คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : EPISODE:24
EPISODE:24
ร่างบางยืนจดจ้องมองท้องฟ้าสีส้มระเรื่อด้วยสายตาหม่นหมองบริเวณใกล้ชายหาดทะเล สีหน้าของเขาดูซีดเซียวจากเรื่องร้ายๆที่ถาโถมเข้ามาเมื่อครู่ เขารู้สึกเหมือนถูกลอบทำร้ายข้างหลังเพราะคิดว่าคนที่เขารักนั้นแท้ที่จริงแล้วก็หลอกเขานั้นเอง
‘ฉันกับยูคิจังเป็นแฟนกันน่ะ’ น้ำเสียงของหญิงสาวที่เอ่ยปากบอกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและบริสุทธิ์กลับคืนเข้ามาในสมองทั้งๆที่กำลังลืมเลือนเสียให้ได้
‘แล้วเราก็เป็นแฟนกันนานแล้วน่ะ’ คำต่อไปจากปากของหล่อนทำให้เขารู้สึกหัวใจที่ถูกทุบอีกคราจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ที่เขารู้สึกแย่และเสียใจก็เพราะว่าร่างสูงนั้นกลับทรยศหักหลังความรู้สึกที่เขามีมาไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อว่ายูคิโอะจะเป็นคนที่ร้ายกาจแต่มันเชื่อไปแล้วจะให้เขาหลอกตัวเองว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ
“โอคุมูระ…”
เสียงเรียกที่ไม่ดังมากนักดังขึ้น รินที่กำลังจดจ้องมองทิวทัศน์ที่สวยงามแต่ก็เคลือบแคลงความเศร้าและกังวลก็ต้องหันมามองผู้ที่กำลังเรียกเขา ‘สุกุโร่ เรียวจิ’ นั้นเอง ใบหน้าของบอนนั้นไม่ได้มีความร่าเริงใดๆ เขาเองก็แสดงสีหน้าห่วงเพื่อนของตนเองคนนี้เช่นเดียวกัน
“มีอะไร…” รินหันมาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แกเป็นอะไรวะตั้งแต่ที่แกชนฉันตะกี้แล้ว…ฉันรู้ว่าแกมีเรื่องไม่สบายใจ..”
“ไม่เกี่ยวกับแกสักหน่อย” รินเอ่ยปัดๆอย่างไม่ใส่ใจ แต่คำตอบของรินแทนที่จะทำให้บอนนั้นละความสนใจกลับกลายเป็นว่า
ผัวะ!!!
กลายเป็นว่าคำพูดของรินที่ตั้งใจจะให้บอนเลี่ยงถามตัวเองต่อไปนั้นเป็นคำที่เชื้อเชิญหมัดของบอนให้มาประทับบนใบหน้าด้านขวาของรินเต็มแรง จนใบหน้าของรินหันไปตามแรงหมัดแล้วก็ตามมาด้วยล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตกตะลึง
“เจ็บนะเว้ย..ทำบ้าอะไรของแก!!”
“แกชอบแก้ปัญหาด้วยตัวคนเดียวแบบนี้..!! แกคิดว่าแกจะทำตัวเป็นปัญหาแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ โอคุมูระ!! แกคิดว่ามีเพื่อนไว้ทำอะไรวะ!” บอนตระโกนก่นด่าใส่เขาเต็มเสียง ใบหน้านั้นแสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวเต็มแรง ไม่อยากจะนึกเลยว่าคนตัวเล็กที่เขาอัดให้มีสตินั้นจะมีความคิดที่ชอบแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองไม่เคยที่จะพึ่งพาใคร มันทำให้เขารู้สึกว่ารินนั้นไม่เชื่อใจเขาเลยสักนิด
“อย่างแกจะเข้าใจอะไรเล่า..!!” รินจับแก้มด้านที่ถูกชกด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาเริ่มชาหลังจากถูกชกโดยที่ไม่ทันตั้งตัวจากเพื่อนอารมณ์ร้อน
“เพราะไม่เข้าใจถึงได้ถามยังไงเล่าไอบ้า!! แกก็ยอมบอกมาสิวะ”
“……….” รินนั่งนิ่งเงียบมือนั้นสั่นชาไปด้วยความโกรธที่จู่ๆก็ถูกต่อยแทนที่จะถูกเพิกเฉย ความรู้สึกนึกคิดเรื่องราวเศร้าๆย้อนกลับมาคิดอีกครั้งทั้งที่คิดว่าจะลืมเลือนไปจากสมองได้แล้ว
“ฉันน่ะถูกคนรักทรยศยังไงล่ะ…” รินเอ่ยเบาๆ
“ห๊า…คนรักของแก….ใครวะ…?” บอนเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่ารินเองก็มีคนรักซึ่งรินก็ไม่อยากจะเปิดเผยนัก
