SF noritz*68 คิดถึง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ยามที่อยู่ห่างไกลกัน มันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน

ตอนนี้ไม่มีคนนั้นคอยดูแลเคียงข้างอย่างที่ผ่านมา

คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน...

เนื้อเรื่อง

 ยามที่อยู่ห่างไกลกัน มันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน

ตอนนี้ไม่มีคนนั้นคอยดูแลเคียงข้างอย่างที่ผ่านมา

คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน...

ก๊อกๆๆๆ

“พี่โตโน่ ตื่นหรือยัง”

“............................”

พี่โตโน่ววววววววว!!!~~”

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ

“พี่แอมป์ พี่เนส ตูมตาม~”

เสียงเคาะประตูที่รัวยิ่งกว่าปืนM-16(เว่อร์ไป -  -“)ลั่นคอนโดทั้งชั้น เป็นผลทำให้บุคคลในห้องนั้นที่กำลังเล่นเกมส์ อ่านหนังสือ ดูทีวีต้องรีบไปเปิดประตูทันที

“มีอะไรจูเนียร์ ทำไมต้องเคาะรัวซะขนาดนั้น”พี่เนสซึ่งเป็นพี่ใหญ่ของห้อง เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นจูเนียร์เคาะประตูเอาเป็นเอาตาย

“พะ...พี่โตโน่  ตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ  ผมปลุกเท่าไหร่พี่แกก็ไม่ตื่น”

สิ้นเสียงของจูเนียร์ เนส ซึ่งเป็นพี่ใหญ่ของบ้าเดอะสตาร์7 ถึงแม้จะอายุน้อยกว่าโตโน่ แต่ในเวลานี้เขาคือบุคคลที่อายุมากทีสุด รีบวิ่งไปที่ห้องของโตโน่ทันที

“พี่โตโน่...พี่โน่...ตื่นสิ ตื่น!!!”

“ฮ่ะ..มีอะไรกัน”ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวกับเตียงงัวเงียรู้สึกตัวตื่นจากแรงเขย่าของเนส เปลือกตาบางพยายามปรือขึ้นอย่างยากลำบากมองไปข้างหน้าก็ดูพร่ามัวไปหมด อีกทั้งตอนนี้ใบหน้าที่เคยดูหล่อเหลากลับซีดเซียวทั้งตาจมูกปาก  รวมไปถึงพวงแก้มที่ขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ไม่สบายนิ่ ตัวร้อนจี๋เลย”เนสว่าพลางรีบชักมือกลับทันทีหลังจากแตะหน้าผากของคนที่นอนซมอยู่บนเตียง คงเป็นเพราะตัวร้อนมากจริงๆ จนโตโน่เองรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบของฝ่ามือใหญ่ทาบลงมา

“อื้อ คงงั้นมั้ง พี่รู้สึกปวดหัวด้วย”

“พี่ไปโรงพยาบาลมั๊ย ท่าทางพี่จะไม่ไหวนะพี่”

“ม่ะ...ไม่เอา พี่ไม่อยากให้เป็นข่าวใหญ่โต เดี๋ยวพวกแฟนคลับจะไม่สบายใจกัน อีกอย่างพี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวตัวร้อนนิดหน่อยเอง กินยานอนสักพักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“แน่ใจนะพี่”

“อื้ม...”

“งั้นเดี๋ยวผมโทรบอกพี่แนน ให้ว่าพี่ป่วยคงไปถ่ายละครไม่ไหวแน่ๆ” แอมป์อาสา

“พักซะพี่เดี๋ยววันนี้เนียร์ว่าง จะเช็ดตัวให้นะพี่” ว่าแล้ววิ่งเข้าครัวไปหาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้กับพี่ชายคนโก้

ถ้าเป็นตอนที่ไอ้เตี้ยมันยังอยู่ ยามผมไม่สบายจะมีฝ่ามือเล็กๆ เอื้อมมาเตะหน้าผากผม

“อ๊ะ...พี่ไม่สบายนิ่ ตัวร้อนจี๋เลย เดี๋ยวริทไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะ”

“ริท...”มือแกร่งฉุดข้อมือร่างบางเอาไว้ “พี่อยากอยู่ใกล้ๆริท”

“เดี๋ยวริทมา แค่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัว แป๊บเดียว สัญญา” รอยยิ้มน่ารักกับแววตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยในตัวผม... ร่างบางวิ่งตัวปลิวออกไปจากห้องนอน ไม่นานักก็กลับมาพร้อมกาละมังเล็กๆพร้อมด้วยผ้าขนหนูสีหวาน ก่อนจะจุ่มมันลงไปในน้ำแล้วบิดจนหมาดอย่างเบามือ

