่ความที่เราเกิดมาเป็นเพศเดียวกันแค่นั้นใช่ไหมพ่อ ”

    “ พ่อแค่หวังดีกับมึง ”

    “ จริงเหรอพ่อสิ่งที่พ่อทำมันคือการหวังดีจริงๆ เหรอ  ตลอดเวลาที่โมคบกับพี่โจ๊กมาโมถามจริงๆ เถอะเค้าเคยมาเรียกร้องอะไรจากบ้านเราไหม  เค้าเคยออกปากขอนั่นนี้จากบ้านเราไหม  เค้าเคยทิ้งขว้างลูกของพ่อคนนี้ไหม  พ่อเคยเห็นโมร้องไห้เพราะเค้าไหมพ่อ  ตรงกันข้ามกับพ่อที่บอกว่ารักแม่แต่พ่อก็หาแต่เรื่องทุกข์ใจมาให้แม่ได้ตลอด ”

    “ โม  ห้ามว่าพ่อนะลูก ”

    “ โมไม่ได้ว่าครับแม่  โมแค่พูดด้วยเหตุผล  โมรู้ว่าพ่อแม่หวังดีกับลูกแค่ไหน ”

    “ นี่มึงรักมันมากขนาดนี่เชียวเหรอไอ้โม ”

    “ ครับ  แต่ก็คงไม่มากไปกว่าพ่อกับแม่  เพราะต่อให้ผมรักพวกเค้าแค่ไหนแต่ถ้าพ่อกับแม่เห็นว่ามันเป็นการไม่สมควรผมก็จะไม่กลับไปคบกับเค้าอีก ”

    “ จริงนะ ”

    “ จริงครับพ่อ  แต่พ่อ...ผมอยากบอกพ่อกับแม่ให้รับรู้ไว้ตรงนี้เลยว่า  หัวใจขอลูกชายพ่อกับแม่คนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัวแล้ว  จะมีอยู่ก็แค่ก้อนเนื้อที่ยังมีชีวิตที่ใช้สำหรับทำให้พ่อกับแม่ยังเห็นว่าผมยังมีลมหายใจ  ลมหายใจที่รอวันตาย...ตายเพราะความรักที่พ่อแม่มีให้กับผม ”

    “ โม  ลูกพูดอะไรอย่างนั้นลูกแม่ฟังแล้วใจจะขาด ”

    “ พ่อกับแม่เลือกเอานะครับ  ว่าอยากเห็นผมตายอย่างไง ”

    “ มึงมันบ้าไปแล้วไอ้โม  กับอีแค่เรื่องแค่นี้สมองมึงคิดได้แค่นี้ใช่ไหม  เรียนมาก็สูงความคิดเท่าหางอึ่ง  เอาเลยถ้ามึงอยากจะตายเพราะความรักที่งี่เง่านี่ก็ตามใจกูจะไม่ห้ามมึงเลย  เอาเลยอยากทำอะไรก็ทำ  กูมันเลี้ยงมึงได้แต่ตัวถ้าโตมาแล้วรู้ว่ามึงจะเป็นอย่างนี้กูสู้หาหมามาเลี้ยงซะยังดีกว่า ”

    “ พ่อหยุดว่าลูกเดี๋ยวนี้ โมลูกฟังแม่นะ  แม่รักลูกมากนะลูก ”

    “ ผมรู้  ผมก็รักพ่อกับแม่ ”

    “ อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะลูกพ่อเค้าก็พูดไปอย่างนั้น ”

    “ ไปห้ามมันทำไมแม่มึง  ปล่อยมันไปปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่  พ่อแม่พูดอะไรก็คงไม่เชื่อแล้ว   เอาเลยไปกลับไปอยู่กับไอ้โจ๊กเลยไป ”

    “ โม พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจโจ๊กหรอกนะลูก  ลูกอย่าคิดมากไปลูกกลับไปก่อนเดี๋ยวแม่จะพูดเรื่องนี้กับพ่อเอง  บอกโจ๊กกับปลาบึกนะลูกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจอะไรอย่าคิดมากแล้วค่อยคุยกัน  ไปรีบไปดูสองคนนั่นก่อนไป ”

    “ ครับแม่ ”

              (ข้างบนเป็นคำบอกเล่าของโมกับแม่ที่มาเล่าสู่กันฟังในวงข้าวตอนที่ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วครับ)  ที่เอามาเล่าเพราะเพื่อนๆ บางคนถามว่าแล้วไอ้โมไปไหน...ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับว่าโมไปไหน

               เย็นวันนั้น....

