คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : EPISODE:33
EPISODE : 33
“พี่ครับ!! ตื่นได้แล้ว” เสียงสูงเอ่ยเฉกเช่นเดิมทุกวี่ทุกวันในเวลาเช้าเพื่อที่จะปลุกร่างเล็กที่กำลังหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงที่ตัวร่างบางนั้นเป็นเจ้าของ
“คร๊อก….”
ยูคิโอะถึงกับถอนหายใจราวกับคุณปู่ที่กำลังเจอเรื่องกลัดกลุ้ม ในเมื่อทุกๆวันเขาจะต้องปลุกให้พี่นั้นตื่นขึ้นมาไปโรงเรียนอย่างลำบากแบบนี้ แม้ว่าจะเหนื่อยก็ตามแต่เพราะเป็นหน้าที่ที่เขาจะต้องทำไม่ฉะนั้นก็อดที่จะห่วงพี่ตัวน้อยที่กำลังหลับไม่ได้
“ขี้เซาจริงๆเลย..นะพี่เนี่ย” ยูคิโอะว่าพลางส่ายศีรษะอย่างหน่ายใจ มือแกร่งเริ่มควานหาบางสิ่งบางอย่างตามที่สมองสั่งการ จนได้สิ่งที่เขากำลังควานหานั้นก็คือหางสีดำสนิทของพี่ที่กำลังนอนราบเรียบใต้ผ้าห่มเหมือนกับร่างของพี่กำลังนอนอย่างสงบ มือแกร่งค่อยๆจับหางนั้นช้าๆก่อนจะ
กึก!!!
บีบมันเต็มแรง
“อ๊ากกกกกกก!! เจ็บโว้ยย!!” อย่างที่ได้ผลตามที่คาดหมาย ร่างบางสะดุ้งตื่นจากภวังค์แห่งความฝันแล้วแหกปากลั่นออกมาด้วยคำเจ็บชนิดปวดแสบ ยูคิโอะพอใจกับผลที่ได้ของการกระทำของตน เพราะเขาเองก็ทราบว่าจุดอ่อนของปีศาจหรือพี่นั้นก็คือหางนั้นเอง การที่จะจัดการกับรินได้ก็ไม่พ้นไปจากการจับหางของรินมาดึงหรือบีบเล่นอย่างแน่นอน
ใบหน้ารินมีสีแดงระเรื่อๆพร้อมกับคราบน้ำตาใสๆที่มุมหัวตาบ่งบอกได้ว่าเขานั้นเจ็บสุดขีดที่จู่ๆการนอนหลับที่แสนหวานกลับกลายมาเป็นนรกซะไปได้
“ไอไฝหน้าแว่น! แกทำบ้าอะไรของแก มันเจ็บนะเฟ้ย!!” รินว่าพลางแยกเขี้ยวออกมาด้วยความโมโห
“ก็พี่ไม่ตื่นสักทีผมเรียกมาหลายรอบแล้วนะ…อีกอย่างวันนี้ผมอยากจะพาพี่ไปเที่ยวที่แห่งหนึ่งน่ะ”
สิ้นเสียงร่างสูง รินก็เอียงคออย่างสงสัย
“ที่ที่แห่งหนึ่ง…? อยะ..อย่าบอกนะว่าแกจะพาฉันไปประหารน่ะ!!” รินเองก็ตกใจไม่คิดมาก่อนว่ายูคิโอะจะพาเขาไปเที่ยวทั้งๆที่ปรกติหากไม่มีอะไรจำเป็นจริงๆหรือไม่ใช่เพราะปลุกไปโรงเรียนยูคิโอะไม่มีทางชวนไปเที่ยวอย่างแน่นอนจึงอดที่จะคิดในแง่ร้ายไม่ได้
ยูคิโอะเมื่อรู้ว่าพี่ตัวเองนั้นมองเขาในแง่ร้ายเสียจริงๆถึงกับปั้นสีหน้านิ่งด้วยความโกรธไม่ได้
“จะบ้ารึยังไงกันครับ! ไม่มีทางที่ผมจะพาพี่ไปทำอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอก”
“จะ…จริงด้วยสินะ แฮะๆ…ว่าแต่จะพาฉันไปเที่ยวที่ไหนล่ะ?” รินค่อยโล่งใจหน่อยที่ยูคิโอะไม่ได้พาเขาไปต้มยำทำแกงอย่างที่คิดไว้ แววตานั้นถามพร้อมกับประกายแววตาระยิบระยับด้วยความสนอกสนใจเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ไปสถานที่สวยๆ มีของกินอร่อยๆคอยตัวเขาอยู่รึป่าวนะ
“ไม่บอกครับ..พี่ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนเถอะครับ เดียวพอผมพาไปพี่ก็รู้เอง”
“ชิ..ก็ได้ว่ะ…อยากรู้ชะมัดเลย..” รินเอ่ยเสียงไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินออกจากห้องนอนไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายตามที่น้องชายว่าไว้ เท่านี้ก็เหลือเพียงร่างสูงที่อยู่ในห้องและพอที่จะคิดแผนว่าจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งพร้อมกับพี่ได้ ถ้าหากว่ารินได้ไปแล้วก็ต้องจะดีใจมากแน่ๆเลย
สองชั่วโมงต่อมา
รินอาบน้ำหรือหลับกันแน่!? ยูคิโอะที่กำลังยืนรอในห้องนอนนั้นอดที่จะหงุดหงิดมากขึ้นไม่ได้และเกิดความสงสัยว่าพี่เข้าไปทำอะไรในห้องน้ำอยู่นานสองนานกันแน่
‘นี่พี่อาบน้ำหรือนอนหลับในห้องน้ำกันล่ะเนี่ย! นี่ผมรอเป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงแล้วนะ!’
