ในที่สุดผมก็โชค...
เขียนโดย
ka-rab
ใจงี้เต้นตึกตักเชียวละ เพราะคนที่โดนต้องเอาผู้ปกครองมาโรงเรียนในวันพรุ่งนี้
ในที่สุดก็ถึงตอนเย็นจนได้(เฮ้ย เร็วชิปเป้ง ยังไม่ได้เตรียมใจเลย)
โอม นะโมตัสสะ สิ่งศักสิทในโลกขอจงบันดาลให้ผู้คุมจงพิมพ์รายชื่อผมตกหล่นด้วยเถิด
เสียงประกาศเรียกรายชื่อราวกับผมเป็นแดจังกึมรอฟังผลสอบหรือทหารชั้นผู้น้อยรอส่งไป3จังหวัดภาคใต้ยังไงยังงั้นเลย โอ้ย เครียด ผมนั้งสวดมนนึกถึงคุณพระคุณเจ้าต่อไป
บ้ะ ได้ผลเว้ย แผ่นแรกเกี่ยวกับเรื่องกิจกรรม5ส.กับกีฬาสีไม่มีรายชื่อผม แน่ละ ก็ผมเป้นเด็กดีนี่นา(ความจริงถ้าเพื่อนไม่ชวนกินL กอ ฮอ หลังเลิกงานผมคงไม่มาหรอก นอนอยู่บ้านโหลดการ์ตูนดีกว่า)เสร็จงานแล้วต้องพาไปตั้งวงหน่อยละ แต่ผมไม่ได้ขี้เหล้านะ มันเป็นการเข้าสังคมต่างหาก ผมกินได้2แก้วก็เมาแล้ว พอละนอกเรื่องแล้วกลับมาดูต่อ
มาถึงเรื่องขาดแถว โอ้ ไม่มีรายชื่อผมอีกแล้ว เพราะผมไม่เคยมาสายเลย เป็นเด็กดีแหกปากร้องเพลงชาติจันทร์ถึงศุกร์ทุกครั้ง
พอผมคิดว่าหมดแล้วสินะ กำลังจะปล่อยกลับบ้านอยู่แล้วก็เลยเลิกสวด หยิบกระเป๋าขึ้นมาแทน
ทันใดนั้นเอง หัวหน้าผู้คุมกลับนำใบอีกใบหนึ่งมา บอกว่าใครขาดเรียนในเดือนธันวา มากเกิน3ครั้งให้นำผู้ปกครองมา
เฮ้ย เดือนอื่นก็มีเยอะแยะไม่เอา ดันเอาเดือนที่ผมขาดเยอะที่สุดมาซะงั้น (ไม่บอกหรอกว่าขาดมากน้อยแค่ไหน เดี๋ยวจะรู้ธาตุแท้ผม)
ผมรีบกลับมาสวดอีกรั้งแต่สงสัยพรเจ้าจะเหม็นขี้หน้าคนประเภมผม เพราะเล่นประกาศช่างไฟเป้นห้องแรก
สวดยังไม่ทันจะจบเลย ชื่อจริงผมก็หลุดจากริมฝีปากครู
ทดปสาสด่ห่ทนรหก่นร้ดรนปก่นร้นก่ (สบถด่าในใจ)
สีหน้านักเรียนที่โดนเรียกบอกได้ว่าถ้ามีระเบิดน้อยหน่าคนละลูก โอกาสที่มันจะอยู่นิ่งเฉยในมือมีโอกาส0.00000001%
และเชื่อได้ว่าตอนนั้นนักเรียนจะมีนิสักมักง่ายขึ้นมากระทันหัน ชอบทิ้งของลงพื้นไม่ยอมเก็บเป็นที่เป็นทาง เห็นตรงไหนเรียบร้อยก็ต้องทำให้มันตูมซะ
โรงเรียนคงมีสภาพไม่ต่างกับผิวพระจันทร์แน่
ช่างมันเถอะ ผมหันไปมองรอบข้างก็ต้องนึกจำในใจว่าห้องประชุมโรงเรียนจะรับจำนวนผู้ปกครองกับนักเรียนไหวรึ
นร.ปี3มีเท่าไรจำไม่ได้ แต่รู้ว่าคนที่ไม่โดนเรียกมีราวๆ100คนเองมั้ง
ฮ่า อย่างน้อยผมก็ไม่เหงาวะ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ใช่ว่าโลกนี้จะมีเราเพียงคนเดียวที่โชคร้าย ทำใจสู้ยิ้มเผชิญหน้ากับมันดีก่า
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
28 ม.ค. 49
248
1
ความคิดเห็น
โชคดีจัง - -; ดีก่าใครบางคน