คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EPISODE:5
EPISODE : 5
หลังจากวันที่สองพี่น้องฝาแฝดได้ไปปราบกูล กว่าที่ยูคิโอะจะหายปวดกระดูกไปทั่วร่างจากการโดนทำร้ายนั้นก็ใช้เวลาหายเกือบสัปดาห์โดยมีพี่ชายผู้แสนดี ‘ริน’ คอยช่วยปฐมพยาบาลโดยป้อนอาหารโดยไม่ขาดปากหรือชนิดโดดเรียนมาดูแลน้องรักคนนี้อีกด้วย
จนในที่สุด…ยูคิโอะก็ได้มาสอนหนังสือที่โรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์ตามปกติ
ภายในห้องเรียนที่มีนักเรียนจำนวนไม่มากนักต่างก็เงียบสงบเป็นเสียงเดียวกันเมื่อยูคิโอะขีดเขียนชอล์กลงกระดานด้วยความตั้งใจที่จะถ่ายทอดความรู้เรื่องเภสัชให้แก่นักเรียน ฝ่ายรินเองก็ตั้งใจเรียนเต็มที่โดยไม่ลืมที่จะใช้กิ๊บหนีบผมอีกด้วย
“ขออภัยครับ..อาจาร์ยโอคุมูระ…!!” จู่ๆเสียงของสุกุโร่ เรียวจิ หรือมีอีกชื่อว่าบอนดังขึ้นกลางความเงียบงัน และเขาเองก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นเพื่อพูดอะไรสักอย่างกับอาจารย์โอคุมูระ ยูคิโอะที่กำลังสอนอยู่ด้วยความสุภาพ
“มีอะไรเหรอ สุกุโร่คุง?” ยูคิโอะชะงักสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่พร้อมกับหันมาถามนักเรียนผู้ที่เหมือนจะมีธุระอะไรบางอย่างกับตัวเขา คนอื่นในห้องเองก็หันมามองบอนเป็นสายตาเดียวกันว่าเขากำลังจะทำอะไร
“อาจารย์ลืมรึป่าวครับ วันนี้พวกเราต้องตรวจเช็คร่างกายว่าเหมาะสมกับการต่อสู้พวกกูล…ซึ่งอาจารย์เนกอสเองก็เป็นฝ่ายบอกผมมาว่าวันนี้ให้พวกเราตรวจเช็คร่างกายในคาบของอาจารย์โอคุมูระครับ” บอนชี้แจงให้อาจารย์ที่อายุรุ่นราวเดียวกับเขาทราบ แน่นอนว่ามันเป็นหายนะของรินอันใหญ่หลวงแล้ว
‘เวรแล้ว!!! ตรวจร่างกาย…แล้วถ้ามันเห็นหางเราความหลับก็แตกสิฟะ’
รินเริ่มมีอาการที่เรียกว่าลุกลี้ลุกลน ชิเอมิก็รีบเข้าไปดูอาการแล้วถามในบัลดล
“ริน…เป็นอะไรเหรอ!!”
“ปะ…ป่าวหรอก…พอดีฉันไม่ค่อยชอบตรวจร่างกายน่ะเพราะว่าหุ่นฉันมันอ้วน”รินหาวิธีที่จะพยายามกลบเกลื่อนให้ได้มากที่สุด พอบอนได้ยินแบบนั้นเข้าก็รีบแทรกเพราะเห็นท่าว่ารินจะมีแววหนีการตรวจ
“เห๊อะ..!! แกกลัวร่างกายไม่เหมาะสมสินะ…ขี้ขลาดจริงๆ”
“แกว่ายังไงนะ!! ฉันไม่ได้มีร่างกายที่ไม่เหมาะสมน่ะเฟ้ย!!” รินลุกขึ้นมาโต้เถียงกับบอนเมื่อประโยคดูถูกของบอนจบลง
“ถ้ายังงั้นแกก็ไปตรวจร่างกายให้เห็นกับตาเลยสิ”
“ได้..!! อุ๊บ!!” ขณะที่รินกำลังรับคำท้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยูคิโอะที่เป็นคนมาห้ามทัพตลอดก็ตะครุบปากของพี่ชายตัวดีของตนไว้ไม่ให้พูดอะไรมากไปกว่านี้อีก ส่วนรินก็พยายามแกะมือน้องชายตัวเองออกจากปากและไม่เข้าใจว่าทำไมยูคิโอะต้องมาห้ามเขารับคำท้าด้วย
“ขอโทษนะสุกุโร่คุง แฮะๆ…พอดีว่าโอคุมูระคุงมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับผมน่ะ เชิญสุกุโร่คุงแล้วทุกคนไปตรวจร่างกายกับอาจารย์เนกอสที่ห้องถัดไปเลยนะ” ยูคิโอะโกหกได้หน้าแนบเนียนพร้อมกับหาโอกาสจังหวะนี้ให้ทุกคนออกไปข้างนอกเพื่อที่เขากับพี่จะได้คุยเรื่องความลับที่พี่เป็นบุตรซาตาน
เมื่อทุกคนออกจากห้องไปแล้ว….
