[FIC_KHR] Project Phoenix

ลำดับตอนที่ #1 : Project 0 : Intro

   "ผู้หญิงอยู่ทางนั้น! รีบตามไปเร็ว!"

   กลุ่มชายชุดดำต่างวิ่งกรูไปตามทางที่ทอดยาว หมายใจจะไล่ให้ทันเป้าหมายที่เห็นเพียงเงารางๆ อยู่ลิบๆ ไม่ตงิดใจกับระยะห่างที่ไกลเกินไป และไม่ทันสังเกตร่างที่แทรกตัวระหว่างช่องแคบในกำแพงอิฐ

   เมื่อแน่ใจว่าไร้วี่แววคนอื่น หญิงสาวก็ก้าวออกมายืนชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนสาวเท้าวิ่งยังทิศตรงข้ามอย่างเต็มกำลัง เธอไม่แน่ใจว่าเงาปริศนาจะล่อลวงคนพวกนั้นได้นานแค่ไหน แต่ตราบใดที่ความรู้สึกบีบรัดในอกยังไม่หาย เธอก็ยังอยู่ห่างจากความปลอดภัยนัก

   "ผู้หญิงอยู่นั่น! จับตัวไว้!"

   ร่างบางกำหมัดแน่น มีคนเจอตัวแล้ว ถึงจำนวนที่ไล่มานั้นจะน้อยกว่าเดิม ทว่าพวกเขาก็เปรียบเหมือนหมาล่าเนื้อ หากตัวใดตัวหนึ่งเจอเหยื่อ ขณะไล่ล่าก็จะเห่าส่งเสียงดัง เรียกให้ตัวอื่นมารวมตัวด้วย

   หญิงสาวออกแรงวิ่งสุดตัว ด้วยรู้ในทันทีว่าถ้าพลาดโอกาสหนีในครั้งนี้ ย่อมไม่มีครั้งหน้าให้แก้ตัวแน่ ผู้คนรอบตัวเธอไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำสอง เพราะงั้นแม้จะเหนื่อยหอบจนตัวโยน เกือบล้มลงไปกองกับพื้น ก็ต้องรั้งตัวเองแล้ววิ่งไปข้างหน้าต่อ

   ปัง!

   เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เสี้ยววินาทีต่อมาเด็กสาวสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา เธอล้มลงไปข้างหน้า สายตาเหลือบมองเบื้องหลัง ท่ามกลางคนที่ยืนอยู่ หนึ่งในนั้นชักปืนออกมายิงขาเธอ เลือดสีแดงสดไหลท่วมขาซ้าย ย้อมขากางเกงยีนส์จนเปลี่ยนสี เขาคนนั้นคงหมดความอดทนต่อการวิ่งไล่จับอันยืดเยื้อเต็มที ส่วนชายคนอื่นที่ชะงักกับการโจมตีไม่คาดฝันนี้เริ่มหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

   "น...นายรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป" ชายคนข้างๆ เอ่ยเสียงแหบแห้ง

   "ก็ยิงสกัดการเคลื่อนไหวไง" ชายที่ยิงตอบเสียงดังชัดราวกับการกระทำของเขาเป็นสิ่งที่ถูกที่ควรแล้ว "ไม่งั้นยัยนี่ก็หลบหนีไปได้หรอก"

   "ต...แต่ว่าเบื้องบนมีคำสั่งว่า ห้ามทำรุนแรงเด็ดขาด ให้ปฏิบัติกับเธออย่างนุ่มนวลที่สุดนะ" มีเสียงแย้งมา

   "จะบ้าเรอะ! จะให้พวกเราเสียเวลาจับทั้งวันทั้งคืน แค่เด็กหนีออกจากบ้านคนเดียว จะต้องเปลืองแรงไปทำไม!" เขาตอบพลางก้าวไปหาร่างที่พยายามคลานหนี มือหนากระชากเส้นผมยาวสลวย ออกแรงดึงจนร่างบางหงายไปข้างหลัง

   ทว่าก่อนที่เขาจะทำให้เธอเจ็บมากไปกว่านี้ มีแสงสีเงินแวบเข้ามาในสายตา แล้วแรงที่กระชากผมเธอก็หายไป ปรากฏเลือดพุ่งไม่ขาดสาย เปรอะเปื้อนไปทั้งร่างของหญิงสาวซึ่งอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ทุกคนเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่า ผู้ชายปากดีคนนั้นถูกตัดมือขาด เขาร้องครางด้วยความเจ็บปวดและตกใจ

   ใกล้กันนั้น ร่างสูงในเสื้อโค้ทสีดำยาวยืนมองเขาด้วยแววตานิ่งเฉย ใบหน้าคมคายไม่เผยอารมณ์ใดๆ เส้นผมสีทองปลิวไสวน้อยๆ ในสายลม ในมือกำดาบคาตานะเปื้อนเลือดซึ่งเขาเพิ่งใช้มันตัดข้อมือคนตรงหน้า บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงัด ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนแม้แต่กระดิกนิ้ว

   "ขอพูดให้เข้าใจหน่อยนะ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น "ดูเหมือนนายจะสำคัญสุภาพสตรีนางนี้ผิดอย่างแรง เธอไม่ใช่แค่เด็กหนีออกจากบ้านอย่างที่นายว่า แต่สำหรับพวกเรา..."

   ชายหนุ่มเคลื่อนตัวมาข้างหน้าร่างที่กุมข้อมือ กั้นกลางเขากับเด็กสาว แม้จากสีหน้าเขาจะดูไม่โกรธ แต่เด็กสาวอ่านบรรยากาศรอบตัวที่กดต่ำจนน่ากลัวออก

   ผู้ชายตรงหน้าเธอโมโหเสียจนไม่สนใจอะไรแล้ว!

   "...สำหรับพวกเราและเหล่าเบื้องบน เธอคือพระเจ้าของเรา!"

   กล่าวจบคอของชายผู้โชคร้ายพลันขาดสะบั้น กลิ้งไปหยุดแทบเท้าของชายชุดดำคนหนึ่ง ส่งผลให้วงล้อมกระจายตัวออกเล็กน้อย

   ถึงกระนั้นบรรยากาศบีบรัดก็ยังไม่จางลง เช่นเดียวกับดวงตาสีทองที่เปล่งประกายวาบ ดูดั่งแววตาของราชสีห์ที่กำลังเผชิญหน้าศัตรู

   "สำหรับพวกนายที่ปล่อยให้หมอนี่ทำร้ายพระเจ้าตามใจชอบ จงไปชดใช้กรรมในนรกตามกันไปแล้วกัน"

   แล้วชายชุดดำก็ร่วงลงไปทีละคนราวกับใบไม้ร่วง นอนจมกองเลือดไม่ไหวติง ร่างสูงมองสถานที่อันแดงฉานก่อนหันไปด้านหลัง พบเพียงความว่างเปล่า ไร้ตัวตนหญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้น

   ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนเร้นกายหายไปกับเงามืด

 
* * * * * * *
 

   ร่างบางวิ่งไปตามทางเดินคดเคี้ยว เธอหักเลี้ยวเข้าตรอกนี้ออกตรอกโน้น การเคลื่อนไหวกระฉับกระเฉงทั้งที่ถูกยิงขามาแท้ๆ

   ทันใดนั้น มือหนาก็คว้าหมับเข้าที่แขนเธอ เด็กสาวสบเข้ากับนัยน์ตาสีทอง พยายามดึงแขนให้หลุดจากการถูกเกาะกุม ทว่าท่อนแขนของชายผมทองแข็งแกร่งผิดกับรูปร่างผอม เธอไม่อาจหลุดออกได้

   "กลับกันเถอะครับ" น้ำเสียงทุ้มดังขึ้น แววตาที่มองมาอ่อนโยนคล้ายเว้าวอน

   "...ไม่" เสียงเบาบางแทบจะกลืนหายไปกับสายลม ทว่าฟังดูหนักแน่นลอยเข้าหู ชายหนุ่มนิ่งงันไป จังหวะนั่นเอง หญิงสาวพลิกข้อมือหลุดออกสำเร็จ ไม่รอช้าเธอสาวเท้าหนีอย่างเร็ว

   แต่ด้วยความรีบร้อนบวกกับความมืดยามค่ำคืนทำให้มองข้างหน้าไม่ถนัด เด็กสาวก้าวไปบนความว่างเปล่า ก่อนทั้งร่างจะไถลตกลงไปตามขั้นบันได

   "ว้าย!"

   โครม!

   "อ...โอย"

   หญิงสาวครางด้วยความเจ็บปวด เธอค่อยๆ ดันตัวเองขึ้น มือกุมศีรษะ ภาพเบื้องหน้าดูเบลอๆ หูเธอเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง ขาก้าวไปข้างหน้าช้าๆ

* * * * * * *

   "ทำไมฉันถึงต้องมาซวยโดนกักบริเวณด้วย"

   ชายหนุ่มผมน้ำตาลบ่น วันนี้เขาโดนอาจารย์สั่งกักบริเวณโทษฐานก่อเรื่องในห้องเรียน รายละเอียดขอไม่เอ่ยถึง เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องที่เขาไม่ได้สร้าง แต่ดันพลอยติดร่างแหไปพร้อมกับเพื่อนซึ่งแยกกันกลับไปแล้ว

   ตอนนี้เขากำลังรอให้สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสี พอมองไปทางถนนที่ปลอดรถ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินโซซัดโซเซข้ามถนน ทั้งที่สัญญาณไฟยังเป็นสีเขียว

   "เดี๋ยวครับ! อย่าเพิ่งข้ามมา ยังไฟเขียวอยู่" ชายหนุ่มตะโกนพลางโบกไม้โบกมือ

   หญิงสาวมองมาที่เขา แต่เธอยังไม่เดินกลับไป เธอเพียงหยุดนิ่งอยู่กลางถนน สายตาจับจ้องชายหนุ่มอย่างเลื่อนลอย

   เอี๊ยด! โครม!

   รถคันหนึ่งพุ่งออกมาจากความมืด เสี้ยววินาทีนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เสียงล้อรถบี้ติดพื้นถนน แสงไฟหน้ารถฉายให้เห็นร่างบางยกแขนป้องใบหน้า ฝ่ายชายหนุ่มก็ก้าวออกไปตามสัญชาตญาณ เอื้อมมือหมายคว้าหรือไม่ก็ผลักหญิงสาวออก ก่อนที่ทั้งคู่จะถูกชนกระเด็น

   "โอย..."

   ชายหนุ่มครางเสียงเบา เขายันตัวขึ้นมอง ร่างกายเขาไม่บาดเจ็บเท่าไหร่ แค่รอยถลอกตามแขนและใบหน้าเล็กน้อย

   แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาชะงักค้าง

   เด็กสาวที่ตนตั้งใจจะช่วยนอนแน่นิ่งห่างจากเขาสามก้าว ทั่วร่างถูกชโลมไปด้วยเลือดซึ่งเจิ่งนองกระจายเป็นวงกว้าง เปลือกตาเบิ่งมองมาทางเขา ทำให้นึกถึงตอนที่รถใกล้จะชนพวกเขา แทนที่จะดึงตัวเธอให้พ้นจากรัศมี เธอกลับเลื่อนตัวเองมารับแรงกระแทก ทำให้เขาไม่ได้รับอันตราย

   ชายหนุ่มพรวดพราดไปหา ตัวเขาสั่นเทา ยิ่งเห็นร่างบางหายใจแผ่วเบาและเริ่มขาดห้วง ใจเขาก็ยิ่งเต้นระรัวหนักขึ้น หนักขึ้น

   "ช่วยด้วยครับ! มีเด็กถูกรถชน เลือดไหลเยอะมากเลยครับ!"

   ชายผู้ขับรถชนพวกเขายืนตะโกนใส่โทรศัพท์ ไม่ห่างจากทั้งคู่มากนัก ชายหนุ่มค่อยใจชื้นที่มีคนเรียกรถพยาบาลให้ แถมชนแล้วไม่คิดจะชิ่งหนีด้วย

   "นี่เธอ ทำใจดีๆ ไว้นะ อีกไม่นานรถพยาบาลก็จะมาแล้ว อีกไม่นาน เพราะงั้นอดทนหน่อยนะ"

   เด็กหนุ่มพร่ำบอกอย่างนั้น ทว่าในแต่ละวินาทีที่ผ่านไป ลมหายใจเด็กสาวก็ขาดช่วงมากขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งคนตรงหน้าก็ไม่หายใจ ตาปรือลงจนเกือบปิด เขาต้องสั่นมือเธอน้อยๆ เธอถึงหายใจอีกครั้ง และในที่สุด ลมหายใจสุดท้ายก็หลุดลอยไปกับอากาศ เปลือกตาปรือลงช้าๆ ก่อนจะปิดสนิท