คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : EPISODE:45
EPISODE : 45
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเพียงพระจันทร์นวลลอยอยู่บนฟ้าพอที่จะเป็นแสงให้กับป่าในยามนี้ แมลงต่างๆก็ส่งเสียงร้องระงมไปทั่วทั้งป่า และเสียงใบไม้ พุ่มไม้ที่ไหวไปตามแรงลมนั้นทำให้ป่าลึกแห่งนี้ดูน่ากลัวยิ่งนัก
“อะ..อึก…”
ร่างสูงยันกายขึ้นมาช้าๆ สังขารที่เคยมีแทบจะหดหายไปหมด เพราะแรงกระแทกอย่างรุนแรงจากพลังเนกอสนั้นเอง ช่างโชคดีที่ไม่บาดเจ็บอะไรนอกจากปวดกล้ามเนื้อบางแห่งเท่านั้น
“วะ..แว่น…แว่นละ?” ร่างสูงยูคิโอะควานหาแว่นตา สำหรับเขาแล้วหากว่าไม่มีแว่นตาแล้วเขาก็เหมือนขาดอากาศหายใจเลยก็ว่าได้ นอกจากจะมองอะไรไม่ชัดแล้วมันทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจตัวเองด้วย
….
ร่างสูงที่ไร้แว่นควานหาไปเรื่อยๆจนกระทั่งมือหยาบก็เจอแว่นตาในที่สุด
“อย่างน้อยก็โล่งอกไปที..ถึงจะมัวไปหน่อยก็เถอะ” ยูคิโอะสวมแว่นตาของตัวเองเท่านั้นอะไรๆก็ชัดเจนขึ้น แต่แว่นตากลับมีรอยแตก แถมเศษฝุ่นยังเกาะหนาจนแทบจะทำให้เขารำคาญใจ แต่ก็ยังดีกว่ามองไม่เห็นล่ะน่า
“พี่ครับ!!..” ยูคิโอะหันควับไปเจอร่างรินที่นอนสลบอยู่ รินที่สลบไปก่อนหน้านี้แล้วยังโดนแรงกระแทกไปแบบนั้น ยิ่งทำให้ยูคิโอะเป็นห่วงมากกว่าเดิม
ยูคิโอะจัดการเปิดเสื้อนักเรียนรินช้าๆเพื่อดูว่าพี่ชายมีบาดแผลตรงไหนรึเปล่า
พอร่างสูงค่อยๆสำรวจร่างกายของพี่ชายตัวบางเท่านั้น ก็รู้สึกตัวว่ามีใครสักคนกำลังยุ่งกับร่างกายของตัวเอง ยูคิโอะรีบชักมือออกในทันทีด้วยความดีใจจึงกอดพี่ชายตัวเอง
“งึม…อะ..หือ..ยูคิโอะ?”
“ผมคิดว่าพี่จะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก…ดีใจจัง..ผมขอโทษที่ผมช่วยพี่ไว้ไม่ทันนะครับ!”
“ฮือ ฉันไม่เป็นไรหรอก…แค่หมดสติไป…แล้วเจ้าเนกอสนั้นละ!!! มันไปไหนแล้วล่ะฉันจะไปจัดการมัน ไอเวรเอ้ย!”
รินที่เพิ่งรู้สึกตัวนึกถึงเนกอสได้ปั้บก็รีบลุกขึ้นยืนแต่กลับเซแทบล้ม ยูคิโอะรีบรับพี่ชายของตัวเองมาไว้ในอ้อมแขนทันที
“จะ..ใจเย็นก่อนสิครับพี่ เนกอสน่ะถูกดึงเข้าไปในประตูเกเฮนน่าแล้วครับด้วยฝีกมือของเมฟิสโต้ซังครับ” พอยูคิโอะพูดจบรินก็สงบลงราวกับที่เขาใจร้อนแบบเมื่อครู่นั้นไม่เคยมีมาก่อน
“ยะ..ยังงั้นเหรอ ไอเจ้าผ.อ บ้านั้นถ้าตัวเองจัดการได้ตั้งแต่แรกทำไมไม่มาเองซะสิ้นเรื่องเอาคนมาเดือดร้อนเปล่าๆ แล้วทุกคนไปไหน ทำไมเหลือแค่ฉันกับแกล่ะ?”
