คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : illusion one
ทำไมกันนะ .. ทำไมนายไม่มองมาที่ฉันอย่างที่เคย
ฉันทำอะไรผิดกันนะ .. ไม่ใช่แววตาคู่นั้นมันเฉยชา เพียงแต่มองมาที่เธอแต่ไม่มีแววตาอบอุ่นอย่างเคย
ได้โปรด..อย่าทำกับฉันแบบนี้เลยนะ นัตสึ
[ Lucy’s Part ]
นั่นเป็นเพียงแค่ความคิดของฉัน ฉันก็แค่เพื่อนร่วมภารกิจหรืออาจจะเรียกว่าตัวแทนของเธอคนนั้น หลังจากที่เธอคนนั้นกลับมาจากความตาย เขาไม่เคยกลับมามองฉัน หรือมองมาที่ฉันก็เป็นแค่การมองที่นัยน์ตาคู่นั้นไม่ได้แสดงออกถึงอย่างเคย ดวงตาที่ฉันเคยได้รับตลอดที่เข้ามาที่แฟรี่เทล ในวันนี้กลับคืนสู่เธอคนนั้นเจ้าของที่แท้จริงไม่ใช่ตัวแทนแบบฉัน
ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อว่า ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลีย
“เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ลูซี่ฉันเห็นเธอเงียบๆไม่ร่าเริงมานานแล้วนะ ”เสียงคุณมีร่า เจน ผู้ที่เป็นเสมือนเลขาของมาสเตอร์แห่งแฟรี่เทล และเป็นพี่สาวแท้ๆของเธอคนนั้น
“อ๋อ ! เปล่าหรอกค่ะคุณมีร่า ฉันแค่กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเช่าบ้านเดือนนี้น่ะค่ะ แง้ๆ ”ฉันแกล้งพูดในแบบทุกๆเดือนที่เวลาไปทำภารกิจคือในช่วงที่ฉันกำลังจะจ่ายค่าเช่าบ้านนั่นเอง
“อ้าว ! ก็เมื่อวานก่อนนัตสึไปทำภารกิจนี่น่า นัตสึไม่ได้ไปกับลูซี่หรอจ๊ะ”มีร่าเจนครุ่นคิดสักพักก่อนจะพูดประโยคนี้ออกมา ประโยคที่ทำให้ฉันชาไปทั้งตัว ราวกับมีคนเอามีดนับร้อยเล่มมากรีดเข้าที่หัวใจของฉัน แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บหรอกนะ เพราะมันชินแล้วกับความเจ็บปวดพวกนี้นับตั้งแต่เธอคนนั้นกลับมา มือของฉันกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปแต่มันก็ไม่รู้สึกเจ็บแม้ว่ามันจะห้อเลือดแล้วก็ตาม
“ ฮ่าๆๆ ไม่ได้ไปกับฉันหรอกค่ะคุณมีร่า สงสัยจะไปทำกับเกรย์หล่ะค่ะ แอบน้อยใจนะคะเนี่ยไม่มาชวนกันเลย ”ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงขำขันกลับไปแม้ว่าตอนนี้ในใจของฉันกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง รู้ทั้งรู้ว่าไม่ได้ไปกับเกรย์เพราะเมื่อวานก่อนเกรย์ยังเข้ามาแวะเวียนป่วนบ้านฉันเพราะเห็นฉันไม่ค่อยเข้ามาที่กิลล์เท่าไหร่ ต่างจากอีกคนที่นับตั้งแต่เธอคนนั้นกลับมาก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาที่ห้องของฉันอีกเลย ฉันทำได้แค่ถามตัวเองว่า..ทำไมกัน ทำไมถึงทำแบบนี้ หรือฉันไม่ใช่คนในทีมของนายแล้ว
“อ้าวลูซี่ ”เสียงของเขาทักทายฉัน แต่อย่าหวังว่าเราจะเข้ามาเล่นเหมือนกันแค่ก่อน ใช่..เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วเดินผ่านฉันไปที่บอร์ดภารกิจ พลางมองมันอย่างครุ่นคิดแล้วไม่กลับมามองฉันอีกเลย
“อืมม..เอาอันนี้ดีกว่า ลิซานน่าคงจะไม่บ่นเหมือนคราวที่แล้วเนอะแฮปปี้ ”เสียงของเขาแว่วลอยเข้ามาในหูของฉัน .. บ้าจริง !! แค่นี้ยังเจ็บไม่พออีกหรอ ทำไมต้องได้ยินเรื่องแบบนี้อีกด้วย
“ ไอล๊ !! ก็คราวที่แล้วนัตสึเลือกภารกิจยากๆนี่นา ฉันขี้เกียจฟังลิซานน่าบ่นนี่หน่า ไอล๊ ”เสียงของแฮปปี้ นี่ก็คงเป็นอีกคนที่ลืมฉัน ลืมไปว่าเมื่อก่อนเราเคยสนิทกัน
ไม่ไหวแล้ว..ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ฉันทำอะไรผิดหรอแฮปปี้ นัตสึ ทำไม..
