คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอน ตีแตงโม
ความเดิมชาติที่แล้ว…. แสงอุษาได้หยุดพักร้อนแล้วมุ่งหน้าสู่เกาะ(รกร้าง)ส่วนตัว เอ้า! ไม่พล่ามให้เสียเวลาไปชมกัน!!
"ถ ถึงแล้ว..."
หลังจากผ่านพ้นโศกนาฏกรรมผีเสื้อกระดาษติดเจ็ตของโคนันจากตอนที่แล้วเหล่าซากุระก็ค่อยๆทยอยลงกันด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนักโดยเฉพาะเพน(Chikushoudouหรือเรียกง่ายๆว่าชิคุ)ที่เริ่มหนีไปอ้วกอยู่ไกลๆ
"มากันช้าชะมัด ตะคริวจะกินอยู่แล้วนะไอ้พวกปัญญาอ่อน!"ซาโซริที่ยืนอย่างปล่อยตัวเต๊ะท่ามองหล่าพวกมาทีหลังอย่างหงุดหงิด
…อยากลองแบบพวกกรูไหม!!-`曲´-*…<<คาริน&เพน
ระหว่างที่ต่างคนต่างซุบซิบนินทากัน โคนันที่ยืนมองแผนดีและมองรอบๆอยู่ไม่ไกลก็ค่อยๆหันมาประกาศ
"พวกเราต้องเดินเข้าไปในป่าอีกนิดหน่อยก็จะถึงที่พักกันแล้ว เพราะฉะนั้นสงบใจของพวกเธอแล้วเดินตามฉันมาซะ=_="เธอกล่ากล่าวอย่างเรียบเฉยจึงเดินนำขบวนไป
ในที่สุด... เบื้องหน้าของเหล่าสมาชิกแสงอุษาก็คือบ้านหลังใหญ่ที่ทำจากไม้เรียบๆไม่มีอะไรเป็นพิเศษ รอบๆเป็นป่าไม้หลากหลายพันธ์ที่หลายาๆคนไม่ค่อยรู้จักกันสักเท่าไร่พร้อมทั้งเสียงเซ็งแซ่ของเสียหล่าสัพสัตว์นาๆเพิ่มบรรยากาศ
...ให้ความรู้สึก... ติดเกาะ...
"เอาละทุกคนฟังทางเน้~"เพนที่อยู่ก่อนแล้วส่งเสียงในโทรโข่งเรียกให้ทุกสายตาหันมามองเป็นจุดเดียวกัน"อะแฮ่ม!... รวมๆแล้วห้องจะมีอยู่10ห้องเท่ากับจำนวนที่เราอยู่แต่เดิม แต่เนื่องจากมีสมาชิกมากขึ้นจึงมีการเปลื่ยนแปลงเล็กน้อย"ว่าพลางเขาก็หยิบกระดาษแผ่นนึงให้โคนันรับไปพิจารณา
"อือ...เปลื่ยนตรงนี้กับตรงนี้นิดหน่อยก็โอเค"โคนันเรียบเรียงการจัดห้องในแผ่นกระดาษแล้วส่งให้เพน
".....ห้องแรก เดอิดาระ ซาโซริ โทบิ
ห้องที่สอง ฮิดัน คาคุซึ เซ็ตสึ
ห้องที่สาม อิทาจิ คิซาเมะ
ห้องที่สี่ ก็ ซาสึเกะ จูโกะ ซุยเงสึ
ห้องที่ห้า ซากุระ คาริน ส่วนห้องที่หกก็เป็นโคนันกับฉันสามคนสินะ.... "
"มีคำถามคะ!"สิ้นเสียงของโทรโข่งคารินก็ยกแขนขึ้นให้คนอื่นๆหันมามอง
"มีอะไร?"
"ถ้าหัวหน้าอยู่กับโคนันได้แล้วทำไมฉันอยู่กับซาสึเกะไม่ได้ละค่ะ!"
"…เรื่องนั้นเพราะมีเหตุจะเป็น"โคนันเป็นคนกล่าวแทน เพนทั้งสามร่างก็จิกตามองคารินราวกับคิดในใจว่า...ถ้าแกไม่ได้ทำให้ฉันอยู่กับโคนันฉันจะจัดการแกยัยเด็กบ้า!
"ใช่ ไม่อนุญาติ=_="คนตอบกลับซุยเงสึแทน"คนที่จะอยู่กับซาสึเกะได้มีแค่ฉันเท่านั้นล่ะ"
...ประโยคนี่น่าขนลุกชะมัด=_=lll...
"นี่แก! อย่ามาพูดอะไรน่าขยะแขยงใส่ซาสึเกะนะย่ะ!!"คารินระเบิดอารมณ์แล้วหันมาทะเลาะกับซุยเงสึแทน
"เธอเองก็เป็นแบบเดียวกัน... ไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันหรอกน้า~"
"พูดเรื่องอะไรห้ะ?! หนอย... ไอ้เจ้าบ้านี่..."