“เฮ้ย!ยูคิโอะ…แกทำบ้าอะไรของแก มันท้าฉันนะเว้ย!” รินไม่พอใจที่ถูกน้องชายมาขัดขวางความต้องการของตัวเอง
“นี่พี่อยากจะให้ความลับแตกรึไงกันครับ..? ยังไงซะพี่ไปตรวจร่างกายเดียวเขาก็เห็นหางของพี่ เดียวก็เดือดร้อนไปต่างๆนาๆหรอกครับ”
“จะ..จริงด้วยสินะ แฮะๆ”
รินหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง ดีนะที่มีน้องชายที่รู้วิธีแก้ไขเฉพาะหน้าบวกกับมีปัญญาพาให้เขารอดเรื่องซวยๆไปได้
“ยังมาหัวเราะอีกนะครับ..พี่เนี่ยต้องทำให้ผมเดือดร้อนประจำเลยนี่สิ…งั้นพี่ตามมา ผมจะตรวจร่างกายให้พี่แทนอาจารย์เนกอสล่ะกัน ฝ่ายนั้นยิ่งไม่ชอบขี้หน้าพี่อยู่ด้วย”
ยูคิโอะไม่ว่าอะไรต่อมากนักเขาก็ได้เดินนำหน้าพี่ชายตัวเองไปอีกห้องตรวจร่างกายอีกห้องที่ไม่มีพวกเพื่อนในห้องใช้กัน ถึงยูคิโอะจะเป็นเด็กอายุเท่ากันกับรินแต่ว่าเขาก็เป็นถึงเอกซ์โซซิสท์อัจริยะ ในสาย ‘ดรากูน(ปืน)กับด็อกเตอร์(แพทย์)’สองอย่างเลยอีกด้วย ดังนั้นการตรวจร่างกายมันก็เป็นเรื่องขี้ประติ๋วที่เขาต้องทำให้พี่ชายตัวเองเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ความลับว่าพี่ตัวเองเป็นถึงบุตรซาตานที่มีสิทธิ์จะถูกพวกเอกซ์โซซิสท์ฆ่าตายในสักวันก็เป็นได้
“เดินช้าๆหน่อยได้ไหม…จะรีบไปไหนวะ” รินที่เดินตามยูคิโอะไม่ทันบ่นอุบอิบออกมาเบาๆแต่ถึงแบบนั้นก็เบาพอที่จะให้น้องชายตัวเองรู้ว่าพี่ชายตัวเองกำลังไม่พอใจอะไร เขาจึงหันมาทางพี่ชายของตนแล้วจับมือของพี่ให้ไปเดินตามเขาช้าๆ
“เดินตามผมทันแล้วใช่ไหม” ยูคิโอะเดินจับมือรินเดินไปพร้อมกับถามด้วยสีหน้านิ่ง
“ก็นะ…นี่แกประชดฉันรึยังไง!”