ทำไมพวกนายไม่กลับมามองฉันเหมือนเคย
ไม่กลับมาเรียกว่าลูซี่ไปทำภารกิจกันเถอะ !!
หรือที่ผ่านมาฉันคงเป็นตัวแทนของเธอคนนั้นจริงๆสินะ
“ไงลูซี่ ! วันนี้เข้ามาที่กิลล์หรอ”เสียงของไททาเนียเอลซ่า ผู้เปรียบเสมือนพี่สาวของฉันและเธอคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เธอก็สนิทกับลิซานน่าแต่ไม่เคยละเลยความสัมพันธ์ของฉันแบบที่นายทำอยู่ตอนนี้
“ถ้าไม่เข้ากิลล์ฉันคงไม่มีค่าเช่าบ้านจ่ายนี่เอลซ่า”เสียงของฉันเอ่ยไปด้วยความขำขัน ในขณะที่เอลซ่ามองฉันด้วยสายตาเอ็นดู อบอุ่นเสมือนพี่สาว .. ที่พร้อมจะอยู่ข้างฉันตลอดเวลา
“งั้นก็สู้ๆนะลูซี่ ช่วงนี้ฉันไปทำภารกิจด้วยไม่ได้น่ะเพราะมาสเตอร์มอบหมายภารกิจกับฉันไปกับเกรย์น่ะ ”เอลซ่าพูดกับฉันด้วยสีหน้าเซ็งโลกเมื่อเธอต้องไปกับเกรย์แค่สองคน ทำให้ฉันอดขำไม่ได้ หลังจากที่คุยกันสักพักเอลซ่าก็ต้องขอตัวไปก่อนเพราะถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางและเกรย์ก็พร้อมแล้วด้วย เธอและเกรย์จึงบอกลาฉัน ในขณะที่ฉันก็บอกลาเธอและเกรย์และขอให้โชคดีในการทำภารกิจ
“เฮ้อออ ”ฉันถอนหายใจด้วยความเซ็งพลางมองนู้นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย แล้วพบกับเขา..นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูนิ่งสงบที่อยู่บนชั้นสอง เขากำลังสบตากลับมาที่ฉันสักพักแล้วเบือนหน้าออกไปเดินไปที่บอร์ดภารกิจที่อยู่ชั้นสอง ภารกิจระดับs ที่ฉันนัตสึเกรย์เคยแอบไปทำและเอลซ่าก็ไปตามเรากลับมา ฉันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงถอนสายตาออกจากร่างสูงโปร่งของเขาไม่ได้ ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน
“...............................................”ฉันยังมองเขาที่ลงมายังชั้นหนึ่งชั้นที่ฉันอยู่ ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะว่าทำไมฉันถึงกล้ามองเพราะรอบตัวเขาตอนนี้ ก็มองเขาทั้งหมดเหมือนฉัน มีทั้งแววตา ชื่นชม อิจฉา(?) ปลาบปลื้ม หลงใหล(?) และ เพ้อฝัน ตอนนี้บรรยากาศทั่วทั้งกิลล์เงียบราวกับว่าถ้ามีใครทำเข็มตกสักเล่มคงจะได้ยินกันทั่วทั้งกิลล์
“อ..เอ๋ !?”เสียงของฉันร้องขึ้นอย่างงงวยในขณะที่คนอื่นก็อุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเขาเดินตรงเข้ามาหาฉันพร้อมลากฉันไปที่ที่มาสเตอร์ยืนอยู่ แล้วยื่นใบภารกิจที่เขาหยิบมาจากชั้นสองให้มาสเตอร์ โดยที่มีแววตาสนใจจากทั่วทั้งกิลล์ และเขาก็ลากฉันออกมาจากกิลล์ โดยไม่พูดอะไร ระหว่างทางผ่านฉันเห็นแววตาของนัตสึมองมาที่ฉันด้วยความไม่พอใจและไม่ชอบใจ แฮปปี้มองมาทางฉันด้วยท่าทีหงอยๆ
หึ.ไม่พอใจงั้นหรอ นัตสึ แฮปปี้
คนที่ไม่พอใจควรจะเป็นฉันหรือเปล่าที่พวกนายละเลย
