คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Dark harry16
เมื่อแฮร์รี่เดินเข้าไปในห้องโถงก็เจอเนวิลล์นั่งคุยนั่งกินอยู่กับเพื่อนๆ
“นายเก่งมากเลยเนวิลล์ นายสามารถเอาชนะคนที่คุณก็รู้ว่าใครได้” เชมัสตบมือเสียงดังเป็นเชิงยกย่อง
“ใช่ๆ นายเล่าให้ฟังอีกรอบได้มั้ย ด่านต่างๆที่นายเจอน่ะ” ดีนหันมาขอร้อง ส่งสายตาปริบๆมาให้
“พวกเราก็อยากฟัง” ฝาแฝดหัวแดงพูดขึ้นพร้อมกัน
“พอเลย ดีน เฟร็ด แล้วก็จอร์ช เนวิลล์เล่าให้พวกนายฟังไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วไม่ใช่เหรอไง” เฮอร์ไมโอนี่ว่า ก่อนจะตักไก่อบอลาสก้าให้เนวิลล์ชิ้นโต
“โห แม่คู้น เธอเป็นอะไรกับเนวิลล์หรือป่าวเนี่ย” จอร์ชถามขึ้นหลังจากเห็นกริยาท่าทาง
“บ้า!” หญิงสาวตอบปัดหน้าแดง
“อ้าว แฮร์รี่ทางนี้” รอนตะโกนเรียก
“หวังว่าข้าวคงยังไม่หมดน่ะ หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย” แฮร์รี่บ่น ก่อนลงไปนั่งข้างๆเนวิลล์ พร้อมหยิบอาหารที่เอื้อมถึงมากินอย่างรวดเร็ว
“ก็คุยเรื่องที่พวกเราลงไปพจญภัยกันนั่นแหละ ว่าแต่นายเถอะ ไปไหนมา มาช้าเชียว” เนวิลล์ถามอย่างไม่ใส่ใจอะไรมาก
“ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ”
แก้งๆๆ เสียงช้อนกระทบแก้งดังขึ้น เป็นสัญญานว่า อ.ใหญ่เตรียมตัวจะพูดอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาที่เราจะประกาศรายชื่อบ้านที่จะได้รับถ้วยกันแล้ว” ดับเบิ้ลดอร์กล่าว
“ฮือ.....ฮา....”
“และบ้านที่ได้รับชนะเลิศปีนี้ก็คือ.....กริฟฟินดอร์”
เสียงผิวปาก ตบมือ ร้องตะโกน ดังขึ้นอย่างเสียงดังจากโต๊ะของกริฟฟินดิอร์ ก่อนจะซาลง เมื่อเด็กๆเห็นสายตาจากอ.ประจำบ้านหันมามองอย่างดุๆ
“เอาล่ะ สำหรับกริฟฟินดอร์ปีนี้ ถือว่ายอดเยี่ยมกว่าปีไหนๆ ต้องยกย่องให้ เนวิลล์ ลองบัตท่อม และผองเพื่อนของเขาทุกคน ที่มีความกล้าหาญ เสียสละ”
ดับเบิ้ลดอร์นำปรบมือ ทำให้ทั้งห้องโถงต่างปรบมือตามกันไปด้วย
แฮร์รี่นั่งปรบมือไปด้วยอย่างมีความสุขที่บ้านของตนได้รับรางวันบ้านดีเด่นประจำปี ก่อนที่จะรู้สึกถึงสายตาของใครสักคนมองมาที่ตน เมื่อมองหาจึงเจอคนที่มอง ซึ่งก็คือศ.ดับเบิ้ลดอร์นั่นเอง แฮร์รี่มองสายตาที่ส่งมาทางเค้าอย่างสงสัย เพราะสายตาที่มองมานั้นคล้ายกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เมื่อศ.รู้สึกตัวว่าแฮร์รี่กำลังมองตอบ ตาสีฟ้าหลังกรอบแว่นเสี้ยวพระจันทร์จึงกลับมาเป็นประกายใจดีแบบปกติอย่างเดิม
-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8
“พ่อฮะ ผมกลับมาแล้ว”แฮร์รี่เดินเข้าไปกะจะไปทักทายพ่อซักหน่อยแต่ในห้องกลับว่างเปล่า
“พ่อน่ะพ่อ อุตส่าห์กลับมาบ้านทั้งที ไม่อยู่ซะได้” ร่างบางเดินหาอยู่สักพัก จึงตัดสินใจเรียกเอลฟ์ที่คุ้นเคยที่สุดมาถาม
“ด็อปบี้ฮะ รู้รึเปล่าว่าพ่อไปไหน”