-ห้องพยาบาลภายในโรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์-
รินกับยูคิโอะเข้ามาในห้องพยาบาลด้วยอารมณ์เงียบเชียบเหมือนกับภายในห้องที่ไม่มีใครอยู่ที่ราวกับเหมือนพวกเขาทั้งสองที่กำลังเงียบ
ภายในห้องสีขาวโพลน มีตู้ยามากมายที่ไม่ว่าจะเป็นยาทั่วๆไปที่แก้ไข้ ลดน้ำมูก จนไปถึงยาที่ใช้แก้บาดผลทำร้ายจากพวกกูล ที่สำคัญขาดไม่ได้ก็คือเตียงที่อยู่ข้างหน้าต่างเพียงเตียงหนึ่ง
“พี่ครับ…ถอดเสื้อ” ยูคิโอะดันแว่นขึ้นพร้อมใช้คำสั่งแก่พี่ชายตัวเองที่กำลังมองของในห้องพยาบาลไปทั่ว คำสั่งนี้ทำให้รินถึงกับชักกระตุกและเริ่มโวยวาย
“นี่แกจะทำธุระในทันทีอะไรหนักหนาฟ่ะ…ขอดูยาก่อนไม่ได้รึไง” ที่แท้จริงแล้วรินอายที่จะให้น้องชายตัวเองเห็นหุ่นที่ไม่ฟิตเท่าแบบน้องของเขาที่ฝึกเป็นเอกซ์โซซิสท์มาอย่างดี แม้ว่าจะตรวจร่างกายแต่เขาเองก็แอบเขินที่จะต้องให้น้องชายมาดูร่างกายอันเตี้ยและดูน่าหัวเราะ
“ไม่ได้ครับ…ผมรู้ว่าพี่กลัวว่าผมจะหัวเราะหรือพี่จะอายเวลาที่พี่ถอดเสื้อให้ผมตรวจใช่ไหม?” ตรงเผง!!สมกับยูคิโอะที่มองการณ์ไกล
“มะ…ไม่ใช่สักหน่อย…ก็แค่ฉัน..ไม่อยากตรวจร่างกายนี่นากลัวว่าจะไม่เหมาะสมกับการเป็นเอกซ์โซซิสท์” รินเริ่มเปลี่ยนข้ออ้างแถมยังไม่สบตายูคิโอะอีกต่างหาก
“พี่นี่ดื้อด้านจริงๆ” ยูคิโอะรู้ว่าพี่ตัวเองคิดจะทำอะไร และท่าทางการที่เขาจะยอมให้รินถอดเสื้อคงเป็นไปได้ยาก ยูคิโอะจึงรั้งตัวรินไว้ในอ้อมแขนแน่นแล้วจัดการใช้มือข้างซ้ายที่ไม่ได้รั้งตัวพี่ชายไว้พยายามถอดเสื้อนักเรียนขาวสะอาดของรินเพื่อที่เขาจะได้หมดๆธุระสักที
“หยุดนะเว้ย..ฉันถอดเองได้น่า” รินพยายามดิ้นให้หลุดจากการรั้งของน้องชายแต่ว่าไม่เป็นผล
“ถ้าผมปล่อยให้พี่ทำเอง พี่ก็ไม่ยอมถอดอยู่ดี..” ยูคิโอะไม่ทำตามคำสั่งแถมใช้มือดึงเสื้อของพี่ชายจนจะถึงครึ่งตัวแล้ว เผยให้เห็นหางที่ซ่อนออกมาจากเสื้อ
“กะ..ก็ได้ฉันจะยอมถอดเอง” รินยอมเชื่อฟังในที่สุด ยูคิโอะเลยปล่อยพี่ชายตัวเองออกจากอ้อมแขนแต่ทว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกไม่พอใจกันล่ะ
‘อยากจะกอดพี่ไว้ยังงั้นอีก….นี่เราคิดอะไรเนี่ย?’
“งั้นยูคิโอะแกหลับตาก่อนไว้ฉันถอดแล้วฉันจะบอกให้แกลืมตานะ” รินชี้นิ้วไปทางยูคิโอะที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนแถมยังถือเครื่องตรวจร่างกายสุดไฮเทคจากเมเฟสโต ท่านผ.อที่มอบให้มาตรวจร่างกายของนักเรียน
“ก็ได้ครับ…” ยูคิโอะยอมหลับตาตามที่พี่ตัวเองสั่ง แต่ทว่าไปๆมาๆเหมือนพี่ยังไม่พูดสักทีว่าให้ลืมตาได้แล้ว
“พี่ครับ…พี่ถอดเสร็จรึยัง” ยูคิโอะเองก็คิดว่าทำไมไอแค่พี่ถอดเสื้อให้น้องต้องให้เขาหลับตาเหมือนคนไม่คุ้นเคยกันด้วยทั้งๆที่ตอนเด็กออกจะเห็นด้วยกันตลอด
จนความอดทนของยูคิโอะที่สั่งสมมานานสุดจะอดกลั้นเขาก็ลืมตาก็พบว่าพี่ไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว เห็นแบบนี้คงเป็นไปตามที่คิดไว้ว่า ‘พี่ต้องหนี’ ไปแล้วอย่างแน่นอน ยูคิโอะจึงรู้สึกปลดปล่อยความโมโหออกมาในชนิดที่โหดเงียบ
“พี่….หลอกกันได้…ไม่รอดแน่”
กลับมาแล้วเจ้าค่า หลังจากมีงานมากมายแต่ก็หาเวลาอู้มาอัพได้สำเร็จ >< ตอนหน้ารินจะเป็นตายร้ายดียังไงไม่รู้นะค่า (แล้วแต่คุณจะคิด) ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่า ช่วยให้กำลังใจไรท์เตอร์ด้อยประสบการณ์คนนี้ด้วยนะคะ ^_^
ความคิดเห็น