คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอน เรื่องที่ไม่ควรรู้
ณ ตอนเช้าที่สดใส
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!
หรือเปล่าหว่า...
ห้องอิทาจิ/คิซาเมะ
"วันหยุดพักร้อนยังไม่เว้นเลยหรือไงน้า"เพนครางออกมาเบาๆพลางเกาหัวที่มีรอยไหม้ของตนอย่างหงุดหงิด
...ความจริงแค่เอางานให้อิทาจิมันทำแต่ทำไมถึงต้องโดนกรูเต็มๆเลยฟระ= =...
"นั้นสินะ"อิทาจิพูดเหมือนตอบความในใจหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว
...นี่ละโทษทัณฑ์ที่เอางานมาให้ตอนลูกน้องพักร้อน....
"จริงด้วย วันนี้คุณโคนันเรียกตัวนี่นา"คิซาเมะร้องขึ้นมาบ้างพลางใส่เสื้อคลุมของแสงอุษาโดยมีเพนเหล่ตามองหน่อยๆ
"ไปทำอะไร?"
"อ เอ่อ....ไม่มีอะไรครับ\=△=;"คิซาเมะเลิ้กลั้กเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจที่จะ เดินออกไปจากประตูอย่างมีพิรุธ เพนทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเดินตามออกไปให้อิทาจิยืนมองประกอบฉาก
...โคนันกับคิซาเมะงั้นหรอ...ท่าจะสนุกแล้วสิ...
"แกต้องการอะไร เดอิดาระ=_=*"ซาโซริเค้นเสียงพูดพลางปล่อยรังสีอำมหิตใส่เหมือนคนอดนอน
"อะไรกันบ่นเป็นตาแก่...ก็จะ50แล้วนี่เนอะฮะๆๆ"เดอิดาระพูดค้างช่วงแรกเล็กน้อยก่อน จะหัวเราะคนแก่จะอายุ 50อย่างไม่เจียมบอดี้
"กาอาระ"ว่าพลางนิ้วหุ่นกระบอก(โดนตบ)ของซาโซริก็ดีดขึ้นเพื่อให้สัญญาณลูกน้องใหม่ของตน กาอาระพยักหน้าอย่างรู้งานจากนั้นจึงใช้ทราายของตัวเองจับตัวเป้าหมายอย่าง มุ่งมั่น(?)
"ล ล้อเล่นแค่นี้เอง อย่าซีเรียสเลยน่าลูกพี่ อืมม์^ ^;"ผู้ถูกจับเอ่ยเสียงเบาพลางยิ้มเหยๆให้ เหงื่อเริ่มซึมออกมาหน่อยๆ
"กาอาระ"แต่ก็ยังไม่สามารกลบคำเยาะเย้ยของชาย40กว่าได้เลย กาอาระพยักหน้าหน่อยๆก่อนจะเขม็งตาให้พลางชูมือขึ้นเพื่อใช้ท่าที่ถนัดของตน อย่างรู้งาน โดยเดอิดาระเริ่มรนแล้วดิ้นพราดๆ(จบเรื่องนี้กรูจะโดนกระทืบตาย ไหมเนี่ยย=A=;)"อ๊ะ?!"
"อือ...ทำอะไรกันอยู่งั้นหรอคะ"ซากุระที่เดินงัวเงีย มาในชุดนอนคุณกระต่ายพูดขึ้นพลางขยี้ตายิกๆ ในสายตาของพวกหนุ่มๆแล้วคงจะโมเอะใช้ย่อย=,.=
"บ บอกกี่หนแล้วว่าห้ามออกมาสภาพงี้นะ-`///´-*"กาอาระเอ็ดใส่ซากุระพลางเอาเสื้อ คลุมแสงอุษาที่ได้มาคลุมให้พลางพลักให้เดินออกไปห่างๆจากหนุ่มทั้งสองตามเคย เดอิดาระก็ได้รับการปลดปล่อยไปตามระเบียบ=w=
"อือ...กาอาระหรอ"
"...เธอว่าไงนะ?"
"กลับห้องได้แล้ว!"โคนันที่โผล่มาตรงกลางระหวั่งซากุระกับกาอาระก่อนจะสลับตัวกับกาอาระลากซากุระที่เหมือนคนละเมอเรื่อยเปื่อยไปยังห้อง
อย่างไรก็ตามกาอาระก็อดยืนขบคิดไม่ได้ เขายืนกัดนิ้วอยู่ด้านหน้าของบุรุษทั้งสองที่มองเขาเช่นกัน
...ทำไมกันนะ...
'กาอาระ '
...ทั้งที่ยังไม่เคยบอกชื่อตัวเองไปแท้ๆ...หรือจะคิดไปเองนะ?...
………
….
..
"คุณโคนันคะ..."
