คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 13 : Shy
SHY
"ห๊า ไม่เอานะ"
ยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองไว้อย่างอัตโนมัติ และเพราะสาเหตุอะไรไม่รู้แต่จู่ๆแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาเป็นแถบ แถมมันยังมันลามไปถึงใบหูนั้นด้วย
ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะนะ แต่เขายังจำได้ดีถึงตอนที่ลู่หานเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนั้น มันน่าอายออก ยิ่งคิดไอร้อนก็เห่อขึ้นมาที่ใบหน้าจนเขาแทบจะหายหนาว แถมดวงตาคู่นั้นของลู่หานที่มองจ้องมาก็ทำให้เขาได้แต่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตารู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว นี่เขากำลังป่วยอย่างที่ลู่หานว่ารึเปล่า
"แล้วนายจะอยู่แบบนั้นได้ยังไง เดี๋ยวก็ป่วยหรอก มานี่เลยมา"
ถึงเปาจื่อจะพยายามดิ้นหนีมือที่เอื้อมมาจับเขาไว้ แต่เขาก็ช้ากว่าลู่หาน เมื่อตอนนี้ตัวของเขาลอยไปนั่งแหมะอยู่บนมือของลู่หานอย่างช่วยไม่ได้
ลู่หานค่อยวางร่างเล็กๆลงบนหมอนของตัวเองอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะทำให้ภูติน้อยเจ็บ เหลือบมองภูติตัวน้อยที่ตอนนี้แทบจะกลายร่างเป็นมะเชือเทศแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเข้าใจ
"ฉันไม่มองเด็กๆอย่างนายหรอก ไม่ต้องห่วง"
พูดจบก็โยนผ้าเช็ดตัวอีกผืนไปคลุมร่างเล็กๆนั้นไว้จนมิด เรียกเสียงโวยลั่นจากกองผ้าที่ขยับไปมานั้นเพราะหาทางออกจากผ้าไม่ได้
"ถอดชุดออกมาซะเดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้นายเปลี่ยน" คนพูดเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขามีแต่ชุดตัวโตๆสำหรับเขา ไม่มีเสื้อผ้าไซส์จิ๋วที่พอจะให้เปาจื่อใส่ได้เลยสักตัว
"ทำไงดี"
คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนที่จะเปิดลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบห่อผ้าเช็ดหน้าที่เขาซื้อมาแต่ไม่เคยได้ใช้ออกมา ก่อนจะก้าวตรงไปยังโต๊ะเขียนแบบเพื่อหยิบเอากรรไกรที่ใช้อยู่ประจำมากองรวมกันไว้ที่โซฟา แล้วหันซ้ายหันขวามองหาอุปกรณ์อย่างสุดท้าย
เข็มกับด้าย
อย่างน้อยๆเขาก็พอจะมีความรู้เรื่องเย็บๆปะๆอยู่บ้าง มันคงไม่ได้ยากเย็นอะไรไปกว่าโปรเจคของเขาแล้วล่ะ
"เปาจื่อ นายอยู่ในนั้นไปก่อนนะเดี๋ยวฉันลงไปซื้อของข้างล่างก่อน"
เสียงที่ดังลอดเข้ามาในกองผ้าขนหนูทำให้ภูติตัวเล็กทำปากยื่น จมูกรั้นๆเชิดขึ้นอย่างถือดี
"ไม่มองเด็กๆงั้นเหรอ เฮอะใครอยากให้นายมองกันล่ะ ลู่หานมนุษย์งี่เง้าเอ้ย”
เปาจื่อขยับตัวยุกยิกอยู่ใต้ผ้าเพื่อจัดการ ถอดชุดที่มอมแมมและเปียกชื้นของเขาก่อนจะเตะมันออกไปให้พ้นขาอย่างหงุดหงิด
“น่าหงุดหงิดชะมัดเลย ลู่หาน มนุษย์บ้า”
ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเตียงนุ่มตอนนี้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้างแล้วแต่แทนที่จะ รู้สึกดีขึ้นกับยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเพราะคนที่เป็นเจ้าของของเขานั่นแหละ “ฮึ่ย ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย” ภูติน้อยทึ้งหัวตัวเองไปมา ขาสองข้างก็เตะผ้าเช็ดตัวที่คลุมตัวเขาอยู่เพื่อระบายอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้น
เขาเองก็ หาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้ ถ้าบอกว่าเสียหน้า ก็คงจะใช่ล่ะมั้ง
To be with you
"เปา..."
