[Fic EXO] To Be With You

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 : Dream

DREAM

ท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก ชายหนุ่มผิวขาวในชุดโอเวอร์โค้ทสีแดงสดค่อยๆก้าวเดินอย่างระมัดระวังบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ
ใบหน้าขาวตัดกับเรือนผมสีดำขลับ ริมฝีปากได้รูปเม้นแน่นจนเป็นเส้นตรง

คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด หากแต่แสงจากเสาไฟริมถนนสองข้างทางยังพอส่องให้ความสว่างอยู่บ้าง ชายหนุ่มเผยยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นพุ่มไม้เล็กๆที่ถูกหิมะปกคลุมไปด้วยหิมะทั้งต้น ต้นสีน้ำตาลแห้งเหี่ยวไม่เหลือวี่แววของสีเขียวใดๆบนลำต้น

มือที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อโค้ทเอื้อมไปหยิบถุงผ้าสีขาวจากในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะครอบถุงผ้าไปคลุมต้นไม้ที่น่าสงสารนั้นไว้   แสงสีขาวเปล่งประกายออกมาจากถุงผ้าส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ละอองสีทองอาบไล้รอบตัวชายหนุ่มและถุงผ้า และเพียงชั่วพริบตาทั้งชายหนุ่มและถุงผ้าสีขาวใบนั้นก็หายวับไป  บนพื้นที่ก่อนหน้ามีพุ่มไฮเดรนเยียบัดนี้กับเหลือเพียงความว่างเปล่าที่ถูกแทนที่ด้วยหิมะ  ราวกับก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยมีต้นไม้ใดเติบโตอยู่ที่นี่เลย

 ****** To Be With You ******



 

"นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ" เสียงที่คุ้นเคยดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท

ภูติน้อยที่นอนหลับไหล ขมวดคิ้วมุ่น พลางขยับตัวไปมาอยู่บนเตียงของตนเองด้วยท่าทีกระสับกระส่าย

"ตื่นขึ้นมาสิ"

"มีคนกำลังรอนายอยู่นะ"

"ใคร ใครรอฉัน" ปากเล็กพึมพำคำพูดออกมาทั้งที่ดวงตาทั้งคู่ยังคงปิดสนิท

"ใครกันที่รอฉัน"

เอ่ยถามย้ำเมื่อไร้เสียงตอบกลับมา

เมื่อรู้ตัวอีกทีหมอกสีขาวก็เคลื่อนมาปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ทำเอาภูติน้อยได้แต่ทำหน้าฉงน สองขาพยายามก้าวถอยหลังหนีกลุ่มหมอกปริศนา แต่จู่ๆก็เหมือนมีแรงประหลาดดึงร่างของภูติน้อยให้เข้าไปในหมอกสีขาว

"ที่นี่ที่ไหน ปล่อยฉันไปนะ"

ภูติน้อยตะโกนเสียงดัง พลางหันรีหันขวางอย่างหวาดระแวง ก่อนจะทำตาโตเมื่อหมอกสีขาวค่อยๆจางไป และพบว่าตัวเองยืนอยู่บนสนามหญ้าสีเขียวขจี กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมาให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างแปลกประหลาด แต่มีบางอย่างที่ฉุดความสนใจของภูติน้อยไปตั้งแต่ที่กลุ่มหมอกจางไป

กรอบหน้าต่างสีขาวที่มีกระถางดอกไม้นานาพันธุ์วางเรียงราย ด้านหลังบานหน้าต่างกระจกใส มีร่างๆหนึ่งที่นอนหลับสนิท
ราวกับมีมนต์สะกดที่พาสองขาเล็กให้ก้าวเดินเข้าไปใกล้บานกระจกบานนั้น หัวใจของเจ้าของร่างเล็กกำลังหนักอึ้งด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

สองตาจับจ้องอยู่ที่ผิวขาวซีดของชายที่นอนนิ่งอยู่อีกด้านของกระจก

ความรู้สึกโหยหา กำลังจู่โจมเขา

คนๆนี้ เหมือนมาเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายของเขา

มือเล็กๆที่กำลังสั่นเทายกขึ้นทาบกับบานกระจกที่เย็นเฉียบ

และก่อนที่จะได้เพ่งมองใบหน้านั้นให้ชัด

พื้นดินที่ยืนอยู่ก็หายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ร่างของภูติน้อยตกลงไปในความเวิ้งว้างว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว

"ช่วยด้วยยยยยยยยยยย"

