คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Dark harry19
“ปีนี้พ่อขอเตือนเหมือนเดิมน่ะ อย่าทำตัวเด่น และระวังอาจารย์ใหญ่ไว้ โอเค้...” พ่อริดเดิ้ลกล่าวลาริดเดิ้ลน้อย เพราะริดเดิ้ลน้อยกำลังจะไปเรียนชั้นปีสอง
“คร้าบ เพราะเค้าเป็นคนคิดจะทำลายพ่อใช่มั้ยล่ะ ผมไม่ไว้ใจเค้าอยู่แล้วฮะ” ซัลอ้อนเสียงหวาน
“ไปแล้วน่ะครับ บ้ายบาย จุ๊ฟ” ซัลกระโดดหอมแก้มพ่อก่อนโปรยผงสีเขียวลงเตาผิง ปล่อยให้พ่อริดเดิ้ลหัวเราะร่าอยู่คนเดียว
“แหม เดี๋ยวนี้ ลูกเราอ้อนเก่งขึ้นเยอะ ไม่รู้ใครสอน ฮ่ะๆ” ว่าแล้วก็เดินไปทำงานต่อ
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
สถานีรถไฟ
ณ สถานีรถไฟ ทุกคนต่างเร่งรีบในการขึ้นไปจองที่นั่งโบกี้รถไฟ แต่ก็ยังมีนายหัวบรอซน์คนหนึ่งที่กำลังยืนรอเพื่อนหัวดำที่ตอนนี้ยังไม่โผล่หัวออกมาให้เห็น
ทำไมยังไม่มาอีกน่ะ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น อุตส่าห์รีบไล่พ่อให้กลับไปก่อนน่ะเนี่ย จริงๆเลย เดี๋ยวก็สายจนได้
ผ่านไป 3 นาที
ร่างบางตาเขียวก็เดินออกมาจากเตาผิง พร้อมกลับหอบของพะรุงพะรัง
“ซะ.....เอ่อ แฮร์รี่ ฉันอยู่นี่!!” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นจากหัวบรอซน์
เมื่อได้ยินเจ้าของชื่อจึงรีบวิ่งมา เพื่อเอ็ดเพื่อน(รัก)ตัวดี
“ถ้ายังเรียกฉันผิดแบบเมื่อกี้ ระวังนายจะโดนพ่อฉันเชือดน่ะ มัลฟอย” แฮร์รี่กระซิบข้างหูเดรโก
เดรโกหน้าแดงขึ้นทันที จากการกระทำตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกตงิดๆกับคำสรรพนามที่แฮร์รี่เรียกตน
“เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรน่ะแฮร์รี่” เดรโกถามเสียงเขียวอย่างปิดอาการไว้ไม่มิด
“เมื่อกี้? ก็เรียกนายว่า มัลฟอยไง หูหนวกหรือไงฮะ” แฮร์รี่ตอบอย่างไม่เข้าใจ
“เดร.....เดรโก นายต้องเรียกชื่อฉัน ไม่ใช่นามสกุล ทีฉันยังเรียกนายว่า แฮร์รี่เลย เราเป็นเพื่อนกันแล้ว แถมสนิทกันด้วย” หนุ่มเจ้าของแววตาเศร้าสีเทาตะโกนใส่ร่างบางอย่างโกรธๆ
“โอ้ย นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย กะอีแค่เรื่องแค่นี้ ทำไมต้องโกรธกันด้วย ไม่มีเหตุผลเลย และที่ฉันไม่เรียกชื่อนายฉันก็มีเหตุผลของฉัน ถ้านายบอกไม่รู้ว่าฉันมีเหตุผลที่ทำอย่างนี้ นั่นก็เพราะว่านายไม่ได้ถามชั้น เพราะฉะนั้นนายจะมาตะโกนใส่ฉันอย่างนี้ไม่ได้ มัลฟอย” คำตอกกลับของแฮร์รี่ทำให้เดรโกสะอึกไป และหลุดไปในห้วงแห่งความคิด เมื่อเรียบเรียงคำพูดเสร็จ ก็พบว่าร่างบางได้เดินขึ้นไปบนรถไปไฟเสียแล้ว
