คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน ใครกันที่ผิด
"จิ๊บ จิ๊บ เจี๊ยยบบบบบ"(=A=?!)เสียงนกที่บินไปมาสัญญาณของยามเช้าที่ต้องตื่นมาใช้ชีวิต
ขณะนั้นเอง…เวลาแบบนี้ละที่เป็นเวลาของเขา...
ชายผมบรอน'เดอิดาระ' เช้าที่แจ่มใส่นี้เองที่เขาชอบมาออกมาวิ่งรอบๆและ....ปั้นดินเหนียว
"ศิลปะมันต้องระเบิดอืมม์ คัตสึ!!"
ตูมมมมมมมมมมมม!!!!!!
"….."ยืนดูนาฬิกาประมาณห้าวิก่อนจะหันขวับไปมองห้องต่างๆที่วางผลงานของตัวเองเอาไว้
"แก!!... เดอิดาระ!!!!"
ทุกเสียงได้ตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
"หนวกหู! เอะอะแต่เช้าเลยนะไอ้พวกบ้า!!"เสียงหญิงสาวที่ปกติจะเงียบขรึมคำราม พลางปาระเบิดที่เดอิดาระทำไว้ลงไป
บึ้มมมม!!
จากนั้นจึงระเบิด
"ช ช่างเป็นศิลปะที่ยอดเยื่อม อ อ๊อค...=q="
ตุบบ
....โดนเจ้าของเต็มๆ=_=;…
...อยากให้เป็นแบบนี้มานานแล้ว=_=...
"ศิลปะงี่เง่า"
"ว่าไงนะลุงหลังค่อมพูดอีกทีเด่ะ!"พอเสียงเข้าถึงหูหนุ่มผมบรอนก็ลุกจากกองเถ้าอย่างรวดเร็ว
"ว่าใครเป็นลุงฟร่ะ!?"
"บอกว่าหนวกหูไงล่ะย่ะ!!!"หลังจากสงบได้ไม่นานเธอก็เริ่มจะปาอย่างอื่นที่ร้ายกาจกว่าระเบิดแล้วหากพวกเขายังไม่เงียบ
"ครับผม!!"เดอิดาระพูดแล้วชิ่งกลับห้อง
"ชิ...ปัญญาอ่อน!"ซาโซริสบถแล้วกลับเข้าห้อง
"เฮ้อ... ไม่ไหวเลยเจ้าพวกนี้"หลังจากจัดการงานเสร็จโคนันก็ต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆเพราะเพื่อนร่วมงานแต่ละคนก่อเรื่องวุ่นวายให้เสมอ
"อีกแล้วหรอ..."เพนที่มีอาการไม่ต่างกันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆขยี้ตาปรับแสงสว่างยามเช้า
"เอาละ วันนี้ก็ต้อง..."
"อือ...ขออีก5นาทีนะแม่"สิ้นเสียงจบจึงนอนคลุมโป่งดั่งเด็กประถมไม่อยากไปโรงเรียนใส่แม่ที่อายุไล่เลี่ยกัน
"…..งั้นฉันไปก่อนละ=_="
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก…แอ้ดดด~ ปึงงง
"....."
"เล่นกับฉันหน่อยก็ได้นะ โคนัน!! ; [];//"
"นี่ยัยเด็กบ้าตื่นได้แล้วน้า"
"…..ขออีกหน่อยคะแม่"
"แม่อะไรฟระ..."
ดูเหมือนการปลุกจะไม่เป็นผลเลย
…เด็กนี้...หลับเก่งชะมัด=_=*…
"ตื่นเดียวนี้นะยัยหนู!"
ฟุบบบบ!
"?!!!"
หลังจากที่ชายคนเดียวในห้องกำลังปลุกเด็กสาวด้วยการเปิดผ้าห่มออกสิ่งแรกที่เขาเห็นคือ...