“โอ้ นายน้อยกลับมาแล้ว ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ ส่วนนายท่าน ท่านไม่ได้บอกอะไรไว้ครับว่าจะไปไหน” เอล์ฟตาโตตอบกลับมาอย่างเคารพ
“เหรอ งั้นด็อปบี้ช่วยเอาของขึ้นไปเก็บทีน่ะ ถ้าพ่อกลับมาเมื่อไร ช่วยเรียกฉันด้วยล่ะกัน ฉันจะไปรอที่สวนหลังบ้านน่ะ” สั่งเสร็จ แฮร์รี่ก็เดินไปที่จุดหมายทันที
สวนหลังบ้านตระกูลริดเดิ้ล เต็มไปต้นไม้ ดอกไม้ นานาพรรณ มีบ่อน้ำพุ แปลงดอกไม้ที่กำลังบานอย่างสวยงาม เพื่อที่จะต้อนรับเจ้านายของมัน และซุ้มม้านั่งที่มีไม้เลื้อยประดับคล้ายหลังคา ทำให้สถานที่แห่งนี้เหมาะที่จะเป็นสถานที่พักผ่อนอย่างแท้จริง แดดอ่อนๆกระทบกับใบหน้านวลได้รูปที่กำลังยืนหลับตารับลมเย็นสบายอยู่หน้าซุ้มสีขาว ผมสีดำยาวสยายไปตามทิศทางกระแสลม ริมฝีปากยิ้มน้อยๆบ่งบอกว่าตอนนี้กำลังอารมณ์ดีอย่างที่สุด และจะเป็นไปเรื่อยๆถ้าไม่ไปสังเกตเงาของใครคนหนึ่งที่กำลังแอบมองอยู่ด้านข้างกำแพงบ้าน
“นั่นใครน่ะ!” ร่างบางถาม พร้อมควักไม้กายสิทธ์ออกมาชี้ไปทางคนน่าสงสัย และเตรียมตัวจะร่ายคาถาทันที
“ยะ...หยุดก่อน ฉันเอง”หัวสีบรอซ์นทองโผล่เข้ามาทำตาปริบๆส่งให้
“นาย....เดรโก มัลฟอย” ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างตกใจปนรังเกียจ
“ใช่ ชั้นเอง ทำไมต้องตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะ”หัวบรอซ์นหน้างิกเมื่อเห็นสีหน้าร่างบางที่แสดงออกมาอย่างเด่นชัดว่า เกลียดตนเข้าไส้
“ก็อยู่ดีๆนายก็มา......ไม่สิ นายเข้ามาได้ยังไงมากกว่า” ร่างบางถามเสียงเรียบ แต่ก็ยังไม่ลดไม้กายสิทธ์ลง
“ฟลูมาไง จากคฤหาสมัลฟอย มาพร้อมพ่อฉันที่นายท่านเรียกตัวมา ว่าแต่นายเถอะ เข้ามาในนี้ได้ยังไง นายเป็นลูกใคร” มัลฟอยถามตรงๆ
“ฉันก็เป็นลูกเจ้าขอ........เอ่อ เป็นลูกของลูกน้องนายท่านคนหนึ่งน่ะ ช่างฉันเถอะ ว่าแต่นายมาที่นี่ทำไมกัน” แฮร์รี่ ตีสีหน้าเรียบถามกลับ แต่ในใจกำลังสะใจที่หลอกร่างสูง
“ทำไมล่ะ ฉันมาที่นี่ไม่ได้หรือไง ไม่มีป้ายบอกซักหน่อยว่าห้ามเข้ามา” มัลฟอยถามกลับอย่างกวนๆ
“นายเล่นเดินตะลอนๆไปทั่ว นายไม่กลัวเจ้าของบ้านว่าหรือไง” แฮร์รี่ถามเสียงเรียบ
“นายยังเดินมาที่นี่ได้เลย ทำไมฉันจะเดินมาไม่ได้ล่ะ” มัลฟอยตอกกลับอีกครั้งอย่างกวนๆ พร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบาง
“ซิกๆ....นะ...นายจะเลิกกวนฉันดะ..ได้รึยัง ฉันยังมะ...ไม่ได้ว่าอะไรนายเลยน่ะ” แฮร์รี่แกล้งนั่งลงไปซบหัวเข่าร้องไห้ มัลฟอยหน้าเสียทันทีที่เห็นร่างบางร้องไห้ จึงรีบเข้าไปขอโทษโดยเร็ว
“เอ่อ ฉันล้อเล่นน่ะเมื่อกี้ ฉันขอโทษ นายอย่าร้องไห้อย่างนี้ซิ ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วน่ะ” เมื่อเข้าไปขอโทษแล้ว ร่างบางก็ยังไม่หายร้องไห้ ร่างสูงจึงพูดขึ้นมาว่า “ฉันขอโทษจริงๆน่ะ เราไปเอ่อ....เข้าไปนั่งในซุ้มกันดีกว่าน่ะ ไปกันๆ” ร่างสูงชวนร่างบางที่กำลังแอบหัวเราะอยู่ในใจ
