คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 6 100%
ไม่อยาะเื่อเลยริ ๆ
ว่าโอนอฟะแยลูสาวออาเธอไปนอนับรินราุย่าอหนู่อ้วยเหุผลที่ว่าเธอป่วย
แถมลูสาว็ยัสนับสนุนให้พ่อียาแม่อี อยาร้อไห้นัร้ายทั้พ่อทั้ลูริ ๆ
“ัวยัร้อนอยู่หรือเปล่า” เสียทุ้มอโอนอฟเอ่ยถามแพวัที่ึ่นั่ึ่นอนอยู่บนเีย
เพราะเมื่อรู่เธอำลัเล่นับลูสาวอยู่ี ๆ
โอนอฟ็อุ้มลูเธอให้ไปนอนที่ห้ออรินราแทน
ร่าสูลานึ้นเีย ยมือทาบลบนหน้าผาเนียนเพื่อวัอุหภูมิร่าาย
หิสาวะถอยหนีลาเีย
แ่ถูมือหนาว้าัวไว้ทันพร้อมร่าบาให้นอนลบนเียามเิม
“ัวยัร้อนอยู่เลยนี้ ียาไหม”
เสียหนัพูึ้นพร้อมูบหนั ๆ
ลบนลำอระหและออวบอิ่มอย่าหิวโหย
“อย่านะโอนอฟ!” ร้อห้ามเสียั แ่็้าเินไปริ
ๆ เาร่อมทับร่าอเธอมหายไปับที่นอนหนานุ่ม
ใ้ปาอุ่นร้อนทาบลผิวาวเนียนหอมรุ่น
“ไม่ำเลยใ่ไหมที่ลูอเราบอนะ หนู่อบอเธอว่าห้ามื้อับันไม่ใ่เหรอ”
เาแล้ว่าอย่าไม่ริั อูบลูบลำราวับมือปลาหมึ
แพวัาวาบไปทั้ัวนเือบลืมวิธีหายใ
“ันเหนื่อย อพันะะ” เมื่อืน็สว่าาา
เ้ามาป่วย ลาืนเายัะรัแเธอไ้ลออีหรือ ฮึ ระบบไปทั้ัวแล้วนะ
“ะนอนแล้วเหรอ ไม่ียา่อนเหรอ เ็มียาพร้อมแล้วนะ” เาเลื่อนายเ้าหา แนบวามอุ่นร้อนับหน้าาอเธอเพื่อบอให้รู้ว่าเาพร้อมอย่าที่พูริ
ๆ
หิสาวาสั่น
ร่าายอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแระผลัโอนอฟออไปให้ห่าาัวทำไ้เพียส่เสียหวาน
ๆ อ้อนวอนเาแทน
“ไม่เอานะะ ไม่่วหรือไ”
“ยัไม่่ว อันเย ๆ ็ไ้”
พอไ้ยินเสียพูอ่อนหวานไม่แ็ระ้าหัวใ็อ่อนยวบยอมลิ้ัวลนอนแนบ้า
อหิสาวไว้ในอ้อมแนแทน
แพวัยอมนอนอยู่นิ่ ๆ ให้โอนอฟอนอน
วันเวลาเิม ๆ ที่เยไ้มีันและัน็แวบเ้ามาในหัวอเธออีรั้
มีวามสุทุรั้ที่ไ้อยู่ในอ้อมออโอนอฟ
แม้ะหนาวเย็นเหน็บมานานถึสามปีเพียลำพัแ่วามรู้สึที่มี่อเา็ไม่ลบเลือนาลไป
น้ำาเม็เล็ไหลออาวาู่ามไม่รู้ัว
แพวัรีบยมือเ็มันออลัวเาะเห็นและหลับาลในอ้อมอทีุ่้นเย
พอถึอนเ้า่อนฟ้าสา
แพวัื่นึ้นมาเพราะวามาหนึบที่ริมฝีปา้วยแรุมพิอาานในาบมนุษย์รูปาม
ำลัเลื่อนายลูบลำทุส่วนในร่าายอเธอ
