คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คาถาบูชาเมีย บทที่๑ : รักเมียต้องอดทน ต้องเป็นคนเคารพเมีย
คาถาบูชาเมีย บทที่๑ : รักเมียต้องอดทน ต้องเป็นคนเคารพเมีย
“พี่คริสอยู่ไหน”
เสียงห้าวเค้นถามเพื่อนสนิทคนรักอย่างเอาเรื่อง ดวงตากลมตวัดมองชายทั้งสามคนสลับกันราวกับจะค้นหาความจริงจากส่วนหนึ่งส่วนใดบนใบหน้าของพวกเขา
“ม .. มันไม่ได้อยู่นี่หรอก” จงแดคนกล้าผู้รักเพื่อนเยี่ยงชีวิตอาสาเป็นหน่วยกล้าตาย เปิดปากพูดออกมาเป็นคนแรก ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อน้องนางเมียเพื่อนรักตวัดสายตาคาดคั้นมาจ้อง
“พี่รู้ตัวรึเปล่าว่าเวลาพี่โกหกจะชอบหลบตาน่ะ” ร่างสูงโปร่งถอนหายใจพรืดอย่างไม่สบอารมณ์ คิ้วเรียวขมวดมุ่น รู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกินกับภารกิจไล่จับผัวตัวแสบ “ไม่เนียนเลย”
“จ .. จงแดมันไม่รู้จริงๆ อย่าไปว่ามันเลยนะชานยอล-_-; ”
คิมจงอินผู้เป็นหน่วยกล้าตายคนที่สองยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นที่ขมับอย่างต่อเนื่องจนเขาปาดออกแทบไม่ทัน ชานยอลมองรุ่นพี่ทั้งสองคนด้วยสายตาขบขัน เรียวปากบางยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะล้วงหยิบกระดาษทิชชูออกมาให้จงอิน ก่อนจะบอก
“พี่ก็เหมือนกันนะพี่จงอิน เวลาพี่โกหก เหงื่อพี่มักจะไหลเป็นน้ำตกแบบนี้แหละ”
ให้ตายเถอะวะ! น้องชานยอลเป็นเมียไอ้คริสหรือเมียโคนันกันแน่ อะไรมันจะขนาดนี้!
“พอเถอะ พวกมึงไม่ต้องมารวมหัวกันช่วยไอ้คริสเลย ไม่สงสารน้องมันบ้างหรอ” เสียงเพื่อนคนสุดท้ายที่น่าจะเป็นคนเดียวที่จะมีชีวิตรอดต่อไปหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้พูดขึ้น มินซอกมองเพื่อนทั้งสองคนแล้วส่ายหัวอย่างระอาใจก่อนจะหันไปหาแฟนเพื่อนแล้วยิ้มบางๆให้
“คริสมันอยู่ในนี้แหละ เดี๋ยวพี่พาไป”
พูดจบก็คว้ามือเรียวให้เดินตามกันเข้าไปผับ ทิ้งให้จงแดและจงอินได้แต่ภาวนาให้คริสเพื่อนรักได้กลับมาเจอหน้าพวกเขาโดยปกติดีก็แล้วกัน
ภายในผับหรูที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผับไฮโซชั้นแนวหน้าของเกาหลีอัดแน่นไปด้วยนักท่องราตรีที่ชานยอลไม่แม้แต่จะชายตาแลผู้คนในบริเวณนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขารู้ดีว่าคนอย่างคริสไม่นิยมอะไรแบบที่มันธรรมดาเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา คนอย่างอู๋อี้ฝานนั้นต้องเป็นระดับโซน vip ขึ้นไปเท่านั้นถึงจะยอมเฉียดตัวเองเข้าไปใกล้
.. แล้วเขาก็คิดไม่ผิด
ชานยอลแสยะยิ้มบางๆให้ตัวเองเมื่อเดินตามมินซอกขึ้นมาถึงบนชั้นสองของผับที่ถูกแบ่งเป็นโซนวีไอพีอย่างดี มีการ์ดคอยดูแลความปลอดภัยให้อย่างเป็นส่วนตัว ซึ่งคนที่จะเข้าภายในโซนนี้ได้นอกจากจะต้องสมัครเป็นสมาชิกของที่นี่ด้วยราคาค่างวดที่แพงหูฉี่แล้ว อีกหนึ่งคุณสมบัติที่มีคือต้องเป็นคนที่มีบุคลิกลักษณะที่อยู่ในเกณฑ์ดี หรือที่เรียกง่ายๆว่าต้องหน้าตาดีอีกด้วยนั่นแหล่ะ
“ขอโทษนะครับ ถ้าไม่ได้เป็นสมาชิกเข้าไม่ได้นะครับคุณลูกค้า” หนึ่งในการ์ดเอ่ยปากเมื่อพวกเขาสองคนเดินมาถึงทางเข้า ทำเอาชานยอลถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด เพราะความร้อนอกร้อนใจแฟนหายยังหาไม่เจอ
“ผมเป็นเมมเบอร์วีไอพีของที่นี่ครับ”
มินซอกบอกพลางเปิดกระเป๋าเงินหยิบการ์ดสีทองออกมายื่นให้การ์ดดู ส่วนชานยอลก็ยืนกอดอกมองสถานการณ์ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร
“แล้วคุณคนนั้น?”