“คือตอนที่พี่สลบไปน่ะ เนกอสที่กำลังจะโดนดึงเข้าไปในประตูเกเฮนน่าก็ปล่อยพลังเฮือกสุดท้ายของมันออกมา ผมกับพี่ที่อยู่ในรัศมีพลังของมันก็เลยได้รับแรงกระแทกมาเต็มๆ จนมาอยู่ในตรงนี้ ส่วนทุกคนผมว่าน่าจะปลอดภัยและอาจจะตามหาเราอยู่ก็ได้ครับ”
ยูคิโอะใช้หลักการเหตุผลคาดคะเนเอา รินที่นั่งฟังเงียบๆก็รู้สึกดีที่อย่างน้อยทุกคนยังปลอดภัย และเขาก็ยังมียูคิโอะอยู่ข้างๆ
ยูคิโอะจัดการหยิบเป้ที่เขาสะพายไปไหนมาไหนขึ้นมา พยายามค้นหาสิ่งที่จำเป็นที่สุด
“ไม่ต้องห่วงครับพี่..ผมเตรียมดอกไม้ไฟไว้จุดสัญญาณว่าเราอยู่ตรงนี้แล้ว พวกเขาจะได้มาช่วยเรา...เฮ้ย!”
ยูคิโอะหยิบดอกไม้ไฟขนาดพอดีมือขึ้นมาก็ต้องพบกับเรื่องน่าตกใจ ในเมื่อดอกไม้ไฟมันหักออกเป็นสองส่วน สร้างความสลดให้กับทั้งคู่ ความหวังที่จะต้องให้คนอื่นช่วยภายในทันทีคงเป็นไปไม่ได้แล้ว
“สะ..สงสัยเราคงต้องพักกันตรงนี้ก่อนละครับพี่” ยูคิโอะยืนคอตก
“แย่ชะมัดเลยแฮะ ตอนนี้ก็หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วดันไม่ได้กินแกงกะหรี่มาด้วย” รินกุมท้องที่ร้องโครกครากแสนจะน่าอาย คงมีเพียงยูคิโอะที่ยืนหัวเราะเพราะพี่ชายตัวเองเขินจนบิดตัวม้วนไปแบบนั้น
“หะ..หัวเราะอะไรกันเล่า ไม่ใช่เรื่องน่าตลกนะเฟ้ย”
“ก็พี่อยากทำตัวน่ารักเองนี่นา..ฮ่ะๆ” ยูคิโอะมองยังไงก็ว่าน่ารัก ยิ่งเห็นปฏิกิริยาของพี่หน้าแดงแบบนั้นยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
“เชอะจะทำอะไรก็ตามใจแกเลย…!” รินเดินทิ้งให้ยูคิโอะยืนขำ ยูคิโอะรีบหยุดหัวเราะละเดินตามในทันที
“พี่จะไปไหนครับตอนนี้มันอันตรายนะ!”
“เผื่อว่าจะมีคนอื่นๆตามหาเราไงล่ะ” รินมั่นใจว่าทุกๆคนต้องตามหาตัวเขาและยูคิโอะแน่ๆ
ยูคิโอะไม่ว่าอะไรได้แต่เดินตามพี่ชายตัวเองไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินเท่าไหร่ป่าก็ยิ่งมืดสนิด ท้องฟ้าที่มีแสงจันทร์ส่องก็กลับหายลับไปเพราะถูกต้นไม้สูงใหญ่ปิดบัง เสียงสัตว์ต่างๆก็ดังไปตลอดทาง ยูคิโอะจึงตัดสินเดินตามรินโดยไม่ลืมถือปืนกระบอกสีเงินของตัวเองด้วย
“นั้นไง…มีแสงตรงนั้น รีบไปกันเถอะยูคิโอะ อาจจะเป็นพวกของเราก็ได้!”
