คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : K&J J&K [9] : One day, Just K & J
ตกเย็นผมก็ลงไปกินข้าวใต้ตึก ป้าอรก็ทักว่าหน้าตาผมดูเพลียๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ผมก็ยิ้มให้ป้า ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่ในใจผมกลับรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว… ผมนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย ข่าวจบไปแล้ว ละครก็จบไปแล้ว ผมมองดูนาฬิกาบอกเวลาเกือบห้าทุ่ม ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่หว่า
แอบเหม็นสภาพตัวเองเหมือนกัน ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้อาบน้ำเลยหรอกู เน่าได้อีก
ผมเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ได้เสียงโทรทัศน์ผ่านเข้ามาแว่วๆ อย่างน้อยห้องมันก็ไม่เงียบเกินไป…
ผมกลับออกมานอนดูโทรทัศน์อีกครั้ง ชีวิตนี้ผมคงดูทีวีจนแก่ตายแน่ๆ ผมตั้งเวลาปิดจออีกประมาณสองชั่วโมง แล้วล้มตัวลงนอน ผมยังคงได้ยินเสียงรายการดังอยู่ชัดเจน ก่อนจะค่อยๆเบาลง เบาลง… แล้วเงียบหายไป…
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าตัวเองอยู่ในความมืด มืดจนมองไม่เห็นมือตัวเองเลยด้วยซ้ำ ผมได้กลิ่นเหม็นอับ สัมผัสได้ถึงความคุ้นเคย ไม่นะ… ใครก็ได้…ช่วยผมที…
มือหยาบกร้านของใครบางคนปิดปากอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแรงรัดที่เอว กระชากผมให้เข้าไปหา ผมพยายามไขว่คว้าอากาศข้างหน้า หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีอะไรสักอย่าง ยื่นมาดึงผมขึ้นไป
ลมหายใจหนักๆ เป่าลมต้นคอผม เสียงกระซิบที่ผมจำได้ดี ไม่มีวันลืม เสียงที่น่าขยะแขยง
“คิดถึงกูมั้ย” หน้าผมซีดเผือด ข่มตาแน่นไม่หันไปมองข้างหลัง เสียงหัวเราะเยาะดังอยู่ข้างหู ราวกับสมเพชผมซะเต็มประดา ผมพยายามดันคนที่อยู่ข้างหลังออก แต่ก็เหมือนมันทะลุผ่านไป
“มองกูสิ!!! มองหน้ากู!!!” ผมโดนเขย่าตัวอย่างแรง แต่ก็ยังคงปิดตาเอาไว้ ผมกรีดร้องใส่หน้ามัน พยายามดิ้นให้หลุดออกจากแขนที่รัดผมไว้ เมื่อไม่ได้ดังใจมัน มันฉีกกระชากเสื้อผมออก เสียงขาดของเสื้อดังก้องอยู่ในหู สัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่ขบเม้นตามซอกคอ ผมตัวแข็งทื่อ รู้สึกขยับตัวไม่ได้ ได้แต่ร้องออกมาอย่างสุดกำลัง ทั้งๆที่รู้ว่า ยังไงก็ไม่มีใครได้ยิน
กลิ่นคาวเลือดลอยมาแตะจมูก เสียงเหมือนอะไรสักอย่างกระทบกันอย่างแรง ผมรู้ว่ามันคือเสียงอะไร พยายามไม่หันหน้าไปมอง
แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนบังคับให้เปิดตามอง…
มันคือภาพที่ผมกำลังใช้ไม้เทนนิสฟาดคนที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น เลือดกระเด็นติดไปตามใบหน้าและตัวผม…
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ดวงตาที่นองไปด้วยน้ำตาและเต็มไปด้วยความโกรธแค้น กำลังจะฆ่าคนคนหนึ่ง…
ไม่!!!!! หยุดนะ!!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!!
ผมหันกลับมามองผู้ชายที่กำลังสนุกกับร่างกายผมน้ำตานองหน้า รู้สึกหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา… ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยว และเต็มไปด้วยเลือด เขาแสยะยิ้มออกมาก่อนจะตะคอกใส่ผม
“เพราะมึงกูเลยเป็นแบบนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!!!!
