ตอนที่ 2 : I don't want to be your cat!
I don't want to be your cat!
แสงสว่างของดวงอาทิตย์ยามเช้านี่เป็นอะไรที่น่ารำคาญสุดๆ เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะต่อให้คุณคิดว่าคุณปิดผ้าม่านดีแค่ไหน มันก็ยังลอดเข้ามาแยงตาก่อกวนเวลานอนของคุณยามเช้าจนได้
นั่นทำให้ผมแอบรำคาญใจเล็กๆเวลาได้กลับไปนอนที่ห้องตัวเองในคฤหาสน์มัลฟอย แต่ดีที่หอพักสลิธีริน ของพวกผมอยู่ใต้ดินยังไงล่ะ เลยไม่ค่อยมีปัญหาแบบนี้... เดี๋ยวนะ? สลิธีรินหอพักอยู่ใต้ดินแล้วแสงแดดมาจากไหนกันล่ะ?
ผมตาสว่างขึ้นมาทันใดเมื่อคิดได้แบบนั้น ที่นี่ที่ไหนกัน?
...สีแดง?
ให้ตาย! สีแดงเต็มไปหมด ถ้าคุณเป็นผมคุณต้องอกแตกตายแน่ๆ ห้องนี้มันมีแต่สีแดง
ไม่ว่าจะเป็นผ้าม่านนั่น โซฟาโง่ๆตรงนั้นอีก ไหนจะฝาผนังก็ยังเป็นสีแดง ช่างไม่มีรสนิยมเอาซะเลย มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนั่งกินอาหารเช้าที่ราดซอสมะเขือเทศพูนๆจนรสชาติมันเลี่ยนไปหมด แหยะ
...แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้ประหลาดใจได้เท่ากับมืออุ่นๆที่กอดเอวผมอยู่ตอนนี้หรอกนะ
ลักษณะแขนเรียวบางอย่างนี้ต้องผู้หญิงแน่ๆ ซึ่งก็มีอยู่คนเดียว..
ใช่ครับ ต้องเป็นแพนซี่ พาร์กินสันแน่ๆ อาทิตย์ก่อนเธอก็มาขอผมนอนด้วยเนื่องจากเธอกลัวเสียงฟ้าร้องทั้งๆที่วันนั้นฝนไม่ตกซักเม็ด บ้าบอชะมัด
พาร์กินสัน เลิกกอดฉันได้แล้วมันอึดอัด
นี่คือสิ่งที่ผมจะพูดครับ แต่เสียงที่ออกมาคือคำว่า
“เมี้ยว”
ผมนี่ฉลาดจริงๆ สามารถย่อประโยคตั้งยาวให้เหลือแค่คำว่าเมี้ยว...
.
.
ใช่ที่ไหนกันเล่า! เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย ลิ้นไก่สั้นกะทันหันรึไง!?
“ ฮื่อ ครุกแชงค์ หนวกหูหน่า ” แต่เสียงที่ตามมากลับเป็นเสียงงึมงำของผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่พาร์กินสัน แถมยังกระชับตัวผมเข้ามาในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกต่างหาก แล้วเมื่อกี้เธอพูดถึงใครนะ ครุกแชงค์? บ้าสิ นี่เดรโกต่างหาก
แต่ว่าเสียงอย่างงี้.. ผมฟูๆสีน้ำตาลที่กำลังแหย่หูผมอย่างงี้...
ไหนจะสีแดงรอบๆห้องอีก...
ผมนอนอยู่กับยัยเกรนเจอร์ที่หอพักกริฟฟินดอร์!?
แถมเมื่อผมก้มลองมาพิจารณาร่างกายตัวเองมันยิ่งแล้วใหญ่ !
ผมควรจะมีผมสีบลอนด์ยุ่งๆโปะอยู่บนหัวเพราะว่าเพิ่งตื่นนอนสิ ไหงกลายขนฟูๆสีน้ำตาลแกมส้มนุ่มนิ่มเต็มตัวไปหมด หนวดที่ข้างปากนี่อีก ผมไม่เคยไว้หนวดนะเท่าที่จำความได้ แล้วหางที่ขยับได้ดุ๊กดิ๊กไปมานี่มันอะไรกัน
ขอขยายความตกใจ มันแย่ยิ่งกว่านั้น
ผมกลายเป็นแมวอ้วนยักษ์นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับยัยเลือดสีโคลนที่หอพักกริฟฟินดอร์!!
