คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : EPISODE:27
EPISODE : 27
ตั้งแต่ที่แฝดพี่น้องโอคุมูระมีเรื่องราวกัน พวกเขาก็ต่างก็แยกห้องกันไม่แม้แต่จะหันมาเจอหน้ากันด้วยซ้ำ ถึงแม้พวกเขาจะเมินเฉยต่อกันแต่ในใจจริงนั้นอึดอัดจนแทบจะขาดใจแต่ก็มีศักดิ์ศรีและความคิดที่จะแก้แค้นอีกฝ่ายนั้นกั้นเอาไว้อยู่ ทำให้พวกเขาต่างที่จะเมินเฉยต่อกันและกัน
ในเช้าวันนี้รินตื่นแต่เช้าลุกจากเตียงมาทำข้าวกล่องสำหรับตัวเองที่จะเอาไว้กินตอนกลางวันถึงแม้ว่าทั้งรินและยูคิโอะนั้นไม่ญาติดีต่อกันแต่ทว่ายูคิโอะก็ยังซื้อวัตถุดิบตุนไว้ในตู้เย็นราวกับให้คนตัวบางได้ทำอาหารไปกินเองเหมือนปกติ รินนั้นทำข้าวกล่องให้ตัวเองอยู่ดีๆเขาก็เผลอทำข้าวกล่องสำหรับยูคิโอะไปด้วยซะสนิทเพราะความเคยชินนั้นเอง
‘นี่ฉันเผลอทำเผื่อมันเหรอเนี่ย!....แต่ว่า..ถ้าเกิดเราไม่ทำมันจะหากินที่ไหนกันละ’
รินเกาหัวตัวเองแกร่กๆไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องทำเผื่อยูคิโอะถ้าไม่ใช่เพราะความเคยชินแล้วห่วงมันเป็นอะไรกันล่ะ สรุปแล้วรินเองก็ยังห่วงน้องชายที่เป็นปรปักษ์กับเขาอยู่ดีล่ะนะ รินเองก็ใช้โอกาสที่ยูคิโอะยังไม่ตื่นนั้นรีบไปโรงเรียนและทิ้งข้าวกล่องยูคิโอะเอาไว้เผื่อว่ายูคิโอะจะเห็นว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายแบบที่หมอนั้นเข้าใจผิดไปบ้างล่ะนะ
-สถาบันสัตย์กางเขน-
นักเรียนทุกคนที่อยู่ห้องเดียวกับรินนั้นต่างตั้งใจเรียนต่างจากรินที่เอาหนังสือมากางตรงหน้าตนไว้แล้วหันไปมองหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
‘ทำไมฉันจะต้องห่วงมันด้วยทั้งๆที่มันทำไม่ดีกับฉัน…แล้วก็ทำร้ายฉันด้วยคำพูดและการกระทำแต่ฉันก็ยังกลับห่วงมันอยู่ ดูท่าทางว่าฉันคงจะไม่มีทางโกรธน้องตัวเองได้ลงคอสินะ’
‘มันจะเอาข้าวกล่องเราไปกินรึป่าวนะ?’ รินมองหน้าต่างพลางกับคิดถามในใจไปด้วย
จนกระทั่งออดพักกลางวันดังขึ้น นักเรียนในทุกๆคนห้องต่างตรงมุ่งไปยังโรงอาหารบ้าง ไปนั่งคุยกับเพื่อนเป็นกลุ่มอย่างเฮฮาบ้าง ต่างจากรินที่จะต้องออกมาจากห้องเรียนแล้วถือข้าวกล่องจะไปนั่งรับประทานเงียบๆคนเดียวที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิมเป็นประจำ แต่เมื่อสายตาของเขาเจอต้นไม้ต้นโปรดที่มักจะไปนั่งรับประทานอาหารแล้วกลับกลายเป็นว่าเห็นยูคิโอะกับชิเอมินั้นกำลังนั่งคุยกันอย่างยิ้มแย้มและสนุกสนานที่ม้านั่งตรงสวนโรงเรียนที่ไม่มีคนพลุกพล่านเท่าไหร่นัก แต่ตอนที่รินได้ไปเจอโดยไม่ตั้งใจนั้นไม่มีใครนอกจากทั้งคู่ที่กำลังนั่งคุยกันอย่างเพลิดเพลินและตัวรินที่กำลังแอบมองจากพุ่มต้นไม้
‘ทำไมเราจะต้องมาแอบดูทั้งสองคนนั้นด้วยล่ะ….’
รินถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เขากำลังอาลัยอาวรณ์กับยูคิโอะสินะ ในใจของเขาเจ็บแปลบเมื่อได้เห็นใบหน้าของยูคิโอะที่บึ้งตึงใส่รินตอนนี้กลับเป็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขให้แก่ชิเอมิ
เมื่อรินสังเกตได้นานนักก็เห็นชิเอมิเป็นคนโน้มริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของยูคิโอะโดยที่ร่างสูงที่โดนจูบนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าของยูคิโอะนั้นตกตะลึงไปเล็กน้อย เมื่อรินได้เห็นทั้งคู่จูบกันเขาก็รู้สึกเหมือนสมองแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่อยากจะพบเห็นสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดแบบนั้น
ตุ้บ…!!!
ข้าวกล่องรินถูกปล่อยลงจากมือด้วยแรงอันน้อยนิดของรินเมื่อได้พบภาพที่เจ็บปวดสำหรับเขา ทั้งคู่นั้นได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตกลงมาเสียงดังก็รีบผละออกจากกันและมองเห็นรินที่กำลังแอบมองอยู่
รินเมื่อเริ่มรู้ว่าทั้งคู่นั้นหันมามองทางเขาและคิดว่าเขาแอบมองมาตลอดจึงได้คิดเดินหนีโดยไม่สนว่าจะเกิดต่อจากนั้นก็ตาม เขาไม่มีหน้าที่จะไปมองดูสองคนนั้นมีความสุขได้อีกหรอก
‘ฉันนี่มัน…แย่จริงๆเลยแฮะ..ถ้าชิเอมิกับหมอนั้นมีความสุขฉันก็ไม่น่าจะไปยุ่มย่ามกับความรักของพวกเขาสิ!! โธ่เว้ย!’
รินรู้สึกแทบจะบ้าคลั่งเมื่อคิดอะไรที่ไม่น่าจะคิดเลยสักนิด …ความอิจฉา…ความโกรธชัง… มันทำให้เขาเริ่มรู้สึกสับสน เขาไม่อยากจะคิดอิจฉาและเกลียดชังชิเอมิเลย ชิเอมิคือคนที่ใสซื่อถ้าเกิดว่าเธอถูกหลอกมันน่าจะเจ็บปวดมากกว่าที่เขาถูกหลอกซะอีก ก็ดีแล้วที่เธอนั้นเป็นฝ่ายที่ยูคิโอะรัก ไม่ใช่ตัวเขา..ของเล่นชั่วคราวที่ตอนนี้ถูกทิ้งและเกลียดชังให้อยู่ในสภาพมอมแมมและลำตัวบิดเบี้ยว
‘ถ้าฉันลืมแกได้ก็คงจะดีสินะ’
-หลังจากเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์-
รินกลับเข้ามาในหอพักด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ในวันนี้เขาเรียนอะไรก็ไม่มีสติสักอย่าง ทำให้ความรู้ที่ได้มาวันนี้นั้นสูญเปล่ากับเรื่องของยูคิโอะที่คอยมารุ้มเร้าในสมองของเขาตลอดเวลา
รินตรงดิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะตรวจดูว่ายูคิโอะได้นำข้าวกล่องไปกินหรือไม่ ซึ่งบนโต๊ะของห้องครัวก็ไม่มีสิ่งใดวางอยู่ทำให้รินรู้สึกคิดได้ว่า ยูคิโอะอาจจะเอาไปกินที่โรงเรียนในตอนกลางวัน แค่ยูคิโอะเอาไปกินนั้นก็รู้สึกโล่งอกแล้วว่าร่างสูงนั้นจะได้ไม่ต้องไปซื้ออาหารแพงๆจากโรงอาหารที่สำคัญเขาก็อยากจะให้ยูคิโอะได้รู้ว่าตัวเขาไม่ใช่คนเลวเสมอไปอย่างที่ยูคิโอะคิดหรอก
“ถ้าจะมาดูว่าผมเอาข้าวกล่องไปแล้วน่ะ เสียใจด้วยนะผมเอามันไปเททิ้งที่ถังขยะในตอนเช้าแล้ว”
จู่ๆร่างสูงที่เดินเข้ามาเห็นรินกำลังมองโต๊ะครัวที่ว่างเปล่านั้นพอจะเดาความต้องการของรินบางอย่างได้จึงตอบให้ รินที่ได้ยินคำตอบเฉกเช่นนั้นรีบหันมามองยูคิโอะด้วยใบหน้าโกรธจัด
“แก…ทำไม…แกถึงต้องทิ้งขว้างของกินแบบนั้นกันเล่า!!!”
ผัวะ!!