"หือ?"โคนันร้องในลำคอเล็กน้อยพลางมองซากุระที่ขยี้ตาเหมือนจะยังงัวเงียอยู่
"คนๆ นั้นที่พูดถึงเมื่อตอนนั้น...ใครหรอคะ?"ซากุระส่ายหน้าไล่ความง่วงเล็กน้อยก่อนจะตีหน้าจริงจังเอ่ยถาม
เมื่อได้ยินคำถามที่คาดไม่ถึงโคนันที่มักจะตีหน้าเฉยชาอยู่ตลอดเวลาก็เริ่มหน้าแดงระรื่อเป็นครั้งแรก"ท ทำไมถามอย่างงั้น"
"ขอร้องละคะ"ซากุระว่าพลางโค้งให้สุดตัว โคนันเกาหน้าตนอย่างเขินๆก่อนจะค่อยๆก้มลงกระซิบให้ซากุระที่ตั้งใจฟัง
"จริงหรอคะ?!!"
"ก็งั้นละมั้ง แต่อย่าเสียงดังนักได้ไหม"โคนันว่าอย่างเขินๆก่อนจะแจกมะแหงกให้ซากุระเบาๆ"ว่าแต่ถามไปมีเหตุผลอะไรหรือเปล่า?"
ซากุระนิ่งเงียบไปพักนึง ลังเลอยู่ว่าควรจะบอกหรือเปล่าเรื่องที่เพนชอบโคนัน แล้วยังได้มารู้ความลับจากโคนันแล้วด้วย"คือว่า..."
ปังงงงงงงงงงง!!!
ประตูที่อยู่ไม่ห่างจากทั้งสองคนไม่ไกลดังกระทบกับกำแพงอย่างแรงขัดจังหวะบทสนทนาก่อนจะเผยตัวเด็กสาวที่มีเรือนผมสีแดง กรอบแว่นสีดำของเธอได้ขยับให้เข้าที่ก่อนจะสาวเท้าไปหาซากุระที่ยืนเอ๋ออย่างงงๆ
"ค คุณคาริน?"
"ไปกันเถอะซากุระ"คารินกระชากแขนของซากุระก่อนจะเดินลากเธอผ่านประตูที่พึ่งเปิดออกไป ทิ้งโคนันไว้ในความงุนงง
"คารินเป็นอะไรหรือเปล่านะ"โคนันกล่าวอย่างกังวัล พลางส่ายหน้าอย่างหน่ายๆในก็คิดว่าเด็กสาวคงไปเจออะไรมาแล้วให้ซากุระช่วยละมั้ง ถ้าทั้งคู่สนิทกันแบบนั้นก็ดี
โคนันเองก็มีอะไรต้องทำต่อ เธอจึงเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับประตูที่เด็กสาวสองคนออกไป เมื่อเปิดประตูออกก็พบคิซาเมะที่เปิดประตูเข้าหาตัวเองจากอีกฝั้งเหมือนกัน
"มารับนะครับ^ ^"
"เอาละ ทางสะดวก"เมื่อรู้ว่าลากซากุระมาในที่ๆลับตาคนแล้วคารินก็รีบหันไปมองซากุระที่หอบเหนื่อย"นี่! ผู้ชายที่โคนันชอบนะหมายความว่าไงกันนะ? "!"
"ค คือเรื่องนั้นมันมีอยู่ว่า..."
เพราะเสียงที่ปนหอบของซากุระทำให้คารินไม่ค่อยได้ยินเสียงท่อนท้ายๆสักเท่าไร"นี่ พูดให้มันชัดกว่านี้หน่อยสิ"
"หาซะแทบแย่! ยัยแว่นงี่เง่า!!"ซุยเงสึที่โผล่มาจากไหนไม่รู้กล่าวอย่างหัวเสียก่อนจะเต๊ะท่ากอดอกมอง"ถ้าเกิดไม่ไปไม่ทันอาหารเช้ามีหวังไอ้หัวหน้าหลายร่างนั้นอารมณ์เสียแน่นะเฟ้ย!!"
"หรอยะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างเพราะงั้นไสหัวออกไปเลยนะ!!"คารินกล่าวก่อนจะหันไปหาซากุระอย่างไม่ใยดีเด็กหนุ่มผู้มาตามแม้แต่น้อย
"นี่! ถ้าจะวายนะตอนไหนนะก็ทำไปเหอะแต่ตอนนี้เธอแล้วก็ยัยหัวชมพูด้วยไปกินข้าวเดียวนี้เลย!!"ไม่ว่าเปล่ามือข้างนึกก็ลากคารินที่จับแขนซากุระที่ยังไม่ทันหายเหนื่อยไปด้วย
"ฉันไม่ใช่ยูรินะยะ แล้วก็ปล่อยฉันน้า!!"
"ไม่ต้องมาพูดเธอนะมัน..."
"ยุ่งน่า ฉันจะเป็นอะไรทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"หลังจากต้านอยู้นานมือที่เริ่มคลายของซุยเงสึก็ถูกสะบัดอย่างแรง"ไปกันเหอะซากุระ"
กล่าวก่อนจะเดินนำออกไป ซุยเงสึทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะเดินจากไปโดยมีซากุระมองไล่หลัง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น