“เอ่อ....อ่ะ อ้าว แฮร์รี่ รอฉันด้วย เรายังคุยกันไม่จบน่ะ แฮร์รี่รี่รี่รี่รี่” เดรโกตะโกนเรียกร่างบางที่เดินฉับๆอารมณ์เสียขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ครืด ~ ~
“อ้าว หวัดดีแฮร์รี่ ปิดเทอมเป็นไงบ้าง” เสียงเพื่อนๆทั้งสามถามขึ้น เมื่อแฮร์รี่เดินเข้ามาในโบกี้รถไฟ
“หวัดดี ก็งั้นๆแหละ” แฮร์รี่เดินเข้าไปนั่งริมหน้าต่างที่ว่างไว้ ใกล้กับเพื่อนสนิทก่อนหันไปนอกหน้าต่าง ในขณะที่รถไปเริ่มเคลื่อนขบวนออกจากชานชาลา
น้ำเสียงที่แฮร์รี่ตอบกลับมา ทำให้เด็กทั้งสามรู้ว่า ตอนนี้เพื่อนร่างบางกำลังอารมณ์ไม่ดี
“แฮร์รี่ นายเป็นอะไรหรือป่าว ดูนายอารมณ์ไม่ดีเลยน่ะ” เสียงหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มถามขึ้น
แฮร์รี่รู้สึกตัว หันมาเจอกับใบหน้าที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงของเพื่อนๆ
“อ้อ ไม่มีไรหรอก พอดีเจอกับคนนิสัยไม่ดีก่อนขึ้นรถไปน่ะ” แฮร์รี่เปลี่ยนน้ำเสียง ให้ฟังดูเหมือนเดิม
“ใช่มัลฟอยรึเปล่า มีคนเค้าบอกว่าเห็นนายยืนคุยกับเค้าอยู่ ดูเหมือนจะทะเลาะกันด้วย” เพื่อนสนิทของแฮร์รี่ถามขึ้น
“ไม่ใช่เหมือนจะ แต่เป็นไปแล้วต่างหาก เนวิลล์” แฮร์รี่ตอบ
“มันมาหาเรื่องนายเหรอแฮร์รี่” เด็กคนเดิมถามซ้ำอย่างเป็นห่วง
แฮร์รี่รู้สึกโกรธนิดๆที่เนวิลล์เรียกเดรโกว่ามัน แต่อีกใจหนึ่งเค้าก็รู้สึกถึงความเป็นห่วงของเพื่อนสนิทจึงไม่คิดอะไรมาก เพราะเนวิลล์เป็นห่วงเค้านี่หน่า
“ป่าวหรอก แค่คุยกันไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไรน่ะ ขอบคุณน่ะเพื่อนที่เป็นห่วง” แฮร์รี่ตอบยิ้มๆ และกระเถิบเข้าไปตบบ่าเนวิลล์เบาๆ
“ถ้ามีเรื่องอะไร ก็บอกกันได้น่ะ พวกเราเป็น....เพื่อนกันนี่หน่า ใช่มั้ย แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่บอกเค้าด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับส่งคำถามมาตอนท้าย
“.....” แฮร์รี่ยิ้มหวานตอบ
ตอนนี้เพื่อนๆหน้าแดงกันเป็นแถบ เมื่อโดยรังสี(นู๋)รี่ยิ้มตกกระทบ แต่ดูทว่า เจ้าตัวจะไม่รู้
เป็นเพื่อนเหรอ มันก็ใช่ แต่รู้สึกทำไมความเป็นเพื่อนของเดรโก กับของเนวิลล์ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ มันดูแตกต่างกันล่ะ จะว่าเหมือนก็ไม่เชิง ถามว่าแตกต่างกันมั้ย มันก็แตกต่าง แต่ไม่รู้ว่าแตกต่างกันตรงไหน เฮ้อ ลองส่งจดหมายไปถามท่านพ่อดูดีกว่า อย่าเอาเก็บมาคิดเลย รกสมองเปล่าๆ