ลู่หานที่เดินเข้ามาพร้อมชุดเล็กๆที่เขาเพียรเย็บแล้วเย็บอีกแทบจะหาเสียงของตัวเองไม่เจอ เมื่อมองเห็นร่างที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงของเขา หัวทุยๆนั้นวางพาดอยู่บนหมอนขณะที่ใบหน้าครึ่งนึงจมหายไปกับหมอน ส่วนลำตัวของอีกฝ่ายมีผ้าเช็ดตัวของเขาปกปิดเอาไว้อย่าหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นผิวขาวๆ
ลู่หานคงไม่รู้สึกประหม่าแบบนี้หรอกถ้าเปาจื่อยังตัวเล็กเท่าฝ่ามือเหมือนตอนที่เขาออกไป
ใช่
เปาจื่อกลับมาตัวโตอีกครั้ง
แล้วนั้นก็ทำให้เขาแทบจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปแล้ว ถ้าไม่เห็นรอยแดงๆที่มีเลือดซึมออกมาจากทั้งแขน ขา และแก้มป่องๆนั้น
ค่อยๆก้าวเท้าอย่างแผ่วเบาไปตลบผ้าห่มขึ้นมาปิดผิวขาวที่ดูนุ่มนิ่มเอาไว้
นิ้วเรียวเกี่ยวเอาเส้นผมชื้นๆที่ตกลงมาปรกหน้าไปทัดเอาไว้ที่หู
แก้มกลมๆที่เหมือนกับซาลาเปาที่เขาชอบกินตอนเด็กๆยังมีรอยแดงๆของเลือดที่ดูจะแห้งไปแล้ว
จรดปลายนิ้วลงไปบนรอยแผลนั้นอย่างแผ่วเบาแต่ภูติที่นอนอยู่กับสะดุ้งๆน้อยๆจนเขาต้องรีบยกนิ้วออกมา แล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อริมฝีปากแดงขยับมุมมิบไปมาราวกับต่อว่าการกระทำเมื่อครู่ของเขา ก่อนที่จะถูไถหน้าไปกับหมอนแล้วนิ่งไปอีกครั้ง
เหมือนเด็ก
เปาจื่อเหมือนเด็ก ไม่สิถ้าจะให้พูดจริงๆเหมือนลูกแมวซะมากกว่า
ตากลมๆที่มองค้อนเขาทั้งที่ตัวเองหน้าแดงไปถึงใบหูแบบนั้น ลู่หานว่าเปาจื่อเหมือนกับลูกแมวที่พร้อมจะกระโดดมาข่วนหน้าเขาได้เลย
แต่ท่าทางแบบนั้น มันก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบ และก็น่าหมั่นเขี้ยวมากๆด้วย
สองมือที่กำลังจะจับแก้มนิ่มๆนั้นเล่น เปลี่ยนไปลูบเส้นผมนุ่มๆแทน เพราะท่าทางที่ดูหลับสบายของภูติน้อยตรงหน้า ลู่หานขมวดคิ้วจนคิ้วทั้งสองข้างแทบจะชนกัน เพราะเส้นผมที่เปียกชื้น กับผิวกายเย็นที่นั้น สุดท้ายเลยได้แต่ลุกเดินไปค้นตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำที่คิดว่าเปาจื่อน่าจะใส่ได้ ก่อนจะเลือกหากางเกงตัวที่ขาไม่ยาวจนเกินไป ลู่หานลังเลระหว่างกางเกงสีฟ้า กับสีเทาในมือ ก่อนที่จะวางมันทิ้งไว้ในตู้เสื้อผ้าทั้งสองตัว
“เปาจื่อ เปาจื่อ” เขย่าตัวเพื่อปลุกภูติขี้เซาที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง “เปาจื่อตื่นก่อนเดี๋ยวค่อยนอน”
ลู่หานมอง มือเล็กๆที่ป่ายปัดมือของเขาออกจากแขนตัวเอง ทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท ใบหน้ากลมๆยู่ยี้อย่างขัดใจที่ถูกรบกวนการนอน ลู่หานพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะบิดจะจมูกรั้นๆนั้น แต่ฝ่ามือเล็กก็ฟาดเปี๊ยะเข้ามาที่มือของเขาทันทีเหมือนกัน