“อะ…โอนอฟ หยุเี๋ยวนี้นะ” ร้อห้ามไ้แ่นั้น็ถูปิปา้วยปาอผู้ายที่ื่อโอนอฟอย่าเร่าร้อนูื่ม
“เมื่อืนปล่อยให้นอนแล้วนี่ หายเหนื่อยแล้วนะ ั้นเ้านี้อนะ” พูบ็ูบหนั ๆ เพื่อเป็นารลโทษบนออวบอิ่ม
มือหนาลอเลื้อยเ้าไปใ้ายุนอนปละอบราเียแล้วถอมันอออย่ารวเร็ว
แพวัหายใหอบถี่้วยวามทรมาน
บ้าริร่าายอเธอทำไมถึไ้เรียร้อหาแ่โอนอฟเท่านั้น
“อื้อ” เสียรารัวนใหลุออมาให้ไ้ยิน
่อนเ้าัวะัปาัวเอไว้แน่น ิเล็บลบนหมอนส่ายหน้าไปมาอย่าทรมานริ ๆ
“อนะแพ…” ร่าสูผละห่าเพื่อัารับเสื้อผ้าอัวเอ
านั้น็ทาบทับลมาพาไออุ่นลับมาแนบิันลมับเธออย่าโหยหา
“โอนอฟ” เสียหวานหวีหวิวรีายเ้าหาให้เาเยม
าเรียวถูับยึ้นเล็น้อยหนึ่้า่อนเาะแทรัวไปเ้ารลา
ล้วล้ำเ้าหาวามอ่อนนุ่มอย่าละมุนละม่อม เล็บม ๆ
ิลบนหมอนอย่า่านสยิวหยัายรับสัมผัสอโอนอฟอย่ามีวามสุ ใน่วเวลาแห่วามหฤหรรษ์นั้นเอมือเรียวเผลอสอนิ้วเ้าับลุ่มผมำอายหนุ่มอย่าไม่ไ้ั้ใ
นิ้วเรียวสัมผัสถูรอยแผลหรือรอยอะไรสัอย่าใน้อลืมาึ้นมอหน้าโอนอฟที่เหื่อุ่มไปทั้ัวเลื่อนายอยู่บนร่าอเธอเอ
“โอนอฟ ุ…” อยาะถามว่าเาไปโนอะไรมา
แ่ว่าเา็ไม่เปิโอาสให้เธอไ้ถาม
“อย่าไปสนใมันเลย” เสียทุ้มระิบิแ้มอิ่มหายใถี่แร
ยมือึ้นรวบมือบามาูบ และปิปาที่่าพูนั้นให้หายไปในลำอ
เสียราหวานผสานเสียลมหายใหอบถี่ัระมแ่ับเสียแอร์ที่ัเบา
ๆ
ภายในห้อนอนให่บนเียำลัร้อนระอุไป้วยแรับเลื่อนายอย่ายันอโอนอฟนนี้
นานแ่ไหนไม่รู้ที่เาและเธอแ่ันฝึหายใใหม่เพราะร่าายที่แนบิันทำให้ทัู้่ลืมแม้ระทั่วิธีารหายใเสียแล้ว
หลัาเสร็สิ้นารรัแ เอ๊ย
ียา้วยเ็มพิเศษให้แพวัเสร็แล้ว
เา็ลุออาเียอาบน้ำแ่ัวไปทำานอย่าอารม์ี
“ไปันเถอะเรเย์ อ๋อ
ใล้สิ้นเือนใ่ไหมเี๋ยวันะเพิ่มเินโบนัสให้นายแล้วันที่นายทำานให้ันเป็นอย่าีมาลอ”
มุมปาหยัประับรอยยิ้มลอเวลา
นเรเย์อสสัยไม่ไ้ว่าเ้านายไปทำอะไรมาถึไ้อารม์ีผิปิแบบนี้ แถมยัะให้เินโบนัสพิเศษับเาอี
“รับ อบุรับ”
โอนอฟยมือบบ่าว้ายิ้มและหัวเราะ
ฮัมเพลในลำออย่ามีวามสุ้าวึ้นไปทำาน เรเย์โลศีรษะ้วยวามสสัย
แ่็ไม่ล้าถามทำหน้าที่อัวเอให้ีที่สุ็พอ
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น