รินโมโหยูคิโอะจนกระทั่งเผลอใช้กำปั้นขวาชกเข้าที่หน้ายูคิโอะจนสะบัดหันไปตามแรงที่ถูกชกเต็มที่ รินนั้นทั้งเจ็บปวดที่ข้าวกล่องที่ตัวเองอุตส่าห์ทำมากลับเป็นสิ่งที่อยู่ในขยะและไร้ค่าเหมือนของที่ไม่มีความดีเลย
“จะให้ผมตอบเหรอ…หึ…อาหารขยะที่มาจากคนปรุงที่ยิ่งกว่าขยะแล้วคนอย่างผมไม่มีวันได้กินหรอกนะ”
“อาหารขยะยังงั้นเหรอ…!!!” รินกระแทกเสียงทวนอย่างไม่พอใจ ทั้งใบหน้าและริมฝีปากต่างยับยี่ไปด้วยแรงโทสะที่หลงเหลืออยู่ หางของเขาตั้งชันด้วยความโมโหที่ถูกเหยียบย่ำดูถูกดูแคลนของกินที่ตัวเองทุ่มเททำมากับมือและใส่ความห่วงใยกลัวว่าคนร่างสูงจะไม่มีข้าวกินและเพื่อประหยัดเงินแต่ไม่เลย..กลับกลายเป็นว่าร่างสูงกลับทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดีหน้าตาเฉย
“ใช่..ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอครับ? อาหารขยะ..ที่ทำมาจากมือของสวะน่ะ..”
“………………..” รินนิ่งเงียบ
“แล้ววันนี้ในตอนกลางวันน่ะ อย่าคิดว่าผมกับชิเอมิซังจะไม่ได้เห็นคุณแอบมองหรอกนะ…คนอย่างคุณมันไร้มารยาทจริงๆที่มาแอบดูคนอื่นเขาทำอะไรกัน ว่างมากรึยังไงครับ? มีเวลาก็หัดไปเอาความรู้เข้าสมองซะบ้างนะครับ ไม่ใช่ยุ่งเรื่องของคนอื่นเขา..นี่ถือว่าผมเตือนด้วยความหวังดีแล้วนะครับ โอคุมูระ ริน”
ใบหน้ายูคิโอะปั้นสีหน้าเรียบแต่แอบแฝงแววตาดูถูกอย่างล้นเหลือ รินที่ถูกดูแคลนนั้นก้มหน้านิ่งได้แต่รับคำด่าที่ปวดแสบปวดร้อนราวกับไฟเผา ทำไมเขาจะต้องถูกหมอนี้ด่าเพียงฝ่ายเดียวกันล่ะ!!
“หุบปากได้แล้ว!!!” รินทนไม่ไหวในที่สุด ไม่อยากที่จะยินคำสอดเสียดที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจตัวเองอย่างไม่ได้หยุดพักถ้ายูคิโอะต้องการจะให้เขาตายตรงนี้ก็ฆ่าเขาเลยสิ ทำไมต้องมาทรมานเขาด้วยคำพูดที่ร้ายกาจแบบนี้ด้วย
“คนโง่แบบคุณก็เจ็บเป็นสินะครับ..ผมไม่รู้มาก่อนน่ะ..ต้องขอโทษจริงๆครับ”
ผลักะ!!!
พอยูคิโอะเอ่ยจบเขาก็ใช้มือแกร่งดึงร่างบางให้นอนลงบนโต๊ะครัวก่อนที่ร่างสูงของเขาจะทาบทับเพื่อตรึงไม่ให้ไปไหน
สายตาของรินนั้นดูหม่นหมองและไม่คิดจะต่อต้านอย่างใดแล้ว เขาเหนื่อยที่จะต้องมามีเรื่องกับน้องชายที่กลายเป็นไอเลวไปเสียแล้ว
“ถ้าจะนิ่งเฉยน่ะ…เอาให้ตลอดรอดฝั่งแล้วกันนะครับ..”
กลับมาอัพๆๆแล้วค่ะ ดราม่ากระจายอีกแล้ว ซิกๆ ตอนต่อไป NC นะค่า ^///^ พรุ่งนี้ก็วันแม่แล้วสินะคะ อย่าลืมไปบอกรักท่านให้ชื่นใจ ที่สำคัญทุกๆวันก็คือวันแม่เราก็ต้องทำดีกับแม่นะคะ (แต่ดูเหมือนไรท์เตอร์ไม่ค่อยจะทำให้แม่สุขใจบ้างเลย ไปโรงเรียนก็สาย การบ้านก็ไม่ค่อยจะส่ง TT^TT แต่คิดว่าจะปรับปรุงตัวค่ะ!!)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น