“ไม่ได้หลับใช่ไหมเปาจื่อ”
มองภูติตัวน้อยอย่างจับผิด ขณะที่อีกฝ่ายพยายามจะมุดหน้าลงกับหมอน
“ใส่เสื้อก่อนเปาจื่อ เดี๋ยวเป็นหวัด” ลู่หานดึงแขนที่ยื่นมาปัดมือของเขาออกเอาไว้ แล้วออกแรงฉุดร่างเล็กๆแต่หนักนั้นขึ้นมา จนภูติตัวน้อยลุกขึ้นมานั่งคอพับคออ่อนอยู่ตรงหน้าเขา
“เปาจื่อ ทำไมขี้เซาอย่างนี้นะ” เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ เหมือนเห็นท่านั่งโอนเอน แล้วก็ต้องดึงไหล่นั้นไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะล้มลงไปนอนอีกรอบ
“อื้อออ” เสียงร้องในลำคออย่างขัดใจดังขึ้นก่อนที่หัวกลมๆจะซบลงมาที่อกของเขา แล้วใช้หัวกลมๆนั้นถูไถไปมาเพื่อจัดท่าให้ตัวเองได้นอนสบายๆ
ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆจับแขนเล็กๆยัดลงไปในเสื้อของเขาทีละข้างทั้งที่หัวเล็กๆนั้นยังพิงมาที่อกของเขา ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้นอนสมใจ ลู่หานค่อยๆติดกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ โดยไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างขาวๆนั้นไว้ซะก่อน พอเขาติดกระดุมเสร็จเปาจื่อก็พลิกตัวนอนตะแคงแล้วฝังหน้าข้างหนึ่งลงไปกับหมอนด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“นี่นายเป็นภูติหรือลูกแมวกันแน่เนี่ย” ถึงจะบ่นแต่บนใบหน้าหวานกลับระบายไปด้วยรอยยิ้ม
ลู่หานหันไปหยิบพลาสเตอร์ยาลายการ์ตูนมาปิดลงไปที่รอยแดงๆที่ข้างแก้ม ก่อนจะโฉบจมูกลงไปที่แก้มนิ่มนั้น
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่
บางทีเขาอาจจะเมากลิ่นแปลกๆจากตัวของภูติตรงหน้าแล้วก็ได้
To be continued
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นแต่ความฟินน่าจะเยอะอยู่นะคะ
ไม่รู้มีคำผิดบ้างไหม เพราะรีบลงมากแต่งเสร็จก็ลงเลย เผื่อใครนอนดึกจะได้อารมณ์ดีก่อนนอนเหมือนเปาจื่อ
อ้อ ที่เลือกเชิ้ตสีดำ เพราะอยากสื่อถึงความเป็นสุภาพบุรุษของพี่ลู่นะคะ สีขาวมันจะเห็นเนื้อหนังมากไป แล้วที่ไม่เอากางเกงมาให้ด้วยก็เพราะพี่ลู่ห่มผ้าให้เปาจื่อไว้แล้ว กางเกงเลยไม่จำเป็น นี่ก็ยังสุภาพบุรุษอีก
อยากสื่อออกมาแบบนี้แต่ในเรื่องไม่ได้บรรยายเอาไว้
อ้อ ขอบคุณคอมเม้นท์ทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ แบบว่าอ่านแล้วจะลอยเลย 5555 ยิ้มหน้าบานเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะ รักนะคะ ^^
แอบมาแก้คำผิดให้แล้วนะคะ รวมถึงบางคำที่พิมพ์ตกด้วย
Jyploy
ความคิดเห็น