“เอาเถอะน่า..สรุปว่าฉันถูกคนที่ฉันรักหักหลังไปมีคนอื่นตั้งแต่แรกก็แล้วกันน่ะ…ฉันควรจะทำยังไงดี?” รินลุกขึ้นจากพื้นทรายแล้วค่อยๆถามคำถามที่กลัดกลุ้มใจให้บอนช่วยคิดแก้ให้
อีกมุมมองหนึ่งนั้น
“ชิเอมิซัง..ผมขอคบได้ไหมครับ?” สีหน้าของยูคิโอะแปดเปื้อนไปด้วยอารมณ์เสียใจสุดขีดที่เขาเอ่ยคำที่เจ็บปวดต่อตนเองแบนี้ก็เพราะเขาอยากจะลืมคนที่ชื่อว่า ‘โอคุมูระ ริน’ ให้ได้ เขาไม่อยากจะเจ็บปวดกับบุคคลชื่อนี้อีกต่อไปแล้ว… ทั้งๆที่เขาคิดว่าพี่ไม่เคยจะทำร้ายเขาสักนิดแต่ทว่ากลับกัน พี่ต่างหากที่ทำร้ายเขาได้เช่นเดียวกัน ความรู้สึกที่ดีนั้นมันมลายหายไปหมดสิ้นแล้ว
ใบหน้าชิเอมินั้นยิ้มแสยะออกมา เธอรู้สึกดีใจกับผลที่เธอคาดหวังไว้ซึ่งมันก็สำเร็จไปตามแผน เธอรู้มาตลอดว่าฝาแฝดพี่น้องโอคุมูระน่าจะมีความสัมพันธ์ที่เกินเลย และเธอเองก็ไม่อยากให้ใครมาก้าวก่ายยูคิโอะไปมากกว่าเธอซึ่งตัวเธอเองก็จะใช้โอกาสนี้ทำให้ทั้งคู่แตกแยกเกลียดชังกันแล้วเธอก็จะเป็นคนทำให้ยูคิโอะมาเป็นของเธอเอง ต้องขอบคุณนิสัยอันดีงามของเธอที่ทำให้ทั้งคู่นั้นหลงเชื่อเธอสนิทใจ
“ยะ..ยูคิจัง..จะดีเหรอที่มาคบฉันน่ะ”ชิเอมิพูดตะกุกตะกักใบหน้าเปลี่ยนจากแสยะยิ้มมาเป็นใบหน้าแดงจัดของสาวรุ่นที่กำลังมีความรัก ยูคิโอะเองทำสีหน้าเรียบนิ่งและจริงจัง เขาได้ตอบให้ชัดเจนอีกว่า
“ครับ..ผมคิดถูกแล้วไม่มีใครที่จะดีไปกว่าชิเอมิซังอีกแล้วล่ะครับ” ยูคิโอะดันแว่นให้พอดีกับสายตา
“ฉันเองก็ชอบยูคิจังนะ…ชอบมากเลยๆล่ะ”จากนั้นชิเอมิก็เข้าไปกอดร่างยูคิโอะเต็มแรง เธอเองก็อยากให้ยูคิโอะหันมาสนใจเธอบ้างแล้วในที่สุดความฝันของเธอก็เป็นจริง ยูคิโอะกอดร่างบางนั้นตอบด้วยความเงียบงัน ใบหน้าเฉยเมยราวกับว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ไม่ได้ทำเพื่อใครเลย
‘ถ้าพี่ทำร้ายผมได้..ผมก็จะทำร้ายพี่เหมือนกัน…’
“นี่ยูคิจัง เราว่าไปหารินกันดีกว่าไหม…จะได้ให้ยูคิได้เห็นเต็มตาเลยว่ารินน่ะรู้สึกยังไง”
“ครับ..ก็ดีสิครับ..ผมก็อยากจะเห็นโอคุมูระ รินเหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกยังไงว่าของเล่นตัวเองนั้นน่ะ..คิดที่จะไม่เชื่อฟังเขาอีกต่อไปแล้ว” ยูคิโอะเอ่ยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยที่สุดเท่าที่ชิเอมิเคยฟังมา นี่สินะอารมณ์โกรธของยูคิโอะในยามนิ่งน่ะ แค่ชิเอมิคิดว่ายูคิโอะเกลียดรินแล้วทำร้ายรินก็รู้สึกสนุกแล้ว
“งั้นเราก็ไปที่ชายหาดดีกว่านะ เห็นว่ารินเดินไปตรงนั้นน่ะ” ชิเอมิก่อนหน้าที่จะเข้าห้องไปดูอาการยูคิโอะนั้นเห็นรินกำลังเดินไร้เรี่ยวแรงไปทางทิศตะวันออกที่มีชายหาดแถมยังมีสุกุโร่ เรียวจิเดินตามไปดูอาการด้วย
‘แบบนี้ล่ะ กำไรสองต่อเลย’ ชิเอมิยิ้มเยาะให้กับความคิดอันเลิศเลอของเธอ
“ครับ..”จากนั้นยูคิโอะก็ออกจากห้องไปโดยไม่รอร่างบางที่เดินตามหลัง แต่ชิเอมิก็วิ่งตามร่างสูงทันแล้วควงแขนยูคิโอะ แต่ยูคิโอะนั้นไม่ได้ว่าอะไรสักคำกลับให้หล่อนควงต่อไปเหมือนเป็นเรื่องปกติ
‘ผมจะต้องทำให้พี่เจ็บสาหัสกว่าที่ผมเจ็บอย่างแน่นอน..พี่จะไม่มีวันได้ยินผมเรียกพี่ว่า พี่อีกต่อไป ‘
หึหึมาอัพอีกแล้วเช่นเคย วันนี้ไรท์เตอร์นอนป่วยทั้งวันเลย พออาการดีขึ้นก็เลยมาอัพค่ะ รู้สึกว่าตอนที่แล้วจะมีคนด่าชิเอมิไม่น้อย(ฮา) สงสารชิเอมิจริงๆ ตอนต่อไปได้มีการโต้วาทีกันอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น