ไดอารี่ที่1

ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เหงา และทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...

เรื่องของเรื่องคือเพื่อนสนิทของเราที่รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง ไปเรียนที่ต่างประเทศเมื่อสองปีก่อน

พอกลับมาเยี่ยมเขาก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว คือประมาณว่าไม่สนใจเราเลย สนใจแต่เพื่อนคนอื่น 

แบบพอเจอหน้าเราก็พูดกับเราอยู่แค่คำเดียวคือ สวัสดี แล้วก็หันไปคุยกับคนอื่นต่อ 

รู้เปล่าเราเจ็บปวดนะ 

เราอุส่าห์รอ 

รอวันที่เขากลับมา อุส่าห์คิดถึงเขาทุกๆวัน ทุกๆคืน 

แต่สิ่งที่เขาให้เรากลับมาคือการกระทำที่ไร้หัวใจอย่างนี้เหรอ

 แล้วคำสัญญาที่เขาพร่ำบอกกับเราล่ะ 

ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันตลอดไป ว่าจะรักกันตลอดไป 

...เขาลืมมันไปหมดแล้วเหรอ... 

พอคุยกันทางเอ็มก็ทำเป็นพูดดี แต่พอมาเจอกันจริงๆก็ทำแบบนี้กับเราเหรอ 

เราอาจจะโง่ไปเองก็ได้ที่คิดว่าเขายังเป็นเพื่อนสนิทอยู่ 

เราอาจจะโง่เองก็ได้ที่ยังเชื่อในคำมั่นสัญญาของเขา 

เราอาจจะโง่เองก็ได้ที่ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะทำกับเราแบบนี้ 

แต่ภาพเหตุการณ์ดีๆที่เคยมีร่วมกันในอดีตมันก็คอยย้ำเตือนเราตลอดมาว่า
 
ถ้าหากเราเสียเขาไป... 

เราอาจจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ก็ได้? 

เราเลยต้องทนคุยเอ็มกับเขา 

ทั้งๆที่ในใจไม่รู้เลยว่าเขากำลังหลอกลวงเราอยู่หรือเปล่า 

เราอยากได้เขาคนเดิมกลับมายืนอยู่เคียงข้างเราอีกครั้ง เราไม่อยากได้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว 

ออม...เธอกลับมาเป็นออมคนเดิมของเรานะ อย่าจากเราไปไหนอีก 
ทำตามที่เราเคยสัญญากันไว้ เพราะเรายังเป็นไต้สู่คนเดิมของออมเสมอ 
เรารักออม รักออมเหมือน 10 ปีที่ผ่านมา เพราะฉะนั้นกลับมาเป็นออมคนเดิมของเรานะ...