“เขาเป็นเพื่อนผมครับ” มินซอกบอก ส่งสายตาวิงวอนการ์ดร่างใหญ่ว่าให้เขาพาชานยอลเข้าไปได้ด้วยเถิด ก่อนที่แฟนเพื่อนรักของเขาจะหมดความอดทนแล้วระเบิดตู้มออกมาเสียตั้งแต่ตรงนี้
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ทางเราไม่อนุญาตให้คนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกเข้าไปในโซนวีไอพีครับ”
“ผมต้องจ่ายเพิ่มเท่าไหร่ถึงจะเข้าไปในนั้นได้”
ร่างเล็กตบโต๊ะดังปัง กระชากเสียงถามการ์ดอย่างเอาเรื่อง
“คุณ .. คุณลูกค้าต้องสมัครสมาชิกและได้รับการยืนยันจากทางข้างล่างก่อนครับ”
“ผมต้องการเข้าไปในนั้น .. เดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้จริงๆครับ”
“ค่าสมัครสมาชิกวีไอพีบ้าบออะไรนั่นมันเท่าไหร่” ร่างบางถาม แต่ไม่รอฟังคำตอบ ล้วงหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะการ์ดอย่างรวดเร็ว คาดคะเนจากสายตาแล้วมันมากเกินราคาแพงหูฉี่ของค่าสมัครเมมเบอร์นั่นเสียอีก การ์ดทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วนใจเท่านั้น
… แต่อย่าคิดว่าคนอย่างปาร์คชานยอลจะสน
ร่างเล็กจ้องหน้าการ์ดตัวใหญ่เป็นการกดดันให้เปิดประตูบานนั้นให้เขาอย่างจริงจังจนทั้งคู่ต้องจำใจเปิดให้ลูกค้าโคตรรวีไอพีคนนี้จนได้ และเมื่อเห็นแบบนั้น ชานยอลเลยดึงข้อมือมินซอกแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในโซนวีไอพีอย่างรวดเร็ว
“นอกจากคัดหน้าตาแล้วยังคัดหุ่นด้วยหรือเปล่าเนี่ย” เด็กหนุ่มบ่นออกมาเบาๆเมื่อกวาดสายตามองทั่วห้องแล้วพบว่าเกือบทั้งหมดของผู้หญิงในนี้หุ่นดีราวกับนางแบบหลุดออกมาจากแคทวอล์คกันทุกคน ก่อนที่ดวงตากลมจะเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังอิงแอบแนบชิดกันอยู่บนโซฟาในมุมหนึ่ง
แม้จะหันหลังให้แต่รูปร่างสูงโปร่งอันเป็นเอกลักษณ์ก็ทำให้ชานยอลเดาได้ไม่ยากว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร ร่างบางก้าวยาวๆพรวดเดียวก็ประชิดถึงหลังโซฟาตัวนั้นโดยมีมินซอกเดินตามไปติดๆแต่ไม่กล้าพูดอะไร สาวสวยหุ่นเอ็กซ์ตาดีเหลือบมาเห็นสองหนุ่มยืนอยู่หลังโซฟาที่ตนนั่งก็ได้แต่ทำหน้างงๆ เมื่อคนหนึ่งทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าเธอเสียให้ได้ ส่วนอีกคนก็ทำหน้าราวกับจะวิงวอนให้เธอปล่อยมือจากผู้ชายคนข้างๆซะ ..