“เจ!!! เจ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ เคอยู่นี่แล้วครับ!!” เด็กหนุ่มร่างสูงพรวดพราดเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีหญิงวัยกลางคนตามเข้ามาติดๆด้วยสีหน้าเป็นกังวล
คนตัวเล็กบนเตียงดิ้นพล่าน เขาโดนฝ่าเท้าถีบเข้าท้องไปอย่างแรง เล่นเอาจุกสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ต้องปลุกเจให้ตื่นให้ได้
สองมือหนารวบข้อมือของคนไม่ได้สติ ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้แน่น เสียงทุ้มกระซิบปลอบโยนไม่หยุด สักพักเจก็สงบลง ใบหน้าขาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าตื่นกลัว พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ กอดเขาไว้แน่น คนตัวเล็กสั่นอย่างหนักราวกับหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
เคหันไปมองป้าอรก่อนจะพยักหน้าเชิงว่า เจไม่เป็นอะไรแล้ว ป้าอรมองอย่างเป็นกังวล แต่ก็ยอมออกจากห้องไปแต่โดยดี
หวนนึกถึงตอนที่ได้ยินเสียงเรียก เธอตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะมีคนมาเคาะประตูบอกว่า ข้างห้องส่งเสียงร้องดังมาก จนนอนไม่หลับ พอรู้เลขห้องก็ใจหล่นวาบ ห้องน้องเจ…
รีบคว้ากุญแจแล้วไปเปิดห้องหลานชายทันที แต่พอเข้าไปพบ ก็ใจแทบสลายเมื่อหลานชายตัวเล็กร้องไห้อย่างหนัก ดิ้นพล่านอย่างทรมาน ทำอะไรไม่ถูกก็เลยโทรเรียกเพื่อนสนิทของหลานให้มาช่วย
ไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนกันว่าทำไมต้องโทรตามเค แต่…เขาก็สามารถช่วยให้หลานชายของเธอสงบลงได้จริงๆ
ผมรู้สึกได้ยินเสียงคนเรียกตัวเองอยู่ พยายามผลักให้ชายตรงหน้าที่ไม่ยอมปล่อยผม แถมยังพยายามลวนลามหนักขึ้นไปอีก ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือด มองผมอย่างฆาตแค้น ผมกรีดร้องลั่นหนักกว่าเก่าเมื่อเขาพยายามจะยื่นหน้าเข้ามาหา
ทั้งถีบทั้งผลักแต่ก็ยังไม่เป็นผล แต่อยู่ๆก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แทรกเข้ามา หลับตาลงหลีกหนีภาพที่อยู่ตรงหน้า
ผมลืมตาขึ้นมาอีกที ก็พบกับความมืด รู้สึกถึงแรงกอดและเสียงกระซิบข้างหู แต่คราวนี้ มันไม่เหมือนกับตอนแรก ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนเสียงมันดังอยู่ข้างบน ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองดูอย่างหวาดๆ
เค…
ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เหมือนโล่งอกที่ผมไม่ได้โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้ ผมกอดเคแน่นราวกับกลัวว่าภาพตรงหน้ามันจะเป็นแค่ความฝัน และเคก็จะหายไป
ผมจำได้แล้วคราวนั้นตอนที่อยู่โรงเรียน ความอบอุ่นนี่แบบนี้เลย…
เคคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย โยกผมไปมาปลอบโยนราวกับผมเป็นเด็กๆ ถ้าเป็นตอนปกติผมคงโวยวายไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจ ได้โปรด อย่าเพิ่งปล่อยผมเลย..
เสียงทุ้มที่กระซิบปลอบอยู่ไม่ห่าง เสียงกระซิบเหมือนจะห่างออกไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่กลัว เพราะเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆ และเชื่อว่ามันจะเป็นจริง
“หลับฝันดีนะครับ เคจะอยู่ข้างๆเจเอง”
ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างปวดไม่ถูก ปวดหัวเล็กน้อย ฝืนเปิดตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก สิ่งที่เห็นอย่างแรกเล่นเอาใจกระตุกวูบ ผมว่าผมต้องเป็นโรคหัวใจวายเพราะไอ้บ้านี่เข้าสักวัน!!
ถึงจะว่ามันยังไง ผมก็เผลอมองใบหน้าขาวนี่จนเพลิน คิ้วเข้มโก่งรับกับดวงตาคมที่ปิดสนิท จมูกโด่งแทบทิ่มตาผม ริมฝีปากหนาปิดสนิทเป็นเส้นตรง แก้มมีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี แม้จะเพอร์เฟ็คขนาดไหน แต่พอมองใกล้ๆก็แอบเห็นสิวอยู่ประปราย ก๊ากกกกกกกกกก
“หืม… ตื่นแล้วหรอ เด็กขี้แย” หมดกัน อยากจะถีบมันตกเตียงจัง ผมเบ้ปากอย่างไม่พอใจ พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด… กอดหรอ… เหวออออออ~ เมื่อคืนผมกอด…. เดี๋ยวคิดย้อนไปไกลไปปะวะ… ตอนนี้ต่างหากผมกำลัง….