******* ****** ****** *******

"ดูเหมือนเค้าจะรู้สึกตัวแล้วล่ะ" เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ

"ไหนๆ อ่า น่ารักชะมัดเลย โอ้ย! คยองซูนายตีฉันทำไมกัน" อีกเสียงที่ดังขึ้นพร้อมสัมผัสเย็นๆที่ข้างแก้ม

"นายไปจิ้มเค้าแบบนั้นได้ยังไงเล่า แบคฮยอน"

"อ้าว ก็เค้าน่ารักดีนี่นา"

"นายนี่มันจริงๆเลยนะ"

เสียงคุยกันดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ร่างเล็กขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย คิ้วเล็กๆขมวดมุ่นอย่างสงสัย

ใคร

เสียงใครกัน

"ดูเค้าสิ สงสัยจะรำคาญ"

"ก็นายนั่นแหละเสียงดัง"

"ทำอย่างกับนายเสียงไม่ดังเลยนะ คยองซู" เจ้าของดวงตาเรียวเล็กย่นจมูกใส่อีกคนที่ชอบทำตาโตอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะเบนความสนใจมาที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียง

แสงสีขาวที่สว่างจนแสบตาทำให้ภูติน้อยต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง แพขนตาสีดำยาวกระพริบถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตากับภาพตรงหน้า

เด็กผู้ชาย ไม่สิ เด็กหนุ่มสองคนที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังจ้องมาที่เขาเหมือนตกใจอะไรบางอย่างกับอีกคนที่พยายามเบิกตาให้กว้าง

ใคร

ขยับปากถามแต่กลับไร้ซึ่งเสียงที่พยายามเปล่งออกมา ดวงตาคู่กลมทอแววสับสนก่อนจะจ้องมองร่างตรงหน้าเป็นเชิงถาม

"ซูโฮ สะกดนายไว้ เดี๋ยวอีกสักพักเค้าก็กลับมาแล้วล่ะ" เจ้าของดวงตาเรียวเล็กรีบเอ่ยบอกพลางส่งยิ้มกว้างที่ดูสดใสไปให้ร่างบนเตียง

ซูโฮ?

ใครกัน

สะกดไว้

เดี๋ยวกลับมา

นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันกัน

ภูติน้อยกระพริบตาช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกไปเองรึเปล่า แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนร่างกายของเขาพร้อมจะสลายไปในอากาศได้ทุกเมื่อ  อาการเจ็บที่คอทำให้ภูติน้อยนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด มือขวายกขึ้นหมายจะจับที่ลำคอตัวเอง แต่เรี่ยวแรงที่พอมีอยู่ก็ไม่อาจทำให้แขนของเขาขยับได้ พยายามจะออกแรงยกมืออีกข้างแต่ผลก็ออกมาเหมือนกัน ดวงตาคู่กลมเบิกกว้าง ตอนนี้ภูติน้อยกำลังตกอยู่ในอาการตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง


กวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะตระหนักว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา ผนังสีขาวผิวมันวาวที่ด้านบนมีลวดลายเถากุหลาบหลากสีสลักไว้ เหนือขึ้นไปเป็นเพดานสีขาวที่ทำด้วยวัสดุที่แตกต่างกัน

เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นทำให้ภูติน้อยตวัดสายตากลับมามองสองร่างที่นั่งอยู่บนเตียงของเขาอย่างหวาดกลัว

 

"อุ๊บ" เจ้าของดวงตากลมโตรีบยกมือขึ้นมาปิดปากกันเสียงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของร่างเล็กบนเตียง

"อ่าา ขอโทษนะ นายทำหน้าแบบนั้นแล้วมันตลกมาก" เจ้าของปากรูปหัวใจส่งยิ้มที่ไร้เดียงสามาให้ แต่สายตาหวาดระแวงของภูติน้อยก็ยังไม่ได้จางไป

"ไม่ต้องกลัวพวกเราหรอกนะ เราก็เหมือนกับนาย" คราวนี้เป็นอีกคนที่เอ่ยขึ้น ภูติน้อยทำได้เพียงมองตอบกลับไปอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเบิกตากว้าง

มนุษย์ไม่มีทางมองเห็นเขา

หมายความว่า ทั้งคู่ไม่ใช่มนุษย์



to be continued

 

 

มาแล้วนะคะสำหรับตอนที่ 3 มันสั้นเนอะ
แต่จะพยายามอัพบ่อยๆแทนละกันนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามเรื่องนี้นะคะ
Jyploy

:-Daisy ✿