..เชอะ เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ รูปหล่อ พ่อรวย แม่สวย เรียนเก่ง โปรไฟล์เริ่ดขนาดนี้ปล่อยหลุดมือไปก็เสียดายแย่สิ!
“พี่คริส!!!”
ร่างบางส่งเสียงนำไปก่อนอย่างขุ่นเคืองจนเจ้าของชื่อที่ได้ยินน้ำเสียงอาฆาตจากทางด้านหลังสะดุ้งเฮือก กระเด้งตัวจากโซฟาตัวใหญ่ขึ้นมายืนตรงแทบไม่ทัน
“อะ … อ้าว ชานยอล มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
น้ำเสียงหวานอย่างออดอ้อนดังขึ้นทันทีที่หันไปเห็นหน้า บิดมือหญิงสาวข้างกายที่ควงแขนอยู่ออกอย่างรวดเร็วจนเจ้าหล่อนเกิดอาการงงเล็กน้อย ได้แต่มองคนข้างตัวสลับกับชายผู้มาใหม่ไปมาอย่างงงๆเท่านั้น
“มาตามผัว” ร่างเล็กยักคิ้ว “จะกลับได้รึยัง”
“กลับแล้วจ้ะ กลับแล้ว” คริสบอกออกมาแทบจะทันที แสดงให้เห็นถึงความเคารพเมียอันเป็นที่รักหรือเรียกให้ดูน่ารักขึ้นมาอีกหน่อยว่ากลัวเมียอย่างถึงที่สุด เขารู้ฤทธิ์ชานยอลดีว่าขี้หึงยิ่งกว่าอะไร และก่อนหน้าที่เขาจะมาเจอกับชานยอลก็เจ้าชู้ประตูดินควงสาวไม่ซ้ำคนกันสักวันจนมันเป็นนิสัยฝังลึก แม้ไม่ได้สานต่อได้แต่แค่ได้บริหารเสน่ห์นิดๆหน่อยๆก็ทำให้เพลย์บอยคนนี้รู้สึกดีได้เหมือนกัน
แต่ที่ทำให้รู้สึกดีกว่าคือการได้เห็นชานยอลตัวน้อยของผมทำหน้าหงุดหงิดนี่แหละ น่ารักจะตาย ฟังดูเหมือนโรคจิตใช่ไหมที่ชอบให้เมียโมโหน่ะครับ แต่เวลาชานยอลโมโหนี่มันน่ารักน่าฟัดที่สุดในโลกเลยนี่
“โอ๊ะ โอ๊ยๆๆๆ ชานยอล เบาครับเบา พี่เจ็บ” ร่างหนาร้องโหยหวนเมื่อมือเรียวบิดเข้าที่หูหลังจากเดินออกมาจากผับหรู โดยมีมินซอกที่ได้แต่ส่ายหัวปลงๆกับผัวเมียคู่นี้เดินตามหลังมา
“เจ็บหรอ เจ็บหรออ” ร่างเล็กทวนคำ เพิ่มแรงบิดที่หูเข้าไปอีกจนอีกคนได้แต่บิดตัวไปมาตามมือเขา “ชอบนักใช่มั้ยพวกหน้าเป๊ะ หุ่นเอ็กซ์ ขาเล็ก สเปคเสี่ยน่ะ หา!!”
“เปล๊า ไม่ได้ชอบ” คริสอู๋ปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด “พี่ชอบแบบเอวบาง ขายาว ตัวสูง ตาโต แก้มป่องแบบนี้มากกว่า”
ร่างสูงกว่าหยอดคำหวาน เพราะทุกข้อที่กล่าวมานั้นเข้าตัวชานยอลเมียรักหมดไม่มีเหลือ คริสรู้ดีตามวิสัยเพลย์บอยว่าร้อยทั้งร้อยเจอแบบนี้เป็นอันต้องใจอ่อนกันมั่งล่ะ ..