    “ ยะฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่โจ๊กพี่ปลาบึก ”

    “ โมพวกพี่อยู่ในครัว ” ไอ้ปลาบึกวิ่งไปเสนอหน้ารับน้อง

    “ กินข้าวกันยางงงงง ”

    “ ทำไม  ปะกิน MK สื่อรักกันดีกว่า  มื้อนี้โมเป็นเจ้ารูปเอง ”

    “ เจ้าภาพ / เจ้าภาพ ” โหดีนะพวกผมดูตลกกันบ่อย

    “ พี่โจ๊ก ”

    “ หืม ” ไอ้น้องโมเดินอ้อมมาหอมแก้มผม

    “ โมขอโทษแทนพ่อกับแม่ด้วยนะ  แม่ฝากมาบอกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจพวกพี่อย่างที่พวกพี่เข้าใจ ”

    “ ไม่เป็นไรหรอกโม  อย่าคิดมากพวกพี่เจอมานะหนักกว่านี้อีกจริงไหมไอ้โจ๊ก ”

    “ อืม  โมอย่าคิดมากเลย  แล้วนี่พ่อยอมปล่อยตัวเรามาได้ไง  พี่นึกว่าเค้าจะขังเราไว้ซะอีกแล้วนี่กินข้าวมาหรือยัง ”

    “ ยังครับ  ปะกิน MK สื่อรักกันนะ ^^”

    “ พี่กินไม่ลงอ่ะ  รู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ นี่ก็รอไอ้บึกต้มข้าวต้มให้กินอยู่ ”

    “ เป็นอะไรมากไหมพี่ไหนมาดูซิ ” ไอ้น้องโมใช้ฝ่ามืออังที่หน้าผากผม

    “ โหตัวร้อนจี๋เลยพี่ปลาบึก  ผมว่าเราพาพี่โจ๊กไปหาหมอกันไหมพี่ ”

    “ พี่ชวนมันแล้วแต่มันดื้อไม่ยอมไปท่าเดียว ”

    “ ไม่ได้นะพี่  พี่ต้องไปหาหมอเกิดดึกๆ เป็นอะไรไปมากกว่านี้จะทำไง  ไปพี่เดี๋ยวกินข้าวต้มเสร็จแล้วโมกับพี่ปลาบึกจะเป็นคนพาพี่ไปเอง ”

    “ ไม่เอา ”

    “ ห้ามดื้อ ” ไอ้โมตวาดผมอ่ะ แงงงงงง

    “ ใช่โจ๊กนี่ไม่ใช่เวลามานั่งกินยาพาราเพื่อดูอาการนะโว๊ย  ไงก็ไปตรวจไว้ก่อนดีกว่า ”

    “ บึก โม พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวกินยาแก้ปวดหัวแล้วนอนซักแปปก็หาย ”

    “ เจ็บคอไหม ” ไอ้โมใช้มือเชยคางผมให้ตอบคำถามมัน

    “ ไม่  พี่แค่ปวดหัวเฉยๆ ” แต่อาการจริงๆ ของผมคือ  ปวดหัวจนตัวเองนั่งเอียงตัวไปข้างที่ปวดแบบไม่รู้ตัวเองเลยนะครับ  แถมเจ็บคอ  กระบอกตาร้อนผ่าวๆ ตัวก็รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก  แต่อาการพวกนี้ผมก็เคยเป็นมาก่อนมันก็แค่อาการไข้ธรรมดานะครับ  สมัยก่อนผมก็แค่กินทิฟฟี 2 เม็ดนอนพักซักแปปแล้วก็หาย...ไม่เห็นต้องไปหาหมอเลย

    “ แ่น่นะ  เจ็บป่วยไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะพี่ โมเป็นห่วงพี่นะ ”

    “ ครับพี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ”

          2 ทุ่ม 15 นาที

    “ โอ๊ยยยยย ”

    ตุ๊บบบ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×