ทั้งหมดนั่งเล่นพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารกันตลอดทาง จนกระทั่งถึงฮอร์กวอร์ต
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เฮ้อ ทำไงล่ะทีนี้ ซัลเซียโกรธเลย ยิ่งง้อ ยากอยู่ด้วย เราเองก็ผิดเหมือนกันที่ไท่คิดก่อนพูด เพื่อนคนนี้ยิ่งไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นอยู่ด้วย แย่จริง
เดรโกเล่ห์มองร่างบางที่นั่งกินข้าวอยู่ด้านโต๊ะกริฟฟินดอร์ ภาพที่เห็นยิ่งทำให้ร่างสูงเริ่มอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาบ้าง ซัลเซีย ริดเดิ้ล ในนามของแฮร์รี่ พอตเตอร์ กำลังนั่งทานข้าวอย่างสนุกสนาน กับกลุ่มเพื่อน โดยไม่แคร์สายตาเค้าที่ส่งไปตั้งแต่ลงมาจากรถไฟ
เดรโกทนไม่ได้ จึงลุกขึ้นเดินไปดึงร่างบางที่โต๊ะ และกำลังจะลากออกไปจากห้องโถง แต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน ตาทุกคู่ต่างหันมามองการกระทำของร่างสูง รวมทั้งศ.ทุกท่าน โดยเฉพาะศ.ประจำวิชาปรุงยา
“มัลฟอย นายจะทำอะไรแฮร์รี่น่ะ” เนวิลล์ลุกขึ้นถามเสียงเครียด
“เปล่า พอดีแฮร์รี่ไม่สบาย ใช่มั้ย” เดรโกหันไปถามร่างบางแกมขู่
แต่มีหรือแฮร์รี่จะยอม
“ไม่ ฉันสบายดี ขอบใจ” แฮร์รี่สะบัดมือเดรโกออก ก่อนจ้องตาอย่างไม่ยอมแพ้
“เห็นมั้ย ถ้าแฮร์รี่เค้าไม่สบายจริงๆ แฮร์รี่ก็บอกฉันแล้ว นายไม่ต้องยุ่งหรอก” เนวิลล์เอ่ยเสียงเป็นต่อ
“เหรอ” พูดจบ เดรโกเดินเข้าไปกระซิบที่หูร่างบาง ข้อความที่ส่งมาถึงหู ทำให้ร่างบางตาโต ก่อนหันไปพยักหน้ากับร่างสูง
“เนวิลล์ เอ่อ เดี๋ยวฉันมาน่ะ ขอตัวไปทำธุระซักพัก ไปกันเถอะมัลฟอย” แฮร์รี่หันไปบอกเพื่อนสนิท ก่อนเดินลากหัวบรอซ์นออกไปอย่างรวดเร็ว
เนวิลล์กำลัง งง กับท่าทีของร่างบางที่เปลี่ยนไปกระทันหัน และโกรธที่ตอนสุดท้ายมัลฟอยหันมายิ้มเยาะเย้ยใส่ตน
“เดรโก มัลฟอย เจ้าชายสลิธีลินไม่ใช่เหรอ ไปทำอะไร กับ หนุ่มหน้าหวานประจำหอกริฟฟินดอร์ล่ะเนี่ย” เด็กสาวเรเวลคลอกระซิบกระซาบกับเพื่อนหญิง พลางหน้าแดงกับสิ่งที่ตนกำลังจินตนาการ
“รุ่นพี่ฮะ สลิธีลิน กับ กริฟฟินดอร์ ได้ยินว่าทั้งสองบ้านเป็นคู่กัดกันไม่ใช่เหรอฮะ” เด็กปีหนึ่งสลิธีริน ถามรุ่นพี่พรีเพ็คที่นั่งข้างๆ แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมา เพราะรุ่นพี่ก็กำลังเมาท์แตกกับเพื่อนอยู่เหมือนกัน