.. แต่คริสคงลืมไปว่าชานยอลถูกจีบด้วยมุกแบบนี้มาเป็นร้อยรอบจนชาชินเสียแล้ว
“ขี้เกียจฟัง เลิกพูดแล้วมาขับรถ” ชานยอลบอกเสียงเรียบ โยนกุญแจรถให้อีกฝ่ายก่อนจะหันไปมองเพื่อนแฟนที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก “ขอบคุณที่ช่วยเหลือแล้วก็ขอโทษที่รบกวนนะฮะพี่มินซอก”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก” ..ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยนี่
มินซอกหัวเราะเบาๆกับความคิดตัวเองพลางเอื้อมมือไปลูบหัวคนรักของเพื่อนที่พ่วงด้วยตำแหน่งน้องรักไปด้วยอย่างเอ็นดู ชานยอลเป็นเด็กน่ารัก เป็นที่หมายปองของใครหลายคนในมหาลัย แต่สุดท้ายก็มาเสียท่าตกลงเป็นแฟนกับเพลย์บอยตัวฉกาจที่เป็นของขึ้นชื่อ(?)ของมหาลัยเข้าซะได้ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเป็นบุญหรือกรรมของน้องมันดี
“เจอกันพรุ่งนี้ที่ม.เว้ย”
คริสโบกมือลาเพื่อน ก่อนจะเปิดประตูให้คนรักขึ้นก่อนอย่างเคยชิน แล้วถึงไปเข้าประจำที่คนขับรถของตัวเองอย่างรู้งาน
“ที่รัก จะนอนแล้วหรอ” คริสถามขึ้นเมื่อทั้งคู่มาถึงห้อง โดยที่ชานยอลเดินตาปรือเข้ามานั่งแปะบนเตียงนอนเป็นอันดับแรก
“อืม นี่มันตีสองแล้วนะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“ง่วงก็ไม่น่าออกไปตามหาพี่ถึงที่นั่นเลยนะ ขับรถออกไปคนเดียวดึกๆมันอันตรายนะรู้มั้ย” ร่างสูงบอก ลูบหัวคนรักอย่างรักใคร่
ถึงคนนอกจะมองว่าเขาชอบนอกใจแฟนไปจีบคนนู้น ไปหยอกคนนี้ หรือม่อสาวลับหลังแฟน แต่คนที่เขารักมากที่สุดก็ยังเป็นชานยอลอยู่ดี เขาอาจจะนอกกายชานยอลไปหลีหญิงแต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาคิดจะนอกใจชานยอลเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ถ้าไม่รักไม่ไปตามหรอกนะ” ร่างบางเอยเสียงแผ่ว ก้มหน้าจนคางชิดอก “แต่ .. แต่ผมเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน พี่ไม่เหนื่อยมั่งหรอ”
“เหนื่อยอะไรครับ หืม?”
“เหนื่อยที่ต้องมาทนให้ผมไปตามจิกกลับบ้านไม่เว้นแต่ละวัน ต้องมีแฟนขี้หึงอย่างร้ายกาจจนคนเค้าพูดกันไปทั่วมหาลัย เหนื่อยรึเปล่า..”
“ใครมาพูดให้คิดแบบนี้กัน พี่จะไปกระทืบมัน” คริสบ่นเบาๆอย่างหัวเสีย คว้าร่างบอบบางเข้ามากอดแนบอก ก่อนจะต้องชาวาบไปทั้งตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวเบาๆจากร่างเล็กและน้ำอุ่นๆที่เปียกซึมเข้ามาผ่านผ้าเนื้อดี
.. เขาทำชานยอลร้องไห้
“แต่ผมเหนื่อย .. ฮึก เหนื่อยที่ต้องมาตามพี่แบนี้ ต้องคอยมาระแวงพี่ตลอดเวลา .. ฮึก ผมไม่ได้อยากเป็นนางมารร้ายที่ต้องไปไล่มีเรื่องกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว .. ถ .. ถ้าพี่ยังรักชีวิตโสดที่จะจีบใครก็ได้แบบนั้น เราน่าจะ .. ” เสียงพูดปนเสียงสะอื้นของชานยอลเงียบหายไปทันทีเมื่อริมฝีปากอิ่มถูกประกบปิดปาก คริสจูบที่ริมฝีปากของชานยอลพักหนึ่งก่อนจะละไปจูบเบาๆที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง นิ้วเรียวเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลเป็นทางให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะจูบซับน้ำตาที่เปลือกตาแล้วกอดร่างบอบบางเอาไว้แน่น
“ไม่เอาครับ ไม่พูดว่าเราจะเลิกกันนะ”
“ท .. ทำไมล่ะ” ชานยอลถาม น้ำตาหยุดไหลไปแล้วแต่ยังคงสะอื้นอยู่อย่างน่าสงสาร คริสไม่เคยรู้สึกโกรธตัวเองเท่านี้มาก่อน เพราะตอนที่ขอชานยอลเป็นแฟนเขาสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้คนรักต้องเสียน้ำตาอย่างเด็ดขาด และตลอดหนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมาเขาก็ทำมันได้ เขายินดีที่จะเห็นชานยอลเหวี่ยงวีนไปตามประสาเวลาจับได้ว่าเขาหนีเที่ยว แต่คริสก็เพิ่งรู้ตัวเองว่ามันน่าปวดใจแค่ไหนเมื่อเห็นเมียตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน .. โดยที่ต้นเหตุมันมาจากตัวเอง
“เพราะพี่จะไม่เลิกกับเรา ไม่เลิก และไม่มีวันเลิก”
“ฮึก ..”