เกรนเจอร์ต้องมีคำอธิบายเรื่องนี้ให้ผม
“เกรนเจอร์!”
แอร่ก
กล้าดีมากเกรนเจอร์ เธอปัดฉันตกเตียง !
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แน่นอนว่าไม่ใช่เสียง ‘ เมี้ยว ’ ของผมหรอก แต่เป็นเสียงผมหล่นจากเตียงต่างหาก
“ ครุกแชงค์ ฉันขอโทษ ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แถมใช้ดวงตาสีน้ำตาลช็อคโกแลตนั่นมองมาที่ผมด้วยสายตาห่วงใยและอ่อนโยนสุดๆ นั่นทำให้ผมรู้สึก... ขนลุกสุดๆ การถูกพวกเลือดสีโคลนมองอย่างนี้สำหรับผมมันช่างน่าสมเพชสิ้นดี
“อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเกรนเจอร์ มันน่าขยะแขยงเป็นบ้า”
ผมพูด แถมหันหลังสั่นตูดให้ด้วยทีนึง จะได้รู้ไงว่ามันน่ายี้ขนาดไหน แม่ครับเอาผมออกไปจากที่นี่ที ผมไม่อยากจะเหยียบพื้นที่ปูด้วยพรมสีแดงเลยให้ตายเถอะ
“ เธอพูดได้? เธอพูดเหรอครุกแชงค์!? ”
เธอทำหน้าอึ้งๆใส่ผมก่อนจะเริ่มเขย่าตัวผมไปมา เบาๆสิวะ! ไขมันที่หน้าท้องผมสั่นกระเพื่อมไปหมดแล้วไม่เห็นเรอะ
ผมหมายถึงหน้าท้องแมวนะครับ หุ่นผมจริงๆไม่มีพุงหรอกจะบอกให้
“หยุดเดี๋ยวนี้เกรนเจอร์! แล้วอธิบายเรื่องนี้มาซะดีๆ”
“เรียกฉันเฮอร์ไมโอนี่สิครุกแชงค์ เฮอร์ไมโอนี่ ดีละฉันต้องเอาเธอไปอวดรอน
ว่าครุกแชงค์น่ะดีกว่าสแครบเบอร์หนูน่าเกลียดนั่นเป็นไหนๆ”
“โว้ย! ฟังฉันก่อนสิวะ ฉันคือเดรโก มัลฟอย !! ”
ผมตวาดใส่เธอเสียงดัง มันจะออกมาเป็นคำว่าเมี้ยวเสียงเหมือนสายไวโอลินขาดรึยังไงก็ช่างผมไม่สนใจแล้ว ผมรู้แค่ว่าเวลานี้ เธอ – ต้อง – ฟัง – ที่ – ผม – พูด!
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะครุกแชงค์”
น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินชื่อผม และเธอเริ่มขมวดคิ้วทันทีด้วยความเคร่งเครียด ผมก็เครียดเหมือนกันแหละหน่า แต่ผมแค่ไม่มีคิ้วให้ขมวดแค่นั้นเอง
“ฉันจะพูดช้าๆนะ ฉัน-คือ-เดร-โก-มัล-ฟอย ไม่ใช่ครุกแชงค์อะไรนั่นของเธอ”
“งั้นนายเอาครุกแชงค์ฉันไปไว้ที่ไหน!” พูดจบเธอก็โยนผมลงพื้นทันที โอ้ย เจ็บนะยัยบ้า!
“ฉันสิต้องถามเธอว่าทำอะไรกับฉัน คาถาคำสาปใช่มั้ย!
อยากนอนกอดฉันทั้งคืนถึงกับต้องลงทุนทำอย่างงี้เลยเหรอ”
“นายมันหลงตัวเองมัลฟอย ไม่มีใครอยากนอนกอดนายซักนิด”
ทำไมจะไม่มี พาร์กินสันไงคนนึง เธอมันไม่รู้เรื่องเกรนเจอร์
“ช่างเถอะ แต่ประเด็นคือเธอต้องทำให้ฉันกลายเป็นคนเหมือนเดิมให้ได้! ”
“จะให้ฉันทำยังไงล่ะ อยู่ๆนายก็กลายเป็นแมวฉันเฉยเลย ”
“ก็เธอเป็นคนทำไม่ใช่เรอะ ก็ต้องรู้วิธีแก้สิ”
“ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย นาย..”
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอ..ทะเลาะกับแมวเหรอ”
เสียงของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นมา คิดว่าคงเป็นเด็กบ้านกริฟฟินดอร์นั่นแหละ เพียงแต่ว่าผมไม่รู้จัก เหอะ อันที่จริงคือผมไม่ค่อยอยากจะผูกมิตรกับเด็กบ้านอื่นเลยไม่สนใจซะมากกว่า
“ทะเลาะกับแมวอะไรละปาราวตี นี่มันมัลฟอยต่างหาก ใช่มั้ย พูดกับเธอสิ”
เกรนเจอร์ว่า พร้อมกับพยักเพยิดมาทางผม ใช่ ผมควรจะพูดกับเธอ เผื่อเธอจะช่วยทำให้ผมกลายเป็นคนได้
ใช่ ฉันคือมัลฟอย เดรโก มัลฟอยไง พวกกริฟฟินดอร์นี่ไม่ฉลาดเอาซะเลย
“เมี้ยว...”
…
ยัยผู้หญิงที่ใส่ชุดเครื่องแบบกริฟฟินดอร์ปาราวตีอะไรนั่น ถึงกับอึ้งไป ตกใจละสิ ผมบอกแล้วว่าพวกกริฟฟินดอร์น่ะนอกจากเรื่องกล้าบ้าบิ่นก็ไม่มีอะไรดีหรอก สมองก็ไม่ได้เรื่อง
“เฮอร์ไมโอนี่.. ฉันว่าเธออ่านหนังสือมากไปนะ มันก็ร้องแค่เหมียวเองนี่นา”
อะไรกัน.. เธอฟังผมพูดไม่รู้เรื่องเหรอ!?
“ยังไงก็เถอะ รีบลงมากินข้าวเช้าละ แฮร์รี่กับรอนรออยู่ข้างล่างแล้ว..ไปก่อนนะ”
เธอเดินจากไปพร้อมเกาหัวด้วยความมึนงง ให้ตายสิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ผมหันไปหายัยเกรนเจอร์ ตอนนี้ยัยนั่นก็กำลังอ้าปากค้างด้วยความมึนงงพร้อมมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ
“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครฟังที่นายพูดรู้เรื่องนอกจากฉันแฮะ.. ”
...ไม่นะเกรนเจอร์ บอกฉันมาสิว่าเธอแค่พูดเล่น
แต่ก่อนที่ผมจะได้เถียงอะไรเธอก็พลุบพลับไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน
“รออยู่ตรงนั้นแหละมัลฟอย รอฉันอาบน้ำแปปนึง ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับรอนแฮร์รี่”
ให้ตาย! บอกผมทีว่ามีอะไรน่าปวดหัวได้มากกว่านี้อีกมั้ย!!
แฮะๆ บทแรกตามมาติดๆค่ะ
ทายซิว่าตอนนี้มีเครื่องไม้ตกใจกี่อัน รู้สึกเยอะมาก 55555
ฟีลมันต้องตกใจไง เดรแอบรั่วเบาๆ . 3 .
เม้นให้เค้าหน่อยจิตะเอง ขอกำลังใจให้เค้าหน่อยย
แต่น่ารักจังเลย สุดหล่อต้องกลายมาเป็นแมวอ้วนพุงย้วย น่ารักตายเลยนะเดรโก
หาวิธีแก้ไขให้ได้ล่ะ เมี้ยว...
ตามค่าาา พล็อตน่าสนใจจจจจ
ขอบคุณนะคะ <3
ถามว่าทำไมมาในสภาพนี้...
ตอบได้เลยว่า
ขี้ เกียจ ล็อก อิน (อเกน) . 3 .
มาต่อด้วยนะเคอะ ไรท์เตอร์แด้วสุดแห้วส์ของพร้าว 'w'
รักส์ <3
5555555
มาต่อแล้วเค่อะ รักส์