รินเห็นแสงระเรืองๆสว่างอยู่ตรงทางข้างหน้าจึงรีบวิ่งไปโดยไม่ระแวงเลยว่าจะเป็นอะไร ยูคิโอะที่เป็นคนระวังตัวตลอดเวลาจึงอดที่จะห่วงพี่ชายตัวเองไม่ได้
“พี่ครับ อย่ารีบร้อนวิ่งไปแบบนั้นสิมันอาจจะไม่ใช่แบบที่เราคิดก็ได้” ยูคิโอะเตือนพี่ชายตัวเองที่ตอนนี้ไม่ฟังแล้ว มัวแต่วิ่งไปทางที่มีแสง แถมไม่รอเขาอีกด้วย ให้ตายสิ
‘พี่นี่ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย’
แซ่ด แซ่ด..
รินแหวกพุ่มหญ้าเพื่อดูว่าตรงที่แสงสว่างจะเป็นอย่างที่เขาคิดรึเปล่า..ทว่า ผิดถนัด
“เจี๊ยกกก เจี๊ยกกก!!”
“เฮ้ย!! ลิง!” รินตกใจที่แหวกพุ่มหญ้าออกมาเจอลิงโผล่ออกมาขู่ใส่ ก่อนที่พวกลิงเหล่านั้นจะหนีเตลิดไปไกล สิ่งที่รินคิดว่าจะได้เห็นพรรคพวกอยู่กลับกลายว่าเป็นแค่เพียงบ่อน้ำพุร้อน..
“บ่อน้ำพุร้อน?...ในป่าแบบนี้นี่นะ”
ยูคิโอะเองเมื่อเห็นก็ยังงุนงงเหมือนกัน แต่ก็พอจะยอมรับได้อยู่ในเมื่อป่านี้มีปีศาจ มีอะไรไม่รู้อยู่เยอะแยะ กะอีแค่บ่อน้ำพุร้อนทำไมจะไม่มีได้ล่ะ
“เอายังไงดีครับพี่..ป่านี้ก็กว้างซะด้วยเราคงเดินหาทั้งวันไม่เจอทุกคนหรอก รอให้เช้าดีกว่ามั้ยครับ อันที่จริงผมเอาเตนท์พกพาใส่ในเป้ด้วยล่ะ พอที่เราทั้งคู่จะนอนในเตนท์ได้ครับ”
“เอาตามนั้นก็ได้ ฉันน่าจะเชื่อที่แกพูด..ป่านนี้ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ บอน..ชิมะ..โคเนโกะมารุ”
รินมีทีท่านิ่งไปเมื่อนึกถึงสหายทั้งสามคนที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง ยูคิโอะรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อยที่รินนึกถึงคนอื่นนอกจากเขา ทั้งๆที่เขาก็ยืนอยู่ทั้งคนยังอุตส่าห์เป็นห่วงคนอื่นอีก
ซ่า!!!
“ฮะ..เฮ้ย แกจะทำอะไรน่ะยูคิโอะ!!” รินถูกยูคิโอะผลักลงไปในบ่อน้ำพุ รินรีบโผล่หัวออกมาจากน้ำแล้วโมโหคนตัวดีที่แกล้งเขา
“ไม่รู้สินะครับ พี่อยากทำให้ผมโมโหเองนะ หึหึ” ยูคิโอะยิ้มร่าแบบเจ้าเล่ห์ ใช่แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ล่ะที่รินรู้ทันทีว่ายูคิโอะต้องคิดแผนการร้ายๆอยู่ในหัวแน่ๆ
“ฉันไปทำอะไรให้แกโมโหตอนไหนฟ่ะเจ้าบ้า หนอยแกล้งฉันได้ฉันก็แกล้งแกกลับได้ล่ะวะ!”
คนตัวบางเอาคืนดึงร่างยูคิโอะลงน้ำตามบ้าง สรุปคือทั้งคู่ต่างเปียกไปทั้งตัว ถึงแบบนั้นยูคิโอะก็ไม่ได้โกรธอะไรออกจะดีใจด้วยซ้ำที่พี่ชายตัวเองแกล้งคืนได้น่ารักน่าหยอกแบบนี้
“พี่ครับ…” ยูคิโอะพูดพลางถอดแว่นสายตาที่เปียกน้ำจนมัว จะหาผ้าอะไรมาเช็ดก็คงจะเป็นไปไม่ได้ พร้อมใช้มือปัดผมที่เกะกะสายตา ภาพที่รินเห็นคือยูคิโอะที่ไม่ได้สวมแว่นตา เสื้อโค้ทเอกซ์โซซิสต์สีดำสนิทหลุดลุ่ยจนมาถึงหัวไหล่ เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำ
‘เซ็กซี่ชะมัดเลยไอไฝสี่ตาเอ้ย!!’