ยูคิโอะที่รอคอยมานานอดที่จะบ่นในใจเสียมิได้ จนในที่สุดความเป็นผู้รักการพิสูจน์ของยูคิโอะก็กำเริบเขาค่อยๆออกจากห้องนอนตัวเองและตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อคไว้
ผ่าง!!
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ร่างบางนั้นกำลังนอนหลับตาพริ้มในอ่างอาบน้ำ
‘นอนหลับสบายแล้วปล่อยให้ผมรอตั้งสองชั่วโมงเนี่ยนะ!!!’
ร่างสูงกัดฟันด้วยความโกรธ อารมณ์ค่อยๆปะทุสูงขึ้นเรื่อย ก่อนจะตรงไปอุ้มร่างบางที่เข้าภวังค์หลับใหลอีกครั้งในตอนนี้
“ฮะ…? เฮ้ย!!”
รินที่รู้สึกได้ว่ามีใครสักคนกำลังแตะต้องหรือทำอะไรบางอย่างกับกายของเขาก็รู้สึกตื่นขึ้นเต็มสองตาก็พบว่ายูคิโอะกำลังช้อนร่างเขาอยู่
“นี่..! พี่ปล่อยให้ผมรอพี่อาบน้ำสองชั่วโมง ที่ไหนได้ พี่ดันมาหลับสบายใจเฉิบเลยสินะครับ”
ยูคิโอะช้อนร่างบางว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นัก ส่วนรินเองที่ระลึกได้ว่าเขาเผลอหลับขณะอาบน้ำ ฉะนั้นตอนนี้ร่างกายของเขาก็ต้อง….เปลือย! น่ะสิ!
“ระ…รู้แล้วน่า โทษที…แต่แกปล่อยฉันก่อนสิฟะ!” รินหน้าแดงพยายามดิ้นให้หลุดจากการช้อนตัวของยูคิโอะ ยูคิโอะเองก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าร่างพี่นั้นเปลือยเช่นเดียวกัน
“พี่…อายหรือครับ?”
“กะ..กะ…ก็ใช่น่ะสิวะ!! แกน่ะรีบปล่อยฉันลงแล้วออกจากห้องน้ำนี้ไปเลย ฉันจะรีบอาบน้ำแล้ว ไปซี่!!” รินรีบไล่ให้ยูคิโอะออกจากห้องน้ำเพื่อที่จะไม่เห็นเขาในสภาพที่น่าอายแบบนี้ แต่คิดหรือว่ายูคิโอะจะยอมทำตามคำขอร้อง
“ไม่ครับ”
“ห๊ะ…ห๊า!!” รินเอ่ยเสียงสงสัยออกมา
“พี่ปล่อยให้ผมรอแล้วพี่จะมาไล่ผมไปง่ายๆแบบนี้เหรอครับ..จะให้ผมแน่นอนใจได้ยังไงล่ะว่าถ้าผมออกไปจากห้องน้ำแล้วพี่จะไม่หลับอีก ว่ายังไงครับ?”
“กะ…แก..” รินหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิมเมื่อเจอร่างสูงอัดคำพูดชนิดดักทางไว้ทัน
“หึ..เป็นแบบที่ผมคิดสินะครับ..พี่นี่น้า..” ยูคิโอะว่าจบก็วางร่างรินลงบนอ่างอาบน้ำ ก่อนที่ตัวเองจะเอ่ยขึ้นมาอีกครา
“ผมก็ไม่รังเกียจหรอกนะครับที่จะต้องอาบน้ำอีกรอบน่ะ” ยูคิโอะถอดเนกไทเสื้อนักเรียนของตัวเองออกก่อนจะตามมาด้วยการแกะกระดุมทีละเม็ด ใบหน้ารินค่อยๆถอดสีขึ้นเรื่อยๆและรู้อะไรบางอย่างได้
“ยะ..ยูคิโอะหรือว่าแก!?”
“ใช่ครับ..ผมจะอาบน้ำให้พี่ยังไงล่ะครับ ^^”
มาอัพแล้วล่ะค่า คุฟุๆ เฮ้อ ตอนหน้า NC อีกแล้ว ว่ะฮ่าๆ เอาใจแม่ยกคู่นี้ค่ะ (หรือสนองตัณหาตัวเองกันแน่ยะ!) บทความเงียบเหงามาก OTZ แต่ก็จะพยายามอัพนะค่า ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ที่คอยให้กำลังใจนะเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น