ผ้าขนหนูถูกคลีออก แล้วค่อยๆพับเป็นสีเหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆแล้วประกบลงบนหน้าผาก ก่อนจะไล่ฝ่ามือลงมาตามโครงหน้าและพวงแก้ม  ความเย็นแผ่ซ่านจากผ้าขนหนูผืนหนา แต่ผมกลับรู้สึกได้อีกอย่างถึงความอุ่นร้อนที่แผ่มาจากฝ่ามือเล็กๆที่กั้นด้วยผ้าขนหนู มือเล็กๆคอยประคองเช็ดลูบไล้ไปตามใบหน้าและร่างกายของผม

นิ้วเล็กๆจัดการแกะกระดุมเสื้อตัวที่ผมสวมอยู่ออกทีละเม็ดจนหมด แล้วค่อยๆแหวกสาบเสื้อออก ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูหมาดๆที่ไปจุ่มน้ำมาใหม่แปะทับลงมาบนแผงอก ริทเช็ดตัวให้ผมอย่างเบามือ จนผมอดที่จะจ้องมองใบหน้าหวานน่ารักที่มีรอยยิ้มบางแต้มอยู่เสียไม่ได้...น่ารัก...น่ารักที่สุด...ไอ้เตี้ยของผม

ริทเริ่มขยับมือลูบไล้ผ้าขนหนูให้ผมช้าลง เมื่อรู้สึกว่าผมจ้องมองเขาไม่วางตา...ใบหน้าหวานเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ลามไปจนถึงใบหู

“มะ..มองอะไรเล่า...พี่นอนพักได้แล้ว”ริทชักมือกลับแล้วเอาผ้าขนหนูใส่กะละมังไว้อย่างเดิม แล้วเบือนหน้าหนีทันที ด้วยความเขิน

“จะไปไหน....”

“กะ...ก็จะเอาผ้าไปซัก แล้วก็...ไปเก็บกะละมังด้วย”

“ริท... อย่าเพิ่งไป อยู่กับพี่ก่อนนะ” แววตาเว้าวอนถูกส่งมาให้ ริทมองแล้วอดใจอ่อนไม่ได้ “ให้พี่นอนหลับก่อนแล้วค่อยไปได้ไหม ตอนนี้พี่อยากอยู่ใกล้ๆริทแบบนี้จัง” เอื้อมมือไปจับมือเล็กมากุมไว้แล้วซุกไว้ใกล้ๆใบหน้าหล่อที่นอนตะแคงหันข้างทาบลงกับหมอนใบโต

“อืม...พี่นี่มันขี้อ้อนจริงๆเลยนะ นอนพักเยอะๆล่ะ จะได้หายไวๆ”

 “พี่โน่ จะให้ผมโทรบอกพี่ริทมั๊ย????”

“อย่าเลยจูเนียร์ พี่ไม่อยากให้ริทไม่สบายใจ อีกอย่างพี่เองก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ถ้าโทรหาริทตอนนี้ พี่กลัวริทจะไม่สบายใจทำให้เรียนไม่รู้เรื่องด้วย”

“โอเคๆ....ตามใจพี่นะ  แต่พี่ไม่คิดถึงพี่ริทหรอ????”

“.................................................” โตโน่ก้มหน้านิ่งความเงียบคือคำตอบที่จูเนียร์ได้รับ

...ใช่ผมคิดถึง ผมคิดถึงริท คิดถึงมาก อยากให้ริทมาดูแลผมยามผมไม่สบาย อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ๆ

จูเนียร์ถอนหายใจยาว แต่ดูสีหน้าพี่ชายคนโก้แล้วก็เดาออกว่ายังไงก็คิดถึงพี่ชายสุดที่รักของผมใจจะขาดปานนั้น  เพราะเกือบปี ตั้งแต่พี่ริทกลับไปเรียนหมอที่ขอนแก่น พี่โตโน่ก็เอาแต่ทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน กลับมาก็นอนไม่ค่อยได้ออกไปเฮฮา สังสรรค์กับพวกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆบ้านเดอะสตาร์เท่าไหร่ บางครั้งไม่มีงานพี่แกก็จะอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหน แล้วนี่พี่ริทกลับไปเรียนตั้ง5ปี โอ้วววววว ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่ชายคนโก้ของผมจะเป็นยังไง....

