คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : K&J J&K [14] : I know...
“เจอยากดูเรื่องไรอะ?” ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างใหญ่ใจกลางเมืองนนทบุรี ข้างกายคือเด็กสาวข้างบ้านที่บังเอิญเจอกันพอดี เราสองคนก็เลยออกมาเที่ยวกันครับ
“ตามใจเจี๊ยบเถอะ เจดูเรื่องไรก็ได้” เธอเลยยิ้มกว้างแล้วชี้นิ้วไปที่หนังรักหวานแหวว
“เจพลาดเอง ยกเว้นเรื่องนั้น” เจี๊ยบทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจ ก่อนจะกวาดตามองบอร์ดโชว์ไทม์อีกครั้ง ใจจริงอยากดูหนังผี แต่เธอกลัวนี่สิครับ เข้าไปดูแล้วเสียดายเงินแทน
“งั้นเรื่องนี้นะ” ผมมองตามนิ้วที่ชี้ก่อนจะพยักหน้าตกลง หนังที่เราดูเป็นแนวแอคชั่นครับ ไม่คิดว่าเจี๊ยบจะชอบ ออกมาก็วี้ดว้ายใหญ่ว่า “พระเอกหล่อ” เยี่ยมไปเลยครับ
นี่คือประเด็นที่เธอเลือกดูหนังเรื่องนี้สินะ ถ้าจะดูคนหล่ออะข้างกายเธอก็มี ดูให้เต็มตาเลยสิ! อะโธ่…
เราเดินหาร้านเพื่อกินข้าวไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ถูกใจเลยสักร้าน สุดท้ายผมก็พาเธอนั่งมอเตอร์ไซต์ มาจบลงที่ร้านริมสวน โดยมีเจ้ามืออย่างพ่อเป็นคนจ่าย มีพ่อเป็นเจ้าของร้านอาหารมันดีอย่างนี้นี่เอง!
“เจ… ว่าจะถามตั้งนานล่ะ เป็นอะไรหรอ?” ผมที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักค้างไปครู่หนึ่ง
“หา? ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“ไม่อะ เจเหม่อทั้งวันเลย ตั้งแต่ที่เจอกันแล้วเห็นเจซึมๆ ก็เลยชวนออกมาเที่ยว แต่ก็ยังเหม่ออยู่ดี ทำไม? อกหักมาหรอ?”
“จะบ้าหรอเจี๊ยบ!? อกหักอะไรไม่มี”
“ร้อนตัวแบบนี้ยิ่งน่าสงสัย เราคบกันมากี่ปีแล้ว เจก็รู้ว่าบอกเจี๊ยบได้ทุกเรื่องนะ” ผมมองหน้าเจี๊ยบที่ส่งยิ้มบางๆมาให้ ผมคบกับเจี๊ยบมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเพื่อนเล่นกันมาตลอด จนกระทั่งขึ้นม.ต้น ผมย้ายไปเรียนที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แต่ผมก็ยังคุยกับเธออยู่ตลอด จนเพื่อนเข้าใจผิดกันไปหมดว่าผมกับเจี๊ยบคบกัน
ผมอยู่กับลุงจนเกิดเรื่องขึ้นตอนม.4 ช่วงนั้นแหละครับที่ผมเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน ไม่เจอใคร ไม่ยอมพบเพื่อนคนไหนเลย มีแค่เจี๊ยบคนเดียว เธอเข้ามาหาผมในห้อง ไม่ถามอะไรผมสักคำ แค่อยู่เป็นเพื่อนเงียบๆแค่นั้น ให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว บางครั้งเธอก็หิ้วหนังเรื่องนู้นเรื่องนี้มาดูในห้องผม หาหนังสือมาอ่าน จนผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้วพร้อมที่จะออกไปข้างนอก
“เจคะ… ถ้าคุณมึงไม่บอกกู… ยังไงกูก็ต้องเค้นเอาคำตอบให้ได้แน่ค่ะ!” และเธอก็เป็นคนผู้หญิงคนเดียวที่พูด กู-มึง กับผม
ควรจะซึ้งใจดีมั้ยครับ… แต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวเหมือนกันที่ผมไม่ทำตัวสุภาพด้วย
“กินข้าวให้เสร็จก่อนกลับบ้านค่อยว่ากัน” แล้วผมจะเริ่มเล่าจากตรงไหนดีเนี่ย… เฮ้อ…
ผมนั่งอยู่หัวเตียง เจี๊ยบนั่งกอดน้องหมีอยู่ปลายเตียงจ้องหน้าผมอย่างไม่ลดละ
“ถ้าเจี๊ยบท้องเจไม่รับผิดชอบนะ” พูดไปแบบนั้นก็เลยโดนฟาดด้วยน้องหมี
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ถ้าเจี๊ยบจะท้องก็คงท้องตั้งแต่เด็กแล้ว เล่ามาเลย”
“ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง”
“ไม่ต้องเอาตั้งแต่เริ่มก็ได้ เอาความรู้สึกตอนนี้ ว่าไง?” รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษยังไง
ไม่รู้แฮะ…
“กูว่ากู…ชอบคนคนนึงว่ะ แต่เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว…”
“กรี๊ดดดด กูว่าแล้วชาตินี้มึงหาเมียไม่ได้!”
“สัด! กูยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นผู้ชาย!!”
“ดูหน้ามึงก็รู้แล้วค่ะ!”
“อะไร ตอนนั้นกูก็คบกับเพื่อนมึงอยู่เลย”
“แล้วไปรอดไหมล่ะ? อย่ามาเถียง แล้วไง? ตกลงผู้ชายหรือเปล่าที่มึงชอบน่ะ” ผมก้มหน้างุด รู้สึกโดนต้อนแบบดิ้นไม่หลุด พอผมไม่ตอบอะไร เธอก็ตบเข่าฉาดอย่างดีใจแบบสุดๆ
“แล้วไงต่อ? มึงแน่ใจความรู้สึกตัวเองแล้วใช่มะ” ผมพยักหน้าตอบ
“แล้วคิดว่ามีหวังปะ?”
“กูไม่แน่ใจ กูก็ผู้ชาย เขาก็ผู้ชายแถมยังมีคนที่ชอบแล้วด้วย แต่บางครั้งเขาก็ทำเหมือนชอบกู กูไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับกูแน่”
“ผู้ชายด้วยกันแล้วไง จะรักจะชอบใครทำไมต้องนึกถึงเรื่องเพศหรือเรื่องอายุกันด้วยนะว่าเหมาะสมกันหรือไม่เหมาะ”
“สังคมเดี๋ยวนี้ถึงจะยอมรับบ้าง แต่ก็ไม่หมดหรอกนะ ยังไงก็ถูกมองไม่ดีอยู่ดี แต่ว่า กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นนะเว้ย กูก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ แต่แค่กับเขาเท่านั้น ที่รู้สึกต่างกับคนอื่น”
ต่างฝ่ายต่างเงียบ ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร เจี๊ยบก็คงเหมือนกัน
ผมรู้ว่าตัวเองชอบเคมาได้พักนึงแล้ว ไม่รู้ว่าตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้แล้ว รู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เห็นเคอยู่กับเชอรี่ ยอมรับว่าอิจฉา… ยอมรับว่าหวง… แต่ผมจะทำอะไรได้ละครับ ในเมื่อผมเป็นคนที่ทำให้พวกเขาสองคนคบกันนี่นา
แต่ทำไมบางครั้งเคมันต้องให้ความหวังกันด้วย เวลาที่มันอยู่กับผม มันทำตัวไม่เหมือนกับที่เวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ ทำให้ผมรู้สึกแตกต่าง รู้สึกเหมือนผมเป็นคนสำคัญ แต่พอผมรู้สึกอย่างนั้น มันก็พังความหวังนั้นทิ้งลงด้วยการกลับไปอยู่กับเชอรี่
ตกลงมึงจะเอายังไงกันแน่วะ เค…
“เจ…”
“หืม?”
“กูว่ามึงยังมีหวังนะ” หา? ผมเงยหน้ามองเจี๊ยบอย่างงงๆ เธอเอาอะไรมาตัดสิน?
“ก็มึงบอกว่าบางครั้งเขาก็ทำเหมือนชอบมึงไม่ใช่หรอ?”
“ก็เพื่อนกันนี่ ทำไปก็คงไม่ได้คิดไรหรอก”
“มึงอย่าโกหกตัวเองว่า มันไม่แตกต่าง ทั้งๆที่มึงรู้อยู่แก่ใจ” ผมมองหน้าเจี๊ยบอย่างตกใจ นี่
เธออ่านความคิดผมได้หรอ?
“ฟังน้ำเสียงแกก็รู้แล้วว่าประชด ไม่ต้องมาทำหน้าตกใจ แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้างล่ะ เขาดูแปลกไปบ้างมั้ย”
“ก็เหมือนเดิม…” จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นเคไปขลุกอยู่กบรี่เลยนะครับ เวลาเจอกน้าก็แค่ยิ้มให้กัน จนผมสงสัยว่าทะเลาะอะไรกันรึเปล่า? เออใช่! ว่าจะถามมันแต่ก็ลืมเลย มัวแต่คิดเรื่องตัวเอง
“ทำหน้าตกใจ มีอะไรแปลกๆแหง เล่ามาเลยยยย”
“หน้ากูแสดงออกขนาดนั้น?”
“มาก มึงเป็นคนที่เวลามีอะไรก็แสดงออกมาที่หน้าหมดอะ รู้กันทั้งโลกเลย” ผมพ่นลมหายใจแรงๆอย่างขัดใจ แล้วก็เล่าเรื่องให้เธอฟัง เจี๊ยบยื่นมือมาตบบ่าผมทั้งสองข้าง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“กูว่างานนี้มึงมีหวังสุดๆ นี่ก็ดึกมากแล้วกูกลับล่ะ นี่ ว่างๆก็โทรมามั่งนะ หลายเดือนมานี้ไม่ได้คุยกันเลย คิดถึงนะเจน้อย”
“พอๆ กลับไปเลย”
“โห อุตส่าห์นั่งฟังเจปรับทุกข์ พอจะกลับล่ะไล่เลยนะ มากอดทีให้หายคิดถึง” ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกไปกอดเธอแน่นๆ ใครว่าผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ผมขอค้านคนนึงล่ะ
“ขอบใจนะ…”
“เจี๊ยบอยู่ข้างเจเสมอแหละ” ผมเดินไปส่งเจี๊ยบที่หน้าบ้านเธอก่อนจะนึกถึงคำพูดที่เจี๊ยบบอก อยู่ข้างเจงั้นหรอ มีใครอีกคนหนึ่งก็เคยพูดแบบนี้กับผมเหมือนกัน…
ทำไมผมจะไม่รู้ ข้อความที่เขาส่งผ่านมาให้ผม… ผมรับรู้มันอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่สามารถตอบกลับไปได้เท่านั้นเอง…
JUz Talk : มาแบบสั้นๆ รู้สึกมันจะดราม่าติดกันรึเปล่า? ตั้งแต่ปอน มายันเค แล้วก็น้องเจ หรือจะให้สามพีไปจะได้จบๆ? กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
| ||||
| ||||
Name : O_mon_O< My.iD > | ||||
เหมือนมีคนถามคนที่สองแล้ว(มั้ง) จูส์ก็งง ตอนก่อนหน้าปีใหม่… ตอนเวิ่นสินะคะ คือมันไม่มีอยู่แล้วค่ะ แฮะๆ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องน่ะค่ะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเศร้าใจไปว่าขาดตอน ตอนปีใหม่เป็นแค่ตอนที่แทรกเข้ามาเฉยๆ
พออ่านเมสเสจของน้องปอนจบก็ต่อด้วยตอนของชายเคเลยค่ะ นอกนั้นเป็นตอนพิเศษทั้งนั้นนนเลย
บางทีจูส์ก็รู้สึกว่าตอนพิเศษมันชักจะเยอะกว่าตอนหลักแล้วนะ… แทรกมากเกินไปจะทำให้รีดเดอร์ที่น่ารักสับสนกันรึป่าว? จูส์ควรลบตอนพิเศษออกแล้วเอาไปใส่ไว้ที่อื่นแทนดีมั้ยอะคะ?
ขอบคุณคอมเมนท์ที่มาเรื่อยๆ?? น้ำตาจะไหลTT ขอบคุณจากใจจริงค่ะ :)
ตอนหน้าจะพยายามมาต่อให้โดยวัยนะคะ ช่วงนี้ความขี้เกียจมันเยอะเหลือเกิน…
-ขอโทษด้วยค่ะ- ._.
ความคิดเห็น