นี่ข้ามีสามีหรือลูกเเมวกัน!

--------

มาคุยกันค่ะ

จริงๆที่เปิดเรื่องมาตอนปี 61 คือไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ คิดแค่ว่าจะสนองนี้ดตัวเองให้ได้ แต่งไปแต่งมา ลืมค่ะ 

ปี 63 พอช่วงติดโควิด หยุดยาวๆคือได้กลับมาวงการนิยายแล้วแบบ เฮ้ยยย ฉันแต่งนิยายไว้อ่อ อารมณ์คือดีใจปนตลก พอได้มาอ่านนิยายที่แต่งสดของตัวเองในตอนนั้นคือ มันก็ดีนะเว้ย มันมีตัวละครที่มั่นคงแล้ว มีทิศทางที่แน่นอน แต่ๆ ไม่มีพล็อต ไรท์เลยไปลองนั่งคิดนอนคิดพล็อต คิดไม่ออกเลย ไปได้อเมซอนนี่แหละค่ะช่วยชีวิต เลยกลับมาแต่งนิยายจริงจัง แต่งกะจะให้ตลก กลายเป็นคล้ายซีเรียส อาจจะเป็นเพราะไรท์ซีเรียสเป็นประจำวันแล้วมันเลยถ่ายทอดเป็นนิยาย ใจคือจะเขียนให้ดราม่าไปเลย แต่กลัวใจนักอ่านจะเจ็บช้ำ ตอนนี้ยังหาพล็อตลงจบไม่ได้ กลัวบรรยายติดขัด เคยถอดใจรอบสองไปด้วยซ้ำ

แต่คิดไปคิดมา เมื่อ 2 ปีที่แล้วมีคนตั้งความหวังกับไรท์ว่าอยากจะเห็นตอนต่อๆไป แต่อยู่ๆไรท์ก็หายไป  พอมาเริ่มใหม่จะถอดใจอีกรอบก็ใจร้ายที่สุดแล้ว ต่อให้คนอ่านน้อยแต่ไรท์เชื่อว่ามีหลายคนที่รอติดตามการเติบโตของตัวละคร ไรท์จะพยายามทำให้มันดีนะคะ

รักและใส่ใจนักอ่านยิ่งชีพ

ปล.แวะเอาภาพตำหนักสวยๆมาแปะให้ชมด้วยค่ะ