เมื่อทั้งคู่เดินออกไป เสียงเงียบกริบทั้งหลายต่างแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเซ่งแซ่ขึ้นทันที ต้นเหตุทั้งสองต่างไม่รู้เลยว่า วันต่อไปพวกเค้าจะกลายเป็นบุคคลที่ทุกคนต่างกล่าวถึงทั้งโรงเรียน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ในห้องนอนหอกริฟฟินดอร์ เจ้าของเตียงข้างหน้าต่างยังไม่หลับ เพราะหลับไม่ลง เมื่อร่างกายยังจำสัมผัสจากร่างสูงได้อย่างแม่นยำ รวมทั้งสมองยังจำประโยคที่ร่างสูงพูดไว้ได้ชัดเจนในห้องนั้น
จะตอบยังไงดี เอาไงดี ทำไงดี จะถามใครดี เฮ้อ! ร่างบางคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะนึกถึงบทสนทนาที่เคยพูดกับพ่อได้
-0-0-0-0-
“ผู้ชายรักกับผู้ชายด้วยกันได้ด้วยเหรอครับพ่อ” เด็กชายถามพ่อขณะที่กำลังจะเข้านอน
“อืม ได้สิลูก พ่อไม่คิดมากเรื่องพวกนี้หรอก มันเป็นไปตามธรรมชาติของความรัก ไม่มีใครบังคับมันได้ ถ้าลูกมีความรักเมื่อไรลูกก็รู้เอง” โวลเดอมอร์เล่าอย่างเอ็ดดู
สงสัยไปเห็นลูเซียสทำกับเซเวอรัสล่ะสิเนี่ย ฮึๆ
“พ่อฮะ แล้วความรักเป็นยังไงล่ะครับ” ซัลถามพลางขมวดคิ้ว
“อืม ความรักมันก็มีหลายแบบน่ะลูก เช่น พ่อกับลูก แบบเพื่อน หรือแบบคนๆหนึ่งรักอีกคนๆหนึ่ง แต่ถ้าโดยความหมายรวมๆแล้ว ก็คงหมายถึง การที่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขล่ะมั้ง พ่อคิดว่างั้นน่ะ ฮึๆ”ดาร์คลอร์ดเล่าอย่างเอ็นดู
“แล้วพ่อยังรักแม่อยู่มั้ยฮะ พ่ออยู่กับแม่แล้วมีความสุขหรือเปล่า”ซัลเซียถามพ่อตาปรือเตรียมปิดลงเต็มที่
โวลเดอมอร์อึ้งไปสักพัก ก่อนจะเริ่มพูดด้วยเสียงทุ้มกังวาลอย่างอ่อนโยน
“รักสิลูก เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่น่ะ ตอนนี้ดึกแล้ว นอนได้แล้ว”
“ฮะ”
“จุ๊บ นอนหลับฝันดีน่ะ ลูกรัก”โวลเดอมอร์ก้มลงจูบราตรีสวัสดิ์
-0-0-0-0-0-
อืมเราอยู่กะเดรกแล้วเรามีความสุขหรือเปล่าน่ะ?
แฮร์รี่คิดไปคิดมาจนพล่อยหลับไปในที่สุด
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ?
อะไรทำให้แฮร์รี่นอนไม่หลับ?
ติดตามได้ในตอนต่อไป
คิกคิก
คราวนี้เว้นช่วงเยอะเลย ขอโทษที่มาอัพช้าน่ะค่ะ
พอดีติดสอบเข้าน่ะค่ะ แถมยังสอบไม่ติดอีกด้วย T T ซิกๆ ตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาทำใจค่ะ
ความคิดเห็น