ฉันเหยียดยิ้มริมฝีปากออกไปให้ความคิดของตนเองพร้อมมองทั้งสองคน นัตสึและแฮปปี้ที่เหมือนจะเห็นการกระทำของฉันมองฉันด้วยสีหน้าตกใจมาก ราวกับว่าไม่คิดว่าฉันทำกล้าทำมันออกไป ก่อนประตูจะปิดลงพร้อมกับฉันที่ยังโดนเขาลากอยู่ราวกับลูกหมาน้อย
[ ภายในกิลล์แฟรี่เทล ]
ตอนนี้สมาชิกในกิลล์คนอื่นๆเริ่มซุบซิบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น !! คนอย่างเขาคนนั้นลากลูซี่ สาวน้อยผู้อัญเชิญเทพไปทำไม
“อะแฮ่มๆๆ ”เสียงกระแอมของมาสเตอร์มาคาลอฟดังขึ้นเรียกความสนใจได้ในทันนี้พร้อมกับทุกคนในกิลล์เงียบราวกับรอฟังสิ่งที่มาสเตอร์จะพูดมา
“ก็..อย่างที่พวกเราเห็นนั่นแหละ เขาเลือกที่ครั้งนี้จะทำภารกิจคู่กับลูซี่ ”สิ้นเสียงมาสเตอร์มาคาลอฟทั่วทั้งกิลล์ก็คุยกับเสียงดังราวกับได้ยินเรื่องที่น่าตกใจ ก็ไม่ตกใจได้ไง ในเมื่อเขาคนนั้นไม่เคยจะต้องมีคู่หู แถมยังทำภารกิจระดับsเชียวนะ จะมีก็เพียงแต่สายตาสองคู่ที่แสดงออกถึงความไม่ชอบใจ ไม่พอใจ และ ไม่มั่นใจ
[Lucy’s Part]
“นี่ .. นายจะลากฉันไปถึงเมื่อไหร่ ” ลูซี่พูดพลางยื้อข้อมือของตัวเองที่ถูกเขาจับอยู่พร้อมลากเธอเดินออกมา
“...............................”ชายหนุ่มยังคงเงียบทำให้เพิ่มความหงุดหงิดกับเธอทวีคูณ ตอนนี้สายตาของร่างบางเริ่มสอดส่องหาวิธีทำร้ายร่างสูงโปร่งตรงหน้า
“นี่นาย !!”เสียงที่เปล่งออกมาแหลมปรี๊ดราวกับความอดทนของเจ้าของเสียงพุ่งทะลุตามระดับเสียงที่เปล่งออกมา
“ถึงบ้านแล้ว”เสียงนิ่งๆลอดออกมาจากปากเขาครั้งแรกของบทสนทนาที่เหมือนเธอจะวีนเหวี่ยงโดนที่เขาเอาความเงียบเข้าสู้ - -^
“เฮ้ออ..ช่วยไม่ได้เข้ามาข้างในก่อนสิ”ลูซี่เดินเข้าบ้านพร้อมเอ่ยชวนคนที่ลากเธอออกจากกิลล์แล้วยังมีน้ำใจมาส่งเธอที่บ้าน
“นายนั่งรอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้”สิ้นเสียงลูซี่เธอก็เดินเข้าครัวไปเพื่อหยิบน้ำให้เขา แต่ก็ต้องตกใจเล็กน้อยที่กำลังรินน้ำใส่แก้วอยู่ก็มีแขนของคนบางคนเข้ามาโอบเธอจากด้านหลังพร้อมทั้งเสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างหู
“คิดถึงจัง”ประโยคสั้นๆของเขาทำให้เธอกลั้นยิ้มแก้มแทบแตกพร้อมใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อกับการกระทำที่เหนือความคาดหมายของเขา
“ฉันก็คิดถึงนาย มิสโทกัน ”เสียงลูซี่ตอบไปเบาหวิวราวกับขนนก แต่มันกลับทำให้เจ้าของชื่อเผยรอยยิ้มที่ไม่มีใครที่จะเห็นมันยกเว้นผู้หญิงตรงหน้าของเขา
- _________________________________________________________ -
Talk : จะเฮ้ยยย >////< นี่มันอะไรกัน โมเม้นก็ไม่มี ฉันจิ้นไปได้ยังไง
ขออภัยนะคะ -/- แต่แบบว่ามันอารมณ์ชั่ววูบง่ะ ฮืออออ
ขออภัยแม่ยก นาลูนะคะ >/\< แอร้ยยยยยยย
ฟิคเรื่องแรกที่แต่งเกี่ยวกับแฟรี่เทล *0* ฝากด้วยนะคะ
ถ้ามีคำที่พิมพ์ผิด รบกวนชี้แนะด้วยค่ะ \m/
ความคิดเห็น