คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
ก้อกๆๆ
เสียงเคาะประตูไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัวอย่างใด ยังคงนอนหลับพริ้มบนเตียงนอนแสนนุ่มนั้น แต่นั่นบุคคลที่เคาะประตูเองก็ไม่ได้อยากอยากปลุกคนตัวเล็กหรอกเพียงแค่เป็นมารยาทเพราะจริงๆแล้วเขาเองก็มีกุญแจสำรอง เพราะเขาคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของเจ้าของห้อง เมื่อใช้กุญแจไขเข้ามาในห้องได้แล้ว ซึงฮุนเดินเอากับข้าวไปวางไว้บนโต๊ะอาหารก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอนเพื่อนสนิทตัวเล็ก เขานั่งลงข้างๆเตียงของคนตัวเล็ก ใช้นิ้วเกลี่ยผมที่บังความน่ารักของใบหน้าสวยนั้นออก
“อื้อ”ดูเหมือนว่าจินอูเองจะเริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังปลุกเขา ดวงตาที่เมื่อกี้หลับสนิทค่อยๆลืมขึ้น และเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่เขาก็ยิ้ม
“กี่โมงแล้วอ่า”จินอูลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจ ซึงฮุนยกมือขึ้นดูนาฬิกาที่อยู่ตรงข้อมือ
“ก็เกือบเก้าโมงแล้วนะ”ซึงฮุนพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอกห้อง
“แล้วนายมีตรวจกี่โมงอ่ะ”
“สิบโมงครึ่ง อีกนานเลย”จินอูพยักหน้าเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำมาอีกครั้ง
“งั้นอยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะ”แล้วก็ปิดประตูกลับเข้าไปอาบน้ำ
“ที่ฉันมา ก็เพื่อจะมากินข้าวกับนายนั่นแหละจินอู”ซึงฮุนพูดอย่างแผ่วเบา
“หูวววววว ข้าวเช้าวันนี้น่ากินจัง ฮ่าๆๆ”ซึงฮุนเอาแต่อมยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่ทำท่าเหมือนเด็กๆ
“เพราะจินูหิวเองหรือเปล่า”
“ไม่หรอกเพราะฮุนนี่เลี้ยงมากกว่า”ฮุนนี่และจินูเป็นคำที่พวกเขาเอาไว้เรียกกันเวลาส่วนตัว จินอูและซึงฮุนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อแม่ของจินอูต้องด่วนจากไป จินอูจึงต้องมาอาศัยอยู่กับซึงฮุน แล้วพอโตขึ้นเขาเลยขอออกมาอยู่ข้างนอกซึ่งจินอูและซึงฮุนอยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละชั้นเพราะตอนแรกจินอูตั้งใจจะออกมาอยู่คนเดียวแต่ซึงฮุนดันอยากตามมาดแลด้วยเลยจองชั้นเดียวกันไม่ทัน ซึงฮุนเป็นหมอเขาจบมาทางด้านเกี่ยวกับกระดูก แต่ก็พอมีความรู้ด้านอื่นๆอยู่เยอะมากพอสมควร ใครๆก็เรียกเขาว่า หมอฮุน ส่วนจินอูตอนนี้ว่างงาน เขาจบเกี่ยวกับด้านบัญชี ตอนนี้เหลือแค่สัมภาษณ์เพราะเขายื่นใบสมัครไว้หลายที่แล้ว
“จินู เราเปิดทีวีนะ”
“อื้ม”จินอูตอบขณะที่ยังคงก้มกน้าก้มตากินอาหารอยู่
เคร้ง
เสียงช้อนกระทบกับจานกระเบื้องดังขึ้นเมื่อจินอูเงยหน้าขึ้นมามองจอทีวี หยดน้ำใสใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของจินอู
“เปลี่ยนช่องไหม”จินอูส่ายหน้า ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุดไปมา
“เขากลับมาแล้ว ซึงยูนกลับมาแล้ว”ซึงฮุนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนตัวเล็ก สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“แล้วนายจะร้องไห้ทำไม เขากลับมาแล้วนี่นา นายต้องมีความสุขไม่ใช่หรอ”
“ก็ ฉันไม่ติดต่อกับฉันมาเกือบปีแล้ว ฉัน ฮึก ฉันคิดถึงเขามากๆเลย”ยิ่งฟังจินอูพูดซึงฮุนยิ้งรู้สึกเจ็บ คนใจร้ายนั่นกลับมาแล้ว เขาใจร้ายที่อยู่ดีดีก็ไม่ติดต่อจินอู ทั้งๆที่ปกติคุยกันแทบจะตลอดเวลา เขาใจร้ายที่ทิ้งจินอูให้อยู่คนเดียว นายกลับมาทำไมซึงยูน ซึงฮุนได้แต่คิดในใจ
“งั้นเราไปทำงานก่อนนะ ไว้ตอนเย็นจะมาหา ยังไงก็กินข้าวให้หมดนะ”ซึงฮุนเดินไปยีผมเพื่อนรักก่อนเดินออกมาจากห้อง
คุณคังซึงยูนคะกลับมาครั้งนี้นี่ต้องมีอะไรมาเซอร์ไพร์สพวกเราแน่ๆเลยใช่ไหมครับ
“ครับ การที่พวกเราไปอเมริกาเพื่อศึกษางานมา ทำให้ทำเราได้รู้ถึงจุดพร่องที่เรามีและ จุดที่ควรมากขึ้น ผมมั่นใจว่าทุกคนจะได้เห็นการพัฒนาที่ดีขึ้นของ KN GROUP แน่นอนครับ
ทราบไหมคะตอนนี้ได้มีการเสนอชื่อเข้ามามากมายว่าให้คุณคังซึงยุนเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ไฟแรงที่สุดในตอนนี้เลยค่ะ
“ฮ่าๆๆ จริงหรอครับ ต้องขอบคุณมากจริงๆครับ”
เอ้ ขอถามถึงเรื่องส่วนตัวนิดนึงนะคะ ตอนนี้คุณคังซึงยูน มีคนรู้ใจหรือยังครับ
“ไม่หรอกครับ ผมยังสนุกในการทำงานมากกว่าครับ ขอโทษนะครับผมขอตัวก่อนนะฮะ”
คังซึงยูน นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ ทั้งสีหน้า แววตา รอยยิ้ม คำพูด นายเปลี่ยนไปมากจริงๆ
"ซึงยูนนนน ลุกไปทำงานเดี๋ยวนี้นะ"
"ไม่อาววว เค้าไม่อยากไปอ่ะ ทำงานมันน่าเบื่อจะตามอยู่กับจินอูดีกว่า"
"ไม่เอาสิ ไม่ดื้ออออสิ"
"อ่ะไม่ดื้อก็ได้ หอมแก้มเค้าหน่อยจะได้มีแรง"
"ฮ่าๆๆ ลูกหมาเอ้ยยย จุ้ฟฟ"
"เย้ มีแรงละ สนใจอาบน้ำด้วยกันไหมฮะ"
"บ้า!!"
ซึงยูน ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายจริงๆ
ขอส่งอินโทรมาก่อน อิอิ
ไว้เจอกันตอนหน้านะฮับ เม้นให้กำลังใจเก๊าด้วยนะ
เรื่องนี้ออกดราม่านิดหน่อย ทารุณนิดๆ เอ้ะ 55555
ความคิดเห็น