“ดูท่าทางแล้วพี่คงไม่ได้ป่วยร่างกายธรรมดาแล้วมั้ง พี่คงป่วยใจด้วยมากกว่าใช่มั๊ยพี่โน่” มือเล็ก ตบไหล่พี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ แล้วขยับผ้าห่มปิดให้จนถึงแผ่นอก ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

++++++ค่ำวันเดียวกัน++++++

พวกเดอะสตาร์รุ่น6 หลังจากได้รับข่าวว่าพี่ใหญ่ของบ้านป่วยเลยพากันมาเยี่ยม โดยเซนพ่อครัวประจำบ้านเดอะสตาร์เลยโชว์ฝีมือในการทำข้าวต้มให้กับพี่ใหญ่ประจำบ้านกิน

“พี่โน่ พี่ตื่นมากินข้าวต้มฝีมือเซนหน่อยสิ เซนทำสุดฝีมือเลยนะ”

“ขอบใจนะ...แต่พี่ไม่หิวเลยอ่ะเซน”

“ถ้าพี่ไม่กินแล้วพี่จะกินยาได้ยังไงล่ะ”เซนเตือน

“เดี๋ยวก็ได้ทรุดลงกว่านี้หรอก” กันน้องชายอีกคนในแก๊งค์ผมพูดเสริม

“เซนตั้งใจทำให้พี่เลยนะ กินซะพี่”เมื่อเห็นโตโน่ยังคงเฉย เก่ง ซึ่งตอนนี้เป็นคุณหมอแล้ว ก็เลยพูดบ้าง เผื่อคนที่นอนซมอยู่จะมีแรงลุกขึ้นมากินบ้าง

แต่คำตอบและการกระทำที่ได้รับจากพี่ใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างถอดใจ

“พี่ไม่หิวจริงๆ” เสียงแหบพร่ากล่าวเรียบๆ พลางพลิกตัวหันหน้าไปอีกฝั่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาเหม่อลอย ....คิดถึง....คิดถึงมาก  ทำไมไม่เป็นริทนะที่คอยมาอยู่ใกล้ผม มาทำข้าวต้มให้ผมกิน ถึงแม้จะอร่อยไม่สู้เซนแต่ผมว่า อาหารทีริททำอร่อยที่สุดในโลกแล้วสำหรับผม....

แต่ตอนนี้ ผมต้องอยู่กรุงเทพฯคนเดียวเพื่อทำงาน ส่วนริทต้องกลับไปเรียนหมอที่ขอนแก่นให้จบ เพราะเป็นความหวังของพ่อแม่ของริท และตัวริทเอง ซึ่งผมก็ต้องทำใจ ถึงแม้มันทำให้เราห่างไกลกัน มันทำให้ผมเงียบเหงา บางครั้งรู้สึกท้อแท้ที่ไม่มีใบหน้าหวานที่คอยยิ้มให้ผมเมื่อผมกลับมาจากการทำงานในทุกๆวัน  จนผมไม่สบายอย่างนี้...ถึงแม้ว่าข้างๆผมจะมีพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ร่วมบ้านเดอะสตาร์มาหาอยู่บ่อยครั้ง และยังมีแฟนคลับที่น่ารักของผมที่คอยอยู่เคียงข้างผม แต่นั่นก็ไม่เหมือนริท ที่คอยดูแลผมและคอยอยู่เคียงข้างผมมาตลอด

ผมอยากโทรไปหาริทตอนนี้จัง เพียงแค่ได้ยินเสียงเล็กน้อยของริทก็ยังดี ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียง แต่เรี่ยวแรงกลับไม่มี มันแห้งหายเหือดไปกับความเจ็บป่วยที่รุมเร้าทั้งปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้อีกทั้งก็ยังไม่ได้แตะข้าวและน้ำมาทั้งวัน

ริทอยู่ไหน...พี่คิดถึงริทเหลือเกิน....

ภาพตรงหน้าค่อยๆพร่าเลือนหายไปช้าๆ...ดวงตาคมหรี่ลงทุกขณะจนทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบลงไป!!

“พี่เก่ง อาการพี่โน่เป็นไงบ้าง”เซนถามขึ้นหลังจากที่เก่งออกมาจากห้องนอนของโตโน่

“ไม่มีไรมากแค่พี่โน่ ไม่ยอมทานข้าวทานน้ำเลยทำให้ไม่มีเรี่ยวแรง ร่างกายเลยทรุดลงไปเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ฉีดยาให้พี่โน่ไปแล้ว สักพักคงดีขึ้น”

“ดีนะ ที่พี่เก่งยังไม่กลับไป ไม่งั้นนะได้ไปโรงพยาบาลแน่!!!”