“พี่ครับเป็นอะไรไปเหรอ?” ยูคิโอะที่ไม่ได้สวมแว่นขยับตัวมาใกล้ๆรินพลางหยีตามองหน้ารินใกล้จนแทบจะจูบกัน รินที่เห็นหน้ายูคิโอะมาใกล้ๆรีบเบือนหน้าหนี
“เปล่าเฟ้ยไม่ได้เป็นอะไร แล้วอย่าเข้ามาใกล้ได้ไหมมัน…ระ..ร้อน!”
“ก็ต้องร้อนอยู่แล้วสิครับ นี่บ่อน้ำพุร้อนนะ ถ้าผมไม่อยู่ใกล้พี่ผมจะเห็นหน้าพี่ได้ไงล่ะ…”
“งั้นก็ไม่ต้องมองหน้าฉันเซ่!!...เจ้าบ้า” รินเอาแขนบังหน้าตัวเอง ปกติเขาก็ไม่ได้เขินหน้ายูคิโอะแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ยูคิโอะที่เปียกโฉกไปด้วยน้ำแถมยังไม่ใส่แว่นแบบนี้เขายังไงก็ไม่ชินอยู่ดี!
“พี่หน้าแดงจัดเลยนะครับ หึหึ นี่ขนาดผมเห็นไม่ชัดนะเนี่ย” ยูคิโอะหัวเราะเบาๆ เห็นหน้ารินแดงยังกับตำลึงสุกแบบนั้นก็อยากจะแกล้งซะให้เข็ด
“หน้าแดงอะไรกัน !! แกไม่ได้ใส่แว่นจะมองเห็นได้ไงว่าฉันหน้าแดงหรือไม่แดงนะ แล้วก็เถอะเปียกไปแบบนี้แล้วจะเอาเสื้ออะไรใส่กันเล่า!!”
“เสื้อน่ะเหรอครับ…ไม่จำเป็นหรอก”
ยูคิโอะกล่าวจบก็ปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออกมา เนื่องจากโค้ทที่เปียกน้ำมันหนักเอาการ เลยแก้ด้วยวิธีถอดออกซะเลย
“มะ มะ ไม่จำเป็นบ้าอะไรกันเล่า แกจะทำอะไรน่ะ”
“ก็เสื้อมันหนักนี่ครับผมเลยว่าจะถอดออกมา..แล้วพี่ละไม่ถอดบ้างเหรอครับ?”
“ไม่ถอดเฟ้ยแล้วจะขึ้นเดียวนี้ด้วย!” รินรีบขึ้นจากน้ำแต่ก็ไม่ได้ผลยูคิโอะดึงแขนไว้ก่อน
“ไหนๆก็ได้เจอบ่อน้ำพุร้อนทั้งทีเราก็มาแช่ให้สบายดีกว่านะครับพี่ ^^” ยูคิโอะฉีกยิ้มกว้างมันคือรอยยิ้มที่รินไม่อยากจะเห็นเลยสักนิด มันเป็นรอยยิ้มอันตรายที่จะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเขาได้ว่า ‘เขาจะต้องไม่รอดแน่ๆ!’
(ตอนนี้เป็น NCนะคะ อยากอ่านให้ตามไปอ่านได้หรือบล็อคของไรท์เตอร์นะคะ http://kanafiction.exteen.com)
.
.
.
.
“เจ้าบ้าเอ๊ย!!ดีนะที่ฉันเตรียมชุดมาเปลี่ยนแล้วก็ผ้าเช็ดตัวมาด้วยน่ะ ไม่งั้นคงได้เป็นปอดบวมไปข้างแล้ว!”