“ที่รักจำที่พี่บอกตอนขอคบได้มั้ย .. พี่จะไม่บอกว่าจะรักชานยอลตลอดไป แต่พี่สัญญาว่าพี่จะรักชานยอลคนนี้ไปเรื่อยๆแบบนี้ ไม่มากขึ้น ไม่น้อยลง แต่ไม่มีวันหมดรัก เข้าใจมั้ยครับเด็กน้อย”
“อื้อ” เด็กน้อยของคริสพยักหน้าหงึกหงัก มือเรียวปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วยิ้มหวานให้คนรัก “งั้นผมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย”
“สำหรับชานยอล ให้ได้ทุกอย่างเลยครับ”
“เลิกเที่ยวเถอะนะ”
“..เอ่อ.. คือ.. ”
“ไหนว่าให้ชานยอลได้ทุกอย่างไง!” ร่างเล็กท้วง จากแมวน้อยกลายร่างเป็นเสือได้ทันควัน “แค่นี้ก็ผิดสัญญากันแล้ว ..” แล้วก็กลับมาเป็นแมวน้อยอีกรอบเพราะรู้ดีว่าคริสแพ้ชานยอลโหมดขี้อ้อนแบบนี้มากแค่ไหน
“โอเคครับ พี่จะเลิกเที่ยว เลิกกลับบ้านดึก เลิกทุกอย่างแต่ไม่เลิกกับชานยอล โอเคมั้ย” ทันทีที่เห็นสายตาอ้อนวอนจากลูกแมวตัวน้อยในอ้อมกอดเขา ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันที
ไม่ได้กลัวเมียโกรธนะครับ! แบบนี้เขาเรียกว่ารักและเคารพ …
“รักพี่คริสที่สุดเลย”
ชานยอลขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นจากคนรักโดยที่คริสก็โอบรัดร่างเล็กไว้อย่างรักใคร่ โดยที่ไม่ทันสังเกตว่ามือเล็กแอบยัดขวดน้ำตาเทียมกลับไปใส่ลิ้นชักหัวเตียงอย่างเงียบเชียบที่สุด ก่อนที่ร่างบางจะซุกใหน้ากับอกแกร่งแล้วหัวเราะออกมาเบาๆกับตัวเอง
ผมรู้ว่าพี่คริสรักผมจะตาย แต่แค่เลิกนิสัยเจ้าชู้ไม่เลือกหน้าไม่ได้สักที ผมมันคนใจแคบ ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ที่ทนไม่พูดอะไรมาเป็นปีเพราะไม่อยากจะเก็บมาใส่ใจ แต่ช่วงนี้งานเยอะ คงไม่มีเวลาไปตามพี่คริสกลับบ้านดึกๆดื่นๆเหมือนเคยเลยต้องเล่นไม้นี้ .. ถ้าคราวหน้ามีอีกผมจะเล่นบทโหด ตัดไอ้นั่นให้เป็ดกินซะเลย.. ทุกคนว่ายังไงฮะ? :P
คริสจำได้ทุกรายละเอียดของชานยอล ..
.. แต่คงลืมไป
ว่าชานยอลเรียนคณะนิเทศศาสตร์ ..
.. เอกการแสดง
J
ความคิดเห็น