“เอ้อ...แล้วทำไมตอนแรกไม่พาพี่โน่ไปโรงพยาบาลล่ะ??”เก่งถามขึ้น

“ก็พี่โน่ไม่ยอมไป กลัวเป็นข่าวใหญ่โต แล้วก็กลัวคนทางนู้น  ไม่สบายใจกลัวเสียการเรียน”จูเนียร์ตอบ

“อ่อ.......”เก่งหัวเราะเบาๆ นึกในใจ ‘พี่โน่นะพี่โน่ กลัวเมียเป็นห่วง เกือบตายแล้วมั๊ยล่ะ’

“เฮ้อ...สงสารพี่โน่เนอะ ถ้าไม่สบายแล้วพี่ริทอยู่นะ ป่านี้วิ่งปร๋อแล้ว”เกตุเอ่ยแซว

“คิดถึงก็ไม่ยอมโทรหา พอไม่สบายก็กลัวเขาจะเป็นห่วง แล้วเป็นไง นอนซมเกือบตายแล้วมั๊ยล่ะ  ดีนะที่เซนเข้าไปเอาชามข้าวต้มพอดี  ไม่งั้นนะหน้าหล่อๆ ที่สาวๆกรี๊ดกันทั่วบ้านทั่วเมือง ไปฟาดกับขอบโต๊ะขอบเตียงเข้าให้ หน้าเยินคิ้วแตกดั้งหัก...หมดหล่อกันพอดี”

“เซนก็พูดเกินไป”

“ก็จริงมัยเล่าพี่เก่ง ชริส์” ว่าแล้วก็เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในครัว

ซวยแล้วไอ้เก่งเอ๊ยยยยย เฮ้อออพี่โน่ก็ไม่สบายกลัวเมียเป็นห่วง  ส่วนไอ้เก่งก็เมียงอน โอ้ยยยยชีวิตวาโย..........อาภัพนัก

 +++++เช้าวันรุ่งขึ้น+++++

โตโน่รู้สึกดีขึ้นมากเริ่มมีเรี่ยวแรงไข้ก็เริ่มลดลง และยอมทานข้าวต้มฝีมือเซน เป็นเพราะเซนขู่ไว้ว่าถ้าไม่ยอมกินจะไม่ยอมให้คุยกับริท

“อ่ะพี่โน่ เซนโทรหาริทให้แล้ว คุยกันเองนะ”โตโน่รับโทรศัพท์มาจากมือของเซน แล้วค่อยๆแนบลงขนาบข้างหูช้าๆ

“ระ..ริท”เสียงทุ้มเอ่ยสั่นพร่า

“พี่โน่...ร้องไห้ทำไม  อย่าร้องนะ ริทอยู่นี่แล้วไง”

“....................”

“ทำไมพี่ไม่สบายแล้วไม่โทรหาริทหล่ะเสียงเล็กเจือความเป็นห่วงส่งบอกผ่านทางโทรศัพท์

“พะ...พี่กลัวว่าริทจะไม่สบายใจ...”

“ก็เลยไม่โทรหาว่างั้น....แล้วถ้าริทมารู้ที่หลังว่าพี่เป็นมากขนาดที่ต้องให้พี่เก่งมาตรวจถึงห้องแบบนี้ ริทไม่ยิ่งไม่สบายใจมากกว่าเลยหรือไง”น้ำเสียงติดจะงอนๆ ที่โตโน่ไม่เห็นว่าเรื่องนี้สำคัญ แต่สำหรับริทเองทุกเรื่องของโตโน่สำคัญหมด ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่หรือเรื่องที่รู้แล้วไม่สบายใจหรือไม่ ริทก็ต้องการรู้ ถึงแม้จะไม่ได้ดูแลใกล้ๆ แต่ขอแค่ให้ริทรับรู้ด้วย อย่างน้อยเขาเองก็ได้รับฟัง และอยู่เคียงข้างโตโน่ในยามที่ท้อแท้

“พี่ขอโทษ...พี่คิดถึงริทมากเลยรู้มั๊ย ยิ่งตอนพี่ไม่สบายอยู่ที่นี่แล้วไม่มีคนมาคอยดูแลเลย”

“ก็จูเนียร์ไง ไหนจะเซน พี่เก่ง กัน ตูมตาม  พี่เนส พี่แอมป์ แฟนคลับพี่อีก มีตั้งเยอะแยะ ทำไมจะไม่ดูแล”

“ก็...”

“ริทรู้หมดแล้วนะ ว่าทุกคนช่วยกันดูแลแต่พี่นั่นแหละดื้อ ไม่ยอมทานอะไรเลย ไม่เชื่อฟังใครเลย”

“.............................”