รินโวยวายหลังจากที่ขึ้นจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนยูคิโอะที่กำลังเช็คความเรียบร้อยของเตนท์ก็หันมาหัวเราะแฮะๆให้กับพี่ชายตัวเอง
“ถึงพี่จะไม่มีชุดมาเปลี่ยน ผมก็ยังพอมีให้พี่ได้อยู่หรอกครับ แล้วนี่พี่จะนอนเลยรึเปล่าผมจัดเตนท์เสร็จแล้วนะ” ยูคิโอะหันมาถามริน ชุดเสื้อยืดสบายๆของยูคิโอะที่ไม่ได้เห็นยูคิโอะใส่มานานทำให้รินรู้สึกแตกต่างจากปกติ แบบว่าดูอบอุ่นยังไงไม่รู้น่ะสิ -////-
“ยะ..ยังน่ะว่าจะนั่งเล่นไปก่อน” รินนั่งลงกับตอไม้ พร้อมเอามืออังกองไฟที่ช่วยกับยูคิโอะจุดกันเมื่อครู่นี้ ความหนาวเหน็บในป่าเลยหายไปกลายเป็นความอบอุ่นแทน
“เหรอครับ ผมก็ว่าจะนั่งเล่นเหมือนกัน เอ้านี่ครับ..” ยูคิโอะเอาเสื้อคลุมของตัวเองที่ไม่ได้เปียกน้ำมาคลุมไหล่ให้กับพี่ชายตัวเอง รินหันมาตกใจหน่อยๆ
“ขอบใจนะ..แกน่าจะใส่มากกว่าด้วยซ้ำ เสื้อออกจะบางแบบนั้น”
“ผมไม่ได้บอบบางเหมือนพี่นะครับ พี่มากกว่าที่ต้องใส่”
“ฉันไม่ได้บอบบางนะเฟ้ย แกน่ะทำไมชอบทำให้ฉันเหมือนคนอ่อนแออยู่เรื่อยเลย!”
“รึว่าไม่จริงครับ? ไม่งั้นพี่คงไม่แพ้แรงผมแบบนี้หรอกเนอะ^^” พอยูคิโอะพูดจบรินถึงกับก้มหน้างุดยอมรับโดยดี
“อะ..เออก็ได้ๆ! ฉันบอบบางมีอะไรมากไหมเจ้าแว่น”
“มีสิครับ ผมรักพี่ไง”
“จะ..เจ้าบ้าเอ๊ย !” รินหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครา ยังไงก็ไม่ชินคำบอกรักสักที
“พรุ่งนี้เราค่อยมาตามหาทุกคนกันต่อนะครับ ยังไงวันนี้เราก็พักผ่อนกันก่อนดีกว่า..พี่อยากเอามาชเมลโล่ย่างไฟกินดูไหมครับ?” ยูคิโอะที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเอามาชเมลโล่มากินจึงเสนอความคิด
“ก็ดีนะ เอามาเลยย ฉันนี่หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”
“โอเคครับ เดียวผมย่างให้กินนะ”
แม้ในค่ำคืนนั้นจะเป็นคืนที่หนาวเหน็บเพียงใด แต่ก็ไม่อาจจะทำให้ความอบอุ่นในใจของทั้งคู่ลดน้อยลงไปได้สักนิด..มีเพียงแต่ความรัก ความเข้าใจเท่านั้นที่ทำให้พวกเขาเป็นคู่ที่รักกันที่สุด และจะไม่มีอะไรเข้ามาย่างกรายพวกเขาได้อีก..
อ้ายยย สวัสดีค่ะทุกคน ไม่ได้แต่งเอนซีมานานสามปีแล้วเนอะ อาจจะมึนๆไปบ้างต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ Y__Y ตอนนี้มีแต่ยูคิโอะกับรินเนอะ อยากจะทำให้หลายๆคนเซอร์ไพรส์บ้างหลังจากที่เครียดกับต่อสู้มานาน (ฮา) อยากบอกว่าใกล้จบแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้ ใจหายเนอะ เป็นเรื่องที่ดองมานานและใช้เวลาจะจบเร็วเหมือนกัน 55555 ขอให้น้องมอสามทุกคนที่สอบโอเน็ทได้คะแนนเยอะๆนะคะ ส่วนเราเองก็มอหกแล้วเนอะจะสอบโอเน็ทไม่กี่วันละ ก็ต้องสู้เหมือนกัน! ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะคะ เย้ ^o^)/
1/02/2015
ความคิดเห็น