“ฉันมะ...ไม่เป็นไรแล้ว ฉันขอตัวเข้าไปในบ้านก่อนน่ะ รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ไปล่ะ” เมื่อแฮร์รี่พูดจบ ก็รีบวิ่งหายไปทันที
“เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ พอตเตอร์”ร่างสูงวิ่งตามหลังไปแต่ก็ไม่ทัน มัลฟอยกลับมาคิดอย่างไม่เข้าใจ ขณะเดินไปหาพ่อในคฤหาสน์ อะไรกันเนี่ยเดี๋ยวก็ทำเป็นหยิ่ง แปปๆก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็วิ่งหายไป ทำตัวอย่างกับผู้หญิง ทำไมพ่อต้องให้เราคอยปกป้องกระเทยด้วยล่ะเนี่ย!! คิดแล้วเซ็ง
“อ้าวลูก ไม่ไปเล่นกับแฮร์รี่ล่ะ เห็นนายท่านบอกว่าอยู่ที่สวนด้านหลังไม่ใช่เหรอ”มัลฟอยผู้เป็นพ่อถาม เมื่อเห็นลูกชายเดินคอตกมา
“ไปมาแล้วครับ พ่อครับ ทำไมต้องให้ผมไปปกป้องกระเทยด้วยล่ะครับ”
“ห๊ะ ลูกบอกว่าไงน่ะ กระเทยอะไร” ลูเซียสถามอย่างตกใจ
เดรโกเลยนั่งเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่สวนหลังบ้านให้ผู้เป็นพ่อฟัง ตั้งแต่ต้นจนจบ
“พ่อคิดเหมือนผมใช่มั้ย ถึงพอตเตอร์จะหน้าตาสวยเหมือนผู้หญิงจริงๆก็เหอะ แต่กริยาท่าทางเค้าจะเหมือนผู้หญิงไปหน่อยรึเปล่า ยังไงเค้าก็เป็นผู้ชายใช่มั้ยครับพ่อ เอ๊ะ...หรือว่าเค้าเป็นผู้หญิงจริงๆครับ” เดรโกถามเสียงตกใจ เมื่อคิดว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ที่เป็นผู้ชาย แท้ที่จริงแล้วเป็นผู้หญิง อย่างนี้เค้าก็ขึ้นชื่อว่าแกล้งเด็กผู้หญิงน่ะสิ เดรโกหน้าซีด
“พอๆ ลูก คิดอะไรบ้าๆอย่างนั้น ฮ่าๆๆ แกนี่ไม่สมเป็นลูกพ่อเลยจริง ที่แฮร์รี่เค้าทำน่ะ เค้าแค่แกล้งแกเฉยๆ แกนี่คิดเป็นตุเป็นตะไปซะได้ ฮะ...ฮ่าๆ”ลูเซียสหัวเราะเสียงดัง เรียกให้เดรโกอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันที
“หมายความว่าไงพ่อ ตกลงที่พอตเตอร์ร้องไห้ เค้าแกล้งทำเหรอ” เดรโกถามอย่างหัวเสียที่โดนหลอกไปเต็มๆ
“ใช่เลย ลูกพ่อ ฮ่าๆๆ” ลูเซียสหัวเราะอย่างสะใจ เอาแล้วไงเดรโก อยากไปแกล้งซัลเซียเค้าดีนัก โดนกลับ เลย 555+ ยังไม่บอกเรื่องตัวจริงของซัลเซียดีกว่า แกล้งลูกนี่สนุกจริง ฮึๆ
“เจออีกทีเมื่อไรน่ะ...ฮึม” เดรโกหมายแค้นที่โดนหลอก
“เออ..ลูก วันนี้พวกเราจะกินข้าวกันที่นีน่ะ พอดีนายท่านชวนไว้”ลูเซียสบอกลูกก่อนเดินไปหาคนรักที่ห้องปรุงยาในคฤหาสน์ริดเดิ้ล ใช่ นายท่านสร้างไว้ให้ที่รักของเค้าปรุงยา เพราะเซเวอรัสเป็นมือหนึ่งในด้านการปรุงยาที่นายท่านไว้ใจมากที่สุด
_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_
หายหน้าหายตาไปหลายวันเลย
วันนี้ก็ฤกษ์งามยามดี เอามาลงให้อ่านกันจร้า
คิกๆ
เม้นวันล่ะนิด อัพวันล่ะหน่อย
ถึงเม้นจะน้อย คนแต่งก็ดีใจที่มีเม้น(บ้าง)
ความคิดเห็น