“พี่โน่วววว!~”

“พี่รู้ แต่คนอื่นไม่เหมือนริทนิ่ พี่อยากให้ริทมาดูแลด้วย”

“พี่โน่....”ริทถอนหายใจยาว ทำไมโตป่านนี้แล้วอายุอานามก็ปาไปเกือบๆ25แล้ว ทำไมยังทำตัวดื้อเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ไม่ยอมทานข้าวยังไงยังงั้น

“แต่พี่คิดถึงริทมากจริงๆ...”

“คิดถึงก็โทรหาสิ ไม่ว่ายังไงก็ต้องโทรหารู้มั๊ย ถ้าริทเรียนอยู่เดี๋ยวริทเรียนเสร็จริทโทรกลับเอง อย่าเป็นคนอ่อนแอแบบนี้..เรื่องเลวร้ายกว่านี้พี่ยังผ่านมาได้เลยนี่โน่”

ใช่ทำไมผมถึงอ่อนแอแบบนี้ ทั้งที่คิดถึงริทมาก แต่ก็ไม่กล้าโทรไปหาเพราะกลัวว่าถ้าริทรู้ว่าผมไม่สบาย ริทจะต้องกังวลและเป็นห่วง...แต่ริทเองกลับที่เข้มแข็งกว่าผมซะอีก ผมนี่มันแย่จริงๆ

“พี่โน่ พี่ต้องเข้มแข็งรู้มั๊ย...อีกอย่างริทรู้ว่าพี่มีงานทุกวันทำแต่เช้ากว่าจะเลิกก็ดึก เพราะฉะนั้นต้องตั้งใจทำงานรู้มั๊ย ยังมีแฟนคลับและคนอื่นๆที่รอดูผลงานของพี่อยู่นะพี่โตโน่ และที่สำคัญทำงานหนักก็ต้องพักผ่อนเยอะๆด้วยนะ”

“อือ..แต่ว่าริท”

“อะไรอีกหล่ะ”

“พี่ขอหอมแก้มริทได้มั๊ย??”

“>*< จะหอมได้ไงหล่ะ อยู่กันคนลนละจังหวัดแบบนี้”

“งั้นริทก็หันแก้มเข้าโทรศัพท์ก่อนสิ...นะ..นะน๊า~”หยอดคำอ้อนทิ้งท้าย ให้ริทฟังแล้วรู้สึกหัวใจกระตุกเล่น

“ทำแล้วยัง”

“อื้อ ทำแล้ว...เร็วๆสิ ไม่งั้นไม่ให้หอมแล้วนะ”

ฟืดดดดดดดดดดดดดด~....เสียงสูดลมหายใจดังลากยาวนาน68วินาที

“อ๊า~ริทหอมที่สุดในโลก”

“บ้า หอมอะไรกันเล่า ได้กลิ่นด้วยหรือไง”คนบ้าอะไรหอมแก้มผ่านโทรศัพท์แล้วยังได้กลิ่นหอมอีก - -“

“พี่โน่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ...ไม่งั้นริทจะตามไปดูแลถึงกรุงเทพฯเลย”

“งั้นก็มาสิ...พี่จะให้ริทดูแลทุอย่างเลยยยยยยยย”เสียงฉายแววเจ้าเล่ห์ ตามฉบับเดิมของเจ้าตัวเริ่มปรากฏ

“บ้า...ทำเสียงแบบนี้แสดงว่าใกล้หายแล้วสิ”

“ริท คิดถึงนะครับ”

“คิดถึงก็โทรมาสิ...”

“งั้นคงต้องโทรหาทุกวินาทีเลยทั้งเนี่ย”

“เว่อร์ไปๆๆๆ”

“ถ้าริทคิดถึงพี่ ก็ต้องโทรหาพี่ด้วยนะ”

“อื้อ....คิดถึงพี่โน่เหมือนกันนะ คนดีของผม”

“พี่รักเมียพี่นะ”

“บ้า~~~”

THE  END

ฟิคสั้น (ไม่สั้น???) เพราะไรเตอร์พิมพ์จนปวดมือไปหมด

เรื่องนี้เป็นฟิคแปลงนิดหน่อย แต่พล็อตคิดเองเน้อ~ เรื่องนี้ไรเตอร์ยอมรับว่าพิมพ์นานที่สุด

ต่อจากนี้ไรเตอร์จะไปอัพแต่ฟิค My A Little Dreams Come True แล้วนะ

เดี๋ยววันไหนไรเตอร์มีอารมณ์แต่ฟิคสั้นจะกลับมาอัพให้รีดเดอร์ทุกคนได้อ่านกันนะค่ะ

ฟิคเรื่องนี้ไรเตอร์ก็ไม่ขออะไรมาขอแค่ 20 comment ก็พอนะ ช่วยๆกันนิดนึง