เลือดสูบฉีดหน้าอย่างกะทันหัน ใช้แรงทั้งหมดผลักคนตรงหน้าออกไปไกลๆ แต่รู้สึกไม่มีแรงเอาซะเลย
“เจไม่สบายอยู่นะ อย่าใช้แรงมากสิ ตัวร้อนจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
“ถ้าร้อนก็อย่ามาเบียดสิ” ผมงึมงำตอบกลับไป เคหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหอมแก้มผม
“ไอ้เค! แค่ก~” เผลอตะโกนออกไปอย่างโมโห โอยย เจ็บคอ
“เอ้าๆ บอกแล้วไงว่าอย่าใช้แรงมาก มาลุกไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวเอาข้าวต้มมาให้กิน” เคเข้ามาพยุงผมพาไปห้องน้ำ เอ่ออ กูแต่ไม่สบายครับ ไม่ได้เป็นง่อยยย
“ปล่อยเลยมึงแค่นี้กูเดินเองได้น่า โตแล้ว ดูแลตัวเองได้ครับ”
“หรอ…” น้ำเสียงประชดกันแบบสุดฤทธิ์ ก่อนจะเอาแขนมาพาดผมจงใจกดแขนลงมาหนักๆ ทำให้ผมทรุดลงไป
“เนี่ยหรอไหว? หือ?” กรอด…. อยากจะกระโดดกัดคอมันจริงว้อยยย=[]=
แปรงฟันก็แปรงมันแรงๆ เป็นการระบายอารมณ์ ฮึ่ม! ในเมื่อลงก็กับเคไม่ได้ ลงมันที่ฟันเนี่ยแหละ!!
หือออ… เหมือนลืมอะไรสักอย่าง…
“เอ!!! ไอ่ไอโองเอียนอ๋อ??”
“ฮ่าๆๆๆ ใจเย็นๆ แปรงให้เสร็จก่อนสิ แล้วค่อยพูด” ผมรีบบ้วนปาก เมื่อกี้ผมคงจะเอ๋อน่าดูเลย เอ่ออ แต่มันไม่ใช่ประเด็น
“ไม่ไปโรงเรียนหรอวะ!?” พอถามไปนั้นก็โดนคงตัวโตกว่าจิ้มหน้าผาก มันเจ็บนะเว้ย! กูไม่สบายอยู่ด้วยนะ!!
“ไม่สบายก็นอนอยู่บ้าน พักผ่อนไปเลย”
“แล้วมึงอะ ไม่ไปเรียนไง” ผมหรี่ตามองอย่างคาดโทษ แต่ไอ้คนโดนต้อนก็ยิ้มกว้างอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ก็ถ้าเคไป แล้วใครดูแลเจละครับ :)”
“เนียนหยุดเรียนมากกว่าน่ะสิ!!”
ชิ! ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า ผมดีใจเล็กๆกับคำพูดของเค…
เคไม่ปริปากถามผมเรื่องเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย แถมยังทำตามคำสั่งผมทุกประการ ไม่ว่าจะสั่งอะไรเค ก็ทำให้ทุกอย่าง ทั้งๆที่แกล้งมันสารพัด ก็ยังยิ้มยังหัวเราะได้ แถมยังแกล้งผมคืนด้วยการฉวยหอมแก้มผมตลอดดดดดด
เผลอเป็นตอดไอ้นี่นิ!!
ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่า ก็โดนเพื่อนหอมอยู่บ่อยๆนะครับ แต่ก็รู้สึกเฉยๆ แต่กับเคมันไม่เหมือนกัน…
ว้ากกกกก!! ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยย
“เป็นอะไรเจ เหาขึ้นหัวหรอ เกาอยู่นั่นแหละ ก๊ากกกกก” เหาบนหัวมึงน่ะสิ!!! ผมปาหมอนใส่มัน มันก็ทำท่าจะปากลับ แต่ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินย่างสามขุมเข้ามาหาผมทันที
“เอ่อ เคครับ เคจะทำอะไรคร้าบบบ”
“อือ…วันนี้เจยังไม่ได้เช็ดตัวเลยนะ” มะ…ม่ายยยยยยยยยยยย =[]=
การเช็ดตัวผ่านไปอย่างทุลักทุเลเพราะผมไม่ให้ความร่วมมือเคเท่าไหร่ เคกดผมนอนลงกับเตียง ผมก็ดิ้นสิครับ เช็ดตัวทำไมต้องกดกู!!!!