"นี่ก็ยังไม่เย็นมาก.. จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะของลงไปในทะเลก่อน...."คิซาเมะขัดการสนทนาแล้วกล่าวอย่างเหนียมอาย พลางก็มองไปทิศที่มีทะเลรอบๆด้วยตาเป็นประกาย
"เรื่องของนายเถอะ=_="พูดไม่ทันไรคิซาเมะก็หายไปในในพริบตาพร้อมกับร่างกายสีฟ้าที่ลอยคออยู่ในทะเลแล้ว
...ฉลามอยากเล่นน้ำจนตัวสั่น....
"ถ้าอย่างนั้น...!!"ซุยเงสึและคารินหันกลับไปพร้อมกัน
"ซาสึเกะ!!"ทั้งสองเอ่ยเรียกเขาพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
"ขอปฏิเสธ"ไม่ทันไรซาสึเกะก็พูดตัดบทแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เธอและเขาคู่ยืนทอดสายตามองซาสึเกะที่จากไปไม่ล่ะสายตาอย่างเงียบฉียบ
"เพราะ นาย/เธอนะ แหละ!!"
"ซา~กู~ระ~จ๊าง~~"ชายผู้สวมหน้ากากสีส้มในชุดกางเกงว่ายน้ำแสงอุษาเอ่ยเรียกชื่อเด็กสาวที่ง่วนกับการแกะกระป๋องชาอยู่
"ม มีอะไรคะคุณโทบิ!"เธอกระแทกเสียงนิดหน่อยที่แกะกระป๋องไม่ได้สักที่ใส่โทบิ
"เล่นปิดตาตีแตงโมกันเถอะ~^ 0 ^/"
"เอ๊?"
พรึบบ!
ไม่ทันไรแตงโมก็ได้โผล่มาตรงหน้าเธอพร้อมกับไม้คมแฝกเอ้ย!ท่อนซุงพอดีมือ
"ต ตีแตงโม?"
"ใช่แล้วจ้า~^O^"เสียงโทบิอยู่ด้านหลังของซากุระในพริบตาแล้วลงมือผูกผ้าปิดตาในทันที
"ด เดียวสิคุณโทบิ??!"
"เอ้า ซากระจัง ลุกขึ้นมาแล้วตีแตงโมด้านซ้ายนั้นเลย~"เสียงโทบิที่ไม่มีท่าทีจะให้ปฎิเสธเกมเลยสักนิด เด็กสาวจำต้องทำใจแล้วค่อยๆพยุงขาทั้งสองข้างให้ลุกขึ้นยืนท่ามกลางความมืดมิด
"ไป...ทางซ้าย...สินะ..."มือที่ถือไม้จับแน่นเพื่อเรียกความมั่นใจแล้วเดินไปทางซ้าย...
...ลงทะเล...
"พลาด…อย่างแรงคัฟ’ w ’ "
"ไอ้โทบิ!!!!!!!!!!!!!"สองเท้าที่เดินมาพอดีเข้าประชาทันชายผู้สวมหน้ากาก
"เข้าไปเก็บของแปปเดียวก่อเรื่องเลยเรอะ อืมม์!!"เดอิดาระยืนตรงหน้าแล้วเริ่มรัวเท้าใส่โทบิไม่ยั้งลงไปในทรายจนมิดตัว
"อ่า... ซากุระจางตรงผิดทางแล้วน้า~"เสียงของโทบิที่ไร้การสำนึกผิดตะโกนบอกเด็กสาวที่เดินแบบงึกงัก"ไปด้านหลังอีกนิดนึงซี้"
ซากุระพยักหน้าช้าๆแล้วจึง... เดินไปลึกกว่าเดิม...
"เดียวซากุระ!!"
หลังจากที่คิซาเมะลากขึ้นมาได้แล้ว ซากุระจึงได้โดนนำตัวไปยังห้องที่พวกซาโซริอยู่ โดยมีโทบิโดนปล่อยให้อยู่ในทรายทั้งตัวแม้จะเหลือหัวให้มีอากาศหายใจก็ตาม
"ทำไมเธอถึงลงไปทะเลโดยมีสงสัยอะไรเลยนะห้ะ?"
"...ก็มันช่วยไม่ได้นี่คะ"
ทั้งคู่นั้งคุยกันเพียงลำพังในห้อง ในมือของชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมสีชมพูของเด็กสาวจากด้านหน้าแล้วบ่นไปเรื่อยๆให้เด็กสาวเริ่มหงุดหงิด
"ว่าแต่คุณซาโซริ...เมื่อคราวก่อนอยากจะบอกอะไรฉันหรือเปล่าคะ?"
"….."พอซากุระดพูดจบประโยค ผ้าขนหนูในมือก็หยุดลง"...อย่าพึ่งเอาผ้าปิดตาออกนะ"เขาพูดแล้วจับตัวซากุระไปชนกับขอบเตียงจนลงไปนั้งในสภาพที่ยังคงปิดตาอยู่
"ฉันไม่ชอบการพูดอ้อมค้อมนักหรอกนะ"
ความคิดเห็น