อย่างแรกคือ เสื้อคลุมแสงอุษา เสื้อคลุมได้กองกับพื้นแล้วไม่ต้องห่วง
อย่างที่สอง เสื้อที่ใส่ตั้งแต่แรกก็เปิดสูงจนเห็นท้องขาวๆอย่างชัดเจน เพลอๆเกือบจะเห็นเสื้อในแล้วด้วยซ้ำ
อย่างที่สาม ไอ้กางเกงรัดรูปสีดำนั้นช่างปกปิดส่วนที่เหลือนอกจากต้นขา มัน...มันช่างยั่วใจดีเหลือเกิน
" .......... "
คนเปิดถึงกับสตั้นแดรกไปเลยทีเดียว
"คุณซาโซริคร้าบ..."เสียงเรียกคิซาเมะดังผ่านบานประตูมา แต่กระนั้นเจ้าของห้องยังติดแช่แข็งก็ไม่ตอบอะไรกลับไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...แกร็บบบ!
"คุณซา... "
…ฉ ฉลามบุก!!(แต่กรูล๊อคห้องแล้วนี่?!!)....
ถึงอย่างไรHeแกก็พังประตูเข้ามาอย่างไม่รีรอ(เมิงต้องการอัลไล?!!)
" ° ▽ ° "
" =△= "
"…ขอโทษครับ"โค้งเสร็จก็...วิ่งออกไปด้วยความเร็วแสง!
"ไอ้ฉลามมมมม?!!"ไม่แม้แต่เจ้าของชื่อจะหันมาแต่น้อย ผู้เรียกมือค้างอยู่บนอากาศ
...นี่มันเรื่องอะไรกัน!!...
"อือ..."ซากุระขยี้ตาตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองภายในห้องอย่างงงๆ"เราหลับไปกี่รอบแล้วเนี่ยปวดหัวจัง..."เธอเลื่อนมือไปลูบที่หัวที่ปวดแปล็บๆ
...แล้ว...ที่นี่ที่ไหนอีกเนี่ย...
"หือ?"แล้วก็ไปสะดุดกับกระดาษแผ่นนึงที่แปะไว้ตรงตักเธอพอดี
'ถ้าเธอตื่นแล้วอยู่ข้างในนั้นแหละเดียวฉันมา อาหารอยู่บนโต๊ะ จบ.'
...เอ๊?...
เธอหันไปมองไปรอบๆก็เห็นข้าวปั้นสามก้อนเรียงกันอยู่บนโต๊ะที่รายล้อมด้วยหุ่นกระบอก
"ซาโซริ"
"ห๊า?"
".... ซากุระ... สบายดีไหม?...."
อยู่ๆโคนันที่แม้จะถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แต่กลับส่งกระแสจิตบางอย่างมาทางซาโซริอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และนั้นทำให้หนุ่มผมแดงหันไปหาคิซาเมะอย่างรวดเร็ว
=_ =*\\ ขวับบบ ฟรึบบบ //''= v=
เขาหลบหน้าหนีชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
...อีฉลามนี่... สินะ.....
นอกจากรังสีอำมหิตที่มาจากโคนันซาโซริก็เพ่งไปหาคิซาเมะด้วย หนุ่มร่างใหญ่เหงื่อแตกพลั่กจนตัวชื้นไปหมด
"ทำไมอยู่ๆมาถามฉันอย่างนั้น"เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับโคนันอย่างช่วยไม่ได้
"ก็เปล่า... นายดูมีพิรุธนะว่าไหม?"
...เจ๊…ผมขอมอบคำนั้นให้คิซาเมะ!!...
"โคนัน มานี่หน่อย"แต่แล้วเพนผู้เป็นหัวหน้าที่ไม่รู้เรื่องอัลลัยก็มาเรียกขัดซะก่อน โคนันทำหน้าเสียอารมณ์ชั่ววูบแล้วจึงเดินตามไป
"อย่าให้ฉันรู้ว่าแกทำอะไรไม่ซื่อกับซากุระเชียวนะ..."ประโยคหลังของเธอดูมีอำนาจจึงหายไปกับเพนเหลือทิ้งไว้เพียงซาโซริผู้ต้องสงสัยและเหล่ากลุ่มอาคาซึกินั้งสลอนชนิดที่ว่างงานเพื่อเสีอก(me//โดนรุมกระทืบ)
"คิซาเมะ...คุง..."ประโยคแปลกๆเริ่มลอยออกมาจากปากของหนุ่มทรงกระบอก คอของเขาค่อยๆขยับดัง ..แกร๊ก ...แกร๊กไปด้านหลังที่คิซาเมะยืนอยู่หยั่งกะผีตุ๊กตาหลอนๆในหนัง
"ผมไม่ได้พูดนะ! คุณอิทาจิเป็นคนพูดครับ!!! >A<;;"ไม่ทันพูดอะไรคำแก้ตัวก็ออกมาจากฟันฉลามของเขา ปลายนิ้วอันใหญ่โตก็ชี้ไปที่อิทาจินั้งเคี้ยวดังโงะในปากตุ้ยๆ
".... รู้อะไรไหม"อิทาจิพูดพร้อมกับของในปากจึงกลืนลงไป แล้วพูดต่อ"ความจริงฉันเอาไปบอกแค่เซ็ตซึกับคาคุซึล่ะ- _ -"อิทาจิพูดเสียงเรียบแล้วมองคาซึที่นั้งนับเงินไม่แคร์ซื่อและเซ็ตสึที่นั้งอาบแดดสังเคราะห์ตัวเองอยู่ข้างๆ
"....ฉันไม่ได้บอกกับโคนัน ....แต่ฉันแค่บอกกับทุกคน.... "หนุ่มหน้าสองซีกกล่าวหน้าตาย
...หนัก...หนักเลยละครับ...ไปกันใหญ่แล้วโว้ยยยย!!
"ไม่อยากจะพูดแต่ทุกคนแม่มรู้กันทุกคนเลยอ่ะลูกเพี่ย’ w ‘ อืมม์"เดอิดาระเข้ามาทักพลางตบบ่าซาโซริที่ตัวแข็งทื่อเป็นหินอย่างไม่กลัวตาย
"อ้ะ! แต่ถ้าเรื่องที่รุ่นพี่จะทำอะไรเด็กคนนั้นผมเป็นคนบอกอาเจ๊เองล่ะคัฟ>w</"
....ห้ะ!...
...ช้ะ...
"........."
ทั้งห้องได้กลับเข้าสู่บรรยากาศแสนมืดมิดโดยมีหนึ่งเดียวที่เปล่งประกายอย่างไม่รู้เรื่องอะไร เสียงแกร็กๆดังมาจากคอของซาโซริอีกครั้ง ครั้งนี้มันทั้งช้าและเยือกเย็น
"ไม่เป็นไร...นายไม่ผิดอะไรหรอกนะ..."รอยยิ้มปรากฏบนหน้าของซาโซริ ทุกคนรอบๆเริ่มหายเกลี้ยงเหลือเพียงโทบิยืนทำหน้าแอ็บแบ๊วอยู่
"ใยเหยือ●w●?"
"ซาโซริ! เราเชื่อมั่นว่านายไม่ผิดฆ่ามันเลย!!"อิทาจิทำหน้าจริงจังเข้ามาล็อคแขนโทบิเอาไว้พร้อมเดอิดาระที่ขนาบมาด้วย
"มีอารัยหรอคัฟ●w●;;?"ชายผู้มีหน้ากากโลลี่ป๊อบเริ่มมีเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ต้นคอ
"ไม่ต้องห่วง เขาเรียกรับน้องวางใจได้ อืมม์"เดอิดาระพยักหน้า
"โทษของแกคือ.... ตาย.... ตายยยยยยยยยยย!!!!!"
"Nooooooooooooooo!!!!"
เสียงโหยหวนพร้อมกับเสียงที่ระเบิดของข้าวของที่พังทลายจึงเริ่มขึ้น
"กรุณาไปสู่สุขติเถอะนะครับ∪/l\∪"คิซาเมะพูดพลางพนมมือ คนอื่นก็พนมมือตามอย่างสงบนิ่ง
"ทุกคนใจร้าย คอยดูเถอะโทบิจะมาหลอกทุกคนให้หมดเลย!!"
เสียงนั้นร้องราวกับกำลังให้อภัยในทิศตรงกันข้าม
เปาะ!!
…ตายแน่เมิง∪/l\∪…
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ความคิดเห็น