“มึงก็อย่าดิ้นเดะ!! อยู่เฉยๆสิวะเจ!!”
“มึงก็ปล่อยกูสิเฟ้ยยย กูเช็ดเองได้น่า!”
“ไม่สบายจริงหรอวะ ทำไมเสียงใสขึ้นแล้วฮะ!” ก็แค่เสียงเท่านั้นแหละเฟ้ย!
“เจ!!! พวกกูมาเยี่ยม!~ เอ่อ…หรือมาขัดจังหวะ”
ผองเพื่อนนนนนนนนนน!!! พวกมึงมาช่วยชีวิตกูแล้ววววว
“อาร์ช่วยกูด้วย ไอ้เคมันจะปล้ำกูแล้ว~” ผมพูดให้ติดตลก บีบน้ำตาอีกเล็กน้อย แต่คนที่พรวดพราดเข้ามาถีบไอ้เค กลับเป็นปอน…
“ทำเชี่ยไรเจวะ!” ปอนตะคอกอย่างน่ากลัว ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผมไว้ สำรวจร่างกายด้วยกานหมุนไปหมุนมา
“ปอน กูไม่เป็นอะไร กูแค่แกล้งขำๆ มึงอย่าทำหน้าน่ากลัวดิวะ” ผมพูดเสียงอ่อย ไม่กล้าสบตามัน กลัวโดนมันฆ่าอะครับ
“เชี่ยนี่! ถีบกูทำไมวะ!” เคมันลุกขึ้นมาโวยวาย ก่อนจะดึงผมไปหามัน
เอ่อออ ดึงกูไปทำไม?
ปอนมองผมสลับกับเค ก่อนจะถอนหายใจ แวบนึงผมเห็นมันทำหน้าเจ็บปวด ปอนหันหลังกลับไปก่อนจะหันมาบอกเบาๆว่ามันขอตัวกลับก่อน
ผมจะถามว่าเป็นอะไรแต่ อาร์ก็เข้ามาขวาง ส่ายหน้าเตือนไม่ให้ผมพูดอะไร พอปอนออกจากห้องไป ห้องก็กลับสู่ความเงียบ บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย
“เอ้า! ไปแต่งตัวไป ยืนตากลมแบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย” เคยื่นเสื้อมาหันแล้วดันผมเข้าห้องน้ำ ก่อนจะปิดประตูกก็ดึงผ้าห่มออกไปด้วย ผมยืนสับสนอยู่ในห้องน้ำ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น…
TO BE CONTINUE.....
JUz Talk :: เอาละว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะเป็นอย่างไรต่อไป จูยังไม่รู้เลย ตอนนี้ดุ้นสด!!
แต่งเองก็ปวดหัวเอง ทำไมเจอารมณ์แปรปรวนจังวะ เมื่อไหร่ หนูจะรู้ตัวซะทีคะลูกขา~ (ทำไมไม่ถามตัวเอง?/เจ)
เอ่ออ หุหุหุ ใกล้แล้วล่ะค่ะ ปริศนาอะไรที่ยังไม่ได้เฉลย... กำลังจะเฉลยออกมาบางเรื่อง ส่วนอันไหนที่ยังไม่ได้เฉลยสักที คาดว่าจูคงลืม... ก๊ากกกกกกกก ทำไมพูดอะไรไร้ความผิดชอบจังเลยวะตู-..-
เห็นเมนท์เพิ่มขึ้นแล้วน้ำตาจะไหลพรากๆ~ ฮืออออ เมนท์สักเล็กน้อยก็ทำให้ยิ้มแก้มตุ่ยได้แล้วค่า~
ขอบคุณนะคะ>/|\< อ่านเมนท์ไปก็ฮาไป 'สนุกมาก' รวดเดียวเลย ง่ายๆ กร๊ากกกกกก ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ทุกคนคงเดาความสัมพันธ์ระหว่างนายเคกับรี่ออกแล้ว เห็นมั้ยยย บอกแล้วว่าอย่าไปเกลียดรี่เลย~ รี่เค้าน่ารัก~ ><
ตอนหน้าเป็นอย่างไร... พบกันในไม่เร็วนี้~
ความคิดเห็น