ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic:Perico] Secret of the ghost king {Yaoi}

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 296
      5
      23 ธ.ค. 59

    Intro

     

    ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของหัวใจของผมที่ตกลงบนพื้นดังตุบ......

    นิโค.... ฉันขอโทษ... เบียงก้าตายแล้ว

     

     

    ถ้าจะพูดแบบนี่.... เอามืดแท่งผมให้ตายเลยดีกว่า

    แต่นายสัญญาแล้ว... ว่าจ--”

    เบียงก้าฝากนี่ไว้ในนาย....ร่างสูงลวงมือลงใบในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะขยุกขยิกมือเพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมายื่นให้ผม

    “ฟิกเกอร์เทพเจ้า....?”

    เบียงก้าเป็นคนที่กล้าหาญมากนะ...เธออยากให้นายได้สิ่งนี้

    นายไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยชื่อของพี่!!!”

    (ต่อ)

    "ฉันขอโทษ... แต่ฉันพยายามแล้ว ฉันไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น"

    "นายสัญาญาว่าจะปกป้องเธอ" ผมพูดด้วยเสียงสั่นเครือแบบกลั้นไม่อยู่

    "ฉัน.. ฉันพยายามแล้ว แต่เบียงก้ายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยพวกเราที่เหลือ ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่า แต่เธอ..."

    "นายสัญญาแล้ว!!!" ผมถลึงตาใส่เพอร์ซี่ด้วยความโกรธ กำฟิกเกอร์เทพเจ้าในมือแน่น

    "ฉันพลาดเอง.. ฉันขอโทษ.." ถึงแม้ว่าเขาจะจริงใจในคำพูดของเขาแค่ไหน.. แต่ผมก็ยังโกรธอยู่ดี

    "ฉันไม่น่าเชื่อใจนายเลยเพอร์ซี่.. ฮึก.. นายโกหกฉัน!! ฝันร้ายของฉันเป็นความจริง!!" น้ำตาหยดแรกไหลอย่างห้ามไม่อยู่

    "เดี๋ยวนะ ฝันร้ายอะไรกัน?"

    ผมปาฟิกเกอร์เทพเจ้าลงพื้น มันดังกลุกๆบนพื้นหินอ่อน 

    "ฉันเกลียดนาย!!! เพอร์ซี่!!!!" ผมตะโกนใส่หน้าเขา

    "นี่นิโค.. บางทีเธออาจจะยังไม่ตายก็ได้" เขาพูดอย่างจนปัญญา

    "เธอตายแล้ว.." ผมหลับตา ร่างของผมสั่นระริกด้วยความเดือดดาล "ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธออยู่ในทุ่งแอสโฟเดล กำลังยืนอยู่ต่อหน้าตุลาการ...."

    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


    ทันใดนั้นเองนักรบโครงกระดูกสี่ตัวที่ชักดาบวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ กำลังพุ่งเข้าโจมตีใส่พวกเรา


    "นายพยายามจะฆ่าฉัน!! นายพา.. พาไอ้ตัวพวกนี้มา" ผมตะโกนใส่เขา

    "ไม่ใช่! คือ.. ก็ใช่ พวกเขาตามฉันมา แต่ไม่ใช่! นิโค วิ่งเร็ว! พวกนี้ไม่สามารถทำลายได้"

    ผมไม่ฟังเขา... ผมยังคงยืนนิ่งอย่างไร้สติ

    "วิ่งสิ! นิโค!" เขาตะโกน "ไปขอความช่วยเหลือ!"

    "ไม่!!!" ผมเอามือปิดหู

    "ไปซะ!! หนีไปนิโค!!" เพอร์ซี่ตะโกนลั่นด้วยความตื่นตระหนก

    "ไม่!!!!!!!!" ผมตะโกนดังขึ้น "ไปให้พ้นๆซะ!!!"

    ทันใดนั้นพื้นดินใต้ผมสั่นสะเทือน พวกโครงกระดูกยืนแข็งทื่อ เพอร์ซี่กลิ้งหลบไปให้พ้นทาง ในขณะที่พื้นดินกำลังแยกและดูดปิศาจโครงกระดูกลงไป

    เพอร์ซี่อึ้งและหันมามองผม "นายทำได้ยังไง..."

    "ไปให้พ้นซะ!!" ผมตะโกนทั้งน้ำตา "ฉันเกลียดนาย!!! ฉันอยากให้นายตาย!!!"

    ไม่เลย... ฉันไม่เคยเกลียดนายเลย เพอร์ซี่ ฉันรักนาย..

    ฉันไม่เคยอยากให้นายตายเลยจริงๆ